สาวๆที่อยู่ด้านหน้าผมคือ กลุ่มที่มียูกิ มานะเป็นศูนย์กลาง

 

เธอเป็นจุดเด่นในระดับที่จะลงอยู่ในนิตยสารได้เลย

 

ชนชั้นพวกเธอเป็นรองเพียงพี่น้องสุราเมกิ

 

นั่นหมายความว่าพวกเธอเป็นหนึ่งในคนที่เรียกผมว่านินจา

 

「นินจา รู้อะไรไหม? 」

 

「ไม่มากหรอก ชั้นตื่นขึ้นในถ้ำนี้แหละ 」

 

ยูกิ มานะ ถาม  

 

ผมม้วนสวยงามของเธองดงามซะจนไปลงโฆษณาร้านทำผมยังได้

 

สีผมของเธอไม่ใช่สีดำแต่เป็นชมพูโทนสว่าง

 

ผมจำได้ว่าเธอไปย้อมผมตอนจบปิดเทอมฤดูร้อน

 

「เดี๋ยวก่อนนะ ถ้ำ? นั่นเป็นสิ่งที่ดี ส่วนพวกเราตื่นขึ้นมาบนพื้น」

 

ฟูจิวาระ เอริพูด  

 

ผมยาว ตัวเล็ก เธอดูเป็นสาวเรียบร้อยมากกว่า(น่าร้าก)

 

เธอดังมากในหมู่โอตาคุ

 

มีคนว่าเธอเป็นเด็กเสี่ยและมีคนเห็นเธอทำมันจริงๆ

 

ตามที่พวกเขาบอก เธออยู่ในจุดที่พวกเขาสามารถเล่นงานเธอได้เท่านั้น แต่พวกเขาไม่ทำ

 

นั่นหมายความว่า เธอมีความลับบางอย่างที่ชดเชยการเรื่องนั้น โดยที่เธอยกยอพ่อตาหวานแต่ไม่เคยเสียตัวให้พวกเขา

 

「แล้วทำไมนายถึงมีมีดนินจาหน่ะ? น่ากลัว! 」

 

「ฉันเป็นคนชอบเอาชีวิตรอดอย่างที่เธอเห็น ชั้นมีอุปกรณ์เอาชีวิตรอดมากมายในกระเป๋าของชั้น มีดเล่มนี้เป็นหนึ่งในนั้น ชั้นไม่เคยคิดเลยว่าจะได้ใช้มัน」

 

นิโคทามะ อาริสะสังเกตุเห็นมีดในมือของผม

 

เธอทำพาร์ทไทม์ที่ร้านคาราโอเกะ เธอมีผมทรงโพนี่เทล

 

ใต้ตาเธอมีชีชมพูวิบวับด้วยแฮะ มันเป็นแฟชั่นเหรอ? หรือบางที่เธออาจไม่มีรสนิยมการแต่งหน้า

 

เธอดูสนิทกับเอริพอตัว ดูเหมือนว่าเธอเองก็ต้องการเสี่ยมาเลี้ยงเหมือนกัน

 

ผมได้ยินมาว่าเธอโดนรุ่นพี่ที่ทำงานลวนลาม

 

「เมื่อกี้ที่นายพูดถึงมัน นายดูจะชอบการเอาชีวิตรอดนะ โฮคาเงะ นายไม่ได้วางแผนที่จะเข้าร่วมทัวร์เอาชีวิตรอดในฤดูร้อนนี่หรอกนะ? 」

 

「ใช่ เธอรู้ได้ไงว่าชั้นเข้าร่วมทัวร์? 」

 

「ก็นายเอาแต่ดูแผ่นพับที่โรงเรียน และนายก็ยิ้มเมื่อดูมันก่อนหน้านี้」

 

นิอิมิ คาริน เธอเป็นคนช่างสังเกตุเหมือนอย่างผม

 

คารินเป็นเพื่อนร่วมชั้นของผมตั้งแต่ปีหนึ่ง

 

ผมของเธอย้อมเป็นสีน้ำเงิน แต่เธอยืนยันว่าเป็นผมตามธรรมชาติของเธอ

 

ผมไม่แน่ใจว่านั่นเป็นผมตามธรรมชาติของเธอหรือเปล่า แต่เธอพูดแบบนี้มาตลอดสามปี ผมว่าเธอคงพูดความจริง

 

เราแทบจะไม่ได้คุยกันเลย ผมเลยไม่รู้ว่าเธอทำอะไรในวันหยุด

 

เธอไม่เคยเรียกผมว่านินจา

 

「ถ้านินจาอยู่ที่นี่, งั้นหมายความว่าเรย์โตะกับเบียคุยะก็อยู่นี่เหมือนกัน!」

 

มานะพูดถึงพี่น้องสุราเมกิ พี่น้องที่อยู่อันดับ1และอันดับ2 หน้าตาก็ไม่มีปัญหาแถมด้านความสามารถก็ไม่มีปัญหา

 

พวกนั้นเป็นที่นิยม แต่ผมไม่ชอบพวกนั้นเท่าไหร่

 

ต่อให้เก่งแค่ไหนแต่พวกนั้นนิสัยไม่ดีทั้งคู่

 

「 ตอนนี้, พวกเราสามารถอยู่กับโฮคาเงะได้ , ใช่มะ? 」

 

คารินสนอ หายากที่เธอจะพูดแบบนี้

 

คนอื่นๆรู้สึกแปลกใจ พวกเธอมีการตอบสนองแบบเดียวกันกับผม

 

「แน่นอน นินจาเชื่อถือได้ แถมเขายังมีมีด」

 

อาริสะเห็นด้วยคนแรก

 

「เขายังเรียกตัวเองว่านักเอาชีวิตรอด เรามั่นใจได้ 」

 

เอริสนับสนุน

 

「จริงสิ!แปลว่านินจาจะอยู่กับเรา 」

 

มานะสรุปความเห็น

 

「ไม่ใช่ว่าชั้นจะรังเกียจ แต่ชั้นจะทำตามที่ชั้นพอใจ ถ้าเธอไม่ว่าอะไร ชั้นก็โอเค แต่ถ้าเธอเบื่อกับมัน ชั้นไม่รังเกียจถ้าพวกเธอจะไป」

 

「งั้นก็ตัดสินใจแล้ว! 」

 

ผมมีความสุขที่ตอนนี้มีสมาชิกเพิ่มขึ้น

 

เราสามารถมอบหมายงานและแบ่งงานให้มีประสิทธิภาพและทำให้ความปลอดภัยของเราสูงขึ้น

 

เราไม่ได้มีปัญหากับการมีคนมากเกินไปกับปัญหาเรื่องอาหาร

 

「แล้วนินจาล่ะ เรื่องความเ***นของนาย?! ฉันคิดว่าใคร ๆ ก็ฉฮปปี้ที่จะอยู่กับเรา แต่นายไม่ได้โด่ นายเป็นเกย์หรือเปล่า 」

 

「ชั้นมีความเงี่*นและไม่ใช่เกย์ แค่สถานการณ์ไม่เอื้ออำนวย」

 

ผมเดินไประหว่างที่คุยกับมานะ  

 

เหล่าสาวๆที่เพรียบพร้อมกำลังตามผมอยู่ เป็นความรู้สึกแปลกๆแต่ก็ไม่ได้แย่

 

◇

 

「นายจะทำอย่างไรหลังจากพบทะเล」

 

「ไม่ชัดเจนเหรอ? เรากำลังจะทำสัญญาณ SOS ที่ชายหาด」

 

「อาริสะ นั่น! 」

 

「มานะเป็นแค่คนงี่เง่าสินะ? 」

 

「เธอพูดว่าไงนะ?」

 

「 「 「 「 กร๊ากฮ่าๆๆๆ! 」 」 」 」

 

「ฉันไม่ใช่ความคิดที่แย่นะ แต่ชั้นสนใจน้ำทะเลและสาหร่ายมากกว่า」

 

มานะและพวกสาวๆ กำลังคุยกันขณะที่เรากลับไปที่ถ้ำ

 

ผมถามว่าพวกเธอว่าพวกเธอตื่นขึ้นที่ไหน

 

จากที่ได้ลองคุย ดูเหมือนพวกเขาจะตื่นขึ้นใกล้ๆกัน

 

อย่างไรก็ตาม ไม่มีอะไรเพิ่มเติม แต่ก็คาดไว้แล้วล่ะ

 

ไม่คิดเลยว่าวันที่ได้คุยกับมานะจะมาถึง

 

ส่วนใหญ่ฉันแค่ฟังพวกเขาขณะนอนบนโต๊ะแค่นั้นเอง

 

「 ถ้าอย่างงั้น ชั้นสงสัยว่าเราอยู่ส่วนไหนในญี่ปุ่น? 」

 

อาริสะพูด

 

พวกเธอยอมรับความจริงว่าเราติดอยู่ที่นี่ทันที

 

ถึงพวกเธอจะยอมรับ แต่ก็ไม่ทั้งหมดซะทีเดียว

 

「 มันอยู่ในช่วงหน้าร้อนแต่ก็ไม่ซะทีเดียว บางที เราอาจอยู่ในฮอกไกโด 」

 

เอริเดา

 

「ถ้าเราอยู่ในฮอกไกโด เราก็สามารถใช้โทรศัพท์ของเราได้สิ? อาจเป็นเกาะที่ไม่มีคนอาศัยอยู่ที่ไหนสักแห่ง? 」

 

คารินเสนอความเห็น

 

อีกสามคนที่เห็นด้วยก็พูดว่า“โอ้” และ “เธอพูดถูก”

 

「แต่ถ้าเราอยู่ในเกาะทางตะวันออกของฮอกไกโดจริงๆ แสดงว่าเราใช้เจ้านี่ได้」

 

「ใช่ แต่ถึงจะใช้กูเกิ้ลก็ไม่มีอะไรนอกจากความเขียวขจี 」

 

มานะพูดติดตลก แล้วอริสาก็เอาด้วย

 

「ไม่ ถ้าเราอยู่ที่ใดในฮอกไกโดก็ควรมีสัญญาณสิ」

 

ผมคิดว่าพวกเขาล้อเล่น แต่ผมจะพูดความคิดเห็นของผมเผื่อไว้

 

「 เรารู้! เราแค่ล้อเล่น! 」

 

แน่นอนว่ามานะตอบกลับโดยบอกว่ามันเป็นเรื่องล้อเล่น

 

จากนั้นอีกสี่ก็หัวเราะตาม

 

「เอาล่ะ สาวๆ ดูจะไม่มีความกังวลแล้ว」

 

สาวๆเหล่านี้เป็นพวกจอมแก่นที่เชื่อฟังแน่นอน

 

พวกเะอยังคาดหวังถึงความช่วยเหลืออยู่

 

ทัศนคติด้านบวกเป็นเรื่องที่ดีกว่ามามัววิตกกังวล

 

「 ตอนนี้ชั้นขอออกไปดูหน่อย 」

 

หลังจากที่ตามรอยที่ผมทำไว้ตามต้นไม้ ตอนนี้มาถึงจุดที่มองเห็นถ้ำแล้วล่ะ

 

หลังจากที่เห็นถ้ำไม่นอน ผมหยุดสาวๆไว้ก่อน

 

ผมให้พวกเธอเงียบก่อนแล้วหมอบตัวให้ต่ำไว้

 

「 เกิดอะไรขึ้นเหรอ? 」

 

มานะถาม

 

ผมเตือนพวกเธอให้เงียบๆไว้แล้วชี้ไปที่ถ้ำ

 

「 ดูในถ้ำสิ 」

 

「 เดี๋ยวนะ! ไม่มีทาง?! 」

 

พวกเธอต่างเซอไพรส์

 

มีเสือตัวใหญ่กำลังงีบอยู่ในถ้ำ

 

มันกำลังนอนอยู่ แต่ถ้าเข้าไปใกล้ๆมันอาจจะตื่นได้

 

「ทำไมถึงมีเสืออยู่ที่นี่! 」

 

「ไม่ควรมีเสือโคร่งในญี่ปุ่น」

 

อาริสะและคารินเริ่มส่งเสียงดัง

 

「เพราะที่นี่ไม่ใช่ญี่ปุ่น!」

 

「 「 「 ห๊ะ? 」 」 」

 

「ถ้าเราอยู่ในญี่ปุ่นจริง เราจะสามารถใช้โทรศัพท์ของเราได้ทุกที่ แม้แต่ในเกาะที่ไม่มีคนอาศัยอยู่  

 

เราควรจะได้ออกไปข้างนอก นอกจากนี้ สัตว์ที่นี่ก็แปลก มีกระแตอยู่ในป่านี้และที่เดียวในญี่ปุ่นคือที่ฮอกไกโด」

 

「ถ้าอย่างนั้นเราอยู่ที่ฮอกไกโดเหรอ? 」

 

เอริถาม ผมปฏิเสธโดยบอกว่า “เป็นไปไม่ได้”

 

「ชั้นจะบอกถึงสิ่งที่เราหาไม่ได้ในฮอกไกโด」

 

「แล้วที่นี่คือที่ไหน? 」

 

คารินมองหน้าฉัน

 

「เป็นข้อสรุปที่ยากจะเชื่อนะ แต่ชั้นคิดว่าเราไม่ได้อยู่ที่โลก」

 

「นายหมายถึงนี่คือ “อิเซไค”(ต่างโลก) จากมังงะอะไรแบบนั้นเหรอ? 」

 

“ใช่”

 

สาวๆ ตัวแข็งทื่อ

 

—————————–

ติดตามผู้แปลได้ที่ แปลด้วยพลังใบ