ผมตื่นขึ้นในเช้าวันรุ่งขึ้นด้วยความเจ็บปวด

(ลมหายใจของผม…)

ผมไม่สามารถหายใจได้ตามปกติ

มีบางอย่างมาทับหน้าผม

เกิดอะไรขึ้น ทำไมตื่นมาแล้วถึงหายใจไม่ออก?

ผมหาคำตอบไม่ได้

「อั่ก อั่กก!!!」

ผมอยู่ในความตื่นตระหนก

ผมลืมตาตื่นและพยายามขยับตัว

ดูเหมือนว่าผมจะขยับร่างกายได้ มาประเมินสถานการณ์กัน

จากนั้นผมก็สังเกตเห็น

「อะไร?! รอเดี๋ยว! โฮคาเงะ! 」

นั่นคืออริสะ

「นายมันไอคนฉวยโอกาส!ชั้นไม่เคยคิดว่านายจะจู่โจมในขณะที่ชั้นหลับ」

「ไม่ใช่นะ ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่」

ผมปฏิเสธด้วยความตื่นตระหนก

「เกิดอะไรขึ้น? 」

มานะและสาวๆ ตื่นขึ้น

「ฟังนะ! โฮคาเงะจู่โจมชั้นตอนชั้นกำลังหลับ」

「ไม่มีทาง?! เรื่องจริงเหรอ!? 」

มานะตกใจ

ดวงตาของเอริกับคาริน เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

ตาของเธอยังงัวเงียอยู่ แต่พวกเธอกำลังโรคจิตอยู่

「ไม่ใช่นะ ดูสิ เธอต่างหากที่เข้ามานอนในที่ของชั้น」

「หือ? 」

อาริสะแปลกใจ

「ฟังนะ ตรงนี้คือที่ที่ชั้นนอนเมื่อคืนนี้ ชั้นใช้หนังสือเป็นหมอน」

ผมอ้างข้อกล่าวหาเท็จเกี่ยวกับข้อสงสัยของพวกเธอ

เหนือสิ่งอื่นใด ผมมีหลักฐานว่าผมอยู่ในที่ของผม

「ถ-ถ้าอย่างนั้นก่อนหน้านี้มันคืออะไร! นายกำลังเอาหน้าของนายซุกหน้าอกของชั้นนะ! 」

ถึงกระนั้น อาริสะก็ยังอ้างว่าผมมีความผิด

「ก็เพราะว่าเธอมาอยู่บนตัวชั้น」

「หือ? 」

แม้แต่อาริสะยังแปลกใจ

「 「 「 ………. 」 」 」

สาวๆอ้าปากค้างอย่างงงๆ

「ชั้นนอนลงเหมือนคนตาย ชั้นนมั่นใจในท่านอนที่ไร้สาระของชั้นน เมื่อชั้นหลับฉันจะไม่เปลี่ยนท่าจนกว่าชั้นจะตื่น  

ชั้นเป็นไอบ้าเอาชีวิตรอดที่ประกาศตัวเองดังนั้นชั้นไม่เสียแรงโดยเปล่าประโยชน์หรอก」

「จริง」

มานะ คณะลูกขุนพยักหน้า

「มีเหตุผล」

เอริ

「ตกลงตามนั้นค่ะ」

คารินด้วย

「จากนั้นชั้นก็ตื่นขึ้นเพราะชั้นหายใจไม่ออก และต้นเหตุก็คือ… 」

「ชั้น? 」

 

「ถูกตัอง อาริสะ หน้าอกของเธอปิดหน้าชั้นไปหมด นอกจากนี้ฉันไม่รู้ว่าเธอนอนตรงไหน แต่เธอควรรู้ว่าเธอตื่นมาที่ต่างจากตอนที่เธอนอน 」

ผมมองไปจุดจุดนึง

บางทีนั่นอาจเป็นที่ที่อาริสะนอน

ทำไมผมถึงรู้ เป็นเพราะหนังสือเรียนกระจายอยู่รอบๆ

นอกจากนี้ มันคือหนังสือเรียนของเธอ

「 「 「 อา 」 」 」

ทำให้สาวๆมั่นใจว่าเป็นอาริสะ

พวกเขาละทิ้งข้อกล่าวหาของผม

 

◇

 

「ขอโทษที! ที่ชั้นทำกับนายเหมือนเป็นไอโรคจิต! 」

อาริสะขอโทษด้วยน้ำเสียงกลัวเล็กน้อย

「ชั้นอยากจะรอดจากสถานการณ์เหล่านี้จริงๆ … 」

「ชั้นรู้ ชั้นขอโทษจริงๆ! ชั้นจะระวังในครั้งต่อไป」

รุ่นพี่ที่ทำงานพาร์ทไทม์เกือบข่มขืนอาริสะ

บางทีประสบการณ์นั่นคือสิ่งที่ทำให้เธอกังวลใจ

การกล่าวหาที่ผิดๆ ทำให้ผมเย็นชาในทันที แต่เนื่องจากฉันสามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของผมได้ พวกเขาจึงหยุดเค้นผม

「วันนี้พวกเราจะทำอะไรกันดี? 」

มานะถามขณะกินเห็ดเป็นอาหารเช้า

「เอาล่ะ เราจะตกปลา! 」

อาริสาตอบ ไม่ใช่ผม

「ชั้นอยากทำอย่างอื่นที่ไม่ใช่ตกปลา」

「เธอพูดอะไร?! 」

「ตกปลาก็ดีเหมือนกัน」

เรามีพืชและเห็ดเป็นอาหาร

ดังนั้นการตกปลาจึงไม่ใช่เรื่องสำคัญ แต่ผมเห็นด้วยกับแนวคิดนี้

เราไม่สามารถปล่อยให้ความเครียดใดๆ เกิดขึ้นกับสมาชิกได้

นอกจากนี้เรายังสามารถทำสิ่งอื่นๆได้ในขณะที่อยู่ในแม่น้ำ

「ฉันจะทำเบ็ดตกปลาให้อาริสะ แล้วคนอื่นล่ะ? 」

「 「 「 ………. 」 」 」

ดูเหมือนไม่มีใครสนใจไปตกปลานอกจากอริสะ

ผมถอนหายใจในใจ

ถ้าทุกคนบอกว่าอยากจับปลาก็คงจะไม่ดีเท่าไหร่

「อะไร?! ชั้นเป็นคนเดียวที่ต้องการจับปลา? 」

「ถูกตัอง. จากที่กล่าวมา ชั้นจะต้องขอให้คนอื่นช่วยรวบรวมหิน」

「หิน? หมายถึงก้อนหินแถวๆนั้นเหรอ? 」

มานะเอียงศีรษะสงสัย

「ถูกตัอง แต่อย่าเก็บก้อนกรวดมา ให้เลือกเฉพาะก้อนที่มีขนาดพอเหมาะ ชั้นต้องการทำขวาน มีด หอก และอาวุธอื่นๆ 」

「ถ้าเป็นอย่างนั้น นายไม่ต้องการไม้เหรอ? 」

เอริ

「เดาได้เร็วหนิ เราต้องการกิ่งไม้ด้วย หินใช้สำหรับส่วนปลาย ชั้นอยากให้เธอรวบรวมอันที่ดีๆที่เธอเจอ แม้ว่าเราจะใช้เป็นเครื่องมือหินไม่ได้แต่เราก็สามารถใช้มันก่อกองไฟได้」

「 เอริกับมานะไปเก็บกิ่งไม้นะ เข้าใจไหม? ชั้นจะเก็บหินเอง」

คารินกล่าว

สายตาของเธอหันมาหาฉัน

「ชั้นไม่ได้มีความรู้มากเท่าโฮคาเงะ แต่ชั้นก็ยังพอรู้อยู่บ้าง ชั้นสามารถเลือกและหาเครื่องมือที่ใช้ทำหินได้ และชั้นคิดว่าฉันคนเดียวก็พอสำหรับงานนี้ นายล่ะว่าไง? 」

นั่นจะเป็นประโยชน์อย่างมาก

ดวงตาของคารินแสดงความมั่นใจ ควรจะมอบสิ่งนี้ให้กับเธอ

「ตกลง ชั้นจะให้คารินเก็บก้อนหิน เอริช่วยดูแลเรื่องกิ่งไม้หน่อยนะ มานะ เธอไปเก็บพืชและเห็ดได้ไหม ชั้นคิดว่าอาริสะจะจบลงโดยที่เธอแแห้ว 」

「แห้ว? 」

มานะเอียงศีรษะของเธอ

「ชั้นไม่ได้ไปหาแห้ว! 」

อาริสะพูดเรื่องไร้สาระบางอย่าง

「ชั้นหมายความว่าเธออาจจะจับปลาไม่ได้เลย กล่าวอีกนัยหนึ่ง อาริสะอาจไม่สามารถหาปลาได้ 」

「ดูนั่น! 」

ด้วยเหตุผลบางประการ มานะจึงย่อ “ชั้นเห็น” เป็น “เห็น”

「นายกำลังดูถูกชั้น โฮคาเงะ! ดูชั้นนะ! 」

อาริสะแสดงความั่นใจ

แม้ว่าผมจะไม่คิดว่ามันจะเปลี่ยนผลลัพธ์ๆด้

สิ่งที่สำคัญคือเธอพยายาม

「บริเวณเราควรอยู่ที่ริมแม่น้ำและอย่าไปไกลเกินไป หากเธอพบสัตว์นักล่าให้วิ่งกลับไปที่ถ้ำพร้อมกับตะโกนดังๆ」

 

「 「 「 「 โรเจอร์!(รับทราบ) 」 」 」 」

สาวๆทำความเคารพด้วยเหตุผลบางอย่าง

「แล้วโฮคาเงะจะทำอะไร? 」

มานะถาม

「อย่างแรก ช้ันจะทำคันเบ็ดให้อาริสะ แม้ว่าชั้นจะเรียกมันว่าเบ็ดตกปลา แต่มันก็เป็นแค่ด้ายและหมุดที่ติดอยู่กับไม้ไผ่」

โชคดีที่ผมมีตะขอตกปลา

การทำคันเบ็ดตกปลาเป็นเสน่ห์ของการเอาตัวรอดอย่างแท้จริง

ถึงพูดนอกเรื่องแต่ว่าใช้กระดูกสัตว์เป็นเบ็ดตกปลาก็ดูสนุกดีนะ

「จากนั้นเราจะทำเครื่องปั้นดินเผา」

「 「 「 เครื่องปั้นดินเผา? 」 」 」

สาวๆ แปลกใจ ยกเว้นคาริน

คารินทำหน้าเมินๆ “รู้แล้ว”

「ฟังดูโบราณมาก! นี่มันยุคโจมง(ยุคหินของญี่ปุ่น ประมาณ40,000ปีก่อนศริสต์ศักราช)เหรอเนี่ย! 」

อริสาพูดอย่างตื่นเต้นเล็กน้อย

「ฟังดูไม่เหมือนเลย แต่มันอยู่ในยุคจูมงพอดี นั่นคืออารยธรรมของเราในตอนนี้จริงๆ」

ยุคหินหรือยุคโจมง

นี่คือช่วงยุคที่เราเจอกับสภาพแวดล้อมของเราในตอนนี้

———————————————————————

ติดตามผู้แปลได้ที่ แปลด้วยพลังใบ