ชายผู้สร้างความโกลาหลในมหาวิทยาลัย Part 2

 

“ยูกิโตะ เธอยังมีอาการปวดอะไรอีกหลังจากอุบัติเหตุครั้งนั้นไหม? เธอรู้สึกว่ามีอาการอย่างอื่นตามมาด้วยรึเปล่า?” (ทริสตี้)

 

“ไม่นะ ผมสบายดี” (ยูกิโตะ)

 

“เธอแน่ใจนะ? ถ้าหากเธอมีปัญหาอะไร ช่วยบอกให้พวกเรารู้เลยนะ ฉันน่ะจะทำทุกอย่างที่ทำให้ได้เลย” (ทริสตี้)

 

“ผมสบายดี ชิรันซัง อย่าไปกังวลกับมันนักเลยน่า” (ยูกิโตะ)

 

“เอ่อ……ฉันขอโทษนะ!” (ทริสตี้)

 

“คุณได้ขอโทษไปแล้วนี่ แล้วนี่คุณ มันจะใกล้เกินไปแล้ว—-” (ยูกิโตะ)

 

“ฉันจะขอบคุณมากถ้าเธอช่วยเรียกฉันว่าทริสตี้น่ะ!” (ทริสตี้)

 

“ก็ได้ๆ ช่วยถอยไปจากผมที” (ยูกิโตะ)

 

“นี่ยูกิโตะ เธอจะดื่มอะไรไหม? แอลกอฮอล์ ไม่ได้สิ งั้นโคล่าไม๊?” (ทริสตี้)

 

“แปลกจัง นี่คุณไม่ได้ยินผมจากระยะแค่นี้เลยงั้นเหรอ……?” (ยูกิโตะ)

 

ทริสตี้ซังก็ยังคงพยายามจะเข้ามาดูแลผม ไม่รู้ทำไมคนรอบข้างของผมถึงดูจะไม่ฟังผมเอาซะเลย มันดูจะเป็นเรื่องลึกลับที่ยิ่งลึกลับหนักเข้าไปอีก แม้มันจะดูเหมือนว่าเรากำลังคุยกันอยู่ แต่ก็มีแค่ฝ่ายเดียวเท่านั้นที่เอาแต่จะพูดอยู่ตลอดเวลา

 

แล้วทันใดนั้น สายตาของผมก็ถูกทริสตี้นั้นบดบังไป ผมก็ไม่ค่อยอยากให้เธอน่ะรับรู้นะ….ว่าสัมผัสอะไรมันจะนุ่มนวลขนาดนี้ แล้วผมก็ได้รีบพยายามขับไล่ความคิดในเรื่องพวกนั้นออกจากหัวของผม แต่ผมเองก็เป็นแค่นักเรียนมัธยมปลายที่มีสุขภาพดี คือผมจะหมายความว่ามันใหญ่มาก! อยากรู้จริงว่านี่มันคัฟอะไรเนี่ย? ผมไม่สามารถดึงความคิดนี้ออกออกไปจากหัวของผมได้เลย

 

ผมเองก็ไม่ได้คาดคิดว่าจะได้พบกับคู่กรณีของเรื่องอุบัติเหตุเอาที่นี่หรอกนะ แล้วผมก็ไม่ได้ขุ่นเคืองอะไรกับทริสตี้ด้วย และผมก็ไม่คิดอะไรเกี่ยวกับเรื่องของเธออีกเลย เพราะผมก็ไม่ได้บาดเจ็บจนสาหัสสักหน่อย ดังนั้นพอได้เห็นคนที่มีเรื่องต้องปวดใจ มันก็เลยทำให้ผมนั้นรู้สึกเหมือนกับว่าได้ทำอะไรผิดลงไปอีกน่ะ

 

“ยูกิโตะ นี่นายรู้จักทริสตี้ด้วยเหรอ? อย่าบอกนะว่านายมีแฟนอยู่แล้วและก็ยังมีฉันอีกพร้อมกันไปด้วย…” (มิโอะ)

 

“นี่ทำไมคุณถึงได้ปล่อยบรรยากาศที่หดหู่ออกมาแบบนี้กันล่ะเนี่ย? (ยูกิโตะ)

 

“ก็เพราะ ยูกิโตะ ‘นี่นายเข้าใจใช่ไหมว่านายกำลังเล่นบทเป็นคนรักของฉันตอนนี้น่ะ’” (มิโอะ)

 

มิโอะซังที่มองมาที่เราด้วยความสงสัย ก็ได้กระซิบบอกผมอย่างลับๆ แล้วผมก็คิดว่ามันคงจะดีกว่า ที่จะอธิบายสถานการณ์ให้เธอได้ฟัง และมันไม่ใช่เรื่องที่ผมจะต้องไปปิดบังอะไร เพราะมันก็เป็นแค่เรื่องโง่ๆของผมเรื่องนึง

 

“—- และก็นั่นล่ะคือสิ่งที่เกิดขึ้น” (ยูกิโตะ)

 

“เหมือนฉันได้ยินมาด้วยนะ ฉันคิดว่าฉันเห็นมันในข่าวน่ะ แล้วนั้นก็เป็นนายอย่างงั้นเองเหรอเนี่ย? นั่นช่างโชคร้ายสำหรับนายเลยจริงๆนะ และนี่นายไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรใช่ไหม?” (มิโอะ)

 

“ใช่ ผมสบายดี ไม่มีความผิดปกติอะไรหลังจากการตรวจร่างกายด้วยน่ะ” (ยูกิโตะ)

 

“มันคงจะเป็นเรื่องลำบากสำหรับเธอเลยสินะ ทริสตี้” (มิโอะ)

 

“ฉันน่ะไม่สามารถหยุดที่จะเป็นกังวลเกี่ยวกับคุณได้เลยนะ เพราะนี่น่ะมันเป็นความผิดของฉัน ฉันทำให้พ่อกับแม่เป็นห่วง แล้วฉันกังวลหนักขึ้นในเรื่องยูกิโตะที่เป็นเหยื่อของอุบัติเหตุนี้เข้าไปอีก ฉันน่ะดีใจนะที่ได้พบเธอน่ะ!” (ทริสตี้)

 

“ไม่ใช่ว่าปกติแล้วคุณจะไม่ชอบที่ต้องมาเจอกันหรอกเหรอ? คุณไม่น่าจะต้องอยากที่จะมาเกี่ยวข้องกับ…….” (ยูกิโตะ)

 

“ไม่เป็นความจริงนะ! ฉันน่ะเป็นห่วงเธอมาตลอด” (ทริสตี้)

 

แล้วในระหว่างที่เรากำลังคุยกัน ผมก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมาที่ผมเหมือนกับเมื่อก่อน ซึ่งในตอนนี้เราก็กำลังอยู่ในงานปาร์ตี้ แต่ว่ามิโอะ ทริสตี้ และก็ผม ที่เข้ามาทีหลังก็กำลังนั่งอยู่ที่มุมนึงซึ่งอยู่ห่างออกไปไกลอยู่เล็กน้อย เพราะพวกเรานั้นไม่ได้อยากจะเข้าร่วมตั้งแต่แรก และพวกเราก็ดูกำลังสนทนากันออกรสอย่างเต็มที่ ดังนั้นถ้าจะให้พูดตรงๆเลยก็คือ ตอนนี้พวกเรานั้นน่ะดูเป็นที่โดดเด่นมากเลยล่ะ และบางทีนั่นอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้ผู้ชายคนอื่นๆ ได้มองตรงมาที่ผมด้วยความขุ่นเคืองแบบนั้น

 

“ขอโทษนะครับ ผมต้องขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน” (ยูกิโตะ)

 

“นี่เธอยังสบายดีใช่ไหม? เธอต้องการความช่วยเหลือรึเปล่า?” (ทริสตี้)

 

“เอาจริงดิ นี่ให้ผมได้พักบ้างเถอะ” (ยูกิโตะ)

 

และถ้าทริสตี้ซังต้องช่วยผมล่ะก็ ผมเกรงว่าคงไม่ได้ใช้ห้องน้ำก็เพราะเธอแน่ ก็ผมน่ะมันเป็นเด็กมัธยมปลายที่มีสุขภาพดีนะ

 

“ฟู่ววว……” (ยูกิโตะ)

 

หลังจากผมทำธุระของของผมเสร็จไปแล้ว ซึ่งมันไม่ได้ใหญ่อะไรและมันเป็นดูจะแสนธรรมดา แล้วผมก็ถอนหายใจออกมาด้วยความพึงพอใจ นี่ผมก็ยังไม่แก่ไปสำหรับเรื่องแบบนี้หรอกนะ ถึงแม้ว่าผมนั้นจะไม่ได้ดื่มเหล้า แต่ก็ดูไม่สมกับเป็นตัวผมที่เป็นนักเรียนมัธยมปลายที่ดันได้เข้ามาร่วมงานปาร์ตี้กับนักศึกษาวิทยาลัย ผมน่ะเป็นคนที่มีการบกพร่องในการติดต่อสือสารกับคนอื่นในหลายๆด้าน ดังนั้น ถึงผมจะพูดเรื่องนี้ช้าไปหน่อย แต่ก็คงไม่น่าแปลกใจเลย ถ้าหากว่าผมนั้นจะถูกลงโทษจากทางโรงเรียน แต่มันก็สายเกินไปหน่อยแล้วล่ะที่ผมนั้นจะโดนลงโทษทางวินัยได้!

 

และขณะที่ผมกำลังจะออกไปจากห้องน้ำ ก็มีคนเดินเข้ามาหาผม เป็นคนที่ดูเหมือนจะเป็นคนจากชมรมบาสเก็ตบอล เขาดูเหมือนคนที่เกเร แต่ก็แน่นอน ไม่มีทางที่เขารู้จักกับผม และเราก็ยังไม่ได้เคยได้คุยกันเลยจนในตอนนี้

 

“นี่นายน่ะ ทำไมไม่ลองอ่านบรรยากาศเอาซะหน่อยล่ะ” (ตัวประกอบA)

 

ตัวประกอบA ที่ดูเหมือนคนที่ชอบทำเป็นอวดดี และนี่มันก็ออกจะเจ็บปวดนะ ที่เข้ามาพูดกับผมน่ะ

 

“มันก็คือไนโตรเจน 78% ออกซิเจน 21% อาร์กอนและคาร์บอนไดออกไซด์อีกอย่างละประมาณ 1% ไง” (ยูกิโตะ)

 

“นี่ฉันไม่ได้ขอให้นายบอกส่วนประกอบหลักของอากาศนะ!” (ตัวประกอบA)

 

“ก็ที่ว่ามานี่มันเป็นแค่เรื่องตลกเคมี อย่างแน่นอนนี่นา ฮ่า-ฮ่า-ฮ่า” (ยูกิโตะ)

 

“หยุดทำหน้านิ่งและหัวเราะไปด้วยนะ!” (ตัวประกอบA)

 

“ถ้างั้นคุณต้องการอะไรจากผมเหรอ?” (ยูกิโตะ)

 

“โอ้? ใช่, งั้นฉันจะบอก รู้ไหมว่านี่น่ะมันเป็นงานที่รวมกลุ่มคละกัน ใช่ไหม?” (ตัวประกอบA)

 

“ก็นั่นแหละที่ผมได้ยินมาน่ะ” (ยูกิโตะ)

 

“เห็นว่านิโนะมิยะเป็นคนพานายมาที่นี่นะ แต่บอกตามตรง การทีมีนายอยู่ที่นี่มันน่ารำคาญ” (ตัวประกอบA)

 

ผมเองก็รู้ว่ามันก็คงจะเป็นอย่างนั้นแหล่ะ ผมนั้นน่ะตกเป็นเป้าหมายเข้าให้แล้ว และเขาจับจ้องมาที่ผมอย่างชัดเจน อย่างไรก็ตาม ผมก็คงไม่สามารถทำอะไรกับมันได้หรอกนะแม้ว่าคุณจะบอกผมก็เถอะ

 

“ถึงคุณจะพูดอย่างนั้น แต่ผมก็ต้องไปถามโดยมิโอะซังก่อนอยู่ดี” (ยูกิโตะ)

 

“ทริสตี้ก็ดูจะอยู่ติดกับนายเหมือนกันนี่” (ตัวประกอบA)

 

“ก็ไม่ใช่เพราะว่าเธอไม่อยากจะเข้ากลุ่มปาร์ตี้ ที่มีแต่การยั่วยวนที่น่าอับอายใช่ไหมล่ะ?” (ยูกิโตะ)

 

“เฮ้ย นี่แกกำลังล้อเลียนงั้นเรอะ” (ตัวประกอบA)

 

“ไม่เอาน่า มาสนุกกันดีกว่า” (ยูกิโตะ)

 

“เราไม่สนุกกับแกหรอกนะ” (ตัวประกอบA)

 

“คุณก็แค่ไม่เป็นที่ดึงดูเท่านั้นเองน่า” (ยูกิโตะ)

 

“ชิส์ นี่แกกำลังทำให้ฉันโมโหแล้วนะ” (ตัวประกอบA)

 

“ผมก็แค่พูดตามตรงนา” (ยูกิโตะ)

 

“แกไม่ควรพูดกับฉันแบบนี้นะ นี่แกอายุน้อยกว่าฉันนะ” (ตัวประกอบA)

 

“แล้วคุณล่ะ ไม่ละอายที่มาข่มขู่คนที่อ่อนกว่าหรอกเหรอ?” (ยูกิโตะ)

 

“กลับไปซะ” (ตัวประกอบA)

 

“งั้นผมจะไปกับมิโอะซัง” (ยูกิโตะ)

 

“อะ-? ปล่อยนิโนะมิยะซังไว้เลยนะ” (ตัวประกอบA)

 

“นี่คุณงี่เง่าเรอะ? โอ๊ะ เผลอหลุดออกมาซะนิ” (ยูกิโตะ)

 

“อย่ามายั่วฉันนะ!” (ตัวประกอบA)

 

คงด้วยเหตุผลบางอย่าง ตัวประกอบA ถึงได้โกรธ แต่ถึงแม้จะเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายอยู่แบบนี้ ผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเป็นพิเศษ พอผมลองคิดถึงมัน สิ่งแรกที่ผมนั้นก็คือสูญเสียไปก็คืออารมณ์ของความกลัว พอผมได้ปรารถนาถึงความตาย ความรู้สึกกลัวนั้นก็สลายไป และตั้งแต่นั้นมาผมก็ไม่กลัวอะไรเลย (หืม แล้วไอ้ที่กลัวพี่ตัวเองนั่นล่ะ?)

 

อารมณ์ถัดมาที่ผมสูญเสียไปคือความโกรธ เมื่อผมนั้นยอมแพ้ให้กับชีวิตไปแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างก็กลายเป็นไปเป็นการยอมไปเสียหมด และผมจึงไม่มีความโกรธอีกต่อไป ผมนั้นยอมแพ้และไม่ได้คาดหวังอะไรหรือจากใครทั้งนั้น ดังนั้นผมจึงไม่รู้สึกถึงอารมณ์ด้านลบเหล่านั้นอีกต่อไป

 

หากมองดูคร่าวๆ มันก็ดูเหมือนว่าจะเป็นสิ่งที่ดี ที่อย่างน้อยนั่นคือสิ่งที่ทำให้ผมได้เป็นตัวผม แต่ว่านั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่ผมนั้นต้องการในตอนนี้

 

ความกลัวและความโกรธ บางทีผมอาจจะยังมีมันอยู่ลึกๆข้างใน หรือบางทีผมอาจจะเอามันกลับขึ้นมาได้ การที่เข้าใจในอารมณ์ของคนอื่นที่มีต่อผม มันก็น่าจะช่วยให้ผมนั้นได้เข้าถึงความชื่นชอบที่พวกเขานั้นอาจจะมีให้กับผมด้วยได้ และก็อย่างที่ผมนั้นเป็นอยู่ในตอนนี้ ผมน่ะไม่สามารถตอบสนองต่อความรู้สึกของใครได้เลย

 

มันเป็นอารมณ์ที่ผมสูญเสียไปแล้วในวันนึง และมันจำเป็นจะต้องนำกลับมาเพื่อเปลี่ยนจากค่าที่ติดลบให้กลายเป็นศูนย์ เพื่อที่จะทำความเข้าใจให้ได้ว่ากำลังจะมีอะไรรอผมอยู่ในภายหน้า นั่นล่ะเป็นเหตุผลที่ผมจะต้องหามันให้เจอ กับสิ่งที่ผมนั้นเคยสูญเสียไป และเพื่อไม่ให้ใครต้องมาเสียใจอีก เพื่อจะได้ไม่ต้องเห็นพวกเขาร้องไห้ แล้วอาการปวดตุบๆในหัวก็ได้เข้ามาเยือนผม

 

　บางทีผมคงกำลังพยายามที่จะ “ชอบ” ใครบางคน

 

　นั่นน่ะคือสิ่งที่ผมนั้นอยากจะเชื่อ

 

　และผมนั้นก็อยากที่จะ “ตกหลุมรัก” ได้อีกครั้ง

 

　ผมอยากจะได้ความรักที่หายไปนั้นกลับคืนมา เพื่อในวันนึง…

 

“คุณก็นี่รู้ว่านั่นน่ะมันคือสิ่งที่มิโอะซังที่จะเป็นคนตัดสินใจนะ ไม่ใช่ให้คุณตัดสินใจ ถูกไหม?” (ยูกิโตะ)

 

“แล้วทำไมแกไม่กลับบ้านคนเดียวซะเลยล่ะตอนนี้” (ตัวประกอบA)

 

“ก็ผมมาที่นี่ก็เพราะได้รับเชิญจากมิโอะซัง” (ยูกิโตะ)

 

“นั่นมันไม่ใช่เรื่องของฉัน” (ตัวประกอบA)

 

“และนี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อหัวของคุณนั้นถูกครอบงำด้วยแรงกระตุ้นทางเพศใช่ไหมล่ะ?” (ยูกิโตะ)

 

“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องนะ!” (ตัวประกอบA)

 

แล้วเขาดึงเสื้อผมที่หน้าอกขึ้น ราวกับว่าผมนั้นไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด แล้วผมก็ใช้เทคนิคดึงเอาปกเสื้อขึ้นและสลัดมือของเขาหลุดออกไปได้อย่างง่ายดาย จากนั้นก็รีบเดินกลับไปหามิโอะอย่างรวดเร็ว ผมก็ไม่รู้ว่าผมจะรับมือกับเรื่องนี้ได้ตลอดไหม ……

 

　แล้วผมก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

 

“โอ๊ะ ยูกิโตะคุง ยินดีต้อนรับกลับ!” (มิโอะ)

 

“ผมมีกำลังปัญหาน่ะเพราะมีใครบางคนเข้ามายุ่งกับผมน่ะ” (ยูกิโตะ)

 

“ยูกิโตะคุง เธอกลับมาแล้ว! แล้วคนที่ยุ่งน่ะเป็นใครเหรอ?” (ทริสตี้)

 

“คนนั้นน่ะ” (ยูกิโตะ)

 

แล้วผมก็ชี้นิ้วไปที่ ตัวประกอบA ที่ซึ่งกลับออกมาจากห้องน้ำ แล้วเราก็สบตากัน แค่แป๊บนึ่ง ก็มันเป็นเพราะหน้าตาเขาที่แสดงความเกลียดชังออกมานั่นแหล่ะ

 

“นี่ นายไปทำอะไรยูกิโตะน่ะ” (ทริสตี้)

 

“ไม่นะ ทริสตี้ ฉันไม่ได้ทำอะไร…….” (ตัวประกอบA)

 

แล้วทริสตี้ซังก็ปรี่เข้าจู่โจมไปที่ ตัวประกอบA แล้วตัวประกอบA ก็กำลังทรุดตัวลง แล้สสถานที่นั้นเริ่มที่จะมีเสียงดังขึ้นด้วย เมื่อรู้สึกว่าสิ่งต่างๆนี้กำลังจะเริ่มยุ่งเหยิง ผมก็เลยรีบกดโทรศัพท์ออกไป

 

“ยูกิโตะ ไปกันเถอะ ที่นี่ดูจะไม่น่าอยู่แล้วล่ะ” (มิโอะ)

 

“เดี๋ยวก่อนช่วยรอสักครู่” (ยูกิโตะ)

 

ในไม่กี่อึดใจต่อมา ผมก็ได้โทรติดแล้ว

 

“ว่าไง ยูกิโตะ? มีอะไรไรเปล่า?” (ฮยาคุชิน)

 

“ไม่คุยกันพักนึงแล้วนะครับรุ่นพี่ฮยาคุชิน ผมขอโทษด้วย พอดีผมอยู่ในปาร์ตี้รวมกับสมาชิกชมรมบาสเก็ตบอลน่ะ แต่ดูเหมือนผมจะเข้ากับพวกเขาไม่ค่อยได้ และตอนนี้ก็ดูจะยุ่งเหยิงไปหมด คุณพอจะะช่วยทำอะไรหน่อยได้ไหม” (ยูกิโตะ)

 

“ทีมบาสเก็ตบอลของเรา? นี่เขาชื่ออะไรล่ะ? และฉันไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับปาร์ตี้รวมนี้เลยนะ แล้วทำไมยูกิโตะคุงถึงได้ไปอยู่ในที่แบบนั้นกันล่ะ?” (ฮยากุชิน)

 

“แล้วผมจะอธิบายสถานการณ์ทีหลังครับ แต่ผมคิดว่าเขาชื่อตัวประกอบA” (ยูกิโตะ)

 

“ตัวประกอบA?” (ฮยากุชิน)

 

“โอ๊ะ ผมขอโทษที ผมคิดว่าชื่อของเขาคือซาโต้หรืออะไรประมาณนั้นน่ะ……” (ยูกิโตะ)

 

“ซาโต้? เขาไม่ได้อยู่ในชมของเราน่ะ พวกเราไม่ใช่พวกเดียวที่เล่นบาสเก็ตบอลนะ ดังนั้นเขาต้องมาจากชมรมอื่นแน่” (ฮยากุชิน)

 

“อย่างงั้นเหรอครับ? ผมได้ยินมาว่าพวกเขาคือชมรม ยาริสะ” (ยูกิโตะ)

 

“โอ้ พวกนั้นเอง ฉันไม่คิดว่าเค้าจะเป็นพวกเรานะ และนายก็รู้ว่าเราไม่ใช่ยาริสะใช่ไหม ยูกิโตะ” (ฮยาคุชิน)

 

“อ่า ใช่แล้วครับ ผมขอโทษด้วย” (ยูกิโตะ)

 

“ไม่เป็นไร แล้วทำไมนายถึงได้เอาตัวเองเข้าไปอยู่ตรงนั้นได้ล่ะ? แล้วอยากให้ฉันไปรึเปล่า?” (ฮยากุชิน)

 

“ไม่ครับ ผมน่ะดีใจมากเลยที่คุณจะไม่ได้มาเกี่ยวข้องกับพวกเขาน่ะ” (ยูกิโตะ)

 

“นี่นายกำลังจะทำอะไรน่ะ?” (ฮยากุชิน)

 

“แล้วผมบอกคุณอีกทีนะครับ” (ยูกิโตะ)

 

　และเมื่อผมวางสายลง ผมก็ได้เรียกไปทางทริสตี้ที่กำลังดูโกรธมาก

 

“ไม่เป็นไรครับทริสตี้ซัง เขาไม่ได้ทำอะไรผมหรอก” (ยูกิ)

 

“แต่ว่า ยูกิโตะ…” (ทริสตี้)

 

“เขาก็แค่พยายามจะสนุกในแบบของเขาเองน่ะ” (ยูกิโตะ)

 

“ขอโทษนะยูกิโตะ ที่มันจะต้องออกมาเป็นแบบนี้น่ะ” (ทริสตี้)

 

แล้วทริสตี้ก็แลดูเศร้าและหดหู่ มันเป็นท่าทางที่ช่างดูน่ารักซะจริงๆ แล้วหากพูดถึงการแข่งขันบาสที่กำลังจะเริ่มขึ้นเร็วๆนี้แล้ว นี่มันดูจะเป็นเวลาที่ดีที่จะเริ่มต้นฝึกอย่างจริงจังซะหน่อย แล้วผมเข้าไปหาตัวประกอบA กับคนอื่นๆ ที่ยังคงมีสีหน้าที่ขุ่นเคืองและได้ยื่นข้อเสนอออกไป

 

“นี่พวกคุณอยู่ในชมรมบาสเก็ตบอลกันใช่ไหมครับ” (ยูกิโตะ)

 

“แล้วมันทำไมล่ะ?” (ตัวประกอบA)

 

“ถ้าหากคุณต้องการล่ะก็ คุณอยากจะมาเล่นแข่งกับผมไหมล่ะ?” (ยูกิโตะ)

 

“อะไรนะ?” (ตัวประกอบA)

 

ดูมันคงจะต้องเป็นการแข่งที่ดีแน่ แล้วเป็นเพราะนโยบายและเมนูการฝึกซ้อมของทีมบาสเก็ตบอลของผมที่ได้เป็นคนทำออกมาเอง ไหนๆมันก็มีโอกาสแล้วนี่ มันคงจะน่าเสียดายมากถ้าหากพวกเราจะไม่ได้ลองเล่นแมตช์นี้นะ

 

“พวกคุณคงจะไม่ซุกหัวหนีไปซะก่อน ใช่ไหมล่ะ?” (ยูกิโตะ)

 

“นี่ไอ้……!” (ตัวประกอบA)

 

ยังไงก็ตาม ผมก็คิดว่าน่าจะบอกอะไรที่มันเร่งด่วนอย่างนี้ไปให้กับรุ่นพี่ฮิมุระได้ทันละมั้งนะ