กลุ่มของมานะและผม จากนั้นเป็นกลุ่มของสุเมรากิ

จนถึงตอนนี้ เราพบแต่คนในชั้นเรียนเดียวกันเท่านั้น

แต่ตอนนี้ เราเจอคนนอกและเด็กใหม่

「พวกเราเข้ากลุ่มของนายด้วยได้ไหม?」

อาซากุระ เมโกะถาม

น้องสาวคนเล็กของเธอ ฮินาโกะกำลังมองมาด้วยสายตาไม่สบายใจ

「ถ้าเธอสามารถทำงานได้ เรายินดีต้อนรับอย่างยิ่ง เราขาดกำลังคนอยู่พอดี」

ผมตอบ แล้วสาวๆก็พยักหน้า

ที่นี่คนไม่ทำงานก็ไม่ได้กิน

เราไม่ต้องการ”นีท(คนประเภทเอาแต่กินนอนไม่ทำงาน)”

「งั้นก็เยี่ยมไปเลย ชั้นกับฮินาโกะทำงานด้านงานหัตถกรรม 」

「งานหัตถกรรม? อย่างเช่นอะไรล่ะ」

「เราสามารถผลิตเสื้อผ้าและสิ่งทออื่นๆ ชั้นมีเส้นด้ายอยู่ในกระเป๋าของชั้น แต่ถ้าหมด เรายังสามารถทำมันจากวัสดุธรรมชาติได้  

ชั้นรู้วิธีทำเส้นไหม ไม่ต้องพูดถึงฝ้ายและป่าน」

「 「 「 「 「 ว้าว! 」 」 」 」 」

สาวๆทั้งหมดประทับใจ รวมผมด้วย

「สาว ๆ ต้องการเตียง เธอทำมันได้ไหม? 」

「แน่นอน เรื่องนี้ง่ายมาก เราสามารถหาวัสดุได้ ชิโนมิยะคุงมีความรู้ในด้านนี้ แต่ประสิทธิภาพอาจไม่ได้สูงมากนะ ช่วยอดใจรอด้วยนะ」

ชิโนมิยะ นามสกุลของผม

ผมไม่ค่อยถูกเรียกด้วยนามสกุลของผม ดังนั้นมันค่อนข้างน่าแปลกใจ

ผมมีช่วงเวลาที่ผมคิดว่า “ใครคือชิโนมิยะ”

「ชั้นรู้ นั่นเป็นเหตุผลที่ชั้นวางแผนที่จะทำคันโตอิ เสื้อผ้าเรียบง่ายที่มีรูตรงกลางผ้าหรือเสื่อทอแทนฟูก ว่ากันตามความสำคัญแล้วชั้นจะทำมันทีหลัง」

「ถ้าเป็นกรณีนี้ พวกเราจะทำงานนั้น ชั้นต้องทำงานนี้ในถ้ำและชั้นไม่คิดจะทำงานอย่างอื่นเพิ่มนะ」

「ไม่ ชั้นจะขอให้เธอทำแค่งานฝีมือ อย่างแรกคือเสื้อผ้าสำหรับทุกคน ต่อด้วยเครื่องนอน ถ้าเราต้องการอะไรอีก เราจะบอกเธอเอง」

「ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเรา」

เมย์โกะยิ้มอย่างมั่นใจ

「อาซากุระซังพูดได้เป็นปกติเลยนะ」

「เป็นครั้งแรกที่ชั้นเห็นอาซาคุระซังพูด」

ดูเหมือนว่ามานะและอาริสะจะประทับใจ

ทุกคนรวมทั้งผมเองก็รู้สึกเหมือนกัน

อาซากุระ เมย์โกะในโรงเรียนนั้นเป็นเพียงคนเงียบๆ

「สถานการณ์เปลี่ยนไป นอกจากนี้ ชั้นมีน้องสาวที่ขี้อายกว่าชั้นมาก พี่ใหญ่ต้องเป็นตัวอย่างให้น้อง ใช่ไหม? 」

สายตาของเราประสานกันที่ฮินาโกะ

「ฮึกก」

ฮินาโกะสะดุ้งจากการจ้องมองของเราและไปหลบอยู่ข้างหลังพี่สาวของเธอ

เธอสูงแค่ 150 ซม. ต่างจากพี่สาวของเธอ

ถ้าถามพวกเธอมีอะไรที่เหมือนกัน ก็คงเป็นหน้าเธอเหมือนพี่สาว

ผมบ็อบของเธอ ถ้าเธอทำผมหน้าม้าแบบตรง เธอจะดูเหมือนเมย์โกะที่ตัวเล็ก

「ฮินาโกะ อย่างน้อยก็แนะนำตัวให้พวกเค้ารู้จักหน่อยนะ」

「ชั้น-ชั้นชื่อฮินาโกะ」

ฮินาโกะดูเหมือนกำลังจะร้องไห้ เธอพูดชื่อตัวเองขณะกัดฟัน

เมื่อเห็นอย่างนั้นเมย์โกะก็ถอนหายใจ และเราเองก็ยิ้มเจื่อนๆ

「เธอเป็นเช่นนั้น แต่ชั้นรับประกันว่าฝีมือของเธอเหมือนกับชั้น」

「ตกลง ชั้นดีใจที่พวกเธอเลือกลงเรือลำเดียวกับเรา เมย์โกะ,ฮินาโกะ 」

และเราก็มีพี่น้องอาซากุระเป็นพันธมิตรของเรา

「เดี๋ยวก่อน」

คารินหยุดเรา

ผมรู้ว่าทำไม

ผู้หญิงคนอื่นอาจสังเกตเห็นเช่นกัน

แต่พวกเธอไม่ได้พูดถึงมัน

「อาซากุระซัง คุณรู้ได้ยังไงว่าเราอยู่ในถ้ำนี้? 」

อย่างที่คาดไว้ คารินถามคำถามนี้กับพวกเธอ

เมื่อดูจากปฏิกิริยาของสาวๆ เอริเป็นคนเดียวที่สังเกตเห็น

มานะและอาริสะทำหน้างง “หมายความว่าไง”

「ความว่าอะร? 」

อาริสะพูดออกมาด้วยความสงสัย

「อาซากุระซัง เธอมาจากทิศตะวันออกเฉียงเหนือของถ้ำใช่ไหม? 」

「ถูกต้องเลย」

「ชั้นไม่รู้ว่าเธอตื่นขึ้นที่ไหน แต่นั่นหมายความว่าเธอพบกับเรย์โตะและเบียคุยะมาก่อน? 」

「「 อ๋า 」」

ในที่สุดมานะและอาริสะก็เข้าใจ

「ชั้นหมายความว่ามีสัญญาณอยู่ที่เนินเขาทางตะวันออกเฉียงเหนือ มันแปลกไปหน่อยที่เธอไม่ไปที่นั่น? 」

คารินพูดมุมมองของเธอ

ถ้ำของเราอยู่ไม่ไกลจากค่ายพี่น้องสุเมรากิมากนัก

ระยะทางประมาณห้ากิโลเมตรเท่านั้น

จากนั้นฐานของพวกนั้นก็มีควันสัญญาณ

ควันขาวและดำก็ออกมาในระดับที่มองเห็นได้จากที่นี่ตั้งแต่เช้า

คุณจะไปที่นั่นทันทีที่คุณตื่นขึ้นมา ไม่ว่าจะเริ่มจากที่ไหน

เป็นไปได้ว่าพวกเขาไม่ทันสังเกตเห็นควัน

ทางเดินเต็มไปด้วยใบไม้ จะไม่แปลกหากพวกเขาไม่แหงนมองท้องฟ้า

「ฟุฟุ เธอพูดถูก」

เมย์โกะหัวเราะ

「เราสัมผัสได้ทั้งถ้ำนี้และสุเมรากิคุง มีบางอย่างที่ดูเหมือนถ้ำอยู่แถวนี้ ดังนั้นชั้นกับฮินาโกะเลยเลือกมาที่นี่」

นั่นเป็นข้อมูลที่มีค่า

นั่นหมายความว่าไม่มีการพัฒนาในพื้นที่ทางตะวันออกเฉียงเหนือ

ผมจะถามพวกเธแเกี่ยวกับภูมิศาสตร์ในภายหลัง

ผมคิดในใจ แต่มันปกติเกินไป

「เมื่อวานเราได้พบกับสุเมรากิคุง มีควันจากถ้ำนี้ใช่ไหม? พวกเขากำลังเดินทางมาดูถ้ำนี้ จากนั้นสุราเมกิคนพี่ก็เชิญพวกเราไปที่ฐานของพวกเขา ดังนั้นเราจึงตามไป」

เมื่อเมย์โกะพูดจบฮินาโกะก็ตัวสั่น

ผมเดาได้จากปฏิกิริยานั้น

「อาซากุระซังหนีจากพวกเขาเหรอ? 」

「ไม่เชิงว่าเราหนีมา มันเหมือนกับว่าเราเสนอตัวออกมา สุเมรากิคนน้องไม่เห็นด้วยอย่างมาก แต่คนพี่ก็เห็นด้วยอย่างง่ายดาย ดูเหมือนว่าคนพี่จะเป็นคนตัดสินใจ ดังนั้นเขาจึงห้ามชั้นไม่ได้」

「ทำไมเธอถึงออกมา? มีผู้คนจำนวนมากขึ้นและมีผู้ชายอยู่ที่นั่นมากมาย ประสิทธิภาพจึงไม่น่าจะเป็นปัญหา นอกจากนี้ หากเธออยู่กับกลุ่มของสุราเมกิ

เฮลิคอปเตอร์ก็จะมาช่วยเธออย่างแน่นอน」

ผมถาม

ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ดีมากสำหรับเมย์โกะ

「ภายนอกอาจจะดูดี นั่นคือสิ่งที่ชั้นก็คิดเช่นกัน แต่ในความเป็นจริงมันไม่ใช่แบบนั้น」

「ยังไง? 」

「สุเมรากิคนน้องมีกลุ่มสำหรับพวกที่ทนเก็บความใคร่ไม่ได้」

ผมรู้ว่านั่นคือเหตุผล

「หืม แล้วเขามาหาเธอหรือเปล่า? 」

อาริสะถามตรงๆ

 

「ไม่ ชั้นกับฮินาโกะไม่ต้องการทำแบบน้ัน แต่พวกเขาค่อนข้างดื้อรั้นในการเชิญชวนและเริ่มลวนลามเรา เหมือนกับเอามือแตะหน้าอกบนเสื้อผ้าของเรา 」

「น่ากลัวจัง」

「สุราเมกิคนน้องเป็นคนก้าวร้าวใช่มั้ย? ราคะของเขาจะจะพุ่งสูงในที่แบบนี้ เขาบอกทุกคนว่าพวกเขารับประกันว่าจะรอดและขอเพียงเป็นที่รองรับความใครให้พวกเขา」

ฟังดูเหมือนหนังโป๊

「บางคนเสร็จพวกเขาไปแล้ว เวลาที่พวกเขาจะลวนลามคนที่ไม่ยินยอมแบบเรา คนพี่จะไปหยุดเขา แต่เกือบทั้งกลุ่มสนับสนุนคนน้อง」

「หมายความว่ามีข้อพิพาทภายในระหว่างพี่น้อง」

「น่าจะตั้งแต่เมื่อวาน คนน้องดูเหมือนจะมีความเงี่ยนเต็มที่ นั่นเป็นเหตุผลที่เราขออนุญาตคนพี่และหนีออกมา」

「ชั้นเข้าใจแล้ว ชั้นขอโทษที่สงสัยอาซาคุระซัง」

คารินก้มศีรษะลง

เมย์โกะตอบว่า “ไม่เป็นไร ชั้นต่างหากที่เป็นคนที่ควรขอโทษที่ไม่ได้พูดอะไร”

「ข้อพิพาทภายใน? ชั้นอยากจะหลีกเลี่ยงมันนะถ้าเป็นไปได้」

โลกที่ไม่มีกฎหมายเป็นสถานที่ที่อันตรายที่สุดสำหรับความรุนแรงในการปกครอง

เบียคุยะ คนน้องจากสองพี่น้องสุราเมกิมีความแข็งแกร่งกว่าพี่ชายขึ้นมาเมื่อไหร่ล่ะก็

หากชายคนนั้นเริ่มข่มขืนและสนองตัณหาตัวเองแบบไม่สนใจใครล่ะก๋ สถานการณ์นี้จะกลายเป็นสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด

ถ้าเบียคุยะเป็นผู้นำ พวกเขาจะมาโจมตีที่นี่อย่างแน่นอน

ถึงตอนนั้นมันจะไม่มีทางแก้ แต่มันยังไม่เกิดขึ้นในตอนนี้

ผมควรเตรียมพร้อมตั้งแต่ตอนนี้

「กลับไปที่หัวข้อหลักกันเถอะ ชั้นยินดีต้อนรับพี่น้องอาซากุระเข้าสู่กลุ่ม ยินดีต้อนรับ」

นั่นคือวิธีที่เราได้พี่น้องอาซากุระเข้ากลุ่มเพิ่ม

——————————

ตอนนี้อาจจะงงๆหน่อยนะครับ มีอะไรติชมสามารถติชมได้นะครับ ศัพท์เข้ายากจริงๆตอนนี้

ติดตามผู้แปลได้พี่เพจ แปลด้วยพลังใบ