เริ่มทำพาร์ทไทม์เป็นพ่อบ้านได้ไม่ทันไร ดูเหมือนครอบครัวของสาวงามอันดับหนึ่งของโรงเรียนจะถูกใจผมเข้าซะแล้ว - ตอนที่ 15 สัญญาเดท……？

 

ด้วยความช่วยเหลือจากอายากะ ฮายาโตะจึงสามารถเอาน้ำมันงาสองขวดมาครองได้สำเร็จอย่างปลอดภัย

หลังจากซื้อนัตโตะกับวาซาบิของอายากะซึ่งเป็นจุดประสงค์ดั้งเดิมของแต่ละคน ทั้งคู่ก็ชำระเงินและเอาของที่ซื้อใส่ถุง

 

「นี่จ่ะโอสึกิคุง น้ำมันงา」

「ขอบคุณครับ ช่วยได้มากเลยครับ」

 

ฮารุโตะก้มหัวพร้อมรับน้ำมันงาจากอายากะและใส่มันลงในถุงผ้าของตัวเอง 

 

「โอสึกิคุง ถุงผ้าอันนั้น……น่ารักมากเลยเนอะ」

「เอ๊ะ？อา……ที่จริงแล้วเจ้านี่ เป็นของที่คุณยายของผมใช้เป็นประจำน่ะครับ」

 

ฮารุโตะพูดพร้อมแสดงอาการเขินอายเล็กน้อย 

 

「อ๊ะ เป็นแบบนั้นนี่เอง นั่นสินะ น่ารักเกินกว่าที่โอสึกิคุงจะใช้นิดหน่อยเนอะ」

 

หลังพูดแบบนั้นอายากะก็หันสายตาไปมองถุงผ้าของฮารุโตะอีกครั้ง

ถุงผ้าของเขาซึ่งมีเนื้อผ้าสีชมพูอ่อนพร้อมปักลายหมีน่ารักน่าชัง จะเรียกว่าดูเด็กเกินไปสำหรับเด็กผู้ชายวัยมัธยมปลายก็ดี ดูเป็นเด็กผู้หญิงเกินไปก็ดี เอาเป็นว่าเป็นดีไซด์ที่ทำให้รู้สึกขัดแย้งเกินกว่าที่ฮารุโตะจะใช้พกไปไหนมาไหนนั่นเอง

 

「ก็นะ ผมเองก็คิดว่าดีไซด์มันออกจะน่ารักเกินไปสำหรับคุณยายนิดหน่อยเหมือนกันครับแต่ คุณยายท่านชอบน่ะครับอะไรแบบนี้」

 

ฮารุโตะพูดพร้อมยิ้มเจื่อนเล็กน้อย ทำเอาอายากะผุดยิ้มตาม

 

「ฉันว่าดีออกนะ？　คุณยายของโอสึกิคุงน่ารัก」

「อะฮ่าฮ่า ขอบคุณครับ」

 

พอเก็บของใส่ถุงผ้าหมดแล้ว ทั้งคู่ก็มุ่งหน้าไปยังโฮมเซ็นเตอร์ที่อยู่ข้างซุปเปอร์เพื่อไปซื้อแก๊สกระป๋อง

 

「ว้าา โฮมเซ็นเตอร์เนี่ยมีของเยอะกว่าที่คิดอีกเนอะ」

 

อายากะมองไปรอบๆโฮมเซนเตอร์ที่ตัวเองไม่ค่อยได้มาเท่าไหร่ราวกับเห็นของแปลก

 

「ถึงจะจินตนาการไว้แล้วว่ามีพืชสวนครัวกับอุปกรณ์ทำสวนขายก็เถอะ แต่ก็มีเครื่องใช้ไฟฟ้ากับเครื่องครัวขายด้วยเนอะ」

「เพราะโฮมเซ็นเตอร์สมัยนี้มีสินค้าให้เลือกซื้อหลายอย่างน่ะครับ เครื่องครัวก็ครบครันจนถ้าคิดจะดัดแปลงห้องครัวยกแผงก็ทำได้ครับ」

「เห๋ แบบนี้นี่เอง อ๊ะ！　มุมสัตว์เลี้ยงล่ะ」

 

พออายากะเห็นลูกสุนัขอยู่ในกรงกระจกจากระยะไกล เธอก็รีบพุ่งตัวไปทางนั้นแต่ ก็หยุดชะงักและหันกลับมามองฮารุโตะด้วยสีหน้าเขินอายเล็กน้อย

 

「ต้องไปซื้อแก๊สกระป๋องนี่เนอะ……」

「ครับ แต่ก็……ลองไปดูมั้ยครับ？」

「ได้เหรอ？」

「ครับ ตามสบายครับ」

「เย้！」

 

อายากะวิ่งไปยังกรงของลูกสุนัขอย่างมีความสุข

ฮารุโตะผู้มองท่าทีเช่นนั้นของเธอจากด้านหลัง ผุดยิ้มเฝื่อน

 

「ท่าทีแบบนั้น ใครมันจะไปปฏิเสธได้กันเล่า……」

 

ฮารุโตะพึมพำอย่างแผ่วเบาจนคนรอบข้างไม่อาจได้ยิน

เขาดึงมือถือออกจากกระเป๋ากางเกงเล็กน้อยเพื่อเช็คเวลา

ไม่ได้มีเวลาเหลือเฟือจนกว่าจะถึงเวลาพาร์ทไทม์แต่ ก็ยังพอมีเวลาให้แวะพักนิดหน่อย

ฮารุโตะสังเกตลูกสุนัขตัวเดียวกันจากด้านหลังของอายากะผู้ที่กำลังนั่งย่อมองดูลูกสุนัขอยู่หน้ากรง

 

「น่ารัก〜อ๊ะ！　มาทางนี้แล้ว！」

「นี่มันลูกสุนัขปอมเมอเรเนียนสินะครับ」

 

ฮารุโตะพูดขณะดูข้อมูลของลูกสุนัขที่ติดอยู่หน้ากรง

 

「เด็กคนนี้ ตัวก็เล็กขนก็นุ่มสุดๆน่ารัก！」

 

อายากะยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนจมูกแทบแตะกับกระจก ทำตาเป็นประกาย

ท่าทีเช่นนั้นของเธอ ทำให้ฮารุโตะผลิยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติ พลันหันไปเซ็คราคาของลูกสุนัข

อย่างไรก็ตาม หลังจากได้เห็นเลขศูนย์ยาวเป็นหาวว่าวแล้ว ก็ค่อยๆละสายตาไป

 

「โอสึกิคุง！　ดูสิๆ！　อุ้งเท้าน่ารัก〜！　ว้า！」

 

ลูกสุนัขปอมเมอเรเนียนยกเท้าหน้าขึ้นทาบกระจกของกรง จากนั้นก็วิ่งหมุนเป็นวงกลมแล้ววิ่งกลับมายกเท้าหน้าขึ้นทาบกระจกของกรงอีกครั้ง

อายากะส่งเสียงราวประทับใจกับท่าทีอันน่ารักนั้นของลูกสุนัข

จริงอยู่ที่ปอมเมอเรเนียนนั้นเป็นลูกสุนัขที่ทั้งตัวเล็กและนุ่มนิ่ม ร่างกายก็นุ่มฟูราวกับลูกบอลขนกระเด้งไปมาอย่างน่ารัก

เพียงแต่ ในสายตาของฮารุโตะ กลับมองว่าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้านั้น น่ารักยิ่งกว่าลูกสุนัขเสียอีก

 

「คุณโทโจ ชอบลูกหมาสินะครับ」

「อืม！　น่ารักขนาดนี้ไม่ชอบยังไงให้ไหว」

 

อายากะตอบกลับ ขณะยังคงจ้องมองลูกสุนัขที่แสดงพฤติกรรมเดิมๆ ซ้ำไปมาอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย

 

ฮารุโตะเองก็ละสายตาจากท่าทีเช่นนั้นของเธอไม่ได้เช่นกัน

พลังโจมตีที่เกิดจากการรวมกันระหว่างสาวงานกับสัตว์ตัวเล็ก มีพลังถึงขั้นตีทะลวงจุดอ่อนของเด็กผู้ชายชั้นมัธยมปลาย ไม่สิ ของผู้ชายทั้งโลกได้เลยทีเดียว

 

「ถ้าได้ไปสวนสัตว์ที่ปฏิสัมพันธ์กับสัตว์ได้ ด้วยกันกับคุณโทโจคงจะสนุกน่าดูเลยนะครับ」

 

หากได้ดูอายากะเล่นกับสัตว์ตลอดทั้งวันละก็ มีหวังได้พักถนอมสายตาเกินจนค่าสายตาเพิ่มขึ้นเป็น 2.5แน่ ฮารุโตะคิดเช่นนั้นพร้อมพูดออกมาโดยไม่ได้คิดอะไรและอายากะที่เกาะติดกับกระจกจนถึงเมื่อครู่ก็ละสายตาจากลูกสุนัขแล้วเงยหน้าขึ้นมองฮารุโตะ

 

「ฉันก็อยากไปสวนสัตว์ที่ลูบๆคลำๆสัตว์ได้เหมือนกัน！」

「……เอ๊ะ？」

「………………อ๊ะ ไม่สิ แบบว่า……」

 

ฮารุโตะแสดงความสงสัยต่อคำพูดของอายากะ

พอได้เห็นการตอบกลับเช่นนั้น อายากะก็แสดงสีหน้าตกใจและใบหน้าก็ค่อยๆกลายเป็นสีแดง

เมื่อเห็นท่าทีนั้นของเธอ ฮารุโตะก็ย้อนนึกถึงคำพูดที่ตัวเองกล่าวก่อนหน้า แล้วก็พลอยรู้สึกอายขึ้นมาด้วยเช่นกัน

 

（เอ๊ะ？　ที่เราพูดเมื่อกี้ ดูเหมือนกำลังชวนคุณโทโจเหรอ？）

 

ถึงเจ้าตัวจะไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนั้นแต่ดูเหมือนจะกลายเป็นการชวนออกเดทโดยไม่คาดคิดไปเสียแล้ว อีกทั้งเรื่องที่เหนือความคาดหมายยิ่งกว่านั้นคือ ตัวเธอเองก็เผลอตอบรับไปแล้วด้วยนั่นเอง

ฮารุโตะ พยายามสงบสติอารมณ์ที่กระวนกระวายในใจเพราะไม่รู้จะทำอย่างไรกับสถานการณ์ตอนนี้ พลางคิดหาคำพูดอย่างเอาเป็นเอาตายแต่ เป็นฝ่ายอายากะเองที่เปิดปากพูดก่อนอย่างลังเล

 

「นะ นั่นไง เรียวตะ ชอบสวนสัตว์ ……ใช่แล้ว！　เรียวตะชอบน่ะ！　คือว่า……พ่อแม่เองก็งานยุ่งกันทั้งคู่เลยพาไปไม่ได้ แต่ว่า จะให้ฉันพาเรียวตะไปคนเดียวก็ เออ ออกจะน่าเป็นห่วง ……จะว่ายังไงดี คิดว่าถ้าโอสึกิคุงตามไปด้วยเรียวตะคง……จะดีใจ ……」 

(*ไม่รู้ล่ะแถไปก่อน)

 

อายากะกวาดตาไปมา ขณะพูดด้วยท่าทีค่อนข้างเป็นการขอโทษ

แต่ ฮารุโตะเองก็รีบกระโดดขึ้นเรือ『เรียวตะ』เพื่อใช้ข้ามฝั่งเช่นกัน

 

「อ๊ะ อา！　นั่นสินะครับ เรียวตะคุงชอบสวนสัตว์สินะครับ」

「ชะ ใช้แล้วล่ะ เพราะงั้น คือว่า……」

 

อายากะหยุดพูดกลางคันและจมสู่ความเงียบไป　

หลังจากทั้งคู่จมอยู่กับความรู้สึกอึดอัดสักพัก　

 

「ถ้างั้น……ไว้ไปด้วยกันมั้ยครับ？　สวนสัตว์ ……กับเรียวตะคุง ด้วยกันสามคน」

「อือ อื้ม！　กับเรียวตะ ……ด้วยกันสามคน」

 

ฮารุโตะเบือนสายตาจากอายากะที่ผุดสีหน้าเขินอาย สุขใจและผิดหวังปะปนกันเล็กน้อย ซึ่งมีเสน่ห์อันลึกลับอย่างบอกไม่ถูก

 

「คือว่า จะ จริงสิ ต้องไปซื้อแก๊สกระป๋องนี่นา」

「จะ จริงด้วย ต้องซื้อแก๊สกระป๋อง」

 

อายากะพยักหน้าหงึกๆให้ถ้อยคำที่ราวกับอยากจะหลีกหนีของฮารุโตะ　

หลังจากนั้นทั้งคู่ก็เงียบไปจนกระทั้งซื้อแก๊สกระป๋องเสร็จและออกจากโฮมเซ็นเตอร์

ระหว่างนั้นทั้งคู่ก็มีสบตากันอยู่หลายครั้ง แต่ก็หน้าแดงและเบือนหน้าหนีจากอีกฝ่ายทุกครั้ง

หลังออกจากตึกโฮมเซ็นเตอร์ ก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้าน ทั้งคู่ก็ได้สบตากันอีกครั้งและเบือนหน้าหนี

 

「คือว่า ถ้างั้น เดี๋ยวผมขอกลับบ้านตัวเองก่อนรอบนึง แล้วจะตามไปที่บ้านทีหลังครับ」

「อือ อื้ม」

「แล้วก็……เรื่องที่จะไปสวนสัตว์ ……」

「อ๊ะ！　อื้ม！」

 

อายากะตอบกลับเกินจริงต่อคำว่า『สวนสัตว์』ของฮารุโตะ

 

「ไว้วันหลัง……คือว่า เรื่องตารางไว้ค่อยคุยกันทีหลังนะครับ？」

「นั่น……สินะ อื้ม เอาแบบนั้นเนอะ」

「ถ้างั้นก็ ลากัน ……ตรงนี้ก่อน แล้วค่อยเจอกันทีหลังนะครับ」

「อื้ม ลาก่อน ไว้เจอกันจ่ะ」

 

หลังจากแลกเปลี่ยนคำพูดกัน ทั้งคู่ก็หันหลังให้กันแล้วออกเดินแยกย้ายกลับบ้านของตัวเอง

ฮารุโตะเดินไปอีกสักพัก หลังจากลังเลเล็กน้อยก็หันกลับไปมองด้านหลัง พอทำแบบนั้น ก็สบตาเข้ากับอายากะที่หันกลับมาเหมือนกัน　

 

「――อึก！」

 

ถึงฮารุโตะจะตกใจ แต่ก็ผงกศีรษะให้เล็กน้อย พอทำแบบนั้น เธอเองก็โบกมือให้อย่างเขินอาย

ฮารุโตะที่รู้สึกได้ว่าหน้าของตัวเองเริ่มแดง จึงรีบร้อนหันหน้ากลับ 

 

「โอ่ยๆๆ น่ารักเกินไปป่าว」

 

ฮารุโตะออกเดินพลางกลั้นยิ้มกรุ้มกริ่มบนใบหน้า

 

「ว่าแต่ นี่เราเผลอนัดเดทกับคุณโทโจไปแล้วรึเปล่า？」

 

ฮารุโตะพึมพำกับตัวเอง

หลังจากนั้นก็ส่ายหัวปฏิเสธความคิดนั้น

 

「ไม่ไม่！　ใช่ว่าจะได้ไปกับคุณโทโจแค่สองคนสักหน่อย เรียวตะคุงก็อยู่ด้วย กลับกัน จุดประสงค์คือการพาเรียวตะคุงไปสวนสัตว์ ส่วนคุณโทโจกับฉันแค่ตามไปด้วยในฐานะผู้ดูแลเท่านั้น สรุปคือ ไม่ใช่เดท ยังไงล่ะ！」

 

ฮารุโตะลูบอกตัวเองพลางพูด「อันตราย เกือบเข้าใจผิดไปซะแล้ว」แล้วย้อนนึกถึงบทสนทนาที่ได้คุยกับเธอเมื่อครู่ทันที

ใบหน้าของอายากะที่เปล่งประกายตอนได้เห็นลูกหมา คำพูดของอายากะที่อัดแน่นไปด้วยความคาดหวังว่าอยากไปสวนสัตว์ อายากะที่พอสบตากันก็ยิ้มให้อย่างเขินอาย

ไม่ว่าจะอย่างไหน ก็ช่างมีเสน่ห์เหลือล้นสำหรับฮารุโตะ

 

「เอาจริงดิ น่ารักเกินไปแล้ว……」

 

ก่อนที่จะได้พบกันในงานบริการรับทำงานบ้านแทน สำหรับฮารุโตะหญิงสาวผู้ชื่อโทโจ อายากะนั้น เป็นคนที่มักถูกเด็กผู้หญิงรายล้อมและไม่มีความสนใจต่อเด็กผู้ชาย　 

หญิงสาวคิดไว้เช่นนั้น กลับผุดยิ้มให้ตนบ้าง ทำท่าทีเขินอายบ้าง ทั้งยังถึงขั้นสัญญากันว่าจะไปสวนสัตว์ด้วยกันร่วมกับน้องชายอีก

 

「พาร์ทไทม์ หลังจากนี้จะไม่เป็นจริงๆใช่มั้ยเนี่ยตัวเรา？」

 

จนถึงตอนนี้สำหรับฮารุโตะ ตัวตนของเด็กสาวผู้ชื่อโทโจ อายากะนั้น อย่างมากก็เป็นได้เพียง『ไอดอลประจำโรงเรียน』เท่านั้น

อย่างไรก็ตาม เมื่อฮารุโตะได้รู้จักกับตัวตนจริงๆ ก็ได้รู้ว่าเธอเป็นเพียงเด็กสาวที่ธรรมดาเกินคาดและมีด้านที่น่ารักอย่างคาดไม่ถึง 

 

「ต้องตั้งสติ……สักหน่อยแล้ว」

 

เหตุผลที่ฮารุโตะไปเยือนบ้านโทโจ อย่างมากก็เพื่อทำงาน

ไม่อาจนำแรงจุงใจซ่อนเร้นอันชั่วร้ายเข้าไปด้วยได้

ฮารุโตะรู้ตัวดีว่าหัวใจของตัวเองตอนนี้ไม่มั่นคงเพราะช่องว่างระหว่างโทโจ อายากะที่เป็น『ไอดอลประจำโรงเรียน』ตอนอยู่ที่โรงเรียนกับโทโจ อายากะใน『ตอนปกติ』ที่ได้พูดคุยด้วยตอนไปทำงานที่บ้าน เขาพยายามอดกลั้นตัวเองเพื่อไม่ให้ไปคิดถึงเรื่องเหล่านั้น

 

「เอาล่ะ！　เอาเป็นว่าวันนี้ ต้องมีสมาธิกับการจัดการปลา！」

 

ฮารุโตะกำหมัดแน่นงัดลูกฮึดออกมา ขณะเดินกลับบ้านพลางคิดหาวิธีปรุงปลาที่ชูอิจิผู้เป็นพ่อของอายากะตกมาได้