เหล่าผู้หญิงที่ทำให้ผมช้ำชอกใจต่างก็จับจ้องมาที่ผม แต่ผมเกรงว่ามันน่าจะสายไปแล้วล่ะ - ตอนที่ 71

ความร้อนแรงแห่งฤดูร้อน

 

สามเหลี่ยมเบอร์มิวดา, ภาพวาดบนพื้นดินนาสคา, หุบเขาประตูนรก, ช่องเขาอินุนากิ, ทะเลสาบสีชมพู……และอื่นๆอีกมากมาย

 

มันมีจุดที่สุดแสนจะลึกลับอยู่มากมายในประเทศต่างๆ ทั่วทั้งโลก ทั้งตะวันออกและตะวันตก

 

มีมนุษย์ต่างดาวอยู่จริงๆไหม? หรือจะมีอยู่ในแอเรีย 51? แล้วใครกันคือชาวซูเมเรียน ไหนจะการดำรงอยู่ที่แท้จริงของทวีปลีมูเรียนั้นอีก มันคืออะไร? ปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติที่บางครั้งนั้นก็ดูอันตราย แต่บางครั้งก็กลับเต็มไปด้วยความโรแมนติก และในบางครั้งมันก็เกินกว่าความเข้าใจของมนุษย์ แต่แล้วมันก็ยังคงดึงดูดผู้คนอยู่ต่อไปถึงแม้ว่ามันจะผ่านไปเป็นปีๆแล้วก็ตาม

 

　แล้วก็อย่างที่ว่า ตอนนี้ผมก็ได้อยู่ในบริเวณ “สระน้ำใครๆก็รู้” ซึ่งเป็นหนึ่งในจุดที่ลึกลับอันโด่งดังที่สุดในโตเกียว
(สาย 18+ คงจะรู้จักกันดีนะ สระในตึกที่มีเพดานกระจกนั่นไง)

 

　ไม่ มันไม่ใช่เป็นเรื่่อง “วิญญาณ” แต่ว่าเป็น “ใครๆก็รู้” นั้นก็เป็นความจริงที่ว่าวิญญาณอาจจะชอบอยู่ในน้ำก็ได้ แต่ว่าผมเองก็ไม่ได้ต้องการให้มันถูกเรียกว่า “สระแห่งวิญญาณ” หรอกนะ เพราะมันไม่มีทางเลยที่จะกำจัดเหล่าวิญญาณนั้นได้

 

ผมไม่ใช่ตัวแทนของพวก พลังจิต, พลังหยินหยาง, ผู้ปลดปล่อย, นักเวทย์มนตร์, หมอผี, เอ็กโซซิส ไม่แม้แต่จะเป็นพวกนินจาที่เป็นปรปักษ์ต่อพวกนักเวทมนตร์ ซึ่งผมนั้นมันก็เป็นแค่เพียงเด็กนักเรียนมัธยมปลายธรรมดาๆ ผมก็คือ ยูกิโตะ โคโคโนเอะ ชายที่ไม่คาดหวังอะไรมากเกินไป สำหรับการเปลี่ยนชุดแบบนี้ออกไป

 

นี่ผมนั้นมาอยู่ในสถานการณ์เหล่านี้ได้อย่างไรกันเนี่ย? ในขณะที่ผมนั้นนั่งคุกเข่าอยู่คนเดียวริมสระว่ายน้ำเพื่ออธิษฐานให้แก่สันติภาพของโลก แม่และพี่สาวของผม เหล่าสมาชิกที่ดูชั่วร้ายของครอบครัว ที่ดูเหมือนจะมีตัวตนอยู่เพื่อทำลายความสงบสุขของผมทั้งกลางวันและกลางคืน ก็ได้มาถึง

 

“ขอโทษนะที่ทำให้รอ” (ยูริ)

 

“เด็กผู้ชายมักจะเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยเวลาแค่นี้ใช่ไหมเนี่ย” (แม่)

 

　พวกเขาคงจะไม่รู้ว่าผมนั้นรู้สึกอย่างไร และพวกเขาก็ยิ้มออกมาอย่างไม่ใส่ใจอะไร คุณแม่นั้นใส่ชุดว่ายน้ำเข้ารูปที่พอดีตัว ส่วน พี่สาว ก็ใส่ …… พี่สาว–วววววววว!?

 

นี่มันอุปกรณ์เสริมสำหรับเครื่องดูดฝุ่น ไหนจะเหมือนแผนที่มีให้ทั้งภาษาอังกฤษ เยอรมัน ฝรั่งเศส สเปน อิตาลี อิตาลี สเปน อิตาลี ญี่ปุ่น และสเปน ∽กึ๊ง การรับรู้มัน′บันเทิงบันเทิงบันเทิงบันเทิงแล้ว? √⊇ ⊇ √? ที่ใส่มา≧บันเทิง? ∽กิ๊วว, มันมีเกลียวต่อที่สี่เหลี่ยมคางหมู ← ที่ใส่←ใส่มาจริง? มันเป็นเส้นทับไปมา (เส้นบิดไข้วกัน) แบบ Pincetta (เส้นตาข่ายรัดก้อนเบคอนรมควัน)? กิ๊ง เกลียวสี่เหลี่ยมคางหมู ที่เมื่อตู้นั้นชำรุด ตู้จะได้ถูกถอดและเปลี่ยนกรอบตู้ใหม่ได้ทันที ฟิตติ้งที่ไม่ได้รวมอยู่ในการฟิตติ้ง เช่นเดียวกันกับด้านหลัง หลังนั้นยกเว้า-§? ↑เอาจริงดิ?

 

[TL: ตรงนี้ดำน้ำ ดูจะเกิด Error ในหัวของยูกิ เดาว่ายูริคงใส่ ไมโครบิกินี่]

 

“แล้ว? นายควรจะดีใจสินะ” (ยูริ)

 

“คือมันน่าตกใจมากไปหน่อยครับ ผมน่ะกำลังอยากจะบอกว่าผมนั้นรู้สึกอย่างไรกับมัน แต่ผมก็เองว่าดูออกจะสับสนไปหมดแล้วตอนนี้” (ยูกิ)

 

“มีอะไรรึไงล่ะ?” (ยูริ)

 

“ผมคิดว่ามันน่ะเรียกได้ว่าเป็นแรงผลักดันของโลกใบนี้เลยล่ะ” (ยูกิ)

 

อันตราย อันตราย ทั้งหมดที่ผมทำได้ตอนนี้คือหลอกล่อเธอไปก่อน แต่ถ้าหากเธอถอดรหัสข้อความที่ไม่เข้าใจนี่ได้เมื่อไหร่ เธอจะต้องรู้ความหมายของมันแน่ ผมก็แค่ทำให้มันชัดเจนเฉยๆนะ

 

“ก็นายชอบแบบนี้ไม่ใช่เหรอ?” (ยูริ)

 

“อย่ามายัดเยียดความชอบให้กับผมสิ!” (ยูกิ)

 

“ฮ๊ะ? ก็นายเคยบอกว่านายชอบมันนี่” (ยูริ)

 

“……ใครเป็นคนบอกพี่ในเรื่องหลอกลวงแบบนี้” (ยูกิ)

 

“วิญญาณ” (ยูริ)

 

“วิญญาณ?!” (ยูกิ)

 

นี่พวกคุ๊นนน ช่วยปิดปากเงียบเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้หน่อยจะได้ไหม พวกคุณเป็นสิ่งที่มองไม่เห็นแต่ก็คือวิญญาณผู้พิทักษ์สินะ? มันช่างยอดเยี่ยม หรือก็คือสถานที่แห่งนี้อาจมีแรงสั่นพ้องทางวิญญาณที่รุนแรงชนิดที่ พี่สาวเองก็ได้รับรู้ความรู้สึกทางจิตวิญญาณด้วย…..

 

“ก็ได้ครับ ยอมแล้ว ผมจะบอกความจริงกับพี่นะ คือพูดตามตรงว่า ผมเองก็ไม่รู้ว่าผมนั้นชอบมันหรือเปล่าน่ะ” (ยูกิ)

 

“ฟู่วว งั้นไว้ฉันจะทำเรื่องดีๆให้นายทีหลังก็ละกันนะ” (ยูริ)

 

“เย้” (ยูกิ)

 

　แล้วแม่ก็มองมาที่พวกเราด้วยสีหน้าที่ดูลำบากใจขณะที่ผมละทิ้งอีโก้ของตัวเองไปและยอมรับการยั่วยุของพี่สาว

 

“นี่ทำไมแต่งดูหยาบคายจังล่ะจ๊ะ? นี่พวกเรามาที่นี่เพื่อว่ายน้ำนะ เข้าใจไหมเนี่ย” (แม่)

 

“อย่าไร้สาระสิคะ แม่ที่กำลังพูดแบบนี้ ในขณะที่แม่เองก็สวมชุดว่ายน้ำที่ดูเปิดเผยมากกว่าปกตินี่นา นี่ดูเหมือนเป็น****  แม่ก็รู้นี่ แต่หนูว่าหนูย่อมดีกว่าหญิงมีอายุเท่านี้ที่อวดของของเธอ เพราะว่าหนูน่ะยังเด็กอยู่ไงล่ะ” (ยูริ)

 

“ช่างน่าผิดหวังจังเลย ……. ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่เด็กหญิงตัวน้อยๆ ได้กลายเป็นคนหัวดื้อแบบนี้น๊า?” (แม่)

 

แล้วในระหว่างนั้น ผมก็ได้ปล่อยให้ทั้งสองคนพูดบลัฟอย่างน่าเกลียดกันไป และเริ่มที่จะยืดเส้นยืดสาย เพราะว่าสิ่งที่สำคัญก็คือต้องทำการวอร์มร่างกายอย่างรอบคอบก่อนว่ายน้ำ มันจะอันตรายนะถ้าหากว่าขาของผมนั้นเกิดเป็นตะคริวในน้ำ และผมเองก็ไม่อยากจะเป็นแบบนั้นอย่างที่สุดด้วย เวลาที่เหลืออยู่ของผมเองก็มันก็ไม่เป็นชั่วนิรันเช่นกัน

 

　แต่ถึงแม้ว่ามันออกจะฟังดูโหดร้าย แต่ว่ามันก็ดูจะได้ไม่รับการยอมรับ

 

“นี่มาดูนี่สิ” (ยูริ)

 

　ด้วยการผงกหัวขึ้นลงของเธอ เธอก็ได้ดึงเอาเครื่องเขียนที่คุ้นเคยซึ่งบางครั้งผมเองก็ได้ใช้มันในชั้นเรียนคณิตศาสตร์ออกมาอย่างภาคภูมิใจ

 

“ไม้โปรแทรกเตอร์?” (ยูกิ)

 

แล้วทำไมนี่ทุกคนต้องการไม้โปรแทรกเตอร์เพื่อว่ายน้ำในสระว่ายน้ำรึยังไงกัน? เป็นไปไม่ได้แม้แต่จะการจะคาดเดา บางทีในสุดท้ายแล้วการสื่อสารในชีวิตประจำวันก็ดูจะกลายเป็นเรื่องยากไปแล้วสิ นี่เรานั้นช่างเข้ากันไม่ได้จริงๆ

 

“นายรู้ด้วยงั้นเหรอเนี่ย?” (ยูริ)

 

“แน่นอน ผมย่อมรู้ว่ามันคือไม้โปรแทรกเตอร์ ซึ่งเอาไว้สำหรับวัดมุม” (ยูกิ)

 

“โฮ่โฮ่ว” (แม่)

 

“มุมที่นายจะต้องตื่นเต้นล่ะ—-” (ยูริ)

 

“นี่พี่จะบ้ารึไง?” (ยูกิ)

 

“ถึงเวลาแล้วที่ฉันกับแม่จะต้องมาแข่งกันซะหน่อย” (ยูริ)

 

“พวกคุณสองคนนี่งี่เง่ากันหรือเปล่าเนี่ย” (ยูกิ)

 

“ฉันน่ะเก่งเรื่องคณิตศาสตร์และฟิสิกส์นา” (ยูริ)

 

“อื้ม สมกับที่เป็นลูกแม่” (แม่)

 

“พวกคุณเป็นคนงี่เง่าทางสามัญสำนึกงั้นเหรอเนี่ย?” (ยูกิ)

 

“เอาน่า เอาน่า ก็เพราะว่าพวกเราได้จองที่ของตัวเองกันได้แล้วน่ะนะ งั้นมาว่ายน้ำกันเถอะ” (แม่)

 

　แล้วแม่ของผมที่ช่วยทำการปัดเป่าการกระทำอันชั่วร้ายของพี่สาวฉันลงได้ ช่างเป็นผู้หญิงที่มีความเป็นผู้ใหญ่และช่างสง่างามอย่างที่คิดไว้

 

“อย่างไรก็ตาม มันคงไม่เป็นไรที่จะปล่อยให้ทุกๆอย่างนั้นลอย ……” (ยูกิ)

 

“นี่มาหน่อยสิ มาช่วยฉันยืดเส้นตรงนี้หน่อย” (ยูริ)

 

“แม่ด้วยคน นะจ๊ะ” (แม่)

 

“ให้ตายสิ…..ให้ตายสิ” (ยูกิ)

 

ผมนั้นต้องอดทนให้กับความไร้เหตุผลที่ลองลอยในบรรยากาศนี้ให้ได้ ถึงแม้ว่าผมนั้นจะรู้สึกราวกับว่าหัวใจกำลังจะแตกสลาย แต่ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง การแสดงออกมาว่าผิดหวังทำไมถึงไม่มีผลกับคนเหล่านี้เลย และท้ายที่สุดแล้ว “ปืนแห่งความสำนึก” ของผมนี้มันก็ยังทรงพลังอย่างที่มันเป็น

 

“โอ้โห คุณแม่ นี่มีไขมันส่วนเกินออกมาไปหน่อยไหมคะ” (ยูริ)

 

“ลูกต่างหาก ควรจะต้องออกกำลังกายด้วยนะ ไม่งั้นเดี๋ยวลูกจะอ้วน” (แม่)

 

“ท่านหญิงสูงวัยคะ” (ยูริ)

 

“แม่สาวน้อยจ๊ะ” (แม่)

 

[“อุฟุฟุฟุ”] (ยูกิ)

 

　ดูเหมือนทั้งคู่กำลังมีช่วงเวลาที่ดีให้แก่กันนะ ……

 

　และครอบครัว โคโคโนเอะ ในทุกวันนี้อยู่ได้อย่างสงบสุขก็เพราะความเสียสละของผมนั่นเอง

 

 

————————————————————————————–

 

 

“—–ก็นั่นล่ะครับคือสิ่งที่เกิดขึ้น” (ยูกิ)

 

“ ยัยพวกพี่สาวววววววววววววววววววงี่เง่าาาาาาาาาา !” (ยูกิกะ)

 

จากนั้นยูกิกะซังก็ตัวสั่นให้เห็นอย่างน่ากลัว และ โอ้ ดูมันจะรวมทั้งแม่และพี่สาวเข้าไปด้วยแฮะ เพราะสำหรับยูกิกะซัง แม่คือพี่สาวของเธอ และยูริซังคือพี่สาวของผม มันจึงไม่ผิดอะไรที่จะเรียกพวกเธอว่า “พวกพี่สาวงี่เง่า”

 

และในวันหยุดสุดท้ายของวันหยุดภาคฤดูร้อน ผมนั้นไม่ได้ยุ่งไปกับการบ้านก็เลยมีเวลาว่าง ดังนั้นผมจึงได้ใช้ประโยชน์จากคำชวนที่รับมาให้ไปที่บ้านของยูกิกะซัง ซึ่งก็เป็นน้องสาวของแม่ผมนั้นล่ะ และเหมือนเช่นเคย ผมนั้นได้รับการปฏิบัติตัวราวกับเป็นบุคคลวีไอพี ช่างใจดีถึงขนาดนี้เลยล่ะ

 

บ้านของเธอ ซึ่งตกแต่งได้อย่างเรียบง่ายไม่ฉูดฉาดอะไร มันจึงได้กลายมาเป็นสถานที่บำบัดสำหรับผม มันไม่ใช่จุดลึกลับอะไร และจิตวิญญาณของผมก็เลือนหายไปจากที่ผมนั้นรู้สึกแย่มากๆ จนแทบบไม่สามารถจะลุกออกจากโซฟาได้ ในการวิเคราะห์ของผมเองนั้น นี่มันได้ถูกสร้างเป็นพื้นที่ที่ได้ผลอย่างแท้จริง มันมีสิ่งที่ส่งกลิ่นหอมออกมาด้วย

 

“ถ้ามีอะไรอยากจะให้ช่วยก็บอกมาได้นะ โอเคไหม? เดี๋ยวฉันจะไปซัดพี่สาวฉันซะหน่อย” (ยูกิกะ)

 

“ผมจะรับมันไหมไหวเอานะ ได้โปรดเถอะขอละนะครับ!” (ยูกิ)

 

　แล้วผมก้มศีรษะให้สองคำคับ นี่น่ะมันเป็นเรื่องของชีวิตและความเป็นความตายเลยนะ ดังนั้นผมจึงค่อนข้างที่จะสิ้นหวัง

 

“โม่ว ก็พวกเขากำลังรบกวนยูกิจังนี่ งั้นมาที่บ้านฉันแทนเลยสิ” (ยูกิกะ)

 

“มันช่างเป็นคำแนะนำที่น่าเย้ายวนมาก แต่ผมเกรงว่ากว่ารู้สึกตัวก็คงอีกใน 10 ปีข้างหน้า โดยที่ผมจะไม่ได้รับรู้อะไรเลยเอาน่ะสิ” (ยูกิ)

 

“เธอน่ะสามารถอยู่ได้นานขึ้นกว่านั้นอีกนะถ้าเธอต้องการ?” (ยูกิกะ)

 

“จะเย้ายวนกันไปถึงไหนกันเนี่ย……!” (ยูกิ)

 

แล้วสิ่งสุดท้ายที่ผมอยากทำนั้นก็กระเจิงหายไป แต่ว่าผมดันรู้สึกเบื่อหน่ายกับความผาสุกของสถานที่แห่งนี้ไปเสียก่อนที่ผมนั้นจะได้รู้ตัว ไม่ใช่แค่ไม่กี่ปีแต่คงจะเป็นอีกไม่กี่ทศวรรษที่จะผ่านไป ผมคงจะกลายเป็น อุราชิมะ ทาโร่ ในยุคปัจจุบันแน่แท้ แต่อย่างไรก็ตาม ความคิดที่เป็นเหมือนกับ Lonsdaleite(เพชรสังเคราะห์ชนิดหนึ่งที่มีความแข็งกว่าเพรชทั่วไป) ของผมจะไม่มีวันถูกทำลายได้จนกว่าจะถึงจุดสิ้นสุดของโลก

 

 

“ยังไงก็เถอะนะ ดูจะมีหลายๆสิ่งหลายๆอย่างเกิดขึ้นในช่วงปิดเทอมฤดูร้อนใช่ไหมล่ะ” (ยูกิกะ)

 

“ใช่เลยครับ มันค่อนข้างลำบากเลยล่ะ” (ยูกิ)

 

　ผมนั้นกำลังเล่าให้ยูกิกะซังฟังเรื่องราวต่างๆในวันหยุดฤดูร้อนนี้ ยูกิกะซังนั้นน่ะเป็นผู้ฟังที่ดีมาตลอด หากไม่มีอะไรที่ต้องปิดบังจริงๆ ผมก็มักจะพูดให้ฟังในทุกเรื่อง

 

ก็เพราะไอ้ความเหนื่อยล้าที่ได้มาอย่างไม่ปกติ หรือก็คือในวันหยุดฤดูร้อนนี้มันเต็มไปด้วยเหตุการณ์ต่างๆมากมาย และเหนือสิ่งอื่นใดนั้น ผมก็รู้สึกเหมือนราวกับว่าทำไมถึงไม่เคยเกี่ยวข้องกับผู้คนมากมายขนาดนี้มาก่อนเลยนะ ซึ่งผมเองก็ไม่รู้ว่ามันดีหรือไม่ดี ……

 

“ยูกิจัง เธอน่ะสนุกไหมในช่วงปิดเทอมฤดูร้อน?” (ยูกิกะ)

 

“สนุกครับ ……. คิดว่านะ? ผมรู้สึกว่ามันออกจะต่างไปจากปกติยังไงก็ไม่รู้สิ” (ยูกิ)

 

“เข้าใจล่ะ คงน่าจะดีพอแล้วล่ะนะสำหรับตอนนี้” (ยูกิกะ)

 

“มันเป็นอย่างนั้นหรือครับ?” (ยูกิ)

 

“ถูกตัอง เพราะว่ามันยังคงมีเวลาเหลือให้อีกเยอะเลยน่ะจ๊ะ” (ยูกิกะ)

 

พอได้ลองนึกมองย้อนกลับไป ผมนั้นได้เจอกับผู้คนมากมายตั้งแต่เข้ามัธยมปลาย มีท้งการกลับพบกันอีกครั้ง มีทั้งคนที่ผมนั้นไม่เคยรู้จักและคนที่ฉันรู้จัก คนที่ควรจะมองข้ามระหว่างทางของผม ที่ผมนั้นเกือบจะทำอย่างนั้นไป ผมได้อยู่บ้านคนเดียวน้อยลงและก็ยังคงได้มาอยู่ที่นี่กับยูกิกะแบบนี้

 

“…… ผมเองก็สงสัยเหมือนกันว่ามันมีอะไรที่เปลี่ยนแปลงไปบ้าง” (ยูกิ)

 

“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะที่จะก้าวไปตามจังหวะของเธอเอง ยูกิจัง มันไม่เป็นไรที่จะค่อยๆไปอย่างช้าๆนะ และเธอเองก็ควรเปิดใจยอมรับมากมันขึ้นในสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นรอบตัวเธอนะ แล้วพอหลังจากนั้น ฉันน่ะแน่ใจเลยว่าเธอจะต้องได้มีวันที่สนุกสนานมากขึ้นรออยู่ข้างหน้าเธอน่ะ” (ยูกิกะ)

 

มันเป็นการง่ายที่จะเลิกชอบใครสักคนเพราะชอบเข้ามารบกวนชีวิต แต่ว่าผมนั้นทำอย่างนั้นไม่ได้ ผมก็เลยต้องดิ้นรนอยู่กับมันไป ผมนั้นไม่รู้ว่าบทสรุปนั้นจะเป็นอย่างไรกับเรื่อง ซูซูริคาวะ หรือ คามิชิโระ เพราะถ้าเป็นไปได้ แม่ พี่สาวของผม ฮิมิยามะซัง และแม้แต่ประธานที่เอาแต่เฝ้าคร่ำครวญ นั้นก็ต่างก็เป็นเรื่องที่น่าเป็นห่วง ไหนผมก็ยังกังวลเกี่ยวกับรุ่นพี่มิคุโมะ เจ้าผู้ชายที่หล่อเหลาหน้าใส ที่ควรได้อะไรตอบแทนให้สมกับความหล่อเหลาของเขา และไม่ว่าจะในกรณีใดๆ ความกังวลของผมนั้นก็ดูจะไม่มีที่สิ้นสุด

 

“คนทุกคนนั้นน่ะล้วนเห็นแก่ตัวจ๊ะ พวกเขาจะผลักดันความรู้สึกของตัวเองไปตามที่ต้องการ และจะไปรบกวนผู้อื่นผ่านการเรียกร้องและต้องการคำตอบเสมอ แต่ว่าเธอรู้ไหม ฉันน่ะคิดว่ามันคือความรู้สึกที่พวกเขาอยากจะสื่อออกไปนะ ถึงแม้เราจะรู้ว่ามันคืออะไรอยู่แล้วก็ตาม  และฉันเองก็รอวันที่ยูกิจังจะสามารถที่แสดงความรู้สึกของตัวเองไปให้คนอื่นได้อยู่นะ” (ยูกิกะ)

 

“นั่นมันจะไม่เห็นแก่ตัวมากไปเหรอครับ?” (ยูกิ)

 

“มันไม่เป็นไรที่จะเห็นแก่ตัวบ้าง หรือกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวและทำตามใจตัวเอง แต่ว่านี่ก็ยังคงมากเกินไปสำหรับยูกิจัง ลองทำตามใจตัวเองดูนะ อย่างถ้าเป็นยูกิจัง แล้วพูดว่า [‘มากับผมสิ!’] แบบบังคับกันแบบนั้นก็ยังได้นะ โอเค๊? นั่นน่ะก็จะเป็นการออกก้าวไปในทิศทางที่ถูกต้องได้แน่ ฉันมั่นใจเลยล่ะ” (ยูกิกะ)

 

　มันเป็นการยากมากที่อยากจะมีคนอื่นๆอยู่ด้วย เพราะอีกฝ่ายนั้นก็ไม่ใช่หุ่นเชิดหรือ AI พวกเรามีชีวิตอยู่ในเวลาเดียวกัน พวกเรานั้นต่างก็มีทั้งเจตจำนงและอารมณ์ มันคงจะง่ายกว่าขนาดไหนกันนะ ถ้าหากว่าให้ผมนั้นอยู่เพียงคนเดียว ผมจะได้ไม่ต้องกังวลอะไร ถึงมันจะเหงามาก แต่ช่างหอมหวานและเป็นอิสระมาก

 

　แต่ยังไงก็ตาม ถ้าเกิดอยากจะเดินออกไปกับใครซักคน หรืออยากจะอยู่กับคนอื่นๆ ซึ่งต่างก็เป็นความฝันตามธรรมชาติของคนทุกๆคนแล้วล่ะก็…….

 

“มากับผมสิ!” (ยูกิ)

 

“จ๊ะ! ตกลง ฉันจะไป ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปอีกแล้ว! และฉันก็ไม่คิดว่ามันยุติธรรมเลยที่ยูกิจังไปว่ายน้ำกับแค่ครอบครัวของเธอเองเท่านั้นนะ ฉันก็อยากจะไปว่ายน้ำกับเธอด้วย และอันที่จริงแล้ว ฉันน่ะเตรียมชุดว่ายน้ำไว้สำหรับเธอด้วย ฟุฮะเฮะ” (ยูกิกะ)

 

“ผมขอโทษ ผมได้ใจไปหน่อย! อย่าลากผมสิ! โอ้วแรงเยอะมาก! นี่คุณก็เป็นเหมือนกับแม่ของผมในตอนนั้นเลยคุณรู้ตัวไหม๊ – แล้วไหนจะชุดว่ายน้ำอีกล่ะ? นี่ผมกำลังสับสนอีกแล้ว! แต่ว่าผมก็รู้สึกมีความสุขในใจ งี่เง่า งี่เง่า งี่เง่าจิงจริ๊งงงงงงงง!” (ยูกิ)

 

********************************************************************

จบ Vol.5