เราตรวจสอบภาพที่ผมถ่ายมาจากมือถือของคาริน

เหล่าสาวๆ ไอลิงเวรที่กำลังซุกหน่มน้มมานะ และผมที่อยู่ด้านหลัง

「นี่คือ… 」

ผมพึมพำ

「ว่าไง?」

มานะถาม

คนอื่นๆกำลังรอคำตอบ

「ชั้นไม่คิดว่าชั้นเห็นการตั้งถิ่นฐานใด ๆ ไม่มีต้นไม้เป็นหย่อมๆ หรือการตัดไม้

หรือถ้ามีการตั้งถิ่นฐาน ก็ควรจะตัดต้นไม้บ้าง มีความเป็นไปได้ที่พวกเขาใช้บ้านต้นไม้ แต่นั่นไม่น่าจะเป็นไปได้ ถ้าใช่

พวกเขาคงจะอยู่ในถ้ำตั้งแต่แรกแล้ว」

ภาพที่ได้เป็นป่าที่ไม่มีร่องรอยใดๆ

มือถือสมัยนี้พัฒนาไปไกลจริงๆฟังชั่นเลนไวด์นี่ดีจริงๆ

แต่ก็ไม่มีร่องของคนเลยจริงๆ

「ท่าไม่ดีละ」

อาริสะก้มหน้า

ส่วนอีกสามคนยังดูงุนงง

「มันไม่ได้เปล่าประโยชน์ทั้งหมด」

「 「 「 ?! 」 」 」

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สาวๆ ก็กลับมาสดใสอีกครั้ง

「นายเจออะไรดีๆแล้วเหรอ」

เอริถาม

ผมพยักหน้าและโชว์รูปให้ดู

「เธอเห็นทะเลตรงนั้นไหม? ถือว่าเป็นการค้นพบที่ดี」

ในภาพมีทะเล

ทะเลห่างออกไปไม่กี่ร้อยเมตร

「พูดถึงเรื่องที่นายกำลังหาทะเล ,โฮคาเงะ」

คารินซูมและยืนยันว่านั่นคือทะเลจริงๆ

「ช้ันสงสัยว่ามีเกาะแถวๆนี้ไหม 」

มานะพูดด้วยน้ำเสียงที่มืดมน

คารินซูมไปไกลแต่มองไม่เห็นเกาะอื่น

หรือมันเป็นอย่างที่เราคิด

「เดี๋ยวก่อน นั่นไม่ใช่เกาะเหรอ? 」

อาริสะมองอีกภาพหนึ่ง

มันเป็นหนึ่งในภาพถ่ายทะเลที่ฉันถ่าย

「อันไหน? เกาะไหน? 」

มานะถาม

「อันนี้ ดูที่จุดนี่สิ」

อาริสะดึงผมไปพิงไล่เธอ จากนั้นหน่มน้มก็เธอก็โดนแก้มผม

เป็นความรู้สึกที่ดีจริงๆ (คาแปล:เริ่มออกลายละ)

「นินจา!นายมาถูกทางแล้ว!」

แล้วอาริสะก็เบือนหน้าออกไป

ฉผมอุทาน “อ๊ะ” และหันหน้าไปอีกทาง

แว๊บนึง ผมก็สบตากับเอริ(คนแปล:จบอาริสะก็จ้องน้อนเอริต่อเลยเหรอวะ)

「ดูนี่สิ เห็นไหม? นั่นไม่ใช่เกาะเหรอ? 」

เราดูที่จุดชี้ของอาริสะ

มานาและเอริต่างสงสัย

มันเบลอจนไม่แน่ใจว่าใช่หรือเปล่า

「เราทำให้แน่ใจไหม? บางทีเราควรไปทะเลเพื่อถ่ายรูป」

「ชั้นคิดว่าเราอาจจะเห็นถ้าเราปรับความสว่าง ชั้นจะลองดู」

คารินเปิดแอพแต่งรูป

เธอใช้สิ่งนั้นและประมวลผลภาพ

เธอแก้ไขความสว่าง คอนทราสต์ และอื่นๆที่คนแบบผมไม่มีทางเข้าใจ

ไม่นานภาพก็เริ่มชัดขึ้น

「นั่นมันเกาะ! 」

อริสะพูดอย่างมีชัย

ผมกับสาวๆเห็นพ้องกัน

จุดในภาพคือเกาะ

แม้ว่าเราจะไม่ทราบว่ามีอาคารบนเกาะหรือไม่

อย่างไรก็ตาม เราสามารถยืนยันได้ว่ามีเกาะอยู่ที่นั่น

「โฮคาเงะ นั่นเป็นการค้นพบที่ดีใช่มั้ย? 」

มานะถามผมด้วยความร่าเริง แถมเธอยังเรียกผมว่าโฮคาเงะอย่างเป็ยธรรมชาติ

ผมดีใจนะที่เธอจำผมได้

「นี่เป็นเรื่องดี สมมุติว่าเกาะนี้เป็นเกาะที่ไม่มีคนอาศัยอยู่ เกาะนั้นอาจมีคนอาศัยอยู่

ไม่ก็ที่นั่นอาจมีสัญญาณ หากเป็นกรณีนี้เราอาจสามารถติดต่อใครก็ได้ในโลกภายนอก」

「นั่นหมายความว่าโอกาสในการรอดชีวิตของเราจะเพิ่มขึ้น? 」

「ถ้านี่ไม่ใช่ต่างโลกแล้วล่ะก็ 」

「 「 「 「 อุ๊ย! 」 」 」 」

นั่นคือเสียงที่ดังที่สุดของสาวๆในวันนี้

◇

เราเริ่มเดินไปที่ชายหาด

ฉันอยากเห็นทะเลและสาวๆก็อยากถ่ายรูปถ้ามีเกาะอยู่อีกฝั่งหนึ่ง

「เครื่องหมายนี้ดีพอรึยัง?」

「ได้แล้วล่ะ」

「มันยากจังอะ?นายแน่ใจเหรอว่าเราต้องการมัน 」

「ทั้งหมดนี้เป็นเพื่อให้แน่ใจว่าเราจะไม่หลงทาง 」

「เราจะไม่มีปัญหาอะไรถ้าเรามีเข็มทิศ? 」

「นั่นเป็นเพียงการประมาณการคร่าวๆ นอกจากนี้ เช็มทิศนี่ใช้ไม่ได้ตลอดเวลา ของที่เรามีเป็นแบบดิจิตอล」

รวมทั้งผมด้วย พวกเราทั้งห้าคนต่างก็มีเข็มทิศ

อย่างไรก็ตาม มันเป็นแอพเข็มทิศที่เรามีบนสมาร์ทโฟนของเรา

เมื่อแบตมือถือของเรา เราจะใช้งานมันไม่ได้

「ทำไมโฮคาเงะถึงไม่มีเข็มทิศทั้งๆ ที่นายมีเครื่องมืออื่นๆครบ? ฉันไม่ค่อยรู้เรื่องการเอาชีวิตรอดมากนัก

แต่เข็มทิศเป็นสิ่งจำเป็นไม่ใช่เหรอ」

มานะถาม

ฉันแสดงรอยยิ้มเจื่อนๆให้พวกเธอ

「มันน่าอายนะ แต่ฉันลืม มานะพูดถูกแล้ว มันเป็นของพื้นฐาน แต่ผมไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับมันเพราะมีมือถือ ฉันรู้สึกอาย “

เข็มทิศบนมือถือมีการใช้งานแบบเดียวกับเข็มทิศแบบแอนะล็อก

เซ็นเซอร์แม่เหล็กในมือถือใช้งานได้แม้ไม่มีสัญญาณ

เราเคลื่อนตัวไปทางตะวันตกเฉียงใต้จากถ้ำโดยใช้เข็มทิศดิจิทัลนี้

ฉันรู้สึกขอบคุณที่แม่น้ำ ทะเล และถ้ำอยู่ในทิศทางเดียวกัน

ถ้าพวกมันอยู่คนละทิศละทาง เราคงลำบากในการเดินจากแม่น้ำสู่ทะเล

「 「 「 「 「 ………… 」 」 」 」

จากนั้นการสนทนาก็หยุดลง

ทุกคนจำได้ว่าพวกเขาต้องเซพแบตเตอรี่

ฉันไม่รู้ว่าเธอคิดว่ามันน่าอึดอัดหรือเปล่า แต่เอริก็ทำลายความเงียบ

「โฮคาเงะคุง นายกำลังคิดอะไรอยู่ในขณะที่เรากำลังเดินอยู่ใช่มั้ย? 」

ตอนนี้เธอไม่เรียกฉันว่านินจาแล้ว

นอกจากนี้ เธอยังเพิ่ม ‘-คุง’ ให้กับชื่อของผมด้วย

มีเพียงอาริสะเท่านั้นที่เรียกผมว่านินจาในตอนนี้

「ใช่ 」

「นายคิดอะไรอยู่? 」

「เกี่ยวกับการกลับถ้ำ」

「เอาคืนถ้ำ? จากเสือตัวใหญ่นั่น?」

「ถูกตัอง」

อันที่จริง ถ้ำนั้นคือสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเราในตอนนี้

ถ้าพูดถึงความจำเป็นของชีวิต ถ้ำจะกลายเป็นศูนย์กลาง

หากเราใช้สิ่งนั้นเป็นฐานได้ ที่พักของเราก็จะเปลี่ยนไปอย่างมาก

「แต่นายจะเอาชนะเสือได้ยังไง? 」

「นั่นแหละปัญหา การสู้กับเสือด้วยมือเปล่านั้นเป็นไปไม่ได้ และชั้นชนะไม่ได้แม้ว่าชั้นจะใช้มีด นอกจากนี้

ชั้นไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการต่อสู้ด้วยมีดเลย」

「แล้วเราจะทำยังไง? เราจะเอาถ้ำในขณะที่เสือไม่อยู่เหรอ? 」

「ไม่ เราต้องการความแน่ใจว่าเสือจะไม่กลับมา หากเราอาศัยอยู่บนเกาะนี้ ย่อมมีโอกาสที่มันจะมาโจมตีเราเสมอ

นั่นเป็นเหตุผลที่เราจะทำให้เสือคิดว่ามันไม่สามารถเอาชนะมนุษย์ได้ นั่นคือวิธีขับไล่เสือของเรา ไม่อย่างนั้นเสือจะกินเรา」

อาริสะสะอื้นกึ่งติดตลก

「แล้วสำหรับวิธีไล่เสือไป ชั้นมีไอเดีย แต่ชั้นไม่แน่ใจว่ามันใช้ได้ผลหรือไม่」

「เยี่ยมไปเลยโฮคาเงะคุง」

「ไว้พูดตอนเราทำได้แล้วเถอะ」

「อ่าฮะฮะ」

เราเดินออกจากป่าในขณะที่กำลังคุยกัน

「นี่มันทะเล! 」

อาริสะวิ่งไปที่หาด

อีกสามคนตามไป

「ทะเลดูดี เราสามารถใช้ประโยชน์จากมันได้」

「กำลังจะมืดแล้ว กลับก่อนที่พระอาทิตย์จะตกกันเถอะ」

ผมเรียกสาวๆที่กำลังสนุก

พวกเธอกำลังเขียน SOS โดยใช้ก้อนหิน แต่พวกเธอไม่ได้บ่น

พวกเขาทำตามคำแนะนำของผมและกลับมา

「กลับไป?ที่ไหน?」

มานะถาม

ผมตอบว่า “ไม่ชัดเจนอีกเหรอ”

「ถ้ำ เราจะไปสู้กับเสือ」

——————————————–

ติดตามผู้แปลได้ที่ แปลด้วยพลังใบ