“ถึงกับเงียบไปเลยเหรอฮันนี่” จาฟาร์ยังไม่หยุดกระเซ้า เขาชอบเห็นใบหน้านวลที่แดงก่ำ มันปลุกเร้าอารมณ์ดิบของเขาให้พุ่งสูงได้อย่างไม่ต้องใช้ความพยายามเลยด้วยซ้ำ

“ท่านชีคคะ” พีรกานต์ช้อนตาขึ้นอย่างมีจริต “อีกไกลมั้ยคะ กว่าเราจะถึงที่หมาย”

“อีกครึ่งทาง ทำไมเหรอ”

“แล้วที่ที่เราจะไปเนี่ย เป็นยังไงบ้างคะ”

“ก็เป็นหมู่บ้านเล็กๆ ที่มีอยู่ไม่กี่ครอบครัว แต่ถึงจะเล็กแค่ไหน ถ้ามีประชาชนของเราอยู่ด้วย ข้าก็ต้องไปทุกที่”

“แล้วคุณต้องทำอะไรบ้างคะ”

“ก็สอบถามสารทุกข์สุขดิบทั่วๆ ไป ใครมีปัญหาหรือเดือดร้อนอะไร ก็บอกข้าได้ทุกเรื่อง”

“แล้วคุณจะช่วยแก้ไขปัญหาทุกอย่างให้พวกเขาเลยรึเปล่าคะ”

“ก็เกือบทุกอย่างนะ ข้าจะเป็นที่ปรึกษามากกว่า และตัดสินปัญหาให้พวกเขา ใครที่ทำผิด ถ้าข้าสอบสวนแล้วเห็นว่าเขาทำผิดจริง ข้าก็จะลงโทษไปตามระเบียบเท่านั้น ไม่ได้รุนแรงอะไรมากมาย”

“เหนื่อยมั้ยคะ เวลาที่คุณต้องตัดสินปัญหาทุกอย่างด้วยตัวเอง ฉันเชื่อว่าจะต้องมีคนที่เห็นด้วยและไม่เห็นด้วยกับการตัดสินของคุณ”

“เหนื่อยสิ แต่ต่อไปนี้ข้าจะไม่เหนื่อยแล้วล่ะ”

“สบายดีรึเปล่าผู้เฒ่านาบิล” จาฟาร์ถาม

“สบายดีขอรับ แต่เจ้าบาซิลน่ะสิ มันดันไปขโมยของฮาร่าน่ะขอรับ”

“เดี๋ยวข้าจะตัดสินโทษให้เอง ตอนนี้ข้าขอให้ฮันนี่ได้พักผ่อน ดื่มน้ำซะหน่อยดีกว่า”

“เอ๊ะ” ผู้เฒ่านาบิลมองไปยังร่างบางที่ยืนอยู่ถัดไปจากร่างสูงอย่างพิจารณา จนพีรกานต์รู้สึกอึดอัด “ผู้หญิงต่างศาสนา ท่านชีค…”

“ไม่ต้องพูดน่ะ ข้าไม่อยากฟัง ข้าอยากทำอะไรตามใจตัวเองบ้าง”

“แต่ว่า…มันผิดธรรมเนียม ท่านจะต้องมีชีคคาที่เป็นคนในศาสนา ไม่ใช่นางนอกศาสนาแบบนี้”

“เงียบนะ” จาฟาร์สั่งเสียงกร้าว “ทุกอย่างข้าเป็นผู้กำหนดไม่ใช่เหรอผู้เฒ่านาบิล ข้าช่วยประชาชนของบาร์ยาเนียมามากมายแค่ไหนแล้ว ที่บาร์ยาเนียเจริญได้เพียงนี้ มั่งคั่งได้ขนาดนี้ ไม่ใช่เพราะข้าหรอกเหรอ จากแคว้นเล็กๆ กลายเป็นนคร แล้วต่อไปก็จะเป็นมหานคร ไม่ใช่เพราะข้าหรอกเหรอผู้เฒ่านาบิล”

“ใช่ขอรับ”

“ถ้าใช่ แล้วทำไมข้าจะทำอะไรตามใจตัวเองบ้างไม่ได้ จะต้องให้ข้ายึดถือขนบธรรมเนียมประเพณีเดิมๆ จนไม่ต้องเปลี่ยนแปลงอะไรเลยงั้นเหรอ ข้าก็เป็นมนุษย์คนหนึ่ง มีเลือดเนื้อ มีชีวิต มีจิตใจ ข้าไม่ใช่หุ่นยนต์ที่มีคนป้อนคำสั่งให้ทำโน่นทำนี่ จนบ้านเมืองพัฒนาแล้วก็หมดค่า”

“ท่านชีค” พีรกานต์กระตุกแขนกำยำและเรียกชีคหนุ่ม จนจาฟาร์ได้สติ เขาหันไปมองเธอ ก่อนหันกลับมาหาผู้เฒ่านาบิล

“ข้าไม่คิดจะทำลายขนบธรรมเนียมประเพณีหรอกนะ แต่ทุกปัญหามันย่อมมีทางออกเสมอ เราหยุดพูดเรื่องนี้กันเถอะ ข้าไม่อยากอารมณ์เสีย เพราะจะทำให้เสียการงานไปด้วย” จาฟาร์บอก ก่อนหันไปสั่งองครักษ์คนหนึ่ง “เจ้าไปเตรียมกระโจมให้พร้อม ข้าจะให้ฮันนี่เข้าไปรอที่นั่น”

“ขอรับ” องครักษ์หนุ่มคนนั้นรับคำสั่ง และนำองครักษ์อีก 3 คน ไปช่วยกันตั้งกระโจมที่พัก