เมื่อผมสังเกตเห็นพายุฝน ผมคิดว่า

เหตุการณ์มันเส้นยาแดงผ่าแปดสุดๆ

หากเป็นเมื่อวาน วัสดุของเราจะไม่มีวันหมด

เราอาจอยู่รอดได้ตราบใดที่ไม่ทำลายอาหารของเรา

ถึงกระนั้นผมก็ไม่สามารถประมาทได้

ถ้าเราไม่กักตุนอาหารไว้มากพอ ถ้าหากมันหมดขึ้นสถานการณ์จะคับขันทันที

แต่นั่นไม่ใช่ทั้งหมด

นอกจากจะอันตรายแล้ว…

「รีบพับฟูกเร็วเข้า! แล้วรวบรวมเสบียงทั้งหมดไปไว้ข้างหลัง! น้ำไหลเข้ามาในถ้ำแล้ว! 」

ถ้ำอยู่ต่ำกว่าพื้นดิน

มีแอ่งน้ำอยู่ใกล้ทางเข้าและมันกำลังกระจายไปทั่วถ้ำ

มันเป็นเรื่องของเวลาก่อนที่น้ำจะไหลเข้าไปข้างในถ้ำ

ผมวางแผนที่จะจัดการกับปัญหานี้ในคืนพรุ่งนี้

ถ้าผมสร้างคลองหน้าถ้ำเราก็จะสามารถลดความเสียหายได้ในระดับหนึ่ง

นั่นเป็นสิ่งแรกที่ต้องทำเมื่อตั้งเต็นท์หรือแคมป์

มันเป็นข้อผิดพลาดจากมือสมัครเล่นแบบผม

「ฮินาโกะกับฉันจะดูแลฟูกเอง! เราสร้างมันขึ้นมา เรารู้ว่าควรจัดการอย่างไรให้ดีที่สุด」

เมย์โกะกล่าว

「เข้าใจแล้ว! ทุกคนให้เมย์โกะและฮินาโกะ ดูแลฟูก คนอื่นแยกกันทำงานและคว้าของที่คว้าได้! สิ่งสำคัญของเราคืออาหารและน้ำ」

ผมแบ่งงานให้ทุกคน

 

สิ่งสำคัญอันดับแรกคือต้องเอาอาหารใส่โถ ตามด้วยภาชนะดินเผา แล้วก็หนังสือเรียนที่เราใช้ทำหมอน

 

「เวรเอ้ย! ฉันจะล้างกระเป๋าของฉันถ้ารู้ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น! 」

 

อาริสะโยนสิ่งของของเธอลงในถุงที่เปื้อนดินเหนียว

 

ผู้หญิงมีเครื่องสำอางและเครื่องประดับมากมาย ดังนั้นเธอจึงต้องใช้เวลาเตรียมทุกอย่างให้ครบ

 

「อาริสะ วางมันไว้ก่อน  แล้วช่วยพวกเราออกจากตรงนี้ก่อน」

 

มานะตะโกนบอกเธอ

「มันอาจจะเล็กน้อย แต่มันมีค่าสำหรับฉัน! ไม่มีของจากญี่ปุ่นอีกแล้ว! นี่เป็นสมบัติสำหรับฉันแม้ว่าจะเป็นแค่เครื่องสำอางก็ตาม! 」

 

คำพูดของอาริสะดังก้อง

 

ไม่มีใครตอบกลับ ส่วนมานะเองก็ขอโทษเธอ

 

「 ขอโทษนะ แต่ฉันจัดลำดับความสำคัญของของฉันแบบนี้ 」

 

「ไม่เป็นไรหรอก! เธอจัดการแล้วค่อยมาช่วยเราแล้วกัน」

 

「เข้าใจแล้ว 」

 

เรามีเหตุผลสองประการว่าทำไมเราจึงต้องอพยพเข้าไปในถ้ำ

อย่างแรกคือเรากำลังคิดถึงลมที่พัดเข้าไป

 

อีกอย่างคือด้านในถ้ำสูงกว่าปากถ้ำ

 

อย่างหลังเป็นเหตุผลที่สำคัญกว่ามาก

 

ถ้ำนี้มีรูปร่างประหลาด

ตั้งแต่ทางเข้าจนถึงครึ่งเป็นทางลาดลง

 

จากนั้นพอถึงกลางถ้ำพื้นก็เริ่มสูงขึ้น

 

ดินแถวทางลาดชันนั้นไม่แน่นก็จริง แต่เนื่องจากเป็นหินอ่อน มันจึงไม่ค่อยลื่น

 

ดังนั้นหากเราอพยพเข้าไปในถ้ำลึกลงไปก็มีแนวโน้มว่าน้ำจะไม่ท่วมเข้ามาถึงเรา

 

ในทางกลับกัน ถ้าด้านในถ้ำสูงไม่มากพอ เราก็จะไม่มีพื้นที่มากพอสำหรับของของเรา

「อั่ก น้ำเข้ามาแล้ว! 」

 

อาริสะตะโกนขณะวิ่งไปรอบๆ

 

ในที่สุดน้ำก็ทะลักเข้ามา

 

การไหลน้ำเข้ามาเหมือนก๊อกน้ำที่เปิดออก

 

「ไปให้พ้น! เวรเอ้ย! 」

 

อาริสะเตะน้ำที่ทะลักเข้ามา

มันไม่มีความหมาย แน่นอน น้ำแค่ไหลผ่านขาของอาริสะต่อไป

 

「อาริสะ เอาอันนี้มา」

 

「เข้าใจแล้ว! 」

 

สิ่งที่เหลืออยู่คือเครื่องมือที่ผมสร้างขึ้น

ให้เจาะจงคือ หอกหินสองอันและขวานหินหนึ่งอัน

 

ฉันหยิบหอก ส่วนอาริสะให้หยิบขวาน

 

「ฟู่ ดูเหมือนว่าเราไม่ได้สูญเสียอะไรเลย」

 

เราถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่ส่วนลึกของถ้ำ

 

ในถ้ำสลัวมาก เมื่อลึกลงไปเรื่อยๆจะมันแทบจะมืดสนิท

 

แม้ว่าคุณจะมองเห็นได้ดีในที่มืด คุณก็มองเห็นแต่เงาเท่านั้น

 

ดังนั้นผมจึงตรวจสอบว่ามีปัญหาเพิ่มมาหรือไม่

 

「เอาอาหารมาตรงนี้ก่อน น่าจะโอเคแลว้ แล้วอย่างอื่นล่ะ? 」

 

「ฉันเอาหนังสือเรียนทั้งหมดมาแล้ว」

คารินตอบกลับ

ถึงจะไม่เห็นหน้าเธอแต่เหมือนอยู่ใกล้กำแพงด้านซ้ายมือ

ผมสัมผัสได้ถึงระยะห่าง

「ฟูกปลอดภัย แถมฉันยังเอางานทั้งหมดที่บังทำไม่เสร็จมาแล้วด้วย」

เสียงของเมย์โกะ เธออยู่ข้างหลังผม

「นอกจากกระเป๋าของอาริสะ ฉันกับเอริเอากระเป๋ามาหมดแล้ว」

นั่นคือมานะ เธออยู่ทางด้านซ้ายเช่นกัน แต่ไกลกว่าคาริน

「ฉันได้กระเป๋าแล้ว ไม่เป็นไร」

อาริสะอยู่ทางขวามือของผม

ห่างกันแค่หนึ่งช่วงตัวเท่านั้น

เธอเป็นคนเดียวที่ผมสามารถเดาตำแหน่งได้อย่างชัดเจน

「ดีแล้ว ทุกคนปลอดภัย」

อีกครั้งที่เราถอนหายใจด้วยความโล่งอก

「สิ่งที่เราต้องทำคือรอให้ฝนหยุดตก เมื่อแดดออก เราก็จะมองเห็นได้มากขึ้น เราสามารถกินและทำอย่างอื่นได้ด้วย สำหรับตอนนี้เราจะนั่งเฉยๆ เราต้องสำรองแรงของเราไว้」

แล้วความเงียบก็มาเยือน

(ผมกำลังนอนอยู่)

ผมนอนไม่หลับ

เสียใจกับความผิดพลาดที่ไม่ได้สร้างคลอง ตอนนี้จึงต้องคิดถึงอนาคตเอาไว้

ผมเป็นผู้นำ ดังนั้นผมจึงรักษาชีวิตของทุกคนไว้ให้ได้

ผมตระหนักอีกครั้งว่าความผิดพลาดในการตัดสินของผมอาจทำให้ทุกคนตกอยู่ในอันตราย

(อืม?!)

อาการง่วงนอนของผมหายไปเพราะมีบางอย่างเกิดขึ้น

「ง๊าาาา 」

อาริสะกรนเสียงดัง มันไม่ใช่เธอ

(มือนี้…)

มีคนกอดผมจากด้านหลัง

ผมไม่รู้ว่าเป็นใคร นอกจากว่านั่นไม่ใช่อาริสะ

ถึงกระนั้นผมก็ไม่ได้ส่งเสียงออกมา

(ผมไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่นี่เป็นประโยชน์กับผม)

สาวๆที่นี่สวยทุกคน

ใครกอดผม นั่นไม่สำคัญ แต่ผมมีความสุขแล้ว

นอกจากนี้ ความรู้สึกที่หน้าอกของเธอกดบนหลังของผมนั้นน่าทึ่งมาก

การมองเห็นของผมบดบังก็จริง แต่ความรู้สึกของผมยังดีอยูา

(เดี๋ยวก่อน นั่นมือ…)

มือลึกลับเคลื่อนไปยังขั้นตอนต่อไป

หลังกอดก็เอื้อมมาที่กางเกงของผม

เธอปลดเข็มขัดจากด้านหลังอย่างเงียบ ๆ แล้วรูดซิปของผมลง

(เดี๋ยวก่อนนะ?)

มันเป็นอย่างนั้น

มือลึกลับจับน้องชายของผม

มือขวาของเธอค่อย ๆ เลื่อนขึ้นและลง

สัมผัสเย็นยะเยือกจากมือของเธอนั้นไม่อาจต้านทานได้

「อ๊อฟ」

ผมเปล่งเสียงออกมา

มือลึกลับหยุดเคลื่อนไหว

ผมเอามือปิดปากกลั้นเสียงไว้

ผ่านไปครู่หนึ่ง มือลึกลับก็กลับมาชักให้ผมต่อ

ความยินดีอย่างท่วมท้นของผมกำลังพุ่งขึ้น

มันเป็นการโจมตีฝ่ายเดียว ผมไม่สามารถโต้กลับได้เลย

ฉันไม่ได้รับอนุญาตให้ต่อต้านหรือขึ้นเสียง

แต่ไม่เป็นไร มันเป็นเรื่องที่ดี

(ผมไม่รู้ว่าใคร แต่มันน่าทึ่งมาก)

ผมก็แค่ปล่อยให้มันไปเรื่อยๆ

ผมอ้าปากและมองขึ้นไปบนฟ้า

ผมไม่รู้ว่ามันเป็นมือของใคร แต่ผมสามารถจินตนาการได้ว่าทุกคนเปลือยเปล่า

ความหลงผิดของผมพัฒนาขึ้นเรื่อยๆโดยที่ทุกคนอยู่ในใจของผม

ในหัวของผม สาวๆทั้งหกกำลังhandjobให้ผมพร้อมๆกัน

ยกเว้นอาริสะที่กรนเสียงดัง

(อึ อึ ผมกำลังจะหลั่ง)

น้องชายของฉันกำลังใหญ่ขึ้นจนเกินขีดจำกัด มันส่งสัญญาณว่ากำลังจะหลั่ง

『 เทพเจ้าแห่งค*ย ให้พรโลกนี้ด้วยการแตกครั้งยิ่งใหญ่ 』(คนแปล:นิยายมันมาบทนี้จริงๆนะ)

(โอ้ พระเจ้าแห่งค*ย ให้พรโลกนี้ด้วยการแตกครั้งยิ่งใหญ่)

ผมผ่อนคลายร่างกายของผมเพื่อปล่อยมันออกมา

ทันใดนั้น ผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังผมก็หายตัวไป

เธอขยับจากการกอดจากด้านหลังไปด้านข้างของผม

ผู้หญิงคนนี้รู้ว่าผมกำลังจะปลดปล่อย

ปั่ก

นอกจากนี้ ผู้หญิงคนนี้เอาน้องชายของผมเข้าปากของเธอ

ถ้าฉันปล่อยมันออกข้างนอก มันจะมีกลิ่น และนี่คือวิธีที่เธอจัดการกับมัน

(เข้าใจแล้ว! ผู้หญิงคนนี้คือ!!)

ผู้หญิงที่คิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากการพุ่งออกมา

เท่าที่ผมรู้ มีผู้หญิงเพียงคนเดียวที่จะทำอย่างนั้น

คิดแล้วก็ไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน

หากเป็นกรณีนี้ ก็ไม่แปลกถ้าเธออยู่ข้างหลังผม

(เอริแน่ๆ! ผมแน่ใจนะว่าเป็นเอริ)

ทันทีที่ฉันมั่นใจกับคำตอบของผม ผมก็แตกออกมาอย่างงดงาม

ผมปล่อยน้ำอสุจิเข้าปากผู้หญิงคนนั้นซึ่งเห็นได้ชัดว่าคือเอริ

–ซูโดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ขณะที่ผมกำลังฉลองกับการหลั่งออกมา ฟ้าก็ร้องคำราม

ดูเหมือนจะเป็นสายฟ้าฟาดใกล้ ๆ ถ้ำก็สว่างขึ้นในทันที

ในขณะนั้น ใบหน้าของเอริที่กำลังยัดน้องชายของผมเข้าปาก—เดี๋ยว…

(ไม่ใช่ มันไม่ใช่เอริ! เดี๋ยวก่อน ไม่มีทาง?!)

ผู้หญิงคนนั้นลุกขึ้นอย่างเร่งรีบแล้วมาอยู่ด้านหลังผม

นั่นไม่ใช่เอริ

ผมเห็นเธอเพียงครู่หนึ่ง แต่ผมแน่ใจ

ผู้หญิงลึกลับคนนั้นคือคาริน

———————

ติดตามผู้แปลได้ที่ แปลด้วยพลังใบ