เส้นทางเศรษฐีของ(ว่าที่)เชฟเหรียญทอง - ตอนที่ 326 บ้านเดี่ยวของถังหย่าฉี
ตอนที่ 326 บ้านเดี่ยวของถังหย่าฉี
……….
ซ่งจื่อเซวียนไม่ชอบเวลาที่มีคนเล่นแง่กับเขา โดยเฉพาะทางโทรศัพท์
มีเรื่องอะไรก็พูด ทำไมต้องเก็บเป็นความลับ
นอกจากนี้ยังเป็นพรุ่งนี้เก้าโมงเช้า ก่อนหน้านี้ก็เคยเลื่อนนัดกับถังหย่าฉีเพราะเรื่องมากมาย
คราวนี้เขาไม่กล้าแล้วจริงๆ ไม่อย่างนั้นแม่ทูนหัวคนนั้นคงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
ในเวลาเดียวกัน ภายในห้องส่วนตัวสุดหรูของโรงแรมถังซิ่วในย่านเศรษฐกิจเมืองตู้เหมิน
“อะไร วางสายแล้วเหรอ”
คนที่พูดเป็นชายวัยสี่สิบกว่าปี
เสื้อคอจีนสีน้ำตาลเข้มที่ชายคนนั้นสวมใส่ดูเหมือนตั้งใจให้ความรู้สึกเป็นผู้อาวุโส
แว่นตากรอบทองบนใบหน้าดูจะไม่เหมาะกับใบหน้าของเขา
เวลาเปิดปากยังมีคราบดำบนฟันเหลืองเล็กน้อย หากมองใกล้ๆ จะต้องรู้สึกขยะแขยงอย่างแน่นอน
ชายคนนี้คือ ‘เฉินล่าง’ หัวหน้าแก๊งกลุ่มเสื้อผ้าสะอาดของแก๊งขอทาน
หลิวหยวนเฮิงที่อยู่ด้านข้างก็พยักหน้า “ครับ หัวหน้า”
“เขาว่ายังไง” เฉินล่างถาม
“ผมบอกว่านัดเขาที่หอหงเยวี่ยพรุ่งนี้เก้าโมงเช้า แต่เขาพูดมาเลยว่าไม่ว่าง…”
เฉินล่างได้ยินก็ลดคิ้วลงและเริ่มมีสีหน้าเคร่งขรึม
“ฮึ่ม ซ่งจื่อเซวียนคนนี้…น่าสนใจดีแฮะ ดูเหมือนว่าเขาจะชินกับการเป็นลูกพี่ในตู้เหมิน” เฉินล่างหรี่ตาลงเล็กน้อยแล้วเงยหน้าขึ้น
โจวเหยียนที่อยู่ด้านข้างพูดว่า “ฮึ่ม จับมัดแล้วต่อยสักทีก็คงจะพูดทุกอย่างออกมาแล้ว แกล้งทำมาเป็นลูกพี่กับใครกันวะ”
หลิวหยวนเฮิงครุ่นคิด “หัวหน้า ไม่ทราบว่ายังจำคำพูดของข่งอวี้เซินได้อยู่หรือเปล่าครับ”
เฉินล่างเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า
โจวเหยียนพ่นลมหายใจ “มันมีอะไรบ้าง ข่งอวี้เซินกับเหลียงฮั่นชำนาญในจุดนี้…แล้วพวกมันก็มีแค่ไม่กี่คน ตอนนี้ก็มีผู้อาวุโสของเราหลายคนอยู่ด้วย ยังจะกลัวอะไรอีก”
เฉินล่างเมินคำพูดของโจวเหยียน “พอเถอะ โจวเหยียน นายกลับไปพักผ่อนสักพักแล้วเรียกข่งอวี้เซินมาให้ฉันหน่อย!”
เฉินล่างรู้จักลูกน้องของตัวเองเป็นอย่างดี แม้ว่าโจวเหยียนและเหลียงฮั่นจะห้าวหาญ แต่ก็หัวรั้น หากฟังเขาก็อาจเกิดปัญหายุ่งยากได้
ปกติหลิวหยวนเฮิงจะเป็นคลังความรู้ของเขา และเป็นเพียงคนเดียวที่ผู้อาวุโสไม่สามารถใช้กำลังได้ สิ่งที่พึ่งพาได้คือมันสมอง
เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว การฟังเขานั้นเชื่อถือได้มากกว่าอย่างเห็นได้ชัด
ไม่นานนัก ข่งอวี้เซินก็เดินเข้ามา
ในฐานะผู้อาวุโสทั้งแปด เขาค่อนข้างได้รับการยกย่องจากเฉินล่างในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา
ไม่อย่างนั้นคงไม่มอบหมายภารกิจในตู้เหมินครั้งนี้ให้แก่เขาและให้ร่วมมือกับเหลียงฮั่นอีกด้วย
“หัวหน้า คุณต้องการพบผมเหรอ”
เฉินล่างพยักหน้า “ข่งอวี้เซิน นายบอกว่าซ่งจื่อเซวียนมียอดฝีมืออยู่ข้างกาย เป็นยอดฝีมือแบบไหน”
“หัวหน้าครับ มีคนหนึ่งต้องเป็นผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้แน่นอน เขาคล่องตัวและโหดเหี้ยม ผมกับเขาระดับต่างกันเลย”
“ประมือกันกี่ครั้งแล้ว” เฉินล่างเอ่ยถาม
“สองครั้งครับ ครั้งที่สองเหลียงฮั่นประมือกับเขาก็เสียเปรียบเหมือนกัน” ข่งอวี้เซินตอบ
เฉินล่างครุ่นคิด “แข็งแกร่งน่ะใช่ แต่…เหอะๆ มียอดฝีมือแค่คนเดียวนี่นา หรือว่าผู้อาวุโสพวกนี้ของฉันจะเสียเปล่าแล้ว”
“หัวหน้าครับ เรื่องนี้สามารถเอาชนะได้!”
หลิวหยวนเฮิงกล่าว
เฉินล่างหันไปมองเขา “หืม ลองบอกมาสิ”
“ถึงเขาจะปฏิเสธ แต่ยังต้องนัดหมายเหมือนเดิม เรากำหนดสถานที่ไว้ก่อนแล้วให้ผู้อาวุโสสักสองสามคนซุ่มโจมตีล่วงหน้า”
เฉินล่างมองไปที่หลิวหยวนเฮิงและใคร่ครวญ “เราจะลงมือเมื่อไร”
“ถ้าซ่งจื่อเซวียนเชื่อฟังแล้วบอกที่กบดานของกู่เสี่ยวเป่ามา เราจะปล่อยเขาไปก่อน แต่ถ้าเล่นตุกติก… ”
“โอเค ฉันจะทำตามที่นายบอก ขอห้องส่วนตัวที่ใหญ่ที่สุดในหอหงเยวี่ย พวกผู้อาวุโสจะซ่อนตัวก่อนล่วงหน้าแล้วนายค่อยมาจัดการ” เฉินล่างพยักหน้าเอ่ย
“ครับ หัวหน้า!”
…
ณ สวนสวินเฟิง
ถังหย่าฉีเพิ่งคำนวณบัญชีเสร็จ ลุกขึ้นแล้วเอ่ย “จื่อเซวียน ฉันไปแล้วนะ นายอย่าลืมเรื่องพรุ่งนี้เด็ดขาดล่ะ”
ซ่งจื่อเซวียนพยักหน้าขณะที่กำลังอ่านหนังสือสูตรอาหาร “อืม รู้แล้ว”
ถังหย่าฉีมุ่ยปาก หมอนี่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวทุกครั้งเลย
“ซ่งจื่อเซวียน!”
ถังหย่าฉีตะโกน ซ่งจื่อเซวียนตกใจมากจนทำหนังสือสูตรอาหารในมือร่วงลงบนโต๊ะ
“หา?”
เมื่อเห็นท่าทางตกใจของซ่งจื่อเซวียนดูน่ารักอย่างมาก ถังหย่าฉีก็อดหัวเราะไม่ได้
“พรุ่งนี้ใส่ชุดทางการนะ ทุกคนคงจะพอๆ กัน”
“อ๋อๆ ฉันจะจำไว้นะ”
ถังหย่าฉีกำลังจะออกไปข้างนอกโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“โอเคๆ ไม่ต้องเร่งแล้ว ฉันจะรีบลงไป!”
เมื่อเห็นว่าเป็นไต้ทง ถังหย่าฉีก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย
“ไม่ๆๆ หย่าฉี อย่าเพิ่งลงมาก่อน รถเสียอยู่ ผมจะหาคนมาซ่อม”
“หา? ล้อเล่นหรือเปล่า พรุ่งนี้ฉันยังต้องไปเรียนนะ ฉันต้องรอนานแค่ไหน” ถังหย่าฉีพูดด้วยสีหน้าไม่ชอบใจ
“เอ่อ…” ไต้ทงกล่าวอย่างลำบากใจ “ไม่รู้ครับ ไม่งั้นผมจะเรียกแท็กซี่กลับไปกับคุณก่อนแล้วกัน”
อย่างไรหน้าที่ของไต้ทงคือเป็นคนขับรถและบอดี้การ์ด เขาไม่สามารถปล่อยให้ถังหย่าฉีเดินทางคนเดียวในเวลานี้ได้
ถังหย่าฉีครุ่นคิด จากนั้นขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วมองไปที่ซ่งจื่อเซวียน
“โอเคๆ นายซ่อมรถไปเถอะ ไม่ต้องสนใจฉัน”
“จะทำแบบนั้นได้ยังไงครับ คุณจะกลับบ้านคนเดียวไม่ได้!” ไต้ทงพูด
ตั้งแต่ถังหย่าฉีเข้ามหาวิทยาลัย เธอไม่เคยอาศัยอยู่หอพัก แม้ว่าจะจ่ายค่าที่พักแล้ว แต่เมื่อพิจารณาถึงความปลอดภัย เธอก็ต้องกลับไปที่วิลล่าที่พ่อของเธอเตรียมไว้ให้อย่างดี
และในวิลล่า ถังหย่าฉีอาศัยอยู่ในห้องชั้นสอง ในขณะที่ไต้ทงจะนอนที่ห้องโถงชั้นหนึ่งตลอด เช่นนี้ถึงจะเรียกว่าบอดี้การ์ดคุ้มกันส่วนตัว
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ฉันจะให้ซ่งจื่อเซวียนไปส่งเอง หายห่วงหรือยัง”
“นายท่านรองเหรอ งั้น…ก็ได้ครับ คุณให้นายท่านรองพักอยู่ที่นั่นก่อน รอผมกลับแล้วค่อยให้เขาไปนะ” ไต้ทงเอ่ย
“โอเคๆ เข้าใจแล้ว วางเถอะ!”
ถังหย่าฉีวางสายโทรศัพท์อย่างหงุดหงิด
“ซ่งจื่อเซวียน ลุกขึ้น ไปส่งฉันกลับบ้านหน่อย!”
“ฉันเหรอ” ซ่งจื่อเซวียนยืนขึ้นและถามด้วยสีหน้ามึนงง ราวกับว่าในหัวของเขายังคงติดอยู่กับหนังสือสูตรอาหาร
“ใช่สิ รถฉันเสีย นายไปส่งฉันที่บ้านหน่อย รอให้ไต้ทงมาแล้วนายค่อยไป”
“อ๋อ…” ซ่งจื่อเซวียนพูดและกำลังจะไป แต่ก็นึกอะไรบางอย่างได้ทันทีจึงหยุดฝีเท้า
“เธอบอกว่า…ไต้ทงมาแล้วฉันค่อยไป ฉันเข้าไปในบ้านเธอได้เหรอ”
ขณะที่ซ่งจื่อเซวียนพูด หัวใจของเขาก็เต้นตึกตัก
“แล้วจะเป็นอะไรได้อีกล่ะ”
ถังหย่าฉีกลอกตามองเขา จากนั้นก็หันหลังเดินออกไป แต่ซ่งจื่อเซวียนไม่ได้สังเกตเห็นตอนที่ใบหน้าของถังหย่าฉีเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ
ทั้งสองเดินลงไปชั้นล่าง ซ่งจื่อเซวียนก็เรียกฟางรุ่ยให้มาขับรถอีกครั้ง
ในเวลานี้ ไต้ทงกำลังสูบบุหรี่ขณะที่พิงรถ ชัดเจนว่ากำลังรอคนมาซ่อมรถอยู่
เมื่อเห็นว่าฟางรุ่ยอยู่ด้วย ไต้ทงก็โล่งใจ เขารู้ว่าฟางรุ่ยเป็นหนึ่งในยอดฝีมือ ถังหย่าฉีจะปลอดภัยเมื่อมีอีกฝ่ายอยู่
หากมีเพียงซ่งจื่อเซวียนคนเดียว ไต้ทงคงไม่สบายใจ แต่มีสองคนนี้ปกป้องอยูู่ด้วยจึงค่อยวางใจขึ้นหน่อย
ฟางรุ่ยขับรถตามระบบนำทางจนไปถึงชานเมืองทางตอนใต้ของเมืองตู้เหมิน แม้ว่าที่นี่จะเป็นชานเมือง แต่กลับห่างจากตัวเมืองเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
ดังนั้นการคมนาคมถือว่าค่อนข้างสะดวก
นอกจากนี้ที่ดินในเมืองตู้เหมินนั้นเป็นเงินเป็นทองจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะมีวิลล่า ดังนั้นวิลล่าทั้งหมดล้วนอยู่ในเขตชานเมือง เพียงแต่แบ่งออกเป็นเขตชานเมืองใกล้ๆ และชานเมืองรอบนอก
แต่เมื่อพวกเขาขับรถไปถึงทางเข้าเขตพื้นที่วิลล่า ฟางรุ่ยและซ่งจื่อเซวียนก็ตกใจ
ซ่งจื่อเซวียนไม่เคยเห็นวิลล่ามาก่อน สถานที่ที่หรูหราที่สุดที่เขาไปน่าจะเป็นห้องส่วนตัวของซ่งอวิ๋นฮั่นที่โรงแรมข่ายอ้อ
แน่นอนว่าหมายถึงเมืองตู้เหมินเท่านั้น หากรวมสถานที่อื่นด้วย บ้านของหลิงเจิ้นก็จะยิ่งใหญ่โตกว่านี้
เพียงแต่ว่าราคาบ้านระหว่างสองสถานที่นี้ต่างกันมากจึงเทียบกันไม่ได้
อีกทั้งเขายังไม่รู้ว่ามีสถานที่เช่นนี้อยู่ในเมืองตู้เหมิน ในมุมมองของเขา เขตชุมชนระดับสูงที่ลู่ลี่จวินอาศัยอยู่คือจุดสูงสุดแล้ว
สำหรับฟางรุ่ย เขาได้เห็นโลกมาแล้ว ตอนที่อยู่ในค่ายกองกำลังพิเศษ เขาเคยเห็นบ้านหรูมากมายทั้งในและนอกประเทศจีน แต่ในระดับวิลล่า สถานที่แห่งนี้ที่ถังหย่าฉีอาศัยอยู่นั้นถือว่ายอดเยี่ยมมาก
รถขับไปจนถึงโรงจอดรถชั้นใต้ดิน ซ่งจื่อเซวียนจึงรู้ว่าบ้านที่ถังหย่าฉีอาศัยอยู่คือวิลล่าสามชั้น อีกทั้งใหญ่โตมโหฬาร ไม่ใช่อาคารสไตล์ตะวันตกเล็กๆ เท่านั้น แต่มันใหญ่…
“หย่าฉี ฉันขึ้นไปแบบนี้คงไม่เหมาะมั้ง” ซ่งจื่อเซวียนพูดขณะยืนอยู่ตรงประตูลิฟต์
“นายอยากร้องเพลงก่อนขึ้นไปเหรอ”
“โธ่เอ๊ยไม่ใช่แบบนั้น ฉันหมายถึงไปพบคุณลุงคุณป้าต้องมีของขวัญติดไม้ติดมือไหม” ซ่งจื่อเซวียนถาม
ถังหย่าฉีคลี่ยิ้ม “ขอโทษที นายไม่มีโอกาสนั้นหรอก พ่อของฉันไม่ได้อยู่ในประเทศน่ะ”
“ให้ตายเถอะ เธออยู่ในบ้านหลังนี้คนเดียวเนี่ยนะ”
ถังหย่าฉีกลอกตามองเขา “จะขึ้นหรือไม่ขึ้น ถ้าไม่ขึ้นก็รอในโรงจอดรถ!”
“อ้อ ขึ้นสิ ขึ้นสิ!”
จากนั้นทุกคนก็ขึ้นลิฟต์ไปในบ้าน ระดับความหรูหราถึงกับทำให้ซ่งจื่อเซวียนตกตะลึงตาค้าง
“พระเจ้า หรูเกินไปหรือเปล่าเนี่ย หย่าฉี ตกแต่งบ้านหลังนี้ต้องใช้เงินเยอะมากเลยใช่ไหม”
ถังหย่าฉีส่ายหัว “ฉันไม่รู้หรอก ตอนที่ซื้อมาก็เป็นแบบนี้แล้ว พวกนายนั่งตามสบายเลย ฉันจะไปเปลี่ยนชุดหน่อย”
ถังหย่าฉีพูดจบก็เดินขึ้นไปชั้นบน
ซ่งจื่อเซวียนมองไปตรงบันไดไม้จึงรู้ว่าด้านบนยังมีอีกสองชั้น แต่ตามมารยาทเขาจึงไม่ได้ตามขึ้นไป
แต่ถึงอย่างไรก็ตาม การมาเยี่ยมบ้านของถังหย่าฉีครั้งแรกนั้นทำให้เขาตื่นเต้นมาก
อันที่จริงเมื่อพูดถึงเรื่องเงิน ซ่งจื่อเซวียนก็ไม่น้อยหน้าเช่นกัน
แม้ว่าตระกูลถังจะร่ำรวย แต่ผลประกอบการต่อปีของตลาดหลายแห่งภายใต้บริษัทตระกูลซ่งก็มีมูลค่าหลายร้อยล้าน บวกกับมูลค่าของคลับเฮาส์หลงตู บริษัทภาพยนตร์และโทรทัศน์ รวมถึงร้านอาหารก็ไม่ได้ต่ำเลย
แต่ถึงอย่างนั้น ซ่งจื่อเซวียนก็ยังคงรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ
อาจเป็นเพราะวัยเด็กของเขา แม้ว่าทรัพย์สินของตระกูลเขาจะมีมากมาย แต่เขาก็ไม่ได้มีความคิดที่ลึกซึ้งมากนัก
และยังคิดว่าบ้านแบบนี้ต้องเป็นคนรวยเท่านั้นที่จะอาศัยอยู่ได้
แต่เขาไม่ได้คิดเลยว่า ด้วยความแข็งแกร่งของเขาในตอนนี้ เขาได้กลายเป็นเศรษฐีในตู้เหมินไปแล้ว
ไม่นานนัก ถังหย่าฉีก็เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าสบายๆ และเดินไปตรงบันได “ซ่งจื่อเซวียน นายอยากขึ้นมาพักด้านบนไหม”
ซ่งจื่อเซวียนชะงักและมึนงงไปโดยปริยาย
ขึ้นไปเหรอ คงไม่เหมาะมั้ง
แต่ฟางรุ่ยเผยยิ้มและขยิบตาให้ซ่งจื่อเซวียน จากนั้นเขาก็มีปฏิกิริยาโต้ตอบ
“อ๋อๆ ได้สิ”
ซ่งจื่อเซวียนเดินขึ้นไปจึงเห็นว่าชั้นสองก็เป็นห้องโถงและมีสองสามห้องอยู่รอบๆ
“หย่าฉี ห้องเยอะจัง…มีคนเคยมาอยู่ไหมเนี่ย”
ซ่งจื่อเซวียนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมวันนี้พูดสิ้นคิดแบบนี้…
ถังหย่าฉีกลอกตามองเขา เดินไปในห้องโถงและรินน้ำให้เขาหนึ่งแก้ว จากนั้นเดินไปที่ราวจับบันไดแล้วตะโกนลงไปชั้นล่าง
“รุ่ยจื่อ ด้านล่างมีเครื่องดื่มกับขนมอยู่ นายกินได้ตามสบายเลยนะ”
“เข้าใจแล้ว!”
จากนั้นเธอก็หันกลับไปมองซ่งจื่อเซวียน แต่พบว่าซ่งจื่อเซวียนก็มองมาที่เธอเช่นกัน
“นายมองอะไร”
“หา ไม่มีอะไร เธออยู่บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้คนเดียว พ่อกับแม่ของเธออยู่ต่างประเทศยาวเลยเหรอ”
“ก็ไม่เชิง แต่ปกติไม่ได้มาที่นี่หรอก พ่อฉันอยู่ปักกิ่ง”
“แม่เธอล่ะ” ซ่งจื่อเซวียนถามอย่างสบายๆ
“หืม ฉันไม่มีแม่น่ะ”
……………………………………………..
……….
YOU MAY ALSO LIKE
