ชื่อของฉันคือ เรย์นะ เรื่องราวทั้งหมดของฉันที่มาอยู่ ณ ที่แห่งนี้เพื่อกอบกู้โลกใบนี้

ฉันต้องมาเผชิญหน้ากับเจ้าปีศาจไม่สิ เจ้านี่คือเทพที่มีชื่อว่า อีนิกม่า ดวงตาอันใหญ่โตแล้วหนวดด้านหลังที่มากมายออร่าที่มันปล่อยออกมานั้นเป็นสีชมพูอมม่วง

ฉันสู้มาจนถึงช่วงเวลานี้ ช่วงเวลาสุดท้ายถ้าฉันปราบเจ้านี่ลงได้โกลใบนี้ก็จะสงบสุข เอาละนะ ปีกดาบวายุ 

(ฉันได้พุ่งกระโจนเข้าไปพร้อมกับดาบลมทั้งหกเล่ม ดาบทั้งหกได้หมุนรอบตัวของฉันแล้วทะลุผ่านหนวดของอินิกม่า)

“เรย์นะ อันตรายเจ้านั้นจะยิงลำแสงใส่เธอ” เพื่อนของฉันในโลกนี้ได้พูดขึ้นมาพร้อมกับแสงที่สว่างจ้า

 

ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับแดดอันยามเช้าที่สดใส…อืม..นี่ฉันฝันไปงั้นหรอเดี๋ยวนะนี่กี่โมงแล้วเนี่ยฉันจะต้องไปโรงเรียนแล้ว

คุณแม่หนูกินแค่ขนมปังแล้ววิ่งไปโรงเรียนก่อนนะคะ ไม่มีเวลาแล้วสายแล้วสายแล้ว

ฉันรีบวิ่งไปโรงเรียนพร้อมกับหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาชินจิ ฉันหวังว่าเขาก็ตื่นสายเหมือนกันนะ

ระหว่างนั้นเองฉันก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์อยู่ข้างหน้า หวังว่าจะเป็นชินจินะ ฉันรีบวิ่งเพื่อไปหาเขาแต่ถว่า เขาก็รีบวิ่งมาเหมือนกัน

“โอ้ย” เสียงของชินจิได้ร้องขึ้นมา ส่วนฉันได้กระเด็นล้มลงกับพื้น

“นี่ไม่เป็นไรนะ เรย์” เขาพูดขึ้นพร้อมกับยื่นมือมาเพื่อจับฉันลุกขึ้น

ไม่เป็นไร ว่าแต่นะชินจิฉันฝันเรื่องที่สนุกด้วยนะ

“เธอฝันเรื่องเกมที่เล่นกันเมื่อคืนหรอ”

ฉันว่า…ไม่ใช่เกมที่พวกเราเล่นด้วยกันหรอกนะ ในระหว่างที่พวกเราเดินไปโรงเรียนและพูดคุยด้วยกัน

แสงสว่างได้ปรากฏออกมาที่เท้าของฉัน

“เรย์ นั้นมันอะไรนะ” ชินจิพูดด้วยความสงสัย

ฉันเองก็ไม่รู้นี่มันอะไรกัน ฉันควรทำยังไงดี ทันใดนั้นชินจิได้จับมือของฉัน

“ฉันก็ไม่รู้หรอกนะแต่ว่าดูแล้วไม่ใช่เรื่องดีแน่ พวกเราต้องรีบวิ่งออกจากแสงที่เท้าเธอ มันดูเหมือนเป็นวงเวทย์อะไรบางอย่าง”

พอเขาพูดจบฉันได้วิ่งพร้อมกับมองดูไปยังที่เท้าของตัวเอง วงเวทย์นี้มันได้เคลื่อนที่ตามเท้าฉันมา

นี่ชินจิพวกเราคงไม่รอดแล้วมั้งเนี่ย แสงสว่างค่อยๆมากขึ้นเรื่อยๆจนฉันมองไม่เห็นแล้ว

 

ฉันได้ตื่นมาในความมืดที่นี่มันที่ไหนกัน ชินจิช่วยฉันด้วย

ด้านของชินจิ

อืม…..เรย์ เธอหายไปไหนที่นี่มันที่ไหนกัน ป่านี่มันอะไรหรือว่าพวกเราจะโดนเคลื่อนย้ายด้วยวงแหวนเวทย์นั้นกัน

หมายความว่าไงที่วงแหวนเวทย์มันตามแค่เรย์กัน หรือว่ามีคนตั้งใจพาเธอมาตั้งแต่แรกแล้ว ฉันคงต้องรีบออกจากป่านี้โดยเร็วที่สุด

15นาทีผ่านไป 

แฮ่ก แอ่ก นี่มันป่าอะไรทำไมถึงได้กว้างขนาดนี้นี่ก็วิ่งมานานมากแล้วนะ มือถือก็ใช้ไม่ได้เพราะที่นี่คงไม่ใช่โลกที่พวกเราอยู่แน่

จะว่าไปแล้วก็เริ่มหิวน้ำแล้วสิ แถวนี้มีทะเลสาบขนาดใหญ่อยู่ น้ำก็คงจะสะอาดเพราะแถวนี้ไม่มีคนอยู่เลย  เอาเป็นว่าไปนั่งพักตรงนั้นก่อนละกัน

น้ำที่นี่ใสมาก เอ๊ะนั้นมันกวางงั้นหรอ ไม่ค่อยได้เห็นตัวเป็นๆสักเท่าไหร่เลยแหะ นั้นมันอะไรนะ อะไรกำลังร่วงลงมาจากท้องฟ้า

ตู้ม!!! น้ำได้กระจัดกระจาย

นั้นมันเด็กผู้หญิงงั้นหรอ เธอจะเป็นอะไรไหมนะร่วงมางั้นหรอ หมายความว่าไง เรื่องนั้นชั่งมันก่อนเราต้องรีบไปช่วยเธอ

(หลังจากที่ฉันได้ว่ายน้ำลงไปพาเธอขึ้นจากฝั่ง)

ทำไมหน้าของเธอ เหมือน เรย์ หมายความว่าไง ทันใดนั้นได้มีแหวนพุ่งเข้ามาสวมที่นิ้วของเรา อะไรกันแต่ว่าก่อนอื่นต้องทำให้ตัวเธอหายเปียกก่อน ก่อนอื่นต้องทำกองไฟ

นั้นมันไข่อะไรนะ เอามาทำอะไรให้เธอกินดีไหมหยิบมาก่อนละกัน เมื่อฉันเดินเข้าไปใกล้ๆ ไข่ใบนี้มันจะใหญ่เกินไปแล้ว

ไม่น่าใช่ไข่ไก่หรือนกปกติแล้วสิ แย่ละสิแม่มันจะตัวใหญ่แค่ไหนกันเนี่ย (แกร็ก เสียงไข่เริ่มแตกออก)อย่าบอกนะว่า เจ้านี่กำลังจะออกมา

สิ่งมีชีวิตข้างในไข่ได้มองหน้ากับฉัน แย่ละสิเจ้านี่คิดว่าฉันเป็นแม่มันแน่ แต่ว่าเจ้านี่คือนกงั้นหรอ ขนสีน้ำตาลดวงตาสีดำกลม น่ารักแฮะ

“แกบังอาจ มาฆ่าพวกพ้องของฉัน ทำไมแกต้องมาทำอะไรอย่างนี้ด้วย” เสียงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความโกรธมาจากด้านหลังถ้าให้เดาก็คงเป็นเสียงของเธอคนนั้น

แต่ว่าถ้าเราหันไปโดยไม่ได้เตรียมตัวละก็ ค่อยๆหันดีกว่า

“คือว่า….” เราได้พยายามหันหลังไปทีละนิด ได้มีบางอย่างบาดหน้าของเรา

“ฉันไม่ให้อภัยแน่ เอาแหวนเทพโอดีนคืนมานะ” ด้านหลังของเธอคนนั้นได้มีดาวกระจายเกร็ดน้ำแข็ง 

“เดี๋ยวก่อนสิ นี่มันเรื่องอะไรกัน เธอร่วงลงมาแล้วฉันก็ช่วยเธอนะ” เมื่อฉันพูดจบเธอได้ปาดาวกระจายน้ำแข็งมาอีกครั้งแต่ว่า นกตัวที่ฉันอุ้มเอาไว้

ได้บินมาเอากรงเล็บเตะดาวกระจายน้ำแข็งออก  หลังจากนั้นเธอได้ล้มลง

“ขอบใจนะ ฉันตั้งชื่อให้นายละกัน ชื่อว่าเปโกะละกันนะ” “กรุ๊กกรู๊”

หลังจากนั้นเธอได้ตื่นมาอีกครั้ง เธอได้ใจเย็นลงบ้างแล้ว

“ฉันขอโทษ แต่ว่านายหน้าตาเหมือนกับชายคนนั้น” เธอพูดพร้อมกับความโกรธที่ฉันเข้าใจ

“นี่เธอชื่ออะไรหรอ แล้วแหวนนี่ฉันดึงไม่ออกเลยเธอช่วยเอาออกได้ไหม” ฉันพูดพร้อมกับยื่นแหวนที่นิ้วให้เธอดู เธอได้มองแหวนแล้วพูดว่า

“นายดึงไม่ออกจริงหรอ แสดงว่าแหวนได้เลือกนายแล้ว ส่วนชื่อของฉันคือ เรน่า เป็นเทพธิดาที่ปกป้องเทพ” ฉันไม่แปลกใจเลยที่เธอจะพูดอะไรออกมา

เพราะเธอได้แสดงพลังให้ฉันดูแล้ว แต่ว่าฉันก็สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นเลยถามเรื่อง ก่อนหน้านี้

“เรื่องมีอยู่ว่า ฉันที่คอยปกป้องและคุ้มครองแหวนเทพทั้งสองอยู่ ได้มีกลุ่มคนสวมหน้ากากได้เดินมา พวกเขามีอยู่ 9 คน แต่ว่าคนที่เดินตามหลังคนที่สวมหน้ากากแพะ คนที่หน้าตาเหมือนกับนาย เธอคนนั้นหน้าตาเหมือนกับฉัน  ฉันก็เลยคิดว่าเจ้านั่นต้องสร้างเธอเพื่อมาใช้แหวนของเทพแน่ พวกนั้นได้ฆ่าองค์รักษ์ของฉันไป ชายหน้ากากแพะได้สู้กับฉัน ฉันพลาดท่าเพราะเจ้านั้นแข็งแกร่งเป็นอย่างมากเทพแห่งหายนะได้มอบพลังชายคนนั้น ฉันที่มีแหวนน้ำแข็งไม่สามารถสู้ได้หรอก”

ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่า เรย์ อยู่กับพวกนั้นแต่ว่าทำไมกัน 

“ฉันจะช่วยเธอจัดการพวกนั้น เพราะว่าคนที่หน้าเหมือนเธอคือเพื่อนของฉัน เธอชื่อว่า เรย์ พวกเราถูกพามายังโลกใบนี้พวกเราไม่รู้ว่าจะกลับโลกเดิมยังไง แต่ว่า พวกเราน่าจะรู้เหตุผลที่ถูกพามาที่นี่แล้ว”  

“ขอบคุณนะ ฉันว่านายควรจะฝึกใช้เวทย์มนตร์หน่อยนะ แล้วนกตัวนั้นจะพาไปด้วยหรอ” พวกเราได้หันไปยังเปโกะ

“กรุ๊กรู๊”

“ฉันจะพาเปโกะไป…และฉันก็จะช่วยทั้งเธอแล้วเรย์ “

————————————————————–