วันที่19 ของการใช้ชีวิตในเกนโซเคียว (วันจันทร์)

05.30 น.

//เพลง祭符「神遊びの唄」 「凋叶棕」ดัง 

หืม… นาฬิกาหลุก…

“ไม่มีอารมณ์ไปทำงานเลย”

//นอน

.

.

.

.

.

.

.

.

17.30น.

“ก็อกๆ” หืม..? มีคนมาเคราะประตูหรอ…? ใครน่ะ…

“Gimonfuคุง! อยู่ไหมจ้ะ!” คุณเคย์เนะ..?

“เธออยู่ใช่ไหม! ฉันเข้าไปล่ะนะ!!” ไม่เอา… อย่ามายุ่งกับผมตอนนี้นะ…

//เคย์เนะเข้ามาในบ้าน

.

.

“ฉันจะเปิดเข้าไปละนะ…” เสียงอยู่หน้าห้อง!

“ไม่เอา!! อย่านะ!!”

“…”

“ปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวเถอะ!! ตอนนี้! ผมน่ะ…”

//เคย์เนะเปิดประตูเข้ามา

“Gimonfu…คุง”

“อึ่อ!” ยิ่งเห็นคุณเคย์เนะที่ให้ความรู้สึกเหมือนคุณแม่ น้ำตาเราก็ยิ่งไหลออกมา

//เคย์เนะพุ่งตัวเข้ามากอด

“ไม่เป็นไรจ่ะ ไม่เป็นไรนะ” เราทำได่้แค่กอดคุณเคย์เนะแล้วก็ร้องไห้ออกมา..

.

.

.

18.30น.

“ดีขึ้นรึยังจ้ะ?”

“ครับ…” 

“งั้นหรอ มีเรื่องอะไรก็เล่าให้ฉันฟังได้นะ ถ้าเป็นเรื่องที่ฉันช่วยได้ก็จะช่วยอย่างเต็มที่เลย”

“… คุณเคย์เนะเป็นคนดีจังนะครับ กับคนที่มาจากที่ไหนก็ไม่รู็แบบผมยังค่อยช่วยถึงขนาดนี้… ตอนนี้ผมน่ะ.. กลับบ้านไม่ได้อีกแล้วครับ”

“เอ๋?? ทำไมล่ะ”

“… ทางที่พาผมมาที่นี่มันหายไปแล้วครับ ผมไม่มีทางกลับบ้านได้อีกแล้ว…”

“งั้นหรอกหรอ… ถ้างั้นGimonfuคุงจำทำยังไงต่อหล่ะ”

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ..”

“ถ้างั้นทำไมไม่ลองเริ่มต้นใช้ชีวิตใหม่ที่นี่ให้เต็มที่ดูหล่ะ”

“เริ่มต้นใช้ชีวิตใหม่หรอครับ..”

“ใช่! ถ้าเกิดกลับไม่ได้ ก็สร้างขึ้นมาใหม่ที่นี่ซะเลย!”

“…”

เริ่มต้นใช้ชีวิตใหม่ที่นี่หรอ.. ที่Gensokyo…

“ไม่ว่าจะเรื่องอะไรฉันก็พร้อมที่จะช่วยนะ โมโควเองก็คงคิดเหมือนกันแน่นอน!”

“แปะ!!”//ตบหน้าตตัวเองสุดแรง

“นั้นสินะครับ! ผม! จะเริ่มต้นใช้ชีวิตใหม่ที่นี่ครับ!!”

“อืม! ต้องอย่างงั้นสิ!”

“ขอบคุณที่่ค่อยช่วยเหลือนะครับ!”

“อืม เห็นเธอดีขึ้นฉันก็สบายใจแล้วล่ะ ถ้างั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะ”

“ครับ! กลับดีๆนะครับ”

“จ้า”

//เคย์เนะกลับ

.

.

เอาละ รีบนอนดีกว่า พ.นต้องไปทำงานแล้วก็ต้องขอโทษคุณย่ากับตาแก่ด้วย

.

.

วันที่20 ของการใช้ชีวิตในเกนโซเคียว (วันอังคาร)

.

.

06.30น. ณ ร้านขายเต้าหู้

“อรุณสวัสดิ์ครับ! ขอโทษที่เมื่อวานไม่ได้มานะครับ!”

“ฮึ่ม! นึกว่าตายไปซะแล้ว” ยังเป็นตาแก่ปากเสียเหมือนเดิม

“อ่าว Gimonfuจัง เห็นเมื่อวานไม่มาเป็นห่วงแทบแย่แน่ะ”

“ฮ่า.. ฮ่า.. มีธุระนิดหน่อยน่ะครับ”

“ฮึ่ม! ขี้เกียจล่ะสิไม่ว่า” ตาแก่นี่!!

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้วละจ่ะ เห็นอย่างนี้แต่คุณปู่เขาเป็นห่วงมากเลยนะ” เอ๋?!

“อะ!.. ฮึ่ม!” อะไรกัน..ซึนจัดเลยนี่หว่าาา!

“อะ! พี่ชายอรุณสวัสดิ์”

“ฮาริจัง อรุณสวัสดิ์” ยังร่าเริ่งเหมือนเดิมเลย

“เมื่อวานหนูเหงาแทบแย่แน่ะ วันนี้ต้องเล่นกับหนูเยอะๆนะ!”

“ฮ่าๆ ครับๆ”

.

“งั้นหนูไปโรงเรียนก็นะค้าาาา บัยบายยยย!”

“เจอกันตอนลิกน้าาาา!!” 

เอาล่ะเริ่มงานเลยดีกว่า!

.

.

.

.

.

.

15.30

//กำลังทำงานอยู่

“Gimonfuจังจ้ะ!! ช่วยไปรับฮาริจังแทนย่าทีสิ!”

“อะ! ครับบบบ!!” เห๋~ เวลานี้แล้วหรอเนี่ย

//ออกร้านไปรับฮาริจัง

.

.

“ที่นี่สินะ โรงเรียนวัดฮิเอดะ ”

เอาล่ะฮาริจังอยู่ไหนนะ?

“พี่ชายยยย!!”

“อะ! ฮาริจัง”

“อ้าว Gimonfuคุงนิ”

“อะ! คุณเคย์เนะ สวัสดีครับ”

“สวัสดีจ่ะ Gimonfuคุงเป็นคนมารับฮาริจังหรอเนี่ย”

“อ๋อครับ ผมทำงานที่ร้านของแกน่ะครับ”

“อย่างงั้นหรอกหรอ”

“งั้นก็กลับกันดีๆนะจ้ะ”

“ครับ/ค่าาาา แล้วก็เรื่องเมื่อวานขอบคุณมากเลยนะครับ”

“จ่ะ”

//กำลังกลับร้าน

“บ้ายบายยยยยย”

“บ้ายบายจ้าาา”

.

.

“นี่ๆพี่ชาย”

“หืม?”

“เมื่อตอนเที่ยงอะนะ พวกผู้ใหญ่เขาพูดกันว่าอยู่ดีๆก็มีคฤหาสน์หลังใหญ่โผล่มาที่ทะเลสาปละ”

“เห๋~~ งั้นหรอสุดยอดไปเลยนะ~”

.

.

.

.

“เอ๋……”

“เอ๋!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”