หลังจาที่เสือหนีไป เราก็ได้ถ้ำนี้กลับมา

นอกจากนี้ความตึงเครียดเองก็หายไปแล้วด้วย

แล้วสิ่งที่เราลืมไปก็มาเยือน

「ชั้นหิวแล้ว! 」

อาริสะก้มหน้าอยู่ในถ้ำ

ทุกคนหิวจนท้องร้องกันหมด

「อันที่จริงชั้นไม่อยากเคลื่อนไหวตอนกลางคืนหรอกนะ แต่ความหิวมันทนไม่ได้, ช่วยไม่ได้ มาหาของกินกันเถอะ! 」

「เราจะไปที่แม่น้ำและเริ่มตกปลา? 」

อาริสะทำท่าทางหวาดผวา

「ทำคันเบ็ดต้องใช้เวลานานเกินไป คืนนี้ต้องกินเห็ดประทังชีวิตไปก่อน」

「เห็ด? 」

「ก็ดีกว่าไม่มีเลยใช่ไหม? 」

「ก็จริง แต่ก็ยัง… 」

อาริสะก้มหน้าอีกครั้ง

「แต่ว่าเห็ดจะโอเคเหรอ?มีเห็ดมีพิษใช่มั้ย? 」

คารินถาม

「เธอไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้น การรู้ชนิดเห็ดเป็นพื้นฐานของการเอาตัวรอด ชั้นสามารถเห็นได้ว่าเห็ดชนิดไหนกินได้และชนิดไหนมีพิษ  

ชั้นทำเครื่องหมายบางอย่างตอนที่เรากำลังเดินอยู่ ดังนั้นเราไปตามเก็บมันได้」

「ถ้าเป็นโฮคาเงะคุงก็เชื่อถือได้ ถ้ารวบรวมกิ่งไม้มาด้วยจะดีไหม? เราจะต้องจุดไฟ」

คารินค่อนข้างฉลาด การมีคนแบบเธอช่วยได้มากจริงๆ

「นั่นจะช่วยได้มากเลย แต่ว่าชั้นต้องการใครสักคนมากับชั้น」

「ชั้นจะไปกับโฮคาเงะคุง」

เอริยกมือขึ้น

คนอื่นไม่มีข้อโต้แย้ง

「เราจะรวบรวมกิ่งไม้ที่อยู่รอบๆ」

「และถ้าพวกเธอมีเวลาก็ไปเก็บเห็ดมาด้วย ชั้นจะตรวจสอบว่ามันกินได้มั้ยอีกที」

เอริกับผมและอีกสามคนแยกย้ายกันทำตามหน้าที่

◇

 

โดยปกติแล้วจะมีไฟฉายส่วนตัวติดตัวไว้เสมอ

แม้ว่าจะมีขนาดเล็ก แต่ก็มีความสว่างปานกลางเหมือนกับไฟหน้ารถ อีกทั้งยังมีอายุการใช้งานยาวนานด้วยการใช้ LED

ผมใช้มันหาของในป่ายามค่ำคืน

「นั่น ตรงนี่ด้วย เห็ดนี่เหนียวแถมอร่อยด้วย」

ผมเลือกเห็ดที่กินได้โดยไม่เลือกชนิด

จากนั้นผมก็โยนมันทั้งหมดไปที่กระเป๋าของเอริ

ผมทิ้งกระเป๋าตัวเองไว้ที่ถ้ำ

「นี่ๆ โฮคาเงะคุง」

「อะไร?」

「ทำไมนายถึงใช้กิ่งไม้ก่อกองไฟ?」

「หืม เธอหมายความว่ายังไง?」

「เราใช้หนังสือเรียนของเราไม่ได้เหรอ?ชั้นหมายถึงเรามีไฟแช็คด้วย」

ฉันกับเอริต่างก็มีไฟแช็ค

ชองผมเป็นแนวคล้ายๆปืนพกส่วนเอริเป็นแบบธรรมดา

เธอคงพกติดตัวกรณีเสี่ยของเธออยากสูบบุหรี่

「เธอต้องเก็บที่จำเป็นเผิ่อไว้ยามที่ต้องการจริงๆ เราจะอยู่รอดได้นานขึ้น」

ตามที่กล่าวมา ผมว่าเราจะใช้ไฟแช็กสำหรับวันนี้

ผมใช้วิธีดั้งเดิมได้ แต่ต้องใช้เวลาเพราะผมยังเป็นมือสมัครเล่นอยู่

ดังนั้น เราจะใช้ไฟแช็กสำหรับคืนนี้ และลองใช้วิธีการดั้งเดิมในวันพรุ่งนี้

「ด้วยปัญหาเรื่องเวลา แค่นี้น่าจะพอแล้ว」

ผมเก็บเห็ดเพียงพอสำหรับทุกคนแล้ว

กระเป๋ายังจุได้อีก แต่ผมจะเก็บไปเท่านี้ก่อน

「เรากลับไปที่ถ้ำด้วยเห็ดพวกนี้แหละ」

ผมยืนขึ้นและมุ่งหน้ากลับไปที่ถ้ำ

「เดี๋ยวก่อนโฮคาเงะคุง」

เอริหยุดผมไว้

เธอวางกระเป๋าลงแล้วเข้ามาเกาะตัวผม

「ม-มีอะไร? 」

ผมไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

เมื่อผมตั้งตัวได้ หลังของผมพิงอยู่ที่ต้นไม้แล้ว

「โฮคาเงะคุง จำตอนที่เราถ่ายรูปริมแม่น้ำได้มั้ย? 」

เอริ โน้มตัวมาที่ฉันขณะถาม

「ก่อนหน้านี้เหรอ เกี่ยวกับมัน? 」

「ตอนที่หน้าอกของอาริสะโดนหน้านาย นายโด่สินะ? 」

「เอ่อ…」

เธอพูดถูก

มันน่าอายที่จะพูด แต่ผมโด่

ฉันไม่เคยคิดว่าเอริจะสังเกตุเห็น

「 ช-ช-ชั้นไม่ได้… 」

「นายไม่จำเป็นต้องซ่อนมัน นายเป็นผู้ชายนะ」

เอริแตะที่กางเกงของผม

เธอค่อยๆ ปลดเข็มขัดแล้วลงช้าๆ

กางเกงในของผมก็โดนถอด จากนั้นเธอก็ดึงมันลงมา

ไอนั่นผมที่กำลังโด่ไม่เต็มที่ก็โผล่ออกมา

「ด-เดี๋ยวนะ เธอกำลังทำอะไร? 」

「ตอนนี้เราต้องพึ่งโฮคาเงะคุงเพื่อความอยู่รอด ดังนั้น หากราคะของโฮคาเงะคุงอาละวาดและเริ่มข่มขืนเรา เราก็ต้องยินยอมรับมัน」

「น-นั่นจะไม่เกิดขึ้น」

เอริ จับไอนั่นของผมด้วยมือขวาของเธอ

ฉันเปล่งเสียงครางออกมาด้วยความปิติ

เป็นครั้งแรกของผมเลยที่มีผู้หญิงมาใช้มือให้

ใช่ ผมเป็นแค่ไอหนุ่มเวอร์จิ้น

「ชั้นเชื่อใจนาย แต่จะไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่」

เอริเริ่มลูบไล้ไอนั่นของผมด้วยสีหน้าจริงจัง

มันช่างอ่อนโยนกว่ามือของผมแต่มันฟินกว่าหลายเท่า

ไม่นานไอนั่นของผมก็แข็งเต็มที่

「ชั้นจะใช่มือของชั้นเพื่อให้แน่ใจว่านายจะไม่อาละวาดในภายหลัง」

「ฮะ ไม่ แต่… 」

「นายไม่ต้องลังเล แค่คิดว่ามันเป็นวิธีการขอบคุณของชั้น」

「ตกลง」(คนแปล:ดีลดิวะเจอแบบนี้)

ผมไม่มีเหตุผลที่ต้องปฏิเสธ

ลีลาการใช้มือของเอริทำเอาผมละลาย

สมองผมหยุดคิดถึงทุกอย่าง

「เธอทำแบบนี้ตอนเธอเดทกับเสี่ยของเธอด้วยเหรอ? 」

「ไม่ อย่างมากชั้นแค่สัมผัสแค่บนกางเกงเท่านั้น」

「น่าทึ่งแฮะ เพราะเธอดูชำนาญมาก」

「นี่! ชั้นกำลังจะบอกนายว่านี่เป็นครั้งแรกที่ฉันจับไอนั่นของผู้ชาย ชั้นไม่ใช่โสเพณีอย่างที่นายคิดนะโฮคาเงะคุง」

「ไม่นะ ชั้นไม่เคยคิดว่าเธอเป็นโสเพณีนะ」

ความรู้สึกของผมเพิ่มขึ้นเรื่อยๆในขณะที่เราสนทนากัน

ผมมีประสบการณ์มาอย่างยาวนานกับการ ชว.และผมก็รู้ว่ามันจะมาถึงเมื่อไหร่

「อ๊ะ ชั้นกำลังจะแตก」

「นายแตกได้เลย แต่อย่าแตกใส่หน้าหรือเสื้อผ้าชั้นนะ 」

「ชั้นรู้น่า 」

พอเห็นหน้าเอริก็จะแตกแล้ว

เธอมีใบหน้าที่น่ารักมากจนผมพุ่งออกมาเร็วกว่าที่คาดไว้

ความคิดของผมปั่นป่วนไปปหมดตอนผมใกล้จะแตก

มันจะเปื้อนใบหน้าหรือเสื้อผ้าของเอริถ้าเป็นแบบนี้

นี่จะกลายเป็นปัญหาใหญ่ทันทีที่เรากลับเข้ามาในถ้ำ

เป็นการยากที่จะหันไอนั่นของผมไปด้านใดด้านหนึ่ง

ผมรีบหมุนมันให้เปลี่ยนมได้ แต่เอริจะยังเปื้อนอยู่

「เอริ ขอโทษนะ! 」

ผมตัดสินใจในขณะนั้น ผมจะหลั่งเข้าไปในปากของเอริ(คนแปล:เอ็งมันร้ายยยยย)

「อ็อกก!อ็อกก!!! 」

ไอนั่นของผมถึงจุดสุดยอดและน้ำอสุจิของผมปะทุเข้าไปในปากของเอริ

ผมรู้สึกได้ถึงน้ำอสุจิจำนวนมหาศาลที่ไหลออกมาจากปากแสนอันอบอุ่นของเธอ

ไอนั่นของผมค่อยกระตุกและกดลงช้าๆ

ส่วนเอริจ้องมาที่ผมอย่างขมขื่ม

จากนั้นเธอก็ถ่มน้ำลายของเธอลงพื้นบพื้น

「นายทำให้ปากของชั้นมีมลทิน โฮคาเงะคุง นายไวกว่าที่ชั้นคิดอีกนะ」(หมายถึงแตกไว)

「 ขอโทษ ชั้นไม่มีทางอื่นที่จะเลี่ยงหน้าหรือเสื้อผ้าของเธอ」

「ชั้นคิดว่านั่นเป็นบอกสัญญาณที่ดีนะ แต่มันทำให้ชั้นเจ็บนิดหน่อย」

เอริหยิบกระเป๋ากระเป๋าและกลับไปที่ถ้ำ

ผมรีบสวมกางเกงแล้วเดินตามเธอไป

「มันเป็นความลับระหว่างเราสองคน โอเคนะ? 」

「ชั้นรู้ ยังไงก็ขอบคุณนะ」

「ชั้นเป็นคนที่ควรจะพูดแบบนั้น ขอให้พวกเราปลอดภัยต่อจากนี้นะ」

「แน่นอน ชั้นจะดูแลเธอให้ปลอดภัย แม้ว่าจะต้องใช้ชีวิตแลกก็ตาม」(คนแปล:พอได้ละปากหวาน)

ผมคิดว่าผมเป็นคนง่ายๆนะ

แต่ความคิดนั้นหายไปทันทีที่เราก้าวเข้าไปในถ้ำ

「นินจากลับมาแล้ว! นินนิน! 」

「เอาจริงดิ? โฮคาเงะเป็นคนดูแลมานะและสาวๆ 」

มีกลุ่มอื่นที่ไม่ใช่มานะอยู่หน้าถ้ำ

เป็นชนชั้นระดับสูงสุด พี่น้องสุเมรากิ และผู้ติดตามของพวกเขา

——————————————–

ติดตามผู้แปลได้ที่ แปลด้วยพลังใบ