「พูดถึงเรื่องนั้น ลิงนั่นอยู่ไหนแล้ว? 」

ผมถามระหว่างที่เรากำลังมุ่งหน้ากลับถ้ำ

ลิงเวรที่เอาหน้าซุกนมของมานะหายไปก่อนที่ผมจะสังเกตเห็น

ตอนที่เราถึงทะเลมันก็หานไปแล้ว

「ลิงเวร?นายหมายถึง ริต้า?」

「ริต้า?เธอตั้งชื่อมันเหรอ? 」

「เราเข้ากันได้ดีชั้นเลยตั้งชื่อให้มัน」

มานะเงยหน้าขึ้นแล้วตะโกนว่า “ริต้า”

「เจี๊ยกกก!!」

จากนั้นลิงเวรนั่นกก็ดผล่หัวมา

มันกระโดดลงอย่างว่องไวไปที่มานะ

มันเกาะมานะแล้วเอาหน้าซุกนมเธอ

หลังจากที่มันล่วงเกินมานะมันก็มองมาที่ผมและยิ้ม

น่าอิจฉาโว้ยยย

「เหมือนเธอกับมันรู้จักกันมานานแล้วเลย」

「เพราะว่ามันเป็นทักษะพิเศษของชั้น」

มานะมองไปที่ริต้าและยิ้มอย่างร่าเริง

「มานะ เธอสั่งลิงเวรนี่ได้ไหม? 」

「ไม่ใช่ลิงเวร แต่เป็นริต้า」

เธอต้องการให้ผมเรียกมันใหม่

「โอเค งั้นเธอสั่งริต้าได้ไหม? 」

「ชั้นไม่รู้ แต่ชั้นคิดว่าชั้นทำได้ นายต้องการอะไร? 」

「ฉันต้องการให้มันไปข้างหน้าและตรวจสอบว่าเสือยังอยู่ในถ้ำมั้ย นอกจากนี้ มันจะช่วยได้มากถ้ามันสามารถตรวจสอบว่ามีสัตว์ป่าอยู่รอบๆหรือไม่」

แต่ที่สำคัญคือการตรวจสอบสถานการณ์ในถ้ำ

ถ้าเสือออกจากถ้ำคงไม่ดีเท่าไหร่

อย่างหลังจะไม่มีปัญหาแม้ว่าเราจะตรวจสอบไม่ได้ก็ตาม

ไม่มีรอยสัตว์ป่าแถวนี้ ทำให้ผมมั่นใจได้อย่างนึง

ผมใช้ทักษะที่กองกำลังพิเศษของอเมริกาใช้ ดังนั้นจึงเป็นวิธีที่ปลอดภัย

แต่ผมไม่เคยเจอประสบการณ์จริงเลยยืนยันไม่ได้

「ชั้นจะลองดู」

หลังจากพูดอย่างนั้น มานะก็ดึงริต้าออกและพูดกับมันอย่าวนิ่มนวล

「ริต้า ไปที่ถ้ำตรงนั้นและตรวจดูว่าเสือยังอยู่ไหม? และถ้าเป็นไปได้ ให้ตรวจดูว่ามีสัตว์ป่าอื่นๆ อยู่รอบๆหรือไม่」

「เจี๊ยกก! อุกิกิกิ! 」

ริต้าพยักหน้าสองครั้งและออกจากแขนของมานะ

เมื่อผมสงสัยว่ามันจะทำอะไร มันก็กระโดดเข้ามาหาผม

「น-นี่! แก?!」

มันไต่มาที่หัวของผม

「ไอลิงบัดซ* 」

「อุกิกิกิ!!! 」

ลิงเวรนั่นฉี่ใส่หัวผม

จากนั้นมันก็กระโดดออกไผ

「ก๊ากฮาฮาฮาฮาฮา! นินจาโดนวิชานินจาเล่นเข้าแล้ว! 」

อาริสะหัวเราะเสียงดัง

「มันเป็นเพราะไอลิงเวรนั่น」

มานะดูเหนื่อยๆ

「รีบล้างหัวเถอะโฮคาเงะคุง ไม่งั้นหัวนายเหม็นติดทนแน่ๆ」

「ผมดาเอาว่านักเอาตัวรอดนั้นไม่เข้ากับสัตว์ในธรรมชาติ」

เอริกับคารินต่างหัวเราะชอบใจ

「ชิ! 」

ผมถอนหายใจ

「อืมถ้ามันทำงานของมันได้ดีก็พอแล้ว」

จะให้อภัยลิงหรือไม่ขึ้นอยู่กับผลลัพธ์

ถ้าลิงทำงานโดยไม่มีปัญหาใดๆ ผมจะปล่อยมันไป

แต่ถ้าเจ้าลิงเวรนั่นที่ไม่สามารถทำงานนั้นได้ ผมจะปล่อยให้มันลอยไปตามแม่น้ำ

「อุกิกิกิ! 」

สักพักริต้าก็กลับมา

「เป็นไงบ้าง? เสืออยู่ในถ้ำหรือไม่? 」

「อุกิ! อุกิกิกิ!! 」

ริต้าพยักหน้าแล้วทำท่าทางบางอย่าง

ในขณะที่มันพูดภาษาลิง

ผมไม่เข้าใจสิ่งที่ลิงตัวนี้พูด

「เสืออยู่ในถ้ำและไม่มีสัตว์ป่าอื่น ๆ แถวนี้」

「เธอเข้าใจอย่างนั้นเหรอ? 」

ฉันตอบกลับโดยไม่รู้ตัว

ความสามารถพิเศษของมานะจะน่าทึ่งเกินไปแล้ว

อย่างไรก็ตาม มันทำงานของมันได้ดี ผมจะให้อภัยมันแล้วกัน

「เอาล่ะ ไปที่ถ้ำกันเถอะ ชั้นจะบอกแผนการให้พวกเธอตอนเราใกล้ถึง」

「วางแผน? เราจะไปสู้กับเสือ?」

เอริดูแปลกใจ

「ใข่ชั้นต้องการพวกเธอทุกคนเพราะลำพังชั้นชนะมันไม่ได้」

「แต่ชั้นเป็นแค่ JK(สาวญี่ปุ่นมอปลาย)ธรรมดา ชั้นไม่มีประสบการณ์ในการต่อสู้เลย」

「อย่าเป็นกังวล ชั้นไม่ให้พวกเธอไปเตะต่อยกับเสือหรอก」

สาวๆเอียงหัวแล้วผมก็บอกแผนการ

◇

มีความคิดนี้เกี่ยวกับลำดับชนชั้นของสัตว์

วิธีที่ง่ายคือทำให้มันรู้ว่าเราเหนือกว่า

สัตว์พวกนี้มีความสามารถในการเรียนรู้สูง ดังนั้นเพียงแค่เอาชนะพวกมันก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้คุณปลอดภัย

พวกเขาจะคิดว่ามนุษย์เป็นอันตรายและจะหยุดพยายามเข้าใกล้เรา

อย่างไรก็ตาม เราไม่สามารถใช้วิธีนั้นได้

ถ้าเทียบด้านความแข็งแกร่ง เราด้อยกว่าโดยสิ้นเชิง

เมื่อเราแพ้ มนุษย์จะมองถูกว่าเป็นเหยื่อ

หากเป็นกรณีนี้ มันจะโจมตีเราทุกครั้งที่เผชิญหน้ากัน

ดังนั้นเราจะขับไล่เสือด้วยวิธีอื่น

「ดีล่ะ มันหลับแล้ว」

เราตรวจสอบสถานการณ์ในถ้ำ

เสือยังคงนอนอยู่ตามปกติ

เวลาประมาณ 19:00 มันค่อยๆมืดลงทุกนาที

「ทุกคน เข้าใจแผนใช่มั้ย? 」

「พวกเราทำได้ แต่นี่จะเวิร์คเหรอ? 」

มานะถามอย่างเป็นห่วง

อีกสามคนทำหน้าเหมือนกัน

「ถ้าเราล้มเหลว เสือจะกินพวกเราทุกคนใช่มั้ย? 」

อาริสะที่เป็นคนขวัญอ่อนก็แสดงท่าทีขึงขัง

「ใช่ แต่ถ้าขับไล่เสือที่นี่ไม่ได้ ก็ไม่มีที่ไหนปลอดภัยอีกแล้ว มนุนษย์ไม่สามารถสัมผัสถึงการปรากฏตัวของสัตว์ที่คลานมาหาได้ ถ้าเรานอนอยู่ในป่า

พวกมันจะกินเราก่อนที่เราจะสังเกตเห็นซะอีก」

ผมตระหนักถึงความน่าจะเป็น

อย่างไรก็ตาม เราไม่สามารถหนีจากสิ่งนี้ได้

「เราต้องเตรียมพร้อมสำหรับสถานการณ์เลวร้ายที่สุด เราจะไล่เสือตัวนั้นเพื่อความปลอดภัยของพวกเรา」

ผมหยิบบางอย่างออกจากกระเป๋า

กระบอกนี้เป็นอาวุธลับของฉันสำหรับการต่อสู้ครั้งนี้

「ทุกคนพร้อม? 」

ผมทำการเช็คความพร้อมครั้งสุดท้าย

ถ้าหากเรากลัว แผนการนี้ก็จบ

เราทุกคนต้องออกไปพร้อมกัน

「ไม่เป็นไร」「ชั้นจะทำให้ดีที่สุด」「ดี」「ได้ทุกเวลา」

ทั้งสี่ตอบด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

「ไปกันเถอะ」

เราทุกคนต่างกระโดดใส่ทันทีที่ผมให้สัญญาณ

「กรรรรรร? 」

เสือสังเกตเห็นเราและลืมตาขึ้น

หลังจากที่เห็นเรา มันก็เบิกตากว้าง

「ตอนนี้ล่ะ! 」

ผมขว้างอาวุธลับออกไป ระเบิดควัน!

มันสร้างแสงและควันสีเข้ม เป็นความสะดวกสบายของสังคมสมัยใหม่

ผมมีระเบิดควันสองอันในกระเป๋า

「กรรรรร?! 」

ระเบิดควันเริ่มปล่อยควันไฟสีชมพูเข้ม

การจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว นอกเหนือไปจากเปลวไฟสีชมพูอันเข้มข้น ยังทำให้เสือตกใจอย่างมาก

ผมไม่ปล่อยให้โอกาสนั้นสูญเปล่า

「ตอนนี้ล่ะ! หนึ่งสอง! 」

ผมให้สัญญาณสำหรับการโจมตีครั้งต่อไป

ทุกคนอ้าปากกว้างแล้ว…

「 「 「 「 ว๊าาาาาาาาาาาา!!! 」 」 」 」 」

ทุกคนกรีดร้อง ทุกคนส่งเสียงกันจนเจ็บคอ

「กรรร! กุราาาาาา!! 」

เสือขนลุกซู่ แล้วมันก็กระโดดหนีไปอย่างรวดเร็ว

มันไม่ได้มองย้อนกลับมา มันวิ่งหนีไปที่ส่วนลึกของป่าด้วยความเร็ว

「ม-มันหนีไปแล้ว」

มานะและสาวๆ แปลกใจหลังจากยืนยันว่าเสือถอยไปแล้ว

「ชั้นกังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ผ่านไปได้ด้วยดี」

นี่เป็นวิธีการรับมือเมื่อคุณไม่สามารถต่อสู้ด้วยความแข็งแกร่ง

เป็นการแสดงให้เห็นว่าคุณใช้วิธีอื่นในการโจมตีศัตรูอย่างไร

การจู่โจมอย่างรวดเร็วและไฟ ศัตรูโดยธรรมชาติของสัตว์ และเสียงดัง ฯลฯ…

ยิ่งกว่านั้น เมื่อมันหนีไป ฝ่ายตรงข้ามจะเป็นแผลใจของมันทำให้มันกลัวฝังใจ

ผมไม่สามารถมั่นใจได้ว่าเราจะปลอดภัย

「แล้วเสือจะไม่กลับมาหาเราเหรอ? 」

ผมพยักหน้าและพูดว่า “หวังว่าจะเป็นแบบนั้น”กับคำถามของมานะ

「ตราบใดที่พวกเราไม่แพ้ในการต่อสู้ตรงๆ พวกเราก็ไม่เป็นไร

แม้ว่ามันขึ้นอยู่กับว่าเสือกลัวเรามากแค่ไหน สำหรับตอนนี้ บอกได้ว่าวันนี้เราจะไม่เป็นไร นอนพักให้สบายเถอะ 」

ดังนั้นพวกเราเอาถ้ำคืนได้สำเร็จ

——————————————–

ติดตามผู้แปลได้ที่ แปลด้วยพลังใบ