เลขาบนเตียง - ตอนที่ 2

EP 2: เลขาบนเตียง

หล่อนใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำเกือบครึ่งชั่วโมง ก่อนจะเดินเปลือยเปล่าออกมา และมาหยุดที่หน้ากระจกเงาบานใหญ่ภายในห้องนอน

ดวงตากลมโตยามไม่มีแว่นตาหนาเตอะอำพรางดูหวานฉ่ำน่ามอง ขนตาของหล่อนยาวงอนมาก จมูกโด่งเชิด ริมฝีปากอิ่มหนาสีแดงระเรื่อ ใบหน้ารูปไข่สวยงาม และก็มีลักยิ้มที่แก้มข้างซ้ายหนึ่งข้าง

กนกแก้วมองเงาของตนเองที่สะท้อนออกมาจากกระจกบานใหญ่

ผู้หญิงรูปร่างอวบอัด เนื้อตัวล้วนแต่เต็มไปด้วยเนื้อนวล แม้หล่อนจะมีเอวที่คอดกิ่ว แต่หน้าอกของหล่อนใหญ่โตเกินไปจนต้องสวมใส่เสื้อตัวใหญ่ปิดบังเอาไว้ตั้งแต่สมัยวัยรุ่น แถมสะโพกก็ผายเกินไป มันดูใหญ่โต เทอะทะ หล่อนต้องการที่จะตัวเล็กกว่านี้ แต่ไม่ว่าจะอดอาหาร หรือออกกำลังกายยังไง ร่างกายของหล่อนก็เป็นแบบนี้

หล่อนไม่มีทางหุ่นดี และเป็นแบบผู้หญิงในฝันของภาคได้อย่างแน่นอน

หญิงสาวถอนใจออกมาแรงๆ อย่างปลงตก ก่อนจะเดินไปเปิดประตูเสื้อผ้า มองชุดในตู้ไม้ที่ภายในมีแต่เสื้อผ้าเชยๆ ตามรสนิยมของตนเอง

มือเล็กขาวสะอาดหยิบชุดสีน้ำตาลอมเทาออกมาจากตู้ มันคือชุดแม็กซี่เดรสตัวยาวคลุมเกือบถึงข้อเท้า หล่อนไม่ค่อยชอบสีมันสักเท่าไหร่ แต่ชุดนี้จะช่วยอำพรางสัดส่วนอวบอัดของหล่อนได้เป็นอย่างดี

“ชุดนี้แหละ”

หล่อนไม่จำเป็นต้องสวยนี่น่า เพราะงานเลี้ยงนี้จัดขึ้นเพื่อให้ภาคและผู้บริหารระดับสูงของบริษัทฯ ผ่อนคลาย หล่อนเป็นแค่ผู้ช่วยงานเท่านั้น

หญิงสาวหยิบกางเกงชั้นในลูกไม้สีชมพูหวานที่เข้าชุดกับบราเซียร์ทรงโบราณขึ้นมาสวมใส่ และกำลังจะใส่ชุดแม็กซี่เดรสตามลงไป แต่เสียงเคาะประตูดังขึ้นเสียก่อน

“แปบนะจ๊ะแม่”

หล่อนตะโกนตอบออกไป ก่อนจะรีบเดินไปหยิบผ้าขนหนูสีชมพูหวานในตู้มาพันรอบกาย และถลาไปดึงบานประตูห้องนอนให้เปิดออก

“แม่มีอะไรจ๊ะ…”

หล่อนพูดได้แค่นั้นก็ชะงักค้าง ไม่สิ… ไม่ใช่แค่ชะงักค้าง แต่หล่อนช็อกเลยทีเดียว

กนกแก้วกะพริบตาถี่ๆ เพราะคิดว่าตัวเองมองผิดไป มองแม่เป็นภาค แต่… แต่ไม่ว่าจะหลับตาแล้วก็ลืมตาซ้ำไปซ้ำมาสักกี่รอบ เขาก็ยังคงยืนอยู่ตรงหน้า

สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความแปลกใจกับสิ่งที่เห็น แน่ล่ะ เขาจะต้องไม่ชอบกับสิ่งที่เห็นอย่างแน่นอน

หล่อนอับอาย และแทบจะแทรกแผ่นดินหนีอยู่แล้ว ผู้หญิงอวบเกือบอ้วนแบบหล่อน ไม่น่าจะต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้เลย

ภาคยิ่งไม่มีหล่อนอยู่ในสายตาอยู่แล้ว พอเขาเห็นแบบนี้ เขาก็คงจะยิ่งขบขัน

“บอส…”

“ผมไม่เคยเห็นคุณกับสีชมพูมาก่อนเลย”

เขาทำหน้าสงสัย ใบหน้าอมยิ้มเกือบจะแสดงความขบขันออกมา

“และก็ไม่เคยเห็นคุณไม่สวมแว่นมาก่อนเช่นกัน”

ดวงตาคมกริบสีดำจ้องมองประสานเข้ามาในดวงตาที่เต็มไปด้วยความตื่นตะหนกของหล่อน

“คือว่า… แก้ว…”

เขายิ้มให้อีกครั้ง ก่อนจะยื่นถุงกระดาษสีสวยใบใหญ่ให้

“ผมเอาชุดมาให้น่ะ”

“ชุด…?”

“ใช่ เพราะผมรู้ว่าถ้าผมไม่เอามาให้คุณ คุณจะต้องแต่งตัวเชยๆ แบบที่ใส่ไปทำงานแน่นอน”

ใบหน้าของหล่อนร้อนผ่าว แต่ก็ทำได้แค่เพียงยื่นมือสั่นๆ รับไปถุงกระดาษใบสวยจากมือใหญ่เท่านั้น แต่พระเจ้าก็กลั่นแกล้งหล่อนไม่หยุดหย่อน เมื่อปลายนิ้วดันสัมผัสกันโดยบังเอิญ

หล่อนสั่นสะท้านไปทั้งตัว รีบกระชากถุงกระดาษมาไว้ในมือ และหนีกลับเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว

ประตูถูกปิดลงแล้ว และหล่อนก็ไม่รู้ว่าภาคจะโกรธกับกิริยารีบร้อนของหล่อนหรือเปล่า รู้เพียงแต่ว่า หล่อนทนยืนให้เขามองอย่างขบขันต่อไปไม่ได้

“บอส… ทำไมมาเร็วนัก…”

หล่อนยืนอยู่หลังบานประตูไม้ ก่อนจะค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งบนพื้น ความตื่นตกใจยังคงกระจายแผ่ซ่านไปทั่วทั้งกายสาว

 

 

หล่อนใช้เวลาแต่งตัวอีกเพียงแค่สิบห้านาทีก็ก้าวออกมาจากห้อง และลงบันไดบ้านมา หัวใจยังคงสั่นสะท้าน แข้งขาก็ยังคงอ่อนแรง

หล่อนเห็นภาคกำลังนั่งคุยกับแม่ของตนเองอยู่อย่างสนุกสนาน ก่อนที่เขาจะหันกลับมามองหล่อน เมื่อเห็นมารดามองมา

สายตาของเขายังคงเหมือนเดิม มีแค่ความมืดดำเพียงบางอย่างเท่านั้นที่อ่านไม่ออกเพิ่มขึ้นมา แต่หล่อนไม่ได้ใส่ใจมัน เพราะลำพังแค่จะฝืนยิ้ม ทำตัวปกติกับเขาเหมือนเมื่อก่อนก็ยากเย็นเต็มที่แล้ว

ก็เขาดันมาเห็นหล่อน… มาเห็นหล่อนในสภาพไม่เรียบร้อย เห็นความอวบอัดเกินผู้หญิงของหล่อน แล้วจะไม่ให้หล่อนอับอายได้ยังไงกันล่ะ

เขามองหล่อนราวกับไม่เคยเห็นผู้หญิงรูปร่างแบบนี้มาก่อน ก็แน่ล่ะ เขาเคยเห็นแต่หุ่นเพรียวบาง และนมใหญ่มาตลอดชีวิตนี่น่า

“ผมซื้อคอนแทคเลนส์มาด้วย ใส่เอาไว้ในถุงเสื้อผ้า คุณไม่เห็นหรือแก้ว”

เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเหมือนเช่นทุกวัน บอกให้รู้ว่าเขาลืมเรื่องเมื่อกี้ไปแล้ว

“เอ่อ… แก้ว… แก้วไม่อยากใส่น่ะค่ะ แต่ก็ขอบคุณ บอสมากนะคะ”

เขาลุกขึ้นยืน มองหล่อนแบบเต็มๆ ตา

“ไม่เป็นไรหรอก ตามใจคุณเถอะ เพราะดวงตาเป็นของคุณ”

หล่อนฝืนยิ้มหันไปล่ำลามารดา ในขณะที่ภาคมองหล่อนตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

“คุณใส่ชุดเดรสพอดีตัวแบบนี้ก็ดูแปลกตาดีนะ”

หล่อนก้มลงมองสภาพตนเอง ก่อนจะลอบถอนใจออกมาอย่างประหม่า

หล่อนไม่ชอบชุดแบบนี้เลย มันรัดไปทุกสัดส่วน ไม่ว่าจะเป็นอก เอว หรือว่าสะโพกที่ใหญ่เกินไปของหล่อน แต่ก็ไม่อาจจะปฏิเสธคำสั่งของภาคได้

“แก้วไม่เคย… ใส่แบบนี้มาก่อนเลยค่ะ” หล่อนบอกเขาไปตามความจริง

เขาระบายยิ้ม

“ผมรู้ เพราะตั้งแต่คุณทำงานกับผมมา ผมเห็นคุณใส่แต่เสื้อผ้าป้าๆ ตัวใหญ่ๆ อย่างเดียว”

“แก้ว…”

“แต่ก็สวยไปอีกแบบครับ”

หล่อนรู้ว่าเขาเอ่ยชมไปอย่างนั้นแหละ เพื่อรักษาน้ำใจของหล่อน

“งั้นเราไปกันเถอะค่ะบอส งานเลี้ยงใกล้จะเริ่มแล้ว”

“ครับ”

ภาคหันไปยกมือไหว้มารดาของหล่อน และกล่าวลา หล่อนเองก็ลาแม่อีกครั้ง ก่อนจะเดินตามเขาไปที่รถ

ผู้ชายตัวสูงใหญ่ ในชุดสูทหล่อล่ำ เขาดูดีทุกกระเบียดนิ้วจริงๆ

หล่อนก้มลงมองสารรูปของตนเองอีกครั้ง และก็ถอนใจออกมากับสภาพหญิงสาวแสนเฉิ่มที่เห็น