ผ่านไป2สัปดาห์หลังเริ่มทำงานร้านชายเต้าหู้

วันที่17 ของการใช้ชีวิตในเกนโซเคียว (วันหยุด)

11.30 น.

“เอาละ!” ได้เวลาไปศาลเจ้าแล้วสินะ

//เดินทางไปศาลเจ้า

.

หลังจากเริ่มทำงาน ชีวิตเราก็ดีขึ้นเยอะเลยแฮะ.. เงินเก็บก็มีพอชื้อของกินเล่นได้แล้ว ความสัมพันธ์กับคนในหมู่บ้านเองก็ดีขึ้นเรื่อยๆ เว้นแต่กับพวกตัวละครหลักละนะ คุณเคย์เนะก็ไม่ได้คุยกันเลยทำได้แค่ก้มหัวยิ้มทักทาย คุณโมโควก็ไม่ได้เจอเลยหลังจากแยกกัน(รู้สึกผิดกับทั้ง2คนแปลกๆแฮะ) ไว้หลังจากนี้ไปทักทายตรงๆเลยดีกว่า

.

.

.

.

.

นี่สินะทางขึ้นไปศาลเจ้า;;

//เดินขึ้นบนได้ไปศาลเจ้า

.

.

//มองไปข้างทาง

“นั้นมัน!” มีอะไรบ้างอย่างที่มันคุ้นตาเรา อยู่บนพื้นในป่าข้างๆ

//เดินไปเก็บ

“กระเป๋าเป้นิ” มีกระเป๋าเป้ตกอยู่ ดูจากสภาพแล้วคงเป็นของจากโลกภายนอก แต่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน

จริงสิเพราะที่นี่มันติดอยู่กับเขตแดน บางครั้งสิ่งของจากโลกภายนอกก็อาจจะปรากฏอยู่ใกล้ๆศาลเจ้า… เดี๋ยวสิแสดงว่าาา!!

“เจอจุดฟามร์Itemแล้ววววววววววว!!” เอาล่ะไว้เอาไปเปิดดูที่บ้านละกัน

.

.

“ถึงแล้ว~~”

นี่สินะ ศาลเจ้าฮาคุเรย์ “เอาล่ะ”

ที่นี่ตั้งอยู่บนแนวกำแพงเขตแดนฮาคุเรย์ ระหว่างโลกภายนอกกับGensokyo

.

.

//หันหลังไปดูวิวทิวทัศน์ทั้งหมดในGensokyo

“ว่าแล้วเชียว” ไม่มีคฤหาสน์มารแดง วัดเมียวเรน ศาลเจ้าโมริยะ เราอยู่ในช่วงก่อนเกมภาค6จริงๆ แต่ว่ารินโดสุเกะก็ออกมาจากร้านคิริซาเมะยะแล้ว แสดงว่าตอนนี้อยู่ในช่วงๆเกิดถึงภาค6 งั้นเราต้องเตรียมตัวให้พร้อมก็เหตุวิปลาสจะเริ่ม

“ก่อนอื่นก็..”

“แปะๆ” //ไหว้ศาล //หยอดเงิน

 

//กำลังอธิษฐาน

.

“เอาล่ะ อธิษฐานเสร็จแล้ว..” เดินสำรวจรอบศาลเจ้าหน่อยดีกว่า (หาของฟามร์นั่นแแหละ)

.

.

ไม่เจออะไรเลยแฮะ ว่าแต่..เรย์มุก็ไม่เจอเหมือนกัน ออกไปข้างนอกแน่เลย งั้นเรากลับก่อนดีกว่า

.

.

//กลับมาบ้าน

“ได้เวลาเปิด Item Box แล้วละ (กระเป๋าเป้)” 

“นี่มัน…”

.

ไฟฉายยยยยยยย!!กับชุดถ่าน แล้วก็เตาแก๊สและเครื่องครัวสนาม ส่วนนี่แผ่นที่และเข็มทิศที่ใช้กับที่นี่ไม่ได้ ส่วนนี่ก็ฯลฯ (ส่วนใหญ่เป็นอุปกรณ์เดินป่า) จริงสิ!! ไปร้านคูรินดูดีกว่า!!

คูรินโด เป็นร้านขายของเก่าที่ตั้งอยู่ระหว่างหมู่บ้านมนุษย์และป่าเวทมนตร์ มีโมริจิกะ รินโนะสุเกะเป็นเจ้าของร้าน

//เดินทางไปร้านคูรินดู

.

.

.

//ถึงสักที

สุดยอด.. มีของจากโลกภายนอกเต็มไปหมดเลย (ถึงจะใช้ไม่ได้ก็เถอะ)

//เดินเข้าร้าน

“อะ! ยินดีต้อนรับครับบ” นี่ไง โมริจิกะ รินโนะสุเกะ

“เห๋~ หายากนะเนี่ยที่จะมีมนุษย์ปกติมาที่ร้าน” ปกติ.. ก็นะปกติมีแต่พวกแปลกๆนิ

“เชิญเดินดูได้ตามใจชอบเลยนะ”

“อาา ครับ”

โห นี่มันIPodนี่นา โห Heaterน้ำมันก๊าด จอทีวียุคเก่า ถ้วยชา หมอนขนนก… หมอนขนนก! อันนี้เอาา!! แล้วก็… นี่มัน! Power Bank !! แถมยังมีแบตเหลือ86%ด้วย ดีละ! ไหนดูแบตโทรศัพท์หน่อยสิ

//เปิดเครื่องโทรศัพท์ (ปกติปิดเครื่องไว้)

“โฮ้ นั้นมันมือถือนิ! เธอใช้เป็นด้วยหรอ!?”

“ค..ครับ” ซวยล่ะสิ ลืมไปเลยว่า รินโนะสุเกะ ก็พอรู้เรื่องอยู่บ้าง แต่ก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

“แสดงว่าเธอคือคนจากโลกภายนอกสินะ นีี่ขอฉันดูหน่อยสิ”

“ครับ..”

“สุดยอดเลย คนละแบบกับที่ร้านฉันมีเลยนะเนี่ย ไอ่นี่เนี่ยเขาเรียกว่าอะไรหรอ?”

“สมาร์ทโฟนครับ”

“สมาร์ทโฟนงั้นหรอ นี่! ฉันขอซื้อเจ้านี่ได้ไหม!?”

“เอ๋!?! ไม่ครับ! มันเป็นของสำคัญของผมน่ะครับ”

“งั้นหรอกหรอน่าเสียดายจัง โทษทีนะ”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ”

“งั้นเธอคงรู้จักของในร้านนี้สินะ ช่วยเล่าเกี่ยวกับพวกมันหน่อยสิ!”

“เอ๋!?! ทั้งหมดเลยหรอครับ?!”

“ใช่!! ทั้งหมดเลย!” เอ๋~~~~~~~~~~~~

 

 

 

 

 

________________________________________

พูดคุยกับคนอ่า

สวัสดีฮะผมGimonfu_San ตอนท้ายนี้ผมมาอธิบายเกี่ยวกับการเปิดเครื่องโทรศัพท์ ฮะ

ก็ง่ายๆเลยคือ ปกติผมจะปิดโทรศัพท์เอาไว้ จะเปิดแค่ตอนนอนให้มันปลุกฮะ