หลังจากวัดดตัวเสร็จสิ้น ผมก็เริ่มสำรวจบริเวณโดยรอบ

อันดับแรก ผมตรงไปที่บริเวณที่พี่น้องอาซากุระตื่นขึ้นบริเวณทิศตะวันออกเฉียงเหนือของถ้ำ

คราวนี้ผมเอาเครื่องมือมาพอประมาณ ผมเอามีดและไฟแช็กเหน็บไว้ที่กระเป๋า

กระบอกน้ำและตะกร้าไม้ไผ่ไว้ที่หลัง

ผมโฟกัสที่พื้น

ความเร็วเป็นสิ่งสำคัญ แต่ผมก็ต้องระวังตัวเพื่อไม่ให้ข้อผิดพลาดเกิดขึ้น

ผมสังเกตร่องรอยของสัตว์เช่น รอยหักของกิ่งไม้ ทำให้เราพอประมาณขนาดของพวกมันได้

เช่น เสือ กระต่าย หรือคน

「กลุ่มของสุราเมกิควรจะเคลื่อนย้ายตอนนี้」

ไม่มีรอยเท้าใดๆนอกจากรอยเท่าของพี่น้องอาซากุระที่ตื่นขึ้น

พูดให้ถูก มันคือร่องรอยเก่า ผมไม่ต้องใส่ใจมันมากนัก

เรย์โกะและกลุ่มของเขาพบเราเพราะควันไฟที่ผมจุดไว้

ทำให้เราเจอแค่รอยเท้าของพี่น้องอาซากุระและรอยเท้าสัตว์เล็กน้อย

รอบเท้าสัตว์มีเพียงรอยเท้ากระต่ายเล็กๆ ถึงจะเป็นกระต่าย ผมก็ไม่สามารถระบุได้ว่ามันอยู่บริเวณไหน

หากมันอยู่แถวนี้ก็ควรที่จะมีรอยเท้าเยอะกว่านี้

ผมคิดว่ามันหนีจากสัตว์ตัวอื่น

「 เป็นตามที่เมย์โกะให้ข้อมูลมา 」

เมย์โกะไม่เจอสัตว์มากมายจนมาถึงถ้ำของเรา

เธออาจจะเจอแค่กระต่ายและสัตว์เล็กๆ

ร่อยรอยที่มียืนยันคำพูดของเธอ

「ดูเหมือนกระต่ายจะหนีไปที่ทิศตะวันออก」

ตามที่กล่าวมาเหมือนทิศตะวันตกจะมีอะไรเกิดขึ้น

หลังจากพี่น้องอาซากุระไปที่ถ้ำ เหมือนจะมีบางอย่างจากทิศตะวันตกเคลื่อนเข้ามา

「เดี๋ยวนะ นี่มัน… 」

ผมพบเสื้อผ้าที่ยังทำไม่เสร็จซึ่งตั้งอยู่ระหว่างทางไปถ้ำ

ดูเหมือนพวกเธอกำลังทำป่านที่พวกเธอเก็บมาได้

แต่เหมือนพี่น้องสุราเมกิจะมาขัดขวางพวกเธอเลยลืมมันไป

จะทิ้งไว้ก็เสียดาย ผมเลยเก็บมาคืนพวกเธอ

ผมใส่มันไว้ที่ตะกร้าไม่ไผ่และวางมันไว้ในถ้ำ

ผมตามรอยเท้าของกระต่ายไปทิศตะวันตก

รอยเท้าของสัตว์เพิ่มขึ้นอย่างทวีคูณ

ส่วนใหญ่เป็นรอยเท้ากระต่ายก็จริง แต่ก็มีรอยเท้าสัตว์ใหญ่ปนอยู่ด้วย

「นี่มันหมูป่า… 」

ผมเลียริมปากของผม

หมูป่าในญี่ปุ่นไม่ค่อยอร่อย

พวกมันเหม็นถ้าเทียบกับวัวหรือหมูทั่วไป อย่างไรก็ตาม ที่นี่มันคือสิ่งที่ต้องฉลอง

การขาดเนื้อสัตว์ทำให้ผมอยากกินหมูป่า

「ฉันเข้าใจแล้ว」

มีกระต่ายและหมูป่าอาศัยอยู่บริเวณทิศตะวันตกของเรา

อันที่จริงผมเคยเห็นมันแล้ว

「ฉันอยากจะล่าทั้งกระต่ายและหมูป่า 」

เมื่อพูดอย่างนั้น ผมจะทำกับดัก

อย่างแรกคือกับดักหมูป่า มันเป็นกับดักหลุมพรางง่ายๆ

ผมจะทำหลุมแล้วปักไม้ไผ่เอาไว้

จากนั้นก็ปิดหลุมไว้

จากนั้นวางอาหารที่หมูป่าชอบวางไว้ด้านบน

「เป็นไปได้ก็อยากจะทำมากกว่านี้」

เป็นเรื่องง่ายที่จะทำกับดักหมูป่า แต่การทำอย่างใดอย่างหนึ่งต้องใช้เวลา

ถ้าผมทำกับดักกระต่ายและทำงานอื่นๆอีกผมจะไม่มีเวลา

กับดักกระต่ายมีสองแบบ

อันแรกเป็นกับดักกระตุกคอ มันทำง่ายมากถ้าคุณมีเชือก แต่ผมไม่มี

อีกอันนึงเป็นหินตกลงมา

มันเป็นกับดักที่ใช้ไม้และหินง่ายๆ

ขั้นแรก เตรียมกิ่งสามกิ่ง วางสองอันในรูปแบบกากบาทด้านล่าง

กิ่งด้านข้างควรต่ำกว่าเล็กน้อยเพื่อให้กระต่ายสามารถโดนมันได้

จากนั้นแขวนกิ่งที่สามจากกิ่งแนวนอนไปที่ด้านบนของกิ่งแนวตั้ง

มันจะดูเหมือนเลขสี่จากระยะไกล

จากนั้นจึงเสร็จสิ้นโดยพิงน้ำหนักบนกิ่งในแนวทแยง

ตอนนี้เหลือแค่ให้กระต่ายชนกิ่งไม้ แล้วกิ่งก็หลุดออกมาและน้ำหนักก็ทับมัน

กระต่ายโดนหินทับ

หากคุณมีวัสดุ การทำกับดักหินเป็นเรื่องง่าย

โชคดีที่เรามีหินอยู่เยอะ ผมเลยทำมันได้พอควร

 

「เหลือแค่กลับมาดูมันก่อนฟ้าจะมืด」

 

ผมกลับถ้ำหลังจากสำรวจเพิ่มเติมเล็กน้อย

 

ครั้งนี้ผมย้ายจากถ้ำที่พี่สาวอาซากุระมาจากทางทิศตะวันตก

ระหว่างเดินผมคิดว่าจะเก็บเห็ดแต่ไม่มีเวลา

ด้านทิศตะวันออกมีสัญลักษณ์ของสัตว์มากมายนี้-หืม? นั่นคือ…

ผมสังเกตเห็นกลุ่มคนในชุดนักเรียนที่อยู่ข้างหน้า

กลุ่มนี้ประกอบด้วยผู้ชายเท่านั้น และในหมู่พวกเขาคือสุเมรางิ เบียคุยะ

「พวกมันจะมาโจมตีเราแล้วเหรอ? 」

ความระมัดระวังของผมเพิ่มขึ้น แต่ดูเหมือนว่าผมคิดผิด

「พวกมันกำลังสู้กับอะไรบางอย่าง? 」

เบียคุยะไม่ได้ขยับตัวอะไร

ส่วนคนอื่นๆถือไม้ปลายแหลมเหมือนพยายามแหย่อะไรบางอย่าง

「ฉันสงสัยจริงๆว่ามันคืออะไร? 」

  ผมตัดสินใจที่จะเข้าใกล้มันโดยระวังอันตราย 

ผมมุดเข้าไปในพุ่มไม้และเข้าใกล้โดยแน่ใจว่าพวกมันจะไม่เจอผม 

ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น 

「หา เอาจริงเหรอ? 」

  มันคือเสือ 

 พวกมันกำลังสู้กับเสือ

บางทีอาจจะเป็นเสือที่เราเจอที่ถ้ำ

กลุ่มของเบียคุยะล้อมเสือไว้

อย่างไรก็ตาม เบียคุยะไม่สามารถจบการต่อสู้ได้

「เร็วเข้า! แทงเข้าไป!」

เบียคุยะกำสั่งการ

พวกลูกน้องกำลังมองอย่างหวาดกลัว

ส่วนคนที่โดนสั่งกำลังหวาดกลัวยิ่งกว่า

「เข้าใจล่ะ 」

เหมือนว่ากลุ่มของเบียคุยะจำมีลำดับชั้น

เบียคุยะและผู้ติดตามมีลำดับสูงกว่า

มีเสียงร้องจากคนที่อยู่ในโซนอันตรายจากเสือ

「บ-เบียคุยะคุง! เสือไม่อร่อยหรอก! หยุดเถอะ! 」

  ชายคนหนึ่งที่ชี้หอกไปที่เสือพูด 

ผมจำหน้าเขาได้ เขามาจากปีเดียวกัน

 แต่ผมจำชื่อเขาไม่ได้  เราไม่ได้อยู่ในชั้นเรียนเดียวกัน 

 เขาอยู่ในระดับโอตาคุ ต่ำสุดในลำดับชั้น 

「หยุดบ่นแล้วทำต่อไป! 」 

เบียคุยะเตะหลังของผู้ชายคนนั้น

「อุแว้!! 」

โอตาคุกระโดดและพุ่งเข้าหาเสือ

โดยธรรมชาติแล้ว เสือโคร่งจะโจมตีเขาก่อน

「ก๊ากกก!!! 」

เสือคำรามอย่างรุนแรงและขย้ำโอตาคุ

จากนั้นมันก็คำรามอย่างแรงใส่โอตาคุขณะที่มันขึ้นไปอยู่บนตัวเขา

 

โอตาคุหยิบหอกในมือแล้วชึ้ไปที่ปากเสือ

เขาทำมันอย่างร้อนรน แต่ก็ไม่เลวสำหรับการป้องกัน

「พวก! ถึงเวลาแล้ว! รีบฆ่ามันซะ! 」

เบียคุยะสั่ง

ด้วยเหตุนี้ พวกที่ยึงลังเลจึงเริ่มเคลื่อนไหว

ทุกคนเหยียดหอกด้วยน้ำตาคลอเบ้า

「ก๊ากกก!!! 」

เสือโคร่งตายทันทีหลังจากถูกแทง

「ใช่แล้ว มนุษย์คือผู้ที่อยู่บนจุดสูงสุด」

เบียคุยะประกาศชัยชนะ

มีเพียงผู้ติดตามเท่านั้นที่ส่งเสียงเชียร์

「พวกมันเคลื่อนไหวเร็วกว่าที่ฉันคาดไว้ 」

เบียคุยะเอาชนะเสือได้ ดังนั้นเขาจึงไม่มีเหตุผลที่จะต้องกลัวเรา

ในที่สุด ‘เวลา’ ก็กลายเป็นความจริง

「ฉันต้องรีบแล้ว」

ผมถอนตัวออกจากที่เกิดเหตุแล้วกลับเข้าไปในถ้ำ

————

ติดตามผู้แปลได้ที่   แปลด้วยพลังใบ