หวังว่าจะไม่ตายนะเราTT

“เอาหล่ะมาเริ่มกันเถอะค่ะ!”

//เหม่ยหลิงตั้งท่า

 

เอาไงเอากันวะ

//ตั้งท่า

“โห้~~ เป็นการตั้งท่าไม่มีช่องโหว่เลยนะคะ เรียนมาจากไหนหรอ”

ฮึ่ม! ของมันแน่อยู่แล้ว ท่านี้เราพยายามศึกษามาตั้งแต่เด็ก!

“จากคนรู้จักน่ะครับ” 

.

.

     ทุกอย่างเงียบสงบ ไม่มีใครเคลื่อนไหว เราตั้งสมาธิไปกับการตั้งใจรอหลบการโจมตีแรกของเหม่ยหลิง พร้อมคิดถึงท่าโจมตีทั้งหมดที่เหม่ยหลิงมีในเกมเพื่อหาโอกาสโจมตีสวนกับ

.

.

//เหม่ยหลิงขยับเล็กน้อย

     มาแล้ว!

เหม่ยหลิงพุ่งเข้ามาพร้อมกับหมัดซ้ายที่พุ่งเข้ามาที่หน้าของเราอย่างรวดเร็ว แต่ดูไม่ได้รุนแรงมากนัก เพราะงั้นเราน่าจะปัดออกได้

//ใช้มือซ้ายปัดหมัดออก มือขวาพุ่งไปที่หน้าเหม่ยหลิง

//เหม่ยหลิงโยกหลบได้

     ต้องรีบบุกต่ออย่าให้เธอได้พัก!

//บุกโจมตีรัวๆ แต่เหม่ยหลิงก็หลบได้หมด

“การตั้งรับกับการสวนกลับทำได้ดีเลยนะคะเนี่ย แต่ว่า…”

//เหม่ยหลิงใช้กระบวนท่าไทเก็กสวนกลับ

//กระเด็นไปติดต้นไม้

.

.

“โอ้ย~” ไม่ไหวจริงๆแฮะ

“การบุกโจมตีไม่ได้เรื่องเลยนะคะ”

“แต่เป็นแค่มนุษย์ แต่กลับทำได้ขนาดนี้เนี่ยสุดยอดไปเลยนะคะ ถ้าเกิดมีพละเวทย์หรือเป็นโยวไคล่ะก็ อาจจะเอาชนะฉันก็ได้นะคะเนี่ย”

“เอ๋ ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ”

“จริงๆนะคะ! ถ้าเกิดได้รับการฝึกมากกว่านี้ล่ะก็ ต้องแกร่งขึ้นอีกเยอะแน่เลยค่ะ!”

“งั้นหรอครับ…. ถ้างั้นคุณเหม่ยหลิงใช้ฝึกให้ผมได้ไหมครับ”

“เอ๋~!? อืมมมมมม”

“คงไม่ได้ค่ะ เพราะว่าทักษะของเราสอนคนนั้นต่างกันค่ะ และก็กระบวนท่าของ Gimonfu San (คุณGimonfu) เป็นกระทวบท่าที่ฉันไม่รู้จักด้วย ฉันคงช่วยฝึกให้ไม่ได้ค่ะ”

“งั้นหรอครับ…”

“แต่ว่า! ถ้าเป็นการฝึกกล้ามเนื้อหรือพละกำลังฉันก็พอจะช่วยได้ค่ะ!”

“เอ๋ ครับ! ถ้าอย่างงั้นก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ!!”

“ค่ะ!! จากนี้ก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ งั้นฉันจะจัดตารางฝึกให้หลังรู้ตำแหน่งกับเวลางานนะคะ”

“ครับ! ขอบคุณมากนะครับ”

“งั้นวันนี้ก็มาฝึกกับแบบคร่าวๆกันเถอะค่ะ!”

“เอ๋ ค..ครับ!”

“งั้นก็มาทำสมาธิไปจนถึงพรุ่งนี้เลยดีกว่าค่ะ!”

“ค..ครับ!!”

.

.

     เดี๋ยวนะ… ถึงพรุ่งนี้เลยหรอ!?! 15.20น.

.

.

.

.

.

 

     วันที่28 ของการใช้ชีวิตในเกยโซเคียว (วันพฤหัสบดี)

06.30น.

“ห่าว~~” “งั้นก็มาทำสมาธิไปจนถึงพรุ่งนี้เลยดีกว่าค่ะ!” อะไรกัน สุดท้ายก็แค่หลับไม่ใช่หรอ แต่เราก็ทำสมาธิได้ถึงเที่ยงคืนพอดี

     //หันไปมองเหม่ยหลิง

“ให้ตายสิยังไม่ตื่นอีกหรอเนี่ย” ตอนนี้ก็แค่ทำได้แค่รอซาคุยะมารับหล่ะนะ

.

     เอาล่ะตอนนี้ก็ดูเหมือนจะตัดปัญหาเรื่องงานได้แล้ว แถมได้คนช่วยฝึกอีก แต่ตอนนี้คำถามหลักของเราก็คือเราอยู่ในCanonรึเปล่า… ถึงตอนนี้ทุกอย่างจะดูเหมือนเป็นไปตามเนื้อเรื่องในเกมทุกอย่างแต่ว่า การที่เราเข้ามาทำงานในคฤหาสน์มารแดงได้ ก็ไม่น่าเป็นCanonแน่ๆ เพราะในคฤหาสน์มารแดงตั้งแต่ภาค6ถึงภาคล่าสุด มีมนุษย์เพียงแค่คนเดียวก็คือซาคุยะ ถ้าเรามาทำงานในคฤหาสน์มารแดงได้แปลว่านี้คงไม่ใช่Canon แสดงว่าเนื้อเรื่องหลังจากนี้มันอาจจะไม่ตรงกับที่เรารู้ก็ได้ แบบนี้แย่แน่ๆ ต้องรีบแข็งแกร่งพอให้ใช้ชีวิตในเกนโซเคียวได้อย่างปลอดภัย ไม่ก็ต้องหาที่อยู่อาศัยที่ปลอดภัยจากพวกเหตุวิปลาสได้อย่างสบายๆ งั้นตอนนี้เราก็ฝึกร่างกายรอซาคุยะมาล่ะกัน

.

.

7.30 น.

//กำลังฝึกร่างกาย

“พยายามน่าดูเลยนะคะ”

“เอะ? อะ! ครับ!” อะไรเนี่ยอยู่ดีๆก็โผล่มาตกใจหมดเลย คงใช้พลังหยุดเวลามาสินะ

//ซาคุยะหันไปมองเหม่ยหลิง

“ให้ตายสิยังไม่ตื่นอีกหรอเนี่ย เป็นยามที่บกพร่องจริงๆ” เหนือยใจน่าดูแฮะ

//ซาคุยะยกมีดออกมา

     เอาแล้วๆ

//ปามีดไปทางเหม่ยหลิง

“เหวอ!?” //รับมีดที่ปามาด้วยนิ้ว

“ต..ต..ตื่นแล้วค่ะะะ!!!” ประสาทสัมผัสสุดยอดมาก ขนาดกำลังหลับยังรับมีดที่ปามาด้วยความเร็วขนาดนั้นได้

“รอบหน้าจะไม่ใช่แค่มีดเล่มเดียวนะ”

“ค..ค่ะ!!”

“เอาล่ะนายเพราะรึยังหล่ะ”

“ครับ!”

“งั้นเดินตามฉันมาค่ะ”

“ครับ” เย็นชาจังแฮะ

     อาจจะเป็นเพราะพึ่งเข้ามาอยู่ในเกนโซเคียวได้ไม่นาน ตอนนี้เลยยังไม่เปิดกับมนุษย์คนอื่น แต่หลังๆก็คงจะดีขึ้นตามเวลาเองหล่ะนะ

//เดินเข้าคฤหาสน์มารแดง

     อะ! เอ๋..ร..รู้สึกเหมือนทุกโดนยึดออก คงเป็น1ในพลังของซาคุยะสินะ ทุกอย่างกว้างกว่าที่เห็นจากภายนอกเยอะเลย

 

//เดินเข้าตัวคฤหาสน์มารแดง

“ยินดีต้อนรับสู่คฤหาสน์มารแดงค่ะ”

     สุดยอด… ใหญ่จริงๆแฮะ

//ซาคุยะพาทัวร์คฤหาสน์มารแดง

โถงทางเข้า

ห้องทานอาหาร

ห้องล็อบบี้

ห้องครัว

ทางเดิน

ห้องนั่งเล่น

“กรุณาจำห้องทั้งหมดให้ได้ด้วยนะคะ”

“ค..ครับ!” ห้องเยอะชิป! ทางเดินก็ทำเรางงไปหมด

“งั้นก็ดีค่ะ งั้นเรามาคุยกันเรื่องงานของคุณกันดีกว่า” เอ๋ ไม่พาไปเจอคนอื่นในคฤหาสน์หรอเนี่ย

“ครับ”

“งานของนายก็คือ…”

.

.

“คือ?”

.

.

.

.

“เอ๊ะ?” ด..เดี๋ยวนะ?!

//สังเกตรอบตัว

เตียงกับของตกแต่งที่หรูหรา… แสงไฟในห้องสลัวๆ… กับ…ของเล่นที่ผังกระจัดกระจายไปทั่วห้อง. . . ห้องแบบนี้มัน!

“ใครน่ะ?” !! เสียงมาจากข้างบน!

//เงยหน้าขึ้นข้างบน

     ดวงตาสีแดงและผมสีบลอนด์สั้นซึ่งมัดเป็นหางม้าข้างซ้าย ชุดสีแดงและเสื้อกั๊ก มีเสื้อเชิ้ตสีขาวอยู่ข้างในและถุงเท้า  สวมหมวกม็อบสีชมพูติดริบบิ้นสีแดง คริสตัล 8 อันเรียงกันตั้งแต่หลังจนถึงปลายปีกมี 7 สี ตามลำดับต่อไปนี้ ฟ้าอ่อน ฟ้า ม่วง ชมพู ส้ม เหลือง เขียวอ่อน และสุดท้ายเป็นสีฟ้าอ่อน ชัดเจนเลย~ เธอคือ น้องสาวมารแดง Flandre Scarlet

“อาหารว่างไงหล่ะคะ คุณหนูเล็ก” เสียงออกมาจากหลังประตู! ยัยนี่! ตั้งใจเอาเรามาปล่อยไว้ในนี้นี่หว่า พาทัวร์ให้ตายใจสินะ!

“จริงหรอ!?! เย้!!”

“ถ้างั้น ขอให้อร่อยนะคะ”

“ค่าาาา~~”

     ซวยหล่ะสิตอนนี้เรากำลังโดนมองว่าเป็นอาหาร ต้องหาทางคุยให้รู้เรื่องว่าเรากินไม่ได้! คิดสิคิดๆๆๆๆ ฟรานพูดคุยกับคนอื่นไม่ค่อยเก่ง ปกติจะว่านอนสอนง่าย ชอบอยู่ใกล้กับคนอื่นแต่ค่อนข้างจะดื้อรั้นถ้าปล่อยไว้โดยไม่สนใจ  นอกจากเรย์มุกับมาริสะแล้วเธอก็ไม่เคยเห็นมนุษย์คนอื่นเลยเพราะงั้นเราคือมนุษย์คนที่3ที่เธอเจอ แต่เธอคงไม่ลังเลที่จะฆ่าเราแน่ เพราะแวมไพร์ส่วนใหญ่จะค่อนข้างลังเลเมื่อต้องต่อสู้กับมนุษย์ เนื่องจากพวกเขาต้องวางแผนที่จะรักษาชีวิตไว้และรับอาหารมาจากพวกมนุษย์ในภายหลัง แต่ฟรานมีSakuyaที่ดูแล ทั้งการเตรียมอาหาร ขนม ลฯล และไม่รู้ว่าอาหารของเธอมาจากมนุษย์ เพราะงั้นเธอคงฆ่าเราได้แบบโดยไม่ต้องคิดเลย เราต้องหาอะไรสักอย่างทำให้เธอสนใจเรานอกจากการกิน! ถ้าในเมื่อไม่มีใครคนอื่นนอกจากเรา2คนแล้วล่ะก็!!

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมGimonfu เป็นมนุษย์ที่ไม่ใช่มนุษย์ครับ”

“เอ็ะ? มนุษย์ที่ไม่ใช่มนุษย์?”

“ใช่ครับ ท่านไม่รู้สึกถึงอะไรแปลกๆจากตัวผมหรอครับ”

“ก็จริงแฮะ แต่ว่าซาคุยะบอกว่านายเป็นอาหารว่างนิ?” คงใช้มุกเดียวกับรูเมียไม่ได้แฮะ

“เธอบอกผิดน่ะครับ จริงๆแล้วผมมาเพื่อทำให้คุณหนูหายเบื่อหายเหงาน่ะครับ”

“เอ๋!?! จริงหรอ!! งั้นนายก็จะเล่นกับฉันสินะ!?”

“คงต้องขออภัยในจุดนี้ด้วยนะครับ ผมคงไม่สามารถเล่นกับคุณหนูได้”

“เอ๋~? ทำไมหล่ะ ก็นายจะมาทำให้ฉันหายเบื่อนิ”

“ครับผม เพราะผมอ่อนแอเกินกว่าจะทำให้คุณหนูสนุกได้ ผมจะใช้วิธีอื่นน่ะครับ”

“วิธีอื่น?”

“ใช่ครับ วิธีนั้นก็คืออออ~~~”

“คืออออ~~??”

.

.

“เล่านิทานไงหล่ะครับ!!” เอาเรื่องอะไรดีวะเนี่ย~~~~~!!

 

 

 

________________________________________

พูดคุยกับคนอ่าน

สวัสดีฮะผมGimonfu_San ก็ไม่มีอะไรมาก แค่จะบอกว่าตอนนี้ผมใส่ภาพประกอบเพิ่มเติมลงในตอนเก่าๆแล้วนะฮะ ก็มีแค่รูปสถานที่ต่างๆเฉยแหละ