「เอริ ทำไมเธอถึงกลัวไส้เดือนล่ะ! 」

「ชั้นไม่ชอบที่มันหยึยๆอะ ชั้นแปลกใจจริงๆที่อาริสะรับได้」

「ไม่ชัดเจนเหรอ? ชั้นไม่สามารถตกปลาได้ถ้าชั้นไม่ใช้ไส้เดือน」

「โนโนโน ตอนแรกอาริสะก็กลัว」

「หุบปากโฮคาเงะ! นายไม่จำเป็นต้องพูดหรอกนะ! 」

มืดแล้วและเราทำงานเสร็จแล้ว ตอนนี้เรากำลังเพลิดเพลินกับอาหารเย็นหน้าถ้ำ

อาหารเย็นของเราวันนี้เป็นปลาที่อาริสะจับมาได้และเห็ดที่มานะเก็บมา

ทุกคนได้ปลาย่างคนละชิ้น

「เป็นเรื่องที่ดีที่เราใช้ทุกเคล็ดลับที่มีในหนังสือโดยใช้ผงกะหรี่ แต่การย่างด้วยเกลือนั้นวิเศษสุดๆ! 」

อาริสะพูดขณะที่ปลาเต็มปาก

ทุกคน รวมทั้งผมเห็นด้วยกับความเห็นนี้

คราวนี้ไม่ใช่ผงกะหรี่ แต่เป็นเกลือจริงๆ

เราสกัดเกลือจากน้ำทะเล

ผมตักน้ำโดยใช้เครื่องปั้นดินเผาที่ผมสร้างขึ้นและใช้ความร้อนเพื่อทำให้น้ำระเหย

การลองชิมปลาย่างเกลือโดยใช้เกลือที่ทำเองกับมือมีรสชาติอร่อยกว่าปกติจริงๆ

「ตอนนี้ก็กลายเป็นสภาพแวดล้อมในอุดมคติแล้ว」

คารินกล่าว

ผมรู้ว่าเธอสังเกตเห็น

「อุดมคติ นายหมายถึงอะไร? 」

มานะเอียงคอสงสัย

อาริสะกับเอริก็มีคำถามเหมือนกัน

「สภาพอากาศไม่ร้อนหรือเย็นเกินไป และเราไม่รู้สึกอึดอัดจากความชื้น นอกจากนี้เรายังมีทรัพยากรมากมาย แม่น้ำและทะเลอยู่ใกล้ ๆ  

และเราสามารถรวบรวมวัสดุรอบตัวได้อย่างง่ายดาย ยิ่งกว่านั้น เราอยู่ในถ้ำ ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องตั้งแคมป์กันฝน ที่นี่เหมาะมาก」

「นายพูดถูก! คาริน เธอยอดเยี่ยมจริงๆ! ดูเหมือนเธอจะรู้เรื่องมากกว่าโฮคาเงะซะอีก! 」

อาริสะพูด

「ไม่หรอก ชั้นไม่ซีเรียสกับเรื่องนี้เท่าโฮคาเงะ ชั้นไม่มีความรู้เรื่องการเอาตัวรอด มีแต่ความรู้ด้านประวัติศาสตร์」

「ผู้คลั่งไคล้ประวัติศาสตร์! คูลมั่ก! 」

คารินไม่ได้พูดอะไรแต่แก้มของเธอเหมือนจะแสดงออกว่าเขินนิดหน่อย

「อุณหภูมิและความชื้นและทรัพยากรนั้นยอดเยี่ยมและยังมีเรื่องที่ดีกว่านี้อีกนะ」

「อะไรอีกเหรอ? 」

คารินไม่รู้

สาวๆคนอื่นก็สงสัยเช่นกันเมื่อได้ยินอย่างนั้น

ผมให้คำตอบโดยคาดหวังปฏิกิริยานั้น

「มันคือยุง ที่นี่ไม่มียุง」

「อา」

คารินแสดงปฏิกิริยาตามที่ผมคาดไว้

ปฏิกิริยาของเธอทำให้ผมขำออกมา

「นายพูดถูก ไม่มียุง แต่เป็นเรื่องใหญ่เหรอ? 」

มานะถาม

「ถ้าเจอยุงเราก็ฆ่ามันได้! ตบพวกมันให้ดี! เป็นความสามารถพิเศษของชั้นเลยนะ ชั้นมั่นใจสายตาของชั้นมากนะ! 」

อาริสะพูดติดตลก

「ยุงเป็นสิ่งมีชีวิตที่ทำให้มนุษย์เสียชีวิตมากที่สุดประวัติศาสตร์」

「「「จริงดิ? 」 」 」

ทุกคนประหลาดใจยกเว้นคาริน

คารินเป็นคนเดียวที่พยักหน้า

「เมื่อยุงกัดเธอ เธอกำลังตกอยู่ในอันตรายจากโรคติดเชื้อ ที่ญี่ปุ่นไม่อันตรายมากพอ และแทบไม่มีใครเอาจริงเอาจังกับพวกมัน

แต่ในประเทศอื่น ๆ พวกเขาระวังตัวกันมาก จำนวนผู้เสียชีวิตจากโรคที่มียุงเป็นพาหะมีมากกว่า 100,000 คนต่อปี」

「 「เหหหหหหหหหหห!!! 」 」

นอกจากสภาพภูมิอากาศที่ดีแล้ว ยุงก็ไม่มี

หากสถานะปัจจุบันนี้เป็นเกม คุณสามารถพูดได้ว่าเราอยู่ในเกมใหม่ที่ยอดเยี่ยมสุดๆ

หากคนจากยุคโจมงมาที่นี่ เขาคงสบายจนหลั่งน้ำตา

สำหรับคนทันสมัยอย่างเรา เราก้าวไปข้างหน้าได้โดยไม่มีปัญหาอะไร

「ถึงอย่างนั้น เราก็สบายดีสำหรับวันที่สอง」

มานะมองไปที่ถ้ำ

ที่ผนังทางเข้ามีเครื่องปั้นดินเผาและเครื่องมือหินเรียงกันเป็นแถว

「โฮคาเงะคุงทำงานหนักมาก」

เอริมองมาที่ผมด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ

ผมไม่สามารถมองตรงเข้าไปในดวงตาของเธอได้

ฉันอาจจะโด่ทันทีถ้าผมจ้องเธอมากเกินไป(คนแปล:ติดใจสุดแหละแบบนี้)

นั่นคือความ ง ของชายวัย18ปีที่ยิ่งใหญ่มาก

「พรุ่งนี้พวกเราจะทำอะไรกันดี? 」

ดวงตาของมานะเป็นประกาย

ไม่เหมือนวันแรก ตอนนี้มานะสนุกกับปัจจุบัน

แม้ว่าเธอจะรู้สึกว่าอยากกลับบ้าน แต่เธอก็ปรับตัวได้

「ชั้นอยากอาบน้ำ」

อาริสะร้องลั่น

「ชั้นเห็นด้วย ชั้นก็อยากอาบน้ำ」

เอริก็ตามมา

「งั้นเราไปอาบน้ำกันดีไหม? 」

มานะถาม

「ถ้าพวกเธออยากอาบน้ำก็ไปอาบได้ พรุ่งนี้จะอาบน้ำให้สนุกคงจะยาก แต่ถ้าเราให้ความสำคัญกับมันเป็นอันดับแรก เราก็สามารถอาบน้ำได้ภายในหนึ่งสัปดาห์  

ถึงมันจะไม่สะดวกสบายเหมือนการอาบน้ำในญี่ปุ่นก็ตาม」

「 「 「 「 โอ้! 」 」 」 」

คารินพึมพำ “ว้าว”

「โฮคาเงะ นายสามารถทำอะไรก็ได้ นายมันอัจฉริยะ」

「ไม่เชิงหรอก ชั้นทำได้แต่ของดั้งเดิมเท่านั้นแหละ」

ในการสนทนานั้น ผมได้ตระหนักถึงความแตกต่างระหว่างชายและหญิง

อ่างอาบน้ำไม่ได้อยู่ในลำดับความสำคัญของผมแม้แต่น้อย

ผมสามารถเอาผ้าไปชุบน้ำน้ำเพื่อเช็ดเหงื่อออกแค่นั้นเอง

นั่นเป็นวิธีที่ผทคิด แต่ผู้หญิงต่างกัน

「ถ้าสาวๆต้องการจัดลำดับความสำคัญใหม่ พรุ่งนี้เราจะเตรียมทำอ่างอาบน้ำ แต่ชั้นคิดว่าเรื่องอื่นอาจล่าช้า」

「อะไรอีก? 」คารินถาม

「การเตรียมพร้อมสำหรับสภาพอากาศเลวร้าย การถนอมอาหาร อีกทั้งสุขอนามัยของเรา ชั้นกำลังคิดจะทำสบู่」

「หือ ทำสบู่ได้หรอ! โฮคาเงะน่านายทึ่งมาก! นายเท่เกินไปแล้ว! 」

อาริสะตื่นเต้น

คารินยังแปลกใจ

「ชั้นเตรียมงานเสร็จแล้ว ดังนั้นมันจะไม่ยุ่งยากขนาดนั้น แต่ถ้าเราจะทำห้องน้ำก่อนก็ต้องใช้เวลาพอสมควร」

「อืม ถ้าอย่างนั้นทำไมเราไม่ทำอ่างอาบน้ำก่อนล่ะ? 」

คารินเสนอ

สาวๆตกลงโดยไม่มีข้อยกเว้น

「การอาบน้ำสำคัญก็จริง แต่เราต้องให้ความสำคัญกับการอยู่รอดของเราก่อน」

「ถูกตัอง อาริสะ พรุ่งนี้อย่าลืมจับปลาเพิ่มนะ」

「ก็อตสึ! ปล่อยให้เป็นหน้าที่ชั้นคนนี้! 」

อาหารที่เราจะถนอมไว้จะเป็นปลารมควัน

วันนี้เรามีปลาสามตัวเก็บไว้แล้ว

พรุ่งนี้จะต้องเพิ่มขึ้นอีกสองเท่า

จากที่อริสาพูด เธอดูเหมือนจะเข้าใจมัน

「นั่นเป็นการพูดคุยที่น่าสนใจดีนะ เราขอร่วมวงกับพวกนายด้วยได้ไหม? ถ้าพวกนายโอเค」

เป็นช่วงที่เรากินองุ่นที่มานะหามาได้

สองสาวโรงเรียนเดียวกันพูดมาจากทางทิศเหนือ

คนที่คุยกับเราคือเพื่อนร่วมชั้นของเรา “อาซากุระ เมย์โกะ”

เธอผมตรงยาว หน้าม้าสีดำ ส่วนสูงเป็นสัดส่วน

เธอเป็นผู้หญิง แต่เธอก็สูงเกือบเท่ากับผม ซึ่งหมายความว่าเธอสูงถึง 170 ซม.

เธอดูน่ารักแต่เธอดูจะไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่

นั่นเป็นเพราะเธอเป็นคนเงียบในโรงเรียนและอ่านหนังสือในช่วงพักเที่ยง

ผมไม่เคยเห็นเธอเป็นสุงสิงกับใคร

ถ้าจำไม่ผิด เธอน่าจะอยู่ในชมรมหัตถกรรม

「อาซากุระและอีกคนคือ… 」

เมื่อมองไปที่ผู้หญิงที่อยู่เบื้องหลังเมย์โกะ เราก็แปลกใจ

เมย์โกะตอบกลับด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยสนใจนัก

「เธอเป็นน้องสาวของชั้น ฮินาโกะจากปี 1」

「ดูเหมือนว่าไม่ใช่แค่ชั้นเรียนของเราที่ถูกพามาเกาะนี้」

มานะกล่าว

ผมก็คิดเหมือนกัน

มีนักเรียนที่โดนพามาเกาะนี้กี่คน?

————————————–

ติดตามผู้แปลได้ที่เพจ แปลด้วยพลังใบ