เราต้องหาวิธีหาอาหารใหม่โดยที่เราไม่ต้องเคลื่อนย้าย เพื่อเป็นการเตรียมรับมือกับศัตรูภายนอกแบะเบียคุยะ

เป็นต้น

เรามีหลายอย่างที่ต้องทำ และทั้งหมดล้วนมีความสำคัญเท่ากันหมด 

อย่างไรก็ตาม เราไม่สามารถทำทั้งหมดพร้อมกันได้

ผมต้องจัดลำดับความสำคัญใหม่ เพื่อให้มีประสิทธิภาพและความปลอดภัยในเรื่องอาหารมากขึ้น

ผมสามารถเพิ่มประสิทธิภาพการทำงานของผมได้ด้วยการพัฒนาอุปกรณ์ของผม

ต่อมา ผมเริ่มทำอุปกรณ์เพื่อดักปลาในแม่น้ำ

มีกล่องที่มีทางตันอยู่ไว้สำหรับดักกุ้ง

ในญี่ปุ่น เราทำมันได้โดยการใช้ขวดพลาสติก

เราทำมันได้ตามที่เราต้องการและวางมันไว้บริเวณแม่น้ำ

สิ่งนี้ไม่ได้มความสำคัญมากนัก แต่ผมจะทำสบู่ ผมต้องการลดความเครียดให้กับสาวๆ

ความเครียดส่งผลโดยตรงกับการทำงานและอาจทำให้คุณภาพของเนื้องานลดลง ดังนั้นผมจึงจัดการเรื่องนี้เป็นอันดับต้นๆ 

การทำสบู่เป็นเรื่องง่าย

ผมใช้สาหร่ายและเปลือกหอยที่ผมกับมานะไปหามาถ้ารู้วิธีทำ ใครๆก็ทำได้

「สบู่นี่ไม่มีกลิ่นเหมือนกับที่ญี่ปุ่นหรอกนะ」

ผมเอาสบู่สีเทาที่เสร็จแล้วให้ทุกคนดู

「ตอนนี้เราโบกมือลาร่างกายที่เหนียวเหนอะหนะได้แล้ว! 」

อาริสะตะโกนออกมาด้วยความดีใจ

「ฉันไม่ต้องการที่จะใช้แค่ทิชชู่เปียกเช็ดตัวอีกต่อไปแล้ว 」

เอริพูดอย่างมีความสุข

「ฉันไม่เคยคิดเลยว่านายจะทำสบู่จริงๆ โฮคาเงะ เป็นไปได้ยังไงที่คนฉลาดแบบนายมาอยู่ในโรงเรียนเรา」

มานะพูดเลยไปไกล

「โรงเรียนของเราไม่ได้ค่าเฉลี่ยต่ำกว่ามาตรฐานนะ หรือมันสูงกว่าค่าเฉลี่ยจริงๆ? หลังจากที่พี่น้องสุราเมกิย้ายเข้ามา」

ใช่ โรงเรียนของเราไม่ได้แย่

ถึงจะไม่ได้มีชื่อเสียงในดับประเทศ แต่คนในพื้นที่ต่างรู้จักโรงเรียนนี้

ผมคิดว่าค่าเฉลี่ยคะแนนของพวกเขาอยู่ที่ประมาณ 60

「หรือบางที? เป็นพวกเราเองที่โง่」

「ไม่หรอก มันเหมือนกับว่าเราเป็นคนดึงมันลงหลักจากเราไป」

มานะถาม คารินตอบกลับ

「 「 「 ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า 」 」 」

นอกจากพี่สองอาซากุระ สาวๆคนอื่นต่างหัวเราะออกมาเต็มที่

 

(เป็นรอยยิ้มที่ดี)

 

ความเครียดสองสาวๆลดลงไปอย่างเห็นได้ชัด

ถึงไม่ได้หัวเราะออกมาดังๆแต่พี่น้องอาซากุระก็ดูมีความสุขกับสบู่เหมือนกัน

อันที่จริง ตาของพวกเธอเปล่งประกายหลังจากมองสบู่ที่ทำเสร็จแล้ว

「 ตอนนี้ปล่อยมันไปเรื่อยๆน่าจะดีที่สุด」

ผมพึมพำขณะมองสาวๆ

เมย์โกะเหมือนจะได้ยินเสียงของผม

เมย์โกะเข้ามาใกล้ๆและกระซิบ

ผมลดเสียงของผมให้มีแค่เมย์โกะเท่านั้นที่ได้ยิน

「เกือบหนึ่งสัปดาห์แล้วใช่ไหมที่เรามาถึงเกาะนี้? 」

 

「ใช่」

 

「นายคิดว่าพี่น้องสุราเมกิจะทำอย่างไรถ้าเฮลิคอปเตอร์ไม่มาถึงหลังจากผ่านไปหนึ่งสัปดาห์? 」

 

「พวกเขาจะยอมแพ้」

 

「 ใช่ ถ้าหากเป็นกรณีนี้ เบียคุยะและน้องชายของเขาจะไม่ตกต่ำลงหรอก พวกเขาแข็งแกร่งในที่นี้โดยไม่มีกฎหมายมาเกี่ยวข้อง นอกจากนี้ ถ้าเมย์โกะพูดถูก ผู้ชายหลายคนจะเลือกติดตามเบียคุยะ 」

 

「อ่า」

ดูเหมือนว่าเมย์โกะจะคิดออก

「ไม่มีใครรู้ว่าเรย์โตะกับเบียคุยะมีความบาดหมางภายในกันจริงหรือไม่ เรย์โตะจะเป็นฝ่ายแพ้ไหม? ไม่มีใครรู้  แต่มันเป็นเรื่องของเวลา ก่อนที่เบียคุยะขึ้นเป็นหัวหน้ากลุ่ม เมื่อสิ่งนั้นเกิดขึ้น ที่แรกที่เขาจะบุกมาคือที่นี่」

 

「ยูกิซังกับสาวๆทั้งหมดน่ารักจัง」

 

「ฉันไม่ได้อวยนะ แต่เมย์โกะกับฮินาโกะเองก็สวยสุดๆเหมือนกัน」

 

「ชิโนมิยะคุงเป็นคนตรงไปตรงมาจนน่าแปลกใจเลยนะคะเนี่ย」

แก้มของเมย์โกะแดงก่ำ

 

ฮินาโกะมองมาที่เรา ราวกับพยายามจะบอกว่า”คืนโอนี่จังให้ฉัน”

 

เรารีบจบบทสนทนา

「ดังนั้น ทุกอย่างต้องออกมาดีแน่ๆ แต่ถ้าพวกเขาบุกมาที่นี่ตอนนี้ เราจะไม่สามารถทำอะไรได้เลย ดังนั้น เราต้องเร่งทำงานของเราและทำให้เราปลอดภัยขึ้น 」

 

「นายมีแผน?」

เมย์โกะถามด้วยความเป็นห่วง 

ในทางกลับทัน ผมแสดงออกชัดเจน

 

「ฉันมีแผนป้องกันพวกเขา」

◇

 

เราผ่านวันที่สี่โดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น และวันนี้ก็เข้าวันที่5

ไม่มีใครมีอาการป่วยในวันนี้

เรากินข้าวเช้ากันหน้าถ้ำและมอบหมายงานให้ทุกคน

งานวันนี้เป็นงานทั่วไป

มานะไปเก็บเปลือกหอย เอริไปหาอาหาร และพี่น้องอาซากุระทำงานหัตถกรรม

 

「ระวังตัวกันด้วย ทุกคนอย่าเป็นอะไรไปล่ะ」

 

ทุกคนเริ่มแยกย้ายทำงาน รวมถึงผม

งานส่วนใหญ่ของผมวันนี้เป็นการสำรวจสภาพแวดล้อม

เป็นการสำรวจสิ่งแปลกปลอมบริเวณทิศตะวันตกเฉียงใต้ของถ้ำและมองหาสถานที่อื่นๆ

 

อย่างแรกที่ผมอยากรู้คือสัตว์ที่อยู่บริเวณนี้

อย่างแรกที่ผมมั่นใจว่ามีอยู่คือกวางและหมูป่า

ถ้าโชคดีเราจะเจอหมูหรือวัวควาย

 

ถ้ามีเสือก็ควรมีเหยื่อ

「นี่ดูใช้ได้」

 

แต่ก่อนจะเริ่มสำรวจนั้น ผมไปที่แม่น้ำเพื่อตรวจสอบกับดักของผม

ในกับดักมีกุ้งอยู่หลายขนาด ถือเป็นผลลัพธ์ที่ดี 

ในนั้นก็มีปลาตัวเล็กๆว่ายอยู่ด้วย

ผมเอากุ้งที่ดักได้มาใส่ในถ้วยดินเผาที่คารินทำ

ผมเติมน้ำจากแม่น้ำใส่ในถ้วยดินเผา

การได้เห็นกุ้งจำนวนมากว่ายอยู่ในถ้วยมันค่อนข้างจะซับซ้อน

「อ่า ชิโนมิยะคุง」

「เมย์โกะ ฮินาโกะ พวกเธอพอจะมีเวลาว่างหลังงานหัตถกรรมพวกนี้ไหม」

「ช-ใช่ เรามีเวลาว่าง」

ฮินาโกะพยายามอย่างเต็มที่ที่จะตอบ

เธอไม่ถูกกับคนแปลกหน้าอย่างรุนแรง

เมย์โกะพยักหน้าให้กำลังใจเธอ

เมื่อเห็นว่าฮินาโกะกำลังพยายาม เธอก็ช่วยให้กำลังใจเธอ

「วันนี้เราจะเปลี่ยนเสื้อผ้ากัน เราคิดจะทำชุดชั้นในและเสื้อผ้าที่เรียบง่าย」

「ดีเลย ผู้หญิงไม่ชอบใส่ชุดเหมือนกันเท่าไหร่」

 

ผมเอาเครื่องปั้นดินเผาเข้ามาในถ้ำ 

 

มีอาหารที่เราหมักไว้มากมายในนั้น

หลังจากทำงานหนักมาทุกวัน เราก็มีอาหารสำรองพอสำหรับหนึ่งสัปดาห์

「เอาไปไว้ตรงนั้น」

ผมวางเครื่องปั้นดินเผาไว้และออกจากถ้ำ

「ชิโนมิยะคุง ขอเวลาหน่อยได้ไหม」

เมย์โกะเดินเข้ามาหาผม 

เหมือนเชว่าเธอเดินมาคนเดียว ผมไม่เห็นฮินาโกะ

「มีอะไรผิดปกติเหรอ เธอกำลังทำอะไร?」

เมย์โกะคุกเข่าหน้าผม

ตอนนี้หน้าของเธออยู่ใกล้กับค*ยของผมมาก

เธอจับกางเกงของผมแล้วลดระดับของมันลง

(นี่คือ?)

ผมกลืนน้ำลาย

นี่หรือว่า? สิ่งที่ผมคิดจะเป็นจริง?

「ฉันขอวัดมันได้ไหม ฉันยังไม่ได้วัดขนาดตัวของชิโนมิยะคุงเลย」

ออร์ซ

 

เธอไม่ได้พูดสิ่งที่ผมคาดหวัง

องคชาติของผมเหี่ยวลงอย่างรวดเร็ว หลังจากที่สิ่งที่ผมคาดหวังไม่ได้เกิดขึ้น

หัวของผมที่คิดไปใน”เรื่องแบบนั้น”ผมรู้สึกรังเกียจตัวเอง

—————

ติดตามผู้แปลได้ที่ แปลด้วยพลังใบ