เรื่องราวของการซื้อเพื่อนร่วมชั้นอาทิตย์ละครั้ง Shuu ni Ichido Kurasumeito wo Kau Hanashi - ตอนที่ 5 วันนี้เองมิยากิก็เอาเงิน 5,000 เยนให้ฉัน ตอนที่ 2

วันนี้เองมิยากิก็เอาเงิน 5,000 เยนให้ฉัน ตอนที่ 2

 

　เดิน เดิน แล้วก็เดิน

　เดินไปด้วยกันโดยที่ไม่ได้พูดอะไร

 

　ไม่ชินกับความเงียบเลย

 

　เพราะอยู่ด้วยกัน 2 คนเลยอยากจะพูดอะไรสักอย่าง อยู่เงียบ ๆ แบบนี้มันกังวลว่าอาจจะทำให้อารมณ์เสียรึเปล่า ถึงแม้มิยากิจะโกรธก็ไม่เป็นไรหรอก แต่สงสัยมากกว่าว่าจะเผลอไปพูดอะไรแล้วทำให้โกรธรึเปล่า เพราะงั้นเลยรอให้เธอพูดอะไรมาก่อน แต่เธอก็เงียบสนิท

 

　ช่วยใส่ใจกันสักนิดแล้วพูดออกมาทีเถอะ

 

　ไม่ว่าจะส่งกระแสจิตไปขนาดไหน เธอก็ยังคงไม่พูด และเดินออกจากร้านหนังสือไป

　ว่าแล้วเชียว รู้งี้กลับบ้านดีกว่า

　ไม่เดินตามไปที่บ้านมิยากิคงจะดีกว่า

 

　ในตอนที่เดินไปเรื่อย ๆ พร้อมกับเสียใจในความสะเพร่าของตัวเองภายใต้ท้องฟ้าอันมืดครึ้ม ก็มาถึงแมนชั่นสูง ๆ แห่งนึง

 

　5,000 เยน มันก็แค่เรื่องเล็กน้อย

 

　เป็นแมนชั่นหรูพอที่จะทำให้คิดแบบนั้น แถมอยู่ใกล้บ้านฉันแค่นิดเดียว เดินแค่ประมาณ 15-25 นาทีก็ถึง ไม่คิดมาก่อนว่าจะมีเพื่อนร่วมห้องที่อยู่ใกล้กันขนาดนี้

 

　แต่ว่า พอลองมาคิดดูแล้วก็จริงอยู่

　เราเจอกันที่ร้านหนังสือ จากนั้นก็เดินตรงกลับบ้าน ไม่มีทางที่บ้านเราจะอยู่ห่างกันขนาดนั้น

 

「ห้องฉันอยู่ที่ชั้นหกน่ะ」

 

　พอเข้าไปในลิฟท์ มิยากิก็พูดออกมา

 

「งั้นเหรอ」

 

　ไม่ได้บอกไปว่าบ้านฉันเองก็อยู่ใกล้ ๆ นี้

　ไม่ใช่เรื่องที่ต้องบอกด้วยสิ เพราะไม่ได้คิดที่จะสนิทกับมิยากิอยู่แล้วก็เลยไม่จำเป็นต้องบอก

 

　มองไปที่ตัวเลขชั้นของลิฟท์ 4-5- จากนั้นก็หยุดลงที่เลข 6 ฉันเดินตามหลังมิยากิไป ห้องของเธออยู่ที่สุดทางเดิน พอเธอเปิดประตูเข้าห้องไปแล้ว ก็เรียกให้ฉันเข้าไป

 

「นั่งตามสบายได้เลย เดี๋ยวฉันมา」

「งั้นไม่เกรงใจนะ」

 

　ห้องของเธอใหญ่ประมาณห้องของฉัน ไม่ก็ใหญ่กว่าอีก เป็นห้องที่ใหญ่มากเมื่อเทียบกับนักเรียนม.ปลาย ห้องสะอาดเป็นระเบียบเรียบร้อย มีเตียงขนาดใหญ่และชั้นหนังสือที่มีหนังสืออัดกันแน่นเยอะแยะเป็นบ้า

 

　ในตอนที่กำลังจะเข้าไปดูว่ามีหนังสืออะไรบ้าง ประตูก็เปิดออก พอหันกลับไปก็เจอมิยากิวางแก้วใสที่มีของเหลวข้างในวางอยู่บนโต๊ะตัวเล็ก ๆ

 

「อ่านมังงะด้วยหรอ?」

 

　ฉันที่เห็นตรงสันหนังสือเลยถามออกไป มิยากิก็ตอบกลับมาสั้น ๆ ว่า 「อ่านสิ」ฉันเลยตอบทันทีว่า「งี้นี่เอง」ออกไปเสียงดัง

 

「ให้อ่านมังงะให้ฟังดีมั้ยนะ เซ็นไดซัง มานั่งตรงนี้หน่อย」

 

　พอพูดเสร็จ มิยากิก็ลุกขึ้น ฉันที่ยืนอยู่หน้าชั้นหนังสือ ก็โดนเธอตีไหล่แล้วบอก 「ไปตรงนั้นหน่อย」

 

　ในขณะที่คิดว่าไอ้ทำงานที่ว่านี่มันจะไปจบที่ตรงไหนอยู่ ก็ได้หยิบของเหลวในแก้วใสที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาดื่ม ภายในปากรู้สึกซ่า ๆ และมีรสหวาน ที่แท้มันก็คือไซเดอร์นี่เอง ทันทีที่รู้ว่าคืออะไร ชั้นก็วางแก้วลง

 

　ฉันไม่ค่อยชอบน้ำอัดลมเท่าไหร่

 

　ในขณะที่คิดว่า เวลาแบบนี้ ถ้าเป็นเพื่อน ๆ ฉันคงไม่เอาไซเดอร์ออกมาให้หรอกอยู่นั้น มิยากิก็มานั่งที่ฝั่งตรงข้าม

 

「อ่านนี่หน่อยสิ」

 

　เธอส่งมังงะที่มีรูปผู้ชายหน้าตาดีกับหญิงสาวที่ดูขี้อายอยู่บนปกมาให้ เท่าที่อ่านดูแบบผ่าน ๆ ไม่กี่หน้าก็ดูเหมือนว่าจะเป็นมังงะแนวความรัก

 

　แค่อ่านไอ่นี่ก็ได้ 5,000 เยนอะนะ?

 

　ไม่เห็นจะเข้าใจความคิดของมิยากิสักนิด

　แต่ว่า ทันทีที่เปิดหนังสืออ่านอย่างตั้งใจเพราะมีคนบอกให้อ่านอยู่นั้น มิยากิก็พูดออกมาด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย

 

「ไม่ใช่แบบนั้น อ่านออกเสียงสิ」

「อ่านออกเสียง?」

「ใช่ นั่นคืองานของ 5,000 เยน ไม่สิ เป็นคำสั่งมากกว่า 」

「ไม่ใช่ทำงานให้ แต่เป็นคำสั่งงั้นเหรอ?」

「อื้ม」

 

　ไม่รู้ว่างานเปลี่ยนกลายเป็นคำสั่งตั้งแต่เมื่อไหร่ ต่อให้ถามไปก็คงเปล่าประโยชน์ มิยากิคงไม่ได้คิดอะไรซับซ้อนหรอก คงขึ้นอยู่กับอารมณ์ในตอนนั้นของเธอซะมากกว่า

 

「จะเป็นงานหรือว่าคำสั่งก็ช่างเถอะ แต่งานง่าย ๆ อย่างอ่านหนังสือเนี่ยนะ 5,000 เยน?」

 

　ฉันที่ควรจะกลับบ้านได้แล้ว ก็นั่งอ่านหนังสือต่อ

 

「อื้ม แต่ว่า ต้องอ่านจนถึงหน้าสุดท้ายเลยนะ」

「โอเค~」

 

　ถ้าแค่อ่านมังงะออกเสียงเฉย ๆ ล่ะก็ งานหมู ๆ

　ฉันตอบกลับไปอย่างสบาย ๆ และอ่านประโยคเลี่ยน ๆ อย่าง ฉันรักเธอนะงี้ มีแค่เธอเท่านั้นงี้

 

　ถ้าต้องให้อ่านนิยาย 1 เล่มล่ะก็คงอ่านจนเอือมระอาพอดี แต่เพราะเป็นมังงะที่ตัวหนังสือไม่ค่อยเยอะเลยอ่านได้เรื่อย ๆ แต่ว่า.. พอเปิดหน้าถัดไป ก็รู้สึกว่าตัวเองคิดผิดทันที

 

「……เรื่องนี้มัน ไม่โป๊ไปหน่อยหรอ?」

 

　ฉันหยุดอ่าน และเปิดหน้าถัด ๆ ไปเพื่อเป็นการยืนยันบางอย่าง แต่ตัวละครที่โผล่ออกมาแทบจะเปลือยหมดตัวแล้ว

 

　เกือบครึ่งเรื่องเป็นฉากบนเตียงนี่

　ยิ่งกว่านั้น บทพูดเองก็มีแต่พวกเสียงหอบแฮ่ก ๆ เต็มไปหมด

 

　เนื้อหาเองก็ค่อนข้างรุนแรงด้วยสิ ให้อ่านพวกนี้ออกเสียงเนี่ย ในหัวของมิยากินี่ยังไหวอยู่ใช่ไหม?

 

　ก็ไม่ได้เกลียดของโป๊ ๆ อะไรหรอก แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่ต้องมาอ่านออกเสียงสักหน่อย ถ้าจะให้พูด คงไม่มีใครเค้าอยากอ่านออกเสียงเรื่องแบบนี้กันหรอก ถึงแม้จะตกใจเรื่องที่เด็กเงียบขรึมอย่างมิยากิอ่านมังงะแนวนี้ก็เถอะ แต่ว่ารู้สึกเสียใจที่รู้มากกว่า

 

「ก็โป๊น่ะสิ」

 

　มิยากิพูดอย่างสบาย ๆ

 

「ต่อจากนี้ก็ต้องอ่านออกเสียงด้วยหรอ?」

「อ่านทั้งหมดนี่แบบออกเสียง」

「หรือว่าจริง ๆ มีรสนิยมชอบฟังเสียงพวกนี้หรอ?」

「ไม่ได้มีรสนิยมแบบนั้นสักหน่อย ก็มันนึกคำสั่งอื่นไม่ออกแล้วนี่นะ」

「ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องมาสั่งเลยนี่? ก็แค่รับเงินทอนไป แล้วพรุ่งนี้ก็เอาเงินที่เหลือไป ปัญหาก็จบแล้ว」

 

　ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่ยอมรับเงินคืนไปสักที มิยากินี่น่ารำคาญซะจริง ทั้งดื้อรั้น รับมือก็ยาก

 

「ช่าง 5,000 เยนนั่นไปเถอะ แถมไม่ได้อยากได้คืนด้วยสิ รีบ ๆ อ่านต่อได้แล้ว」

 

　ดูเหมือนว่าจะไม่ได้สนใจเงิน 5,000 เยนนั่นจริง ๆ แถมยังมาเร่งฉันอีก

 

　แม้ฉันจะไม่ได้มีหน้าที่ในการทำเรื่องไร้สาระพวกนี้ก็จริง แต่ก็ไม่ได้อยากได้เงิน 5,000 เยนจากเธอ แถมสัญญาไปแล้วว่าจะทำงานให้ เพราะงั้นมีแต่ต้องทำตามที่สัญญาให้จบ ๆ ไป

 

　ใช่ ฉันเองก็เป็นคนที่น่ารำคาญแบบนี้เหมือนกัน

 

「――เข้าใจแล้ว」

 

　ทั้งขออีก ทั้งจะเสร็จแล้ว

　ทั้งอ๊า ทั้งอื่น ๆ อีกมากมาย

 

　รู้สึกหัวจะปวดกับการอ่านออกเสียงประโยคแล้วประโยคเล่า

 

　นี่ฉันทำอะไรอยู่เนี่ย

　นี่ฉันกำลังโดนให้อ่านอะไรก็ไม่รู้ต่อหน้ามิยากิเพื่อนร่วมชั้นที่ไม่เคยแม้แต่จะคุยด้วยกันสักครั้ง

 

　มิยากิต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ ๆ

　ไม่ผิดแน่ ต้องเป็นโรคจิตบ้าบอแน่นอน

　ถ้าจำไม่ผิด ผลการเรียนของเธอมัน–

 

　ผลการเรียนเป็นยังไงกันนะ

　ฉันไม่ค่อยรู้เรื่องของมิยากิเท่าไหร่

 

「เซ็นไดซัง เสียงเบาแล้วนะ」

 

　เพราะสติหลุดออกจากหนังสือไป มิยากิก็เลยเตือนฉัน

 

「มันไม่ใช่เนื้อหาที่จะอ่านดัง ๆ ได้สักหน่อยนี่」

「วันนี้ไม่มีคนอยู่บ้าน ถึงจะอ่านเสียงดัง ๆ ก็ไม่เป็นไรหรอก」

 

　ถึงเธอจะโอเคก็เถอะ แต่ฉันไม่โอเคย่ะ

 

　วันนี้ช่างเป็นวันที่แย่จริง ๆ ดวงก็ซวย

　ทั้งหากระเป๋าตังไม่เจอ ทั้งต้องมาอ่านมังงะโป๊ออกเสียงอีก

 

　ถึงจะแอบบ่นคนเดียวในใจไป แต่ก็อ่านออกเสียงถึงขั้นเสียงหอบแฮ่ก ๆ จนต้องมากินน้ำซ่า ๆ ที่ไม่อยากกินแก้คอแห้งด้วย

 

「จะว่าแย่กว่าที่คิดหรือไงดี เฉย ๆ มากเลย คิดว่าเป็นเด็กเกเรจะเก่งเรื่องพวกนี้ซะอีก」

「ขอบอกไว้ก่อนว่าฉันเป็นเด็กเรียบร้อยต่างหาก และก็ไม่ได้เกเรด้วย」

 

　ฉันท้วงคำพูดเสียมารยาทของมิยากิ

 

「ที่ทำตัวแบบนั้น เพราะจะได้เป็นที่นิยมกับพวกผู้ชายล่ะสิ」

「ไม่ใช่สักหน่อย」

 

　ที่แกล้งทำเป็นเด็กเรียบร้อย ไม่ได้ทำเพื่อให้ผู้ชายสนใจหรอก ก็แค่ทำเพื่อให้คุณครูสนใจเท่านั้นแหละ

 

「ถึงแม้จะดูเป็นเด็กเรียบร้อย แต่จริง ๆ ก็โดนเรียกว่าเป็นเด็กเกเรอยู่ดี」

「นั่นแหละ ภาพลักษณ์ของฉัน」

 

　ฉันไม่รู้เลยว่าโดนกลุ่มเพื่อน ๆ ของมิยากิคิดว่าเป็นพวกเกเร ถ้าจะให้พูด การที่ข่าวลือกลายเป็นเช่นนั้น ช่างเป็นความจริงที่ไม่น่าดีใจสักนิด

 

「แล้ว… คำสั่งมีแค่นี้จบแล้วหรอ?」

 

　ฉันเลิกคิดเรื่องข่าวลือแย่ ๆ นั่น แล้วถามมิยากิ

 

「จบแล้ว」

「แล้วต่อจากนี้เอายังไงต่อ?」

「จะกลับเลยก็ได้ หรือไม่อยากกลับก็ได้ แล้วแต่เซ็นไดซังเลย」

「ถ้างั้น กลับดีกว่า หลังจากนี้ขอยืมมังงะอ่านต่อหน่อยได้มั้ย? พอดีว่าสนใจเนื้อหาตอนจบน่ะ」

 

　ข้างเล่มปกมีเขียนไว้ว่าเล่ม 1 แสดงว่าต้องมีเล่มที่ 2 อยู่ ถึงจะไม่ชอบการอ่านออกเสียงก็เถอะ แต่ตัวเนื้อเรื่องเองก็น่าสนใจอยู่ ทว่า มิยากิกลับตอบกลับมาต่างจากที่ฉันคาดหวังด้วยน้ำเสียงอันไร้เยื่อใย

 

「ไม่ให้」

「อุหวาา ขี้งกจัง แค่ให้ยืมมังงะเองนี่」

「5,000 เยน」

「อะไรนะ? ยืมมังงะแค่เล่มเดียวขอตั้ง 5,000 เยนเลยหรอ? ฉันไปซื้อเองถูกกว่ามั้ย」

「ไม่ใช่แบบนั้น หมายถึงฉันจะให้เซ็นได้ซัง 5,000 เยน」

「ห้ะ ?」

 

　ฉันทำหน้าตางี่เง่าออกไป เพราะได้ยินประโยคที่ไม่คาดคิดมาก่อน

 

「ฉันบอกแล้วนี่ ว่าจะซื้อตัวเซ็นไดซัง 1 ครั้ง/5,000 เยน หลังเลิกเรียน เพราะงั้น ค่อยมาอ่านต่อหลังจากมาที่นี่ก็ได้」

 

　ซื้อเพื่อนร่วมห้องเนี่ยนะ มันจะเกินสามัญสำนึกเกินไปหน่อยมั้ย

　เมื่อกี้เอง ก็สั่งให้อ่านออกเสียงมังงะโป๊ด้วยสิ ถ้าจะบอกว่าหมายตาร่างกายฉันอยู่ก็ไม่แปลกใจเลย

 

「ไม่เอา ไม่ขายให้หรอก แล้วคิดจะซื้อฉันไปทำอะไรกันแน่? เซ็กซ์เหรอ？5,000 เยนมันถูกเกินไปมั้ง อีกอย่าง ฉันก็ไม่ได้มีรสนิยมชอบผู้หญิงสักหน่อย」

 

　ฉันพูดรัวใส่ข้อเสนอที่มิยากิบอกมา

 

「เซ็นไดซังนั่นแหละคิดจะทำอะไรกันแน่ ฉันไม่คิดจะทำอะไรแบบนั้นกับเซ็นไดซังสักหน่อย」

「ถ้างั้น เธอจะทำอะไรกับฉันล่ะ? ซื้อฉัน 5,000 เยนไปจะให้ฉันทำอะไร?」

「ก็มาที่ห้องฉันหลังเลิกเรียน อาทิตย์ละครั้ง สองครั้ง และทำตามที่ฉันพูด เหมือนวันนี้」

 

　มิยากิมองมาที่ฉันด้วยสีหน้านิ่ง ๆ

 

「ให้อ่านมังงะโป๊ออกเสียงน่ะหรอ?」

「อันนั้นก็ใช่ และก็ให้ทำการบ้านให้ อะไรประมาณนั้น」

「อะไรล่ะนั่น อ๊ะ- คนรับใช้หรอ?」

 

　ถึงการโดนบอกให้ขายร่างกายในราคา 5,000 เยนจะไม่เอาก็เถอะ แต่ถ้าเป็นให้ทำการบ้านให้ในราคา 5,000 เยน ก็อีกเรื่องนึง

　แค่ทำให้การบ้านเฉย ๆ ก็น่าเก็บเอาไปคิดอยู่

 

「ก็ไม่เชิง แค่พอสั่งแล้ว ก็ทำตามที่บอก」

「แล้วจะสั่งอะไรล่ะ? ถ้าเรียกมาทำร้ายร่างกายก็แย่สิ หรือเรียกมาให้มีอะไรกันด้วยก็ขอปฏิเสธ」

 

　เพราะไม่รู้ว่าในหัวของมิยากิคิดอะไรอยู่ คาดเดาก็ไม่ได้ อย่างน้อยก็ยืนกรานว่าจะไม่ขายร่างกายให้ไปก่อน

 

「ฉันไม่ชอบความรุนแรงด้วยสิ แถมไม่ได้อยากมีความสัมพันธ์แบบนั้นกับเซ็นไดซังด้วย」

「ถ้าฉันบอกว่าไม่เอาด้วย จะไปขอร้องคนอื่นแทนเหรอ?」

「ไม่หรอก ถ้าไปบอกว่าจะให้ 5,000 เยน แล้วทำตามที่สั่งหน่อยล่ะก็ คงโดนหาว่าเป็นพวกน่าสงสัยกันพอดีน่ะสิ」

 

　เดี๋ยว ๆ แค่สถานการณ์ตอนนี้ก็น่าสงสัยพอแล้วมั้ย

　แถมตอนนี้ในหัวฉันก็ถูกป้อนความคิดที่ว่า “ยัยมิยากินี่บ้าไปแล้ว” ลงไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วด้วย

 

　แต่ว่า ก็ใช่ว่าจะไม่สนใจซะทีเดียว แทนที่จะไปซื้อนิตยสารที่ไม่ได้อยากอ่านเพื่อไปคุยกับเพื่อน ๆ ในกลุ่มบ้างล่ะ ต้องไปทำให้อารมณ์ดีบ้างล่ะ สู้ลองไปทำตามสิ่งที่มิยากิสั่งน่าสนุกกว่าเยอะ

 

「เป็นฉันโอเคเหรอ?」

「ไม่ใช่ว่าโอเคหรือไม่โอเคหรอก ก็แค่สถานการณ์พาไปน่ะ」

「เฮ้ออ ก็ได้ จะยอมฟังที่สั่งครั้งละ 5,000 เยน ก็ได้ ถือว่าฆ่าเวลาเล่นด้วยสิ ถ้าหลังเลิกเรียนก็โอเค แต่ว่าวันหยุดไม่ได้นะ」

 

　ถ้าฝั่งนั้นบอกว่าสถานการณ์พาไปล่ะก็ ฝั่งนี้ก็เช่นกัน

　ถึงจะอยากเลี่ยงการถูกโดนให้อ่านมังงะโป๊ก็เถอะ แต่คิดว่านั้นเป็นเงื่อนไขที่มากที่สุดที่ยอมจะทำให้ได้ เพราะงั้นยอมเล่นด้วยสักหน่อยก็ไม่เสียหาย

 

　แถมเริ่มสนใจคนที่ชื่อมิยากิคนนี้แล้วสิ

　อยากจะรู้ว่าคนแปลก ๆ อย่างเธอจะสั่งอะไรฉันอีก อีกอย่าง ถ้าเป็นคำสั่งที่ไม่โอเคจริง ๆ ก็แค่เอาเงินเธอคืนก็จบ ――ถึงเธอจะไม่รับคืนก็เถอะ

 

「ถ้างั้นก็ตามนี้นะ อ้อ แล้วก็ห้ามเข้ามาคุยด้วยตอนอยู่โรงเรียนนะ ติดต่อผ่านโทรศัพท์เอา โอเคมั้ย?」

「อื้อ เอาแบบนั้นก็ได้」

 

　ในขณะที่คิดว่าสิ่งที่ทำไปมันดีแล้วรึเปล่านะ ก็ได้รับข้อเสนอของเธอเรียบร้อยแล้ว

　หลังจากแลกที่อยู่ติดต่อกันเรียบร้อย ก็ออกจากห้องของเธอ

 

　มิยากิมาส่งฉันที่ทางเข้าแมนชั่นตามมารยาท จากนั้นก็โบกมือให้และเดินกลับเข้าตึกไป

 

　ฝนไม่ได้ตก

　พอมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่มืดครึ้ม ก็ไม่รู้ว่าเมฆได้ลอยหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่