เช้าวันที่สาม

วันนี้อากาศแจ่มใส

ท้องฟ้าปลอดโปร่ง และไม่มีวี่แววว่าฝนจะตก

เราเริ่มทำตามแผนที่เราคุยไว้เมื่อคืนนี้

อาริสะไปตกปลา เอริไปเก็บพวกพืช คารินไปเก็บดินเหนียวเพิ่มเติมสำหรับเครื่องปั้นดินเผา

สองพี่น้องอาซากุระที่เพิ่งมาใหม่มีหน้าที่ผลิตเสื้อผ้าและเครื่องนอน

ส่วนผมกับมานะ…

「เป็นครั้งแรกเลยนะที่เราอยู่ด้วยกันสองต่อสอง」

「ที่เธอพูดแบบนั้น ชั้นเคยอยู่ตามลำพังกับเอริและอาริสะ ส่วนมานะและคารินนั้นยังไม่มีโอกาสนั้น」

– เรามาถึงที่ชายหาดแล้ว

「ไม่ใช่สองคนจริงๆซะหน่อย 」

「อุกิกิกิ」

มานะพาไอลิงเวรนั่นมาที่ชายหาดด้วย

ริต้าเชื่อฟังมานะ มันทำตามคำสั่งของเธอ

นั่นเป็นวิธีที่เราเอามันมาช่วยงานของเรา

「ชั้นต้องการเก็บสาหร่าย 」

「ส่วนพวกเราจะรวบรวมเปลือกหอย ไปกันเถอะริต้า」

「อุกิกิกิ! 」

คราวนี้เราทั้งคู่ต่างก็มีภาชนะดินเผาอยู่ในมือ

อันแรกใช้สำหรับใส่สาหร่ายและน้ำทะเล  อีกอันหนึ่งใช้สำหรับรวบรวมเปลือกหอย

เปลือกหอยนั้นมีค่ามาก

เราสามารถเผา ฆ่าเชื้อ แล้วทุบให้ละเอียด เพื่อให้ได้แคลเซียมคาร์บอเนต

นั่นเป็นวัตถุดิบในการทำสบู่ และเราสามารถใช้ได้กับสิ่งของต่างๆ มากมาย

ผมกำลังเก็บสาหร่ายและส่วนผสมที่ใช้ทำสบู่ได้

สาหร่ายมีหลากหลายประเภท แต่ผมจะเลือกเฉพาะชนิดที่กินได้

ตัวอย่างเช่นสาหร่ายวากาเมะ และสาหร่ายเคลป์เป็นที่รู้จักกันอย่างแพร่หลาย

「ช้ันกำลังไป」

「เข้าใจแล้ว! อ๊าย! นายแก้ผ้าทำไม! 」

「ช่วยไม่ได้ ชั้นไม่มีชุดว่ายน้ำ」

ผมถอดเสื้อผ้าออกเพื่อลงไปในทะเล

ทันทีที่มานะเห็นร่างเปลือยเปล่าของผม เธอก็เอามือทั้งสองปิดตาไว้

ริต้าเองก็เลียนแบบมานะ

「ชั้นจะวางชุดของชั้นไว้ตรงนี้เป็นสัญลักษณ์เพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะไม่ไปไกลเกินไปนะ」

「โอ-โอเค」

มานะเอามือของเธอออกแล้วมองมาที่ผม

เธอมองมาที่ผมและทำท่าที่น่ากลัวและพูดในขณะที่หน้าแดง

「ทำไมนายถึงโด่ได้ล่ะ?」

「หือ? 」

น้องชายของผมกำลังตื่นขึ้นมา ถึงจะยังไม่เต็มที่ก็ตาม

มันตื่นขึ้นมาแต่ยังไม่เต็มที่ อาจจะสัก80%(คนแปล:อะไรจะละเอียดขนาดนั้น)

「ม-นั่นไม่ได้หมายความว่าชั้นกำลังคิดเรื่องแบบนั้นหรอกนะ」

ผมไม่ได้คิดอะไรจริงๆ

ตอนนี้ในหัวของผมมีแต่ทะเล

ผมสัมผัสได้ถึงสิ่งล้ำค่าในทะเลเพราะความรู้ของผมเกี่ยวกับวิธีการเอาตัวรอด

โดยเฉพาะกับเงื่อนไขที่เรามี

อุณหภูมิน้ำทะเลไม่ต่ำเกินไป และผมมีแว่นตา

นี่ไม่ใช่ไอเทมเอาชีวิตรอดจริงๆ แต่เป็นอุปกรณ์จากคาบเรียนเมื่อไม่กี่วันก่อน

ผมลืมเอามันออกจากกระเป๋า

ต้องขอบคุณมัน ผมจึงสามารถเห็นคลังสมบัติของธรรมชาติได้อย่างชัดเจน

「ฉันไม่เคยคิดว่าจู๋(มานะใช้คำเรียกน่ารัก)อันแรกที่ชั้นจะได้เห็นจะเป็นของโฮคาเงะ รู้สึกแปลกๆแฮะ」

เมื่อคุ้นเคยกับร่างเปลือยเปล่าของผม มานะก็เริ่มจับจ้องมาที่น้องชายของผม

「อยากจับมันเหรอ? 」

ผมหยอกเธอเล่นๆถึงนั่นจะเป็นการคุกคามทางเพศเล็กน้อยก็ตาม

ผมกำลังรอคำตอบเช่น “นั่นมันแย่มากเลยนะ! ไม่มีทาง!”

จากนั้นผมจะหัวเราะและเริ่มลงไปในทะเล

「หือ?นายแน่ใจนะ? 」

ปฏิกิริยาที่มานะแสดงออกมาเกินความคาดหมายของผมไปมาก

「ฮะ แน่นอน แต่เธอจริงจังนะ? 」

ผมตื่นตระหนกเพราะนั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมคาดไว้

「ริต้า เธอช่วยไปเก็บเปลือกหอยให้ชั้นหน่อยได้ไหม? 」

「อุกิ! 」

ริต้าปฏิบัติตามคำสั่งของมานะ และเริ่มทำงานทันที

ผมไม่รู้ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง มันจ้องมาที่ผมครู่หนึ่ง

หากนายกำลังจะไปทำงานก็ไม่ต้องจ้องมาที่ผมสิ

「ช-ชั้นจะสัมผัสมันจริงๆแล้วนะ」

มานะอยู่ตรงหน้าผม

「เอาสิ」

ตอนนี้เหมือนมีบรรยากาศตึงเครียดแปลกๆลอยอยู่รอบๆ

มีบางอย่างเกิดขึ้นกับการพัฒนาความสัมพันธ์ครั้งนี้?

มานะเริ่มสัมผัสน้องชายของผมในขณะที่ผมนึกถึงเรื่องนั้น

เธอใช้นิ้วซ้ายจิ้มมัน

SFX: ปึ่ก ปึ่ก (เสียงไอนั่นกระตุกอะ มันมีเสียงด้วยเหรอวะ)

น้องชายของผมกระตุกจากการแตะของมานะ

มันกระตุกทุกครั้งที่เธอแตะมัน

「ว้าว มันขยับได้ด้วย」

「ก-ก็เพราะผู้หญิงแตะมัน และยิ่งกว่านั้นเพราะเธอน่ารัก」

「เฮ้ นายพยายามจะเกลี้ยกล่อมชั้นในเวลาแบบนี้เหรอ? หยุดนะไอโรคจิต」

「ไม่ ชั้นไม่ได้หมายความแบบนั้นนะ」

「ชั้นรู้ ล้อเล่นนา」

มานายังคงเบ่นกับน้องชายของผมไปเรื่อยๆ

「ผู้ชายรู้สึกดีไหมเวลาที่ผู้หญิงแหย่มันแบบนี้? 」

「แค่เล็กน้อย สาวๆอาจจะมองว่าแปลกๆ แต่มันรู้สึกดีนะ」

「แบบนี้ล่ะ? 」

「เดี๋ยว..โอ้วว」

มานะเริ่มลูบมันด้วยมือซ้ายของเธอ

ผมกำลังดำดิ่งไปกับมือของเธอ

「ว้าว จู๋ของโฮคาเงะเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ชั้นรู้สึกได้」

มานะยังคงใช้มือของเธอในขณะที่พูดแบบนั้น

「มันขึ้นอยู่กับเวลาแล้ว โอ้เดี๋ยวก่อน ชั้นควรหยุด ท่าไม่ดีแล้ว」

ผมรู้สึกดีเวลาที่ได้อุทานออกมา

แต่ถ้าผมแตกตอนนี้ มันจะเลอะกระโปรงของมานะ(คนแปล:มันหาเรื่องคาปากอีกแล้ว)

เราต้องหลีกเลี่ยงมัน

「อายเหรอ? น่ารักจริงนะ โฮคาเงะ」

SFX:แฟบๆๆๆๆ

「เธอต้องหยุดจริงๆแล้วนะ… 」

「คุณจะแตกแล้วเหรอ? มันไม่เร็วเกินไปหน่อยเหรอ? 」

「ชั้นยังเวอร์จิ้นอยู่นะ ไม่ชัดเจนหรือว่าชั้นจะถึงจุดนั้นอย่างรวดเร็ว? ชั้นขอโทษาหรับเรื่องนี้นะ」

「ฮ่าฮ่า จริงอย่างที่นายว่า แต่เราอยู่ที่นี่แล้ว นายไม่อยากปลดปล่อยมันออกมาเหรอ? 」

มานะมีความกระตือรือร้นที่จะทำมัน

เธอมองหน้าผมด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย

ในทางกลับกัน ผมกำลังพยายามอดทนไม่ให้ถึงจุดนั้นด้วยสีหน้าที่ทรมาณ

「สามวันแล้วที่เราอยู่ที่นี่ นายไม่ได้ช่วยตัวเองมาอย่างน้อยสามวันใช่ไหม? 」

「ชั้นแอบไปจัดการมัน คนเดียวหน่ะ…」

ผมจะไม่บอกเธอว่าเอริเป็นคนทำมันให้

ถึงอย่างนั้น การบอกว่าผมแอบชว.คนเดียวก็แย่พอกัน

มันแย่พอๆ กับการบอกเธอว่าผมมีผู้หญิงคนอื่น

「นายหมายถึงอะไร? ถ้าจะแกล้งกันก็อย่ายอมรับสิว่ายังเวอร์จิ้น」

โชคดีที่มานะไม่เชื่อ

เธอหัวเราะออกมาและทำมันแรงขึ้น

「เฮ้ ไม่ต้องทนหรอกนะ… 」

「 ขอโทษนะ มานะ… 」

「หือ? 」

ผมถึงขีดจำกัดแล้ว มันกำลังจะออกมาอย่างรวดเร็ว

อย่างไรก็ตาม ถ้าผมแตกออกมาตอนนี้ กระโปรงของมานะจะสกปรก

นั่นเป็นเหตุผลที่ผมคิดวิธีแก้ปัญหา

ผมยกกระโปรงของมานะแล้วแตกไปที่ต้นขาของเธอ

ผมเล็งไปที่หัวเข่าและต้นขาของเธอเพื่อให้แน่ใจว่ามันจะไม่โดนกางเกงในของเธอ

โชคดีที่มันพุ่งออกมาในระดับปานกลาง

ผมดีใจที่เอริช่วยเอามันออกไปทั้งสองวัน

「ฟู่」

「อะไรนะ ว๊าย! นายแตกใส่ชั้นงั้นเหรอ! 」

「ชั้นไม่ต้องการทำให้กระโปรงและกางเกงของเธอเลอะ ยกโทษให้ชั้นเถอะนะ」

ผมเข้าสู่โหมดนักปราชญ์และเปลี่ยนน้ำเสียงของตัวเอง

「 ฮึก ชั้นไม่มีอะไรมาเช็ดมันนะ」

มานะตักน้ำอสุจิจากต้นขาของเธอแล้วสลัดลงกับพื้น

「เอาล่ะ กลับไปทำงานกันเถอะ」

「ชั้นเห็นด้วย ชั้นไม่อยากใช้เวลาไปกับตรงนี้มากกว่านี้แล้ว」

「เยี่ยมไปเลย ขอบคุณมานะ」

「ชั้นว่านายคงรู้นะ นี่จะเป็นความลับของเรา โอเคนะ? 」

「ชั้นรู้นา 」

เหมือนกับเอริ ตอนนี้ผมมีความลับกับมานะเพิ่มอีกคน

ผมใส่แว่นแล้วเริ่มลงไปในทะเล

——————————–

ติดตามผู้แปลได้ที่ แปลด้วยพลังใบ