เวลาผ่านไปอย่างดวงจันทร์ - ตอนที่ 4 ผู้ชายที่ทำเธอท้อง

ต่ำ? เฉินจินซานด่าเธอ เธอทนได้ แต่มาด่าแม่เธอที่จากไปแล้วไม่ได้!

เฉินซู่เลือดขึ้นหัวทั้งกำหมัดแน่น "พ่อจะพูดถึงแม่หนูไม่ได้ หนูไม่ให้พูดถึงแม่แบบนี้!"

เฉินจินซานเองก็คิดได้ว่าตัวเองพูดเกินไป เขาก็ดันเฉินซูออกแล้วเลี่ยงที่จะสบตาเธอ "เอาล่ะ กลับไปทำตัวดีๆ ล่ะ บ้านตระกูลเหลยก็ไม่ได้แย่อะไร เธอเชื่อฟังเหลยถิงดีๆ เดี๋ยวปีหน้าจะเปลี่ยนสุสานแม่เธอให้ใหญ่ขึ้นกว่าเดิมนะ"

"ใครสนเรื่องเงินสกปรกนั่นของพ่อกันล่ะ?" เฉินซู่แค่นยิ้ม เธอเหนื่อยที่จะพูดกับคนประเภทนี้

วันคู่บ่าวสาวกลับมาเยี่ยมครอบครัว เฉินจินซานไม่ได้รั้งเฉินซู่ให้อยู่ทานข้าว มือเธอแตะลูกบิดประตูกำลังจะจากไป ประตูก็ถูกเปิดออก ใบหน้าของเฉินหร่านก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า

"พี่คะ กลับมาแล้วเหรอคะ กำลังจะทานข้าวกันแล้ว พี่จะไปไหนล่ะคะ?" เธอหัวเราะและเสยผมยาว "อยู่ๆ ข้างนอกฝนก็ตก พี่จะออกไปก็อย่าลืมเอาร่มไปนะคะ"

เฉินหร่านหน้าตาดูอ่อนโยนและมีเสียงหวาน ทุกครั้งที่เฉินซู่เห็นรูปลักษณ์ไร้เดียงสาของเธอก็จะกัดฟันด้วยความเกลียดชัง

เธอยังไม่ทันจะพูดอะไร เฉินจินซานก็พูดขึ้น: "รีบเข้ามาเร็วเสี่ยวหร่าน ฝนตกเหรอเนี่ย? รีบไปอาบน้ำอุ่นเร็ว อย่าปล่อยให้เป็นหวัดล่ะ"

เฉินหร่านแลบลิ้นและเดินผ่านเฉินซู่ไป เป็นภาพพ่อลูกที่ดีจริงๆ!

ดวงตาเฉินซู่แดงจ้องเขม็งและกัดฟันพูด "พ่อคิดว่าพ่อสามารถปกป้องเฉินหร่านได้จริงงั้นเหรอคะ? รอดูแล้วกัน หนูไม่ได้มีชีวิตที่ดี พวกพ่อก็อย่าได้หวังเลย!"

"ถ้าเธอกล้าแตะแม้แต้เส้นผมเสี่ยวหร่าน ฉันจะส่งเธอไปอยู่กับแม่เธอแน่!" เฉินจินซานลดเสียงเตือนเฉินซู่

เฉินหร่านโผล่หัวออกมา "พ่อคะ พี่คะ กำลังคุยเรื่องอะไรน่ะ เรียกหนูเหรอ?"

"เปล่าหรอก รีบไปอาบน้ำแล้วมาทานข้าวเร็ว พ่อให้คนใช้ทำซุปปลาที่ลูกชอบเป็นพิเศษด้วยนะ"

เฉินซู่โกรธจนจะระเบิดด็เปิดประตูและวิ่งออกไป

คนขับรถกลับไปแล้ว เฉินซู่วิ่งกลางสายฝนมาสักพักถึงเรียกรถได้ กลับมาที่บ้านตระกูลเหลย เสื้อผ้าก็เปียกแนบไปกับตัว

เฉินซู่กอดตัวเอง อาบน้ำอุ่นแล้วหายาแก้หวัดมากิน

เธอหยิบนาฬิกาในลิ้นชักออกมาแล้วมองตัวอักษรที่สลักไว้ ——LT นี่คือสิ่งที่พ่อของเด็กให้เอาไว้ เขาบอกว่าให้ใช้ของชิ้นนี้ตามหาเขา แต่คนตั้งมากมาย เฉินซู่ที่ไม่ได้รู้จักชื่อเขาจะหาได้ยังไง?

ในคืนที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน เฉินซู่เมาเพราะเรื่องที่เเม่เสีย ถูกวางยาและเกือบจะโดนนักเลงทำในห้องน้ำ ไม่รู้ว่าเขาโผล่มาจากไหน แล้วก็ทำให้เฉินซู่ลืมครั้งแรกที่เขาให้ไม่ลง

หลังจากนั้น เฉินซู่ก็มีนาฬิกาอยู่บนข้อมือแถมยังมีลูก และเธอถือว่าเขาเป็นที่รัก เด็กคนนี้ก็เป็นของขวัญที่พระเจ้ามอบให้เธอ

แต่โลกมันก็ไม่แน่นอน เฉินซู่สูญเสียลูกไปเเถมยังหาเขาไม่เจอ

"เธอกำลังทำอะไรน่ะ?" จู่ๆ ก็มีเสียงขึ้นจากด้านหลัง เฉินซู่ที่ตกใจจนนาฬืการ่วงหล่นพื้น

เฉินซู่รีบหยิบมันขึ้นมาและซ่อนไว้อยู่ข้างหลัง พริบตาเดียวรถเข็นของเขาก็มาตรงหน้าเธอ "ส่งมาให้ฉัน"

"นี่คือของส่วนตัวของฉันนะ"

"แม้แต่ของของเธอก็คือของของฉัน เธอจะมาพูดถึงเรื่องส่วนตัวอะไรกัน ส่งมาให้ฉัน!" ดวงตาของเหลยถิงเย็นชาและยื่นมือออกมา

ถึงเฉินซู่ไม่ให้เขา เขาก็จะแย่ง เเต่ถ้าเธอให้เอง บางทีเขาอาจจะคืนมันให้เธอหลังจากที่เห็นมันไม่คุ้มเงินอะไร เธอคิดอย่างนั้นก่อนหยิบนาฬิกาออกมา

เขาขมวดคิ้ว ดวงตาสีดำจับจ้องไปที่เฉินซู่ "ไปเอามาจากไหนน่ะ?"

"คนอื่นให้ฉันมา" เฉินซู่ตอบอย่างตรงไปตรงมา

"ไร้สาระ!" เหลยถิงชี้ไปที่ตัวอักษรที่ด้านหลังหน้าปัด พูดเน้นจนทำลายภาพลวงตาของเธอ "นี่คือชื่อของฉัน คือนาฬิกาของฉัน"

อะไรนะ? ของเขาเหรอ? เป็นไปไม่ได้

ห้องน้ำเวลานั้นทั้งมืดทั้งแคบ และเฉินซู่ก็ไม่ค่อยมีสติเพราะถูกวางยา แต่เธอจำได้ว่าชายคนนั้นไม่ใช่คนพิการอย่างเหลยถิง!

"พูดมาว่าไปเอามาจากไหน" เขาถามอย่างบีบบังคับ

เฉินซู่พูดอย่างคลุมเครือ: "เก็บ…เก็บมาได้น่ะ"

"ฉันว่าเธอขโมยมามากกว่าล่ะมั้ง" เขาหรี่ตาลง

เฉินซู่รีบส่ายหัว "ไม่ใช่นะ แม้ว่าฉันจะไม่มีเงินซื้อนาฬิกาแบรนด์นี้ แต่ก็ไม่จำเป็นต้องขโมยนาฬิกาของผู้ชายแล้วเก็บมันไว้ตลอดหรอก"

เขาก็คิดว่าที่เธอพูดมีเหตุมีผลแล้วหมุนรถเข็นจากไป

"คืนนาฬิกาให้ฉันเถอะ" เฉินซู่ตามเขาไป

เหมือนเหลยถิงจะได้ยินเรื่องน่าตลกก็แค่นเสียงและไม่ได้สนใจเธอ

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? จะเป็นนาฬิกาของเหลยถิงได้ยังไง? เห็นได้ชัดว่าเขาใส่ข้อมือเธอเอง คืนนั้นเกิดอะไรขึ้นกันเเน่?

เฉินซู่หยิบโทรศัพท์มือถือตัวเองออกมานัดกับเพื่อนสนิท เหอฮุ้ยหมิง คืนนั้นเป็นเธอที่ยืนกรานชวนให้เฉินซู่ไปที่คลับนั้น บางทีเธออาจหาวิธีรู้ได้ว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้น