เริงรักร้ายใต้ขอบทราย - ตอนที่ 7 ตามหาเมียรัก

“จริงๆ แล้วคำถามนี้ ข้าต้องเป็นฝ่ายถามเจ้ามากกว่า แต่ตอนนี้เจ้ากลับเป็นฝ่ายถามข้า” จาฟาร์หรี่ตาลงมองสหายคนสนิทและหัวหน้าองครักษ์หนุ่มอย่างครุ่นคิด ไฮซานไม่เคยทำงานบกพร่อง ครั้งนี้เป็นครั้งแรก แถมยังเป็นเรื่องที่สำคัญมากด้วย แต่ที่สำคัญก็คือ อะไรเป็นสาเหตุให้ไฮซานเป็นแบบนี้

“ข้า…ข้าขออภัย ต่อไปนี้ข้าจะไม่ละเลยหน้าที่อีก”

“เจ้าไม่ได้ละเลยหน้าที่หรอกไฮซาน ข้ารู้จักเจ้าดี แต่จะต้องมีสาเหตุที่ทำให้เจ้าเป็นแบบนี้ บอกข้าได้มั้ย หรือว่า…เจ้ากำลังถูกใจหญิงคนใดอยู่ เจ้าแอบไปพลอดรักกับนางมาใช่มั้ย”

“มะ…ไม่ใช่นะขอรับ ข้า…ข้าไม่ได้ถูกใจผู้หญิงคนไหนเลย” ไฮซานละล่ำละลักรีบปฏิเสธอย่างมีพิรุธ

“แล้วทำไมเจ้าต้องดูร้อนรนขนาดนั้นด้วยล่ะ เจ้ามีอะไรปิดบังข้ารึเปล่าไฮซาน”

“ข้า…มะ…ไม่มีขอรับ”

“แต่…ข้าสังเกตเห็นแววตาของเจ้าที่มองจัสมิน มันผิดแปลกไปจากเมื่อก่อนนี้ ไฮซาน…เจ้าคิดอะไรกับน้องสาวข้ารึเปล่า” จาฟาร์ยิงคำถามจี้แทงใจดำไฮซานอย่างไม่รู้ตัว เขาแค่เห็นไฮซานจ้องมองประตูห้องที่พ้นจากร่างของจัสมินไปแล้ว เหมือนกับยังคงคิดถึงคนที่เดินผ่านประตูไป

“ท่านชีค!”

“ไฮซาน ทำไมข้าถามแค่นี้เจ้าต้องตกใจด้วย นี่เจ้าอย่าบอกนะ ว่าที่ข้าสงสัยเป็นเรื่องจริง”

“ท่านชีคสงสัยอะไรเหรอขอรับ” ไฮซานกลั้นใจถามออกไป

“ข้าสงสัยว่าเจ้าคิดไม่ซื่อกับจัสมิน”

ไฮซานอึ้งไป แต่ไม่ได้พูดอะไรที่เป็นการแก้ตัว เพราะไม่มีอะไรที่อินทรีทะเลทรายอย่างจาฟาร์ จะมองไม่ออก องครักษ์หนุ่มได้แต่ก้มหน้านิ่งอยู่แบบนั้น

“ไฮซาน…นี่เจ้าคิดแบบนั้นจริงๆ น่ะเหรอ” จาฟาร์ครางออกมาเบาๆ “เจ้า…เจ้ารู้รึเปล่าว่ากำลังคิดผิดมหันต์ จัสมินเป็นองค์หญิงเป็นน้องของข้า ส่วนเจ้า…จริงอยู่ที่เจ้าเป็นสหายรักของข้า แต่เจ้าก็เป็นแค่หัวหน้าองครักษ์”

“ข้า…” ไฮซานไม่รู้จะสรรหาคำพูดใดๆ มาอธิบายให้ชีคหนุ่มฟัง

“ถึงข้าจะไม่รังเกียจเจ้า แต่ประชาชนของข้าจะไม่ยอมรับเจ้าง่ายๆ หรอกนะ เจ้าก็น่าจะรู้ดีนี่ ขนาดข้าเอง บางสิ่งบางอย่างข้าอยากจะแหกกฎ แหกขนบธรรมเนียมประเพณีที่สืบทอดต่อกันมาเนิ่นนาน ข้ายังทำไม่ได้เลย”

“ข้าผิดไปแล้ว อภัยให้ข้าด้วยนะขอรับท่านชีค” ไฮซานทรุดตัวลงนั่งคุกเข่ากับพื้นห้อง เขาจะยอมรับผิดทุกประการ ไม่ว่าจะต้องเจอกับสิ่งใด เขาก็จะยอม

“ไฮซาน!”

“ที่ข้าไม่รู้เรื่องจอมโจรซียาส เพราะข้า…ข้า…”

“ไฮซานอยู่กับน้องเองเจ้าค่ะ”  ไฮซานอาจคิดจะบอกความจริง เพราะเขาไม่ใช่คนหนีความผิด ถ้าเขาเป็นคนขี้ขลาดแบบนั้น เขาคงไม่มีวันได้เป็นสหายคนสนิทและหัวหน้าองครักษ์แบบนี้แน่

“องค์หญิงจัสมิน!” ไฮซานหันไปมองต้นเสียงนั้นทันที

“น้องแอบหนีออกไปนอกวังด้วยการปีนกำแพงข้ามไป แต่พลัดตกลงไป เผอิญไฮซานอยู่แถวนั้น ก็เลยช่วยรับข้าเอาไว้ได้ และ…ข้าก็เลยให้ไฮซานพาข้าออกไปเดินเที่ยวเล่นใกล้กับกองคาราวานที่มาตั้งกระโจมที่พักอยู่ใกล้ๆ แถวนั้น” จัสมินไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมต้องโกหก เธอรู้อย่างเดียวว่า ยังไม่อยากให้ไฮซานบอกความจริง ที่สำคัญเธอไม่อยากให้ไฮซานต้องถูกเฆี่ยน

“งั้นเหรอ”

“ขอรับท่านชีค” ไฮซานรับคำเสียงอ่อย

“แล้วทำไมเจ้าไม่บอกข้า ว่าจัสมินหนีออกไป” จาฟาร์หันไปมองหน้าน้องสาว “นี่เจ้าหนีการดูตัวด้วยการปีนกำแพงที่สูงมากขนาดนั้นเลยเหรอจัสมิน เจ้านี่นะ ทำไมถึงดื้อและแสนซนตั้งแต่เด็กจนโตเป็นสาวขนาดนี้แล้วนะ เจ้าก็ยังไม่เลิกนิสัยเดิมอีก พี่น่าจะตีเจ้าให้เข็ดหลาบจริงๆ”

“อย่านะขอรับ” ไฮซานเงยหน้าขึ้นบอก และก้มหน้าลงไปใหม่ เพราะไม่กล้าสบตาคมกล้าของชีคจาฟาร์แบบเต็มๆ  ข้าเพิ่มหน้าที่ให้เจ้าอีกหน้าที่นึงแล้วกันไฮซาน เจ้าต้องคอยดูแลจัสมินให้ดี อย่าให้นางดื้อและซนแบบนี้อีก ไม่งั้นคนที่รับโทษจะไม่ใช่จัสมินคนเดียว แต่จะเป็นเจ้าด้วยอีกคน”

“ท่านพี่! ข้าไม่ใช่เด็กๆ ที่ต้องมีผู้ใหญ่คอยคุมอยู่ทุกฝีก้าวนะเจ้าคะ ข้าโตแล้ว และอยากมีอิสระ” ใบหน้างดงามของจัสมินบูดบึ้ง และทำปากยื่นอย่างคนแสนงอน

“เจ้าปฏิเสธพี่ไม่ได้หรอกจัสมิน อีกอย่างตอนนี้จอมโจรซียาสเข้ามาในบาร์ยาเนียแล้ว เจ้าอาจได้รับอันตรายได้ ให้ไฮซานคอยคุ้มครองเจ้าน่ะดีแล้ว”

“ท่านพี่!” องค์หญิงน้อยกระทืบเท้าไปมาอย่างขัดใจ ดวงตาคู่สวยตวัดมองใบหน้าหล่อเหลาของพี่ชาย ก่อนจะตวัดมองใบหน้าคมเข้มของคนที่ก้มหน้านิ่งอยู่ “ดี…งั้นตามข้าให้ทันก็แล้วกัน รับรองได้ว่างานนี้ ข้าไม่ยอมอยู่เฉยๆ แน่นอน ไม่งั้นเจ้าจะสบายเกินไปไฮซาน” จัสมินกระทืบเท้าเดินออกไป พร้อมกับปิดประตูโครมใหญ่

ชีคจาฟาร์ได้แต่ส่ายหน้าให้กับความดื้อดึงของน้องสาว และเห็นใจที่ไฮซานกำลังได้รับศึกหนัก

“เจ้าไปได้แล้วไฮซาน ส่วนเรื่องจอมโจรซียาส เจ้าก็อย่าลืมคอยสืบข่าวตลอดเวลาด้วย อย่าให้ข้าล่วงรู้จากคนอื่นแทนได้ฟังจากเจ้าอีกแล้วกัน”

“ขอรับ”

“เรื่องจัสมิน ข้าอยากให้เจ้าลองทบทวนดูอีกที เจ้าคงรู้ว่าบาร์ยาเนียมีกฎเหล็กเช่นใด ถ้าเจ้าฝืนกฎ เจ้าจะถูกลงโทษสถานหนัก เมื่อถึงเวลานั้น แม้ข้าจะไม่อยากลงโทษเจ้า แต่จะให้ข้าละเลยโทษของเจ้าคงจะไม่ได้” จาฟาร์เตือน

“ขอรับท่านชีค” ไฮซานลุกขึ้นยืน มองสบตาคมของจาฟาร์นิ่งอยู่ชั่วครู่ เขาอยากจะบอกเหลือเกินว่าไม่ทันแล้ว แต่ที่ทำได้ก็คืนโค้งคำนับ แล้วเดินออกไปเงียบๆ

บุรุษหนุ่มในชุดดำมองเผินๆ เหมือนกับชุดนักรบของชนเผ่า แต่โดยปกติแล้วหากเป็นนักรบจริง ในเวลาดึกดื่นแบบนี้ ไม่น่าจะยังเดินอยู่ในตลาดที่ร้างแล้วเช่นนี้

จอมโจรซียาสยืนหลบอยู่ในมุมมืด ดวงตาสีน้ำตาลมองกวาดไปรอบๆ เพื่อสังเกตว่ามีอะไรเริ่มไม่ชอบมาพากลหรือเปล่า หรือมีใครสงสัยและเริ่มติดตามเขาบ้างแล้ว แต่ชายหนุ่มก็ไม่เห็นใคร มือหนาล้วงเข้าไปในเป้สะพายสีเดียวกับชุด และหยิบขวดน้ำเล็กๆ ขึ้นมากรอกปาก ก่อนจะใช้หลังมือปาดน้ำเปล่าที่ไหลเยิ้มไปตามลูกคางบึกบึน เมื่อดับความกระหายด้วยน้ำเปล่าเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงกำยำของจอมโจรหนุ่มก็ออกเดินต่อ แต่ยังไม่ทันเดินไปไกล ดวงตาสีน้ำตาลก็หรี่ลงเมื่อเห็นร่างคุ้นตา

ซียาสจรดปลายเท้าก้าวย่างเบาๆ แฝงร่างไปกับเงามืด ตรงไปยังกระโจมที่เห็นร่างนั้นหายเข้าไป เขาหันไปมองซ้ายขวาดูให้แน่ใจว่าไม่มีใครเห็นตน ก็มุดม่านกั้นเข้าไปอย่างรวดเร็ว

ยามีลาเบิกตาโพลงอย่างตกใจ เมื่อเห็นผู้บุกรุกถนัดจากแสงไฟในตะเกียงที่ส่องสว่าง และก่อนที่เธอจะกรีดเสียงร้อง ซียาสก็ก้าวเข้าไปใช้มือปิดปากเธอได้ทันควัน

“หยุดนะ ถ้าเจ้าไม่เงียบ ข้าจะฆ่าเจ้าเดี๋ยวนี้”

ยามีลาเงียบกริบทันที มือหนาละจากปากอิ่มแต่ท่อนแขนกำยำยังรัดคอระหงไว้มั่น

“ทะ…ท่านมาที่นี่ทำไม” เธอกระซิบถาม เพราะถ้าเปล่งเสียงดังกว่านี้ เกรงว่าชีวิตของตนคงไม่รอด

“ข้าต้องถามเจ้ามากกว่า”

“ถ้าเจ้าไม่บอกข้าตอนนี้ เจ้าจะไม่มีทางได้บอกข้าไปอีกนาน”

แม้จะถูกย้ำถาม แต่พีรกานต์ก็ไม่อาจตอบได้ เพราะเปลวเพลิงแห่งไฟพิศวาสเริ่มครอบคลุมร่างบางจนร้อนผะผ่าว เรือนร่างระหงแสนสวยบิดกายไปมาราวกับใบไม้ไหวเมื่อยามต้องลม แขนแข็งแรงสอดเข้าใต้ร่างบาง และดันขึ้นสูงจนทรวงอวบแอ่นหยัด ริมฝีปากหนาจุมพิตที่ปลายยอดสวยอย่างหยอกเอิน ดูดกลืนเข้าไปอีกครั้งอย่างไม่รู้เบื่อ

“หมดเวลาของเจ้าแล้วฮันนี่ เพราะข้าจะทำให้เจ้าได้แต่ครวญครางเสียกระเส่า และสมองของเจ้าก็จะคิดเรื่องอื่นอีกไม่ได้ด้วย”

ชีคหนุ่มลากปลายลิ้นร้อนสากไปตามผิวเนื้อเนียนเรียบ ทักทายสะดือสวยแผ่วเบา พีรกานต์แขม่วท้องเพราะจั๊กจี้ แต่เธอหัวเราะไม่ออก เพราะถูกความรู้สึกเสียวซ่านดึงรั้งไปหมดทั้งตัว ใบหน้างามเอียงซุกกับหมอนนุ่ม

จาฟาร์ดึงขอบกางเกงตัวบางออกจนพ้นเรียวขาสวย ต้นขาแข็งแกร่งเข้าแทรกกลางหว่างขางาม และดันออกกว้าง ดวงตาคมกริบของเหยี่ยวทะเลทรายจับจ้องมองความงดงามของเนินเนื้อนุ่มใจกลางร่างสาว ก่อนกดใบหน้าจุมพิตความนุ่มอันงดงามนั้นทันที ปลายลิ้นสากร้อนไล้เกสรสาวที่ขยายตัว ปลายนิ้วเรียวกรีดไล้กลีบกุหลาบแสนสวย ก่อนจะสอดเข้าไปช้าๆ พร้อมกับทรมานร่างงามด้วยปลายลิ้นสากตวัดไล้ถี่ระรัวติ่งเนื้อแสนสวย

“ท่านชีค…” พีรกานต์เปล่งเสียงครางออกเพราะอดกลั้นต่อไปไม่ไหว ริมฝีปากนุ่มถูกขบกัดจนเกิดรอยฟันลึก แต่ไม่เจ็บปวด

มือบางจิกทึ้งขยุ้มเส้นผมบนศีรษะทุยได้รูปสวย ลูบไล้สอดแทรกนิ้วเรียวอย่างรัญจวน ต้นขาอวบถูกผลักดันไปข้างหน้าเปิดทางให้ปากลิ้นร้ายกาจดื่มด่ำความหวานจากเกสรดอกไม้ ปลายนิ้วเรียวยาวของชีคหนุ่มยังคงทำหน้าที่ได้อย่างมีประสิทธิภาพ จนร่างงามเกร็งกระตุก

จาฟาร์ถอดถอนปลายนิ้วเรียวออกจากความหฤหรรษ์อันอบอุ่น หยัดกายขึ้นปลดเปลื้องเสื้อผ้าที่รัดรึงออกจนเรือนกายสูงสง่ากำยำเปลือยเปล่า

พีรกานต์ลืมตาขึ้นมองร่างสูงอย่างโหยหา ความร้อนผ่าวกลายเป็นความหนาวเหน็บทันทีที่ร่างสูงถอยห่าง แต่เพียงชั่วครู่เดียวความอบอุ่นจนร้อนก็ทาบทับลงมาใหม่อีกครั้ง เนื้อแท้ของทั้งคู่สัมผัสกัน ทรวงอกนุ่มเบียดแนบไปกับอกกว้างสร้างความสยิวกายเสียวซ่านให้เกิดขึ้นมากมาย

“สัมผัสข้าสิฮันนี่ เรียนรู้ร่างกายของข้า แล้วเจ้าจะมีความสุขมากขึ้น”

พีรกานต์ลูบไล้แผ่นหลังของคนในอ้อมกอด ความหนาหนักไม่เป็นอุปสรรคสำหรับเธอ มือบางเลื่อนลูบความตึงแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อเครียดขมึง ก่อนวกสอดเข้ามาระหว่างลำตัว จนชีคหนุ่มต้องยกตัวขึ้นเท้าฝ่ามือกับที่นอนนุ่ม ปล่อยให้มือน้อยสัมผัสทักทายร่างแกร่งของตนจนพึงพอใจ

“ต่ำลงไปอีกฮันนี่ ต่ำลงไปหาความเป็นข้าและทักทายมัน”

หญิงสาวทำตามที่จาฟาร์บอก แม้จะเคอะเขินบ้างเพราะสายตาคมของเหยี่ยวทะเลทรายจับจ้องใบหน้าเธอตลอดเวลา แต่ความอยากรู้อยากลองและอยากค้นหาก็ทำให้มือน้อยเคลื่อนต่ำลงทักทายความแข็งแกร่งที่อวบหนาของชายหนุ่ม ปลายนิ้วเรียวเล็กแตะแผ่วอย่างหวาดหวั่น ก่อนจะกดหนักที่ส่วนปลายยอดเรียบลื่นนวลเนียน

พีรกานต์เพิ่งจะมีประสบการณ์รักครั้งแรกก็กับจาฟาร์ ในตอนนี้เธอเองต้องการจะเรียนรู้ถึงเรือนร่างที่งดงามสมชายชาตรี และสัดส่วนความเป็นชายที่เห็นครั้งแรกก็ต้องตื่นตะลึงตกใจปนหวาดหวั่น ถ้าเธอต้องอยู่บาร์ยาเนียอย่างไม่มีกำหนด เธอก็ต้องเรียนรู้วิธีมอบความสุขให้ชีคหนุ่มบ้าง เหมือนกับที่เขาเป็นครูให้กับเธอ เพื่อมัดใจจาฟาร์ให้อยู่หมัด

“เก่งมากฮันนี่ ขยับมือของเจ้าสิสาวน้อย”

พีรกานต์ทำตามที่ชีคหนุ่มบอก มือน้อยขยับลูบไล้เบาๆ ก่อนกำรอบและเลื่อนขึ้นลง

“โอวววว ข้าจะตายเพราะมือของเจ้ามั้ยเนี่ยฮันนี่” จาฟาร์ครางเสียงสั่นพร่า

“ท่านชีคคะ ฉันจะมอบความสุขให้คุณขอเพียงคุณบอกและสอนฉันทุกอย่าง”

“ข้าเต็มใจบอกและสอนเจ้าฮันนี่ แต่เจ้าต้องรับปากกับข้าก่อน ว่าเจ้าจะไม่เอาวิชาที่ข้าสอนไปปฏิบัติกับชายอื่น”

เหมือนเข็มทิ่มแทงใจของพีรกานต์ หญิงสาวผลักร่างหนาออกทันที ชีคหนุ่มไม่ทันได้ตั้งตัวต้องผงะหงายหลังอย่างไม่เป็นท่า

“คุณเห็นฉันเป็นผู้หญิงขายตัวรึไงถึงได้พูดแบบนี้ ที่ฉันมาอยู่ที่นี่ก็เพราะคุณเป็นคนจับตัวฉันมาเอง โดยที่ฉันไม่เต็มใจเลยสักนิด ฉันไม่ได้ขายตัวให้คุณ และไม่คิดจะขายให้ชายอื่นเด็ดขาด ถ้าหากฉันต้องไปจากคุณเมื่อไหร่ หรือคุณเบื่อฉันแล้ว ฉันก็ไม่มีทางขายตัวแน่นอน”

“ฮันนี่! เจ้ากำลังเข้าใจข้าผิด ข้าไม่ได้หมายความอย่างนั้น”

“คุณบอกว่าไม่ตั้งใจ แต่จำได้มั้ยคะ ว่าคุณคิดว่าฉันขายตัวตั้งแต่ที่เราได้เจอกันครั้งแรกแล้ว” พีรกานต์ตัดพ้ออย่างเจ็บปวด

“ข้ายอมรับว่าคิดแบบนั้นกับเจ้าในครั้งแรกที่เราเจอกัน แต่ตอนนี้ข้าไม่มีความคิดแบบนี้เลยนะฮันนี่”

พีรกานต์ไม่ตอบ แต่สะบัดหน้าพรืดและสูดน้ำมูกที่ทำท่าว่าจะไหลออกมาแรงๆ

“ฮันนี่…ข้าขอโทษ ถ้าคำพูดที่ไม่คิดของข้าจะทำให้เจ้าเสียใจ”

จาฟาร์ขยับตัวเข้าใกล้ร่างบางอีกครั้ง ดวงตาของพีรกานต์ตวัดมองร่างหนา และหลุบลงมองความเป็นชายที่สิ้นฤทธิ์ ก่อนจะหน้าแดงแปร๊ดเมื่อเพียงเธอมองสัดส่วนนั้นกลับขยายเหยียดอีกครั้ง

“คนทะลึ่ง คนลามก”

“อ้าว…นี่เจ้ามาว่าข้าทำไมกัน ก็เจ้าเป็นฝ่ายมองข้าเองนี่นา” จาฟาร์อมยิ้ม และกอดร่างบางเอาไว้ เพราะเห็นว่าพีรกานต์คงหายงอนแล้ว “ข้าเป็นแบบนี้ก็เพราะสายตาของเจ้า และตอนนี้ข้าก็อยากเข้าไปในกายเจ้าจนปวดร้าวไปหมดแล้ว”

“เชอะ…ปล่อยนะ ดีให้เจ็บให้ปวดอย่างที่ฉันเป็นบ้างแหละดี จะได้รู้สำนึก” พีรกานต์ผลักร่างหนาให้ออกห่าง แต่จาฟาร์กลับรัดร่างบางแน่นขึ้น

“ไม่ ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าอีกแล้ว เจ้าต้องรับผิดชอบข้าเดี๋ยวนี้”

“รับผิดชอบอะไรกัน ฉันไม่ได้ทำอะไรให้คุณสักหน่อย”

“ฮันนี่…เจ้าไม่สงสารข้าบ้างเหรอดาร์ลิ่ง” จาฟาร์ไม่รอคำตอบ จมูกโด่งๆ จรดลงที่พวงแก้มนวล คลอเคลียหาความชื่นใจไม่ห่างหาย

“ไม่เห็นน่าสงสารตรงไหนเลย ไปให้พ้นนะ” พีรกานต์ไล่เสียงเบา ไฟปรารถนาแรงกล้าเริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง การต่อต้านของหญิงสาวก็เริ่มอ่อนลงมาก

“ข้ารู้…ว่าเจ้าไม่ใจร้ายกับข้าหรอกฮันนี่” จาฟาร์กระซิบเสียงแหบพร่า ดูดเม้มติ่งหูเล็กๆ ของพีรกานต์ จนหญิงสาวขนลุกซู่

“คุณไม่รู้หรอกว่าฉันอยากใจร้ายกับคุณมากแค่ไหน” แต่ฉันไม่เคยทำได้เลยสักครั้ง เพราะฉันดันบ้าไปรักคุณเข้าแล้วไงล่ะท่านชีค พีรกานต์บอกต่อในใจ

จาฟาร์จับมือน้อยวางทาบที่หน้าอกกว้างกำยำ ดวงตาคมของเหยี่ยวทะเลทรายมองสบตาหวาน ก่อนหลุบลงมองริมฝีปากอิ่มและก้มลงประทับเรียวปากหนาบนกลีบปากนุ่มทันที เมื่อไม่ได้รับการทัดทานจากร่างสาว ชีคหนุ่มก็สอดเรียวลิ้นร้อนสากเข้าไปเกี่ยวพันดูดรัดลิ้นนุ่ม เขามอบความอ่อนโยนและเนิบนาบและทำท่าเหมือนจะถอดถอน เรียกให้เรียวปากนุ่มตามติดอย่างหลอกล่อ และเป็นฝ่ายทาบทับเรียวปากลงไปใหม่อีกครั้งอย่างเร่าร้อนและหนักหน่วง

มือใหญ่ลูบไล้แผ่นหลังเปล่าเปลือยเนียนเรียบ และขยับร่างของตนให้นั่งพิงหัวเตียง เหยียดขาออกให้อยู่ในท่าสบายๆ และช้อนใต้สะโพกงอนงามขึ้นนั่งทับส่วนกลางร่าง ความแข็งแกร่งที่เหยียดขยาดถูกเคล้าคลึงด้วยกุหลาบสาว แม้จะไม่ได้สอดใส่ แต่ก็สร้างความเสียวซ่านรัญจวนไม่น้อยกว่ากัน

“ท่านชีค” พีรกานต์ครางเรียกจาฟาร์เสียงแผ่ว

“ไม่…ไม่ฮันนี่ ข้าไม่ได้อยากทรมานเจ้าเลย แต่ข้าต้องเตรียมความพร้อมให้กับเจ้าเสียก่อน”

“ฉันพร้อมแล้ว ได้โปรดเถอะท่านชีค” พีรกานต์เรียกร้องอย่างไม่อาย ตอนนี้เธอต้องการจะหลุดพ้นจากความทรมานที่แสนหวานนี้ เพราะเธอกำลังขาดใจ

“อีกนิดนะฮันนี่ เจ้าต้องพร้อมมากกว่านี้”

ชีคหนุ่มผลักร่างบางให้หงายหลังนอนราบกับที่นอนนุ่ม จากนั้นคุกเข่าอยู่กลางหว่างขาอวบ ผลัก ดันต้นขาเสลาไปข้างหน้า ก่อนก้มลงทักทายเนินสวรรค์ที่เกลี้ยงเกลาด้วยริมฝีปาก เรียวลิ้นหนาสากร้อนตวัดไล้เกสรสาว

“ท่านชีค”

จาฟาร์ไม่สนใจต่อเสียงคราง กรีดเรียวลิ้นไปตามรอยแยกของกุหลาบสาว ก่อนห่อเรียวลิ้นจนแข็งและสอดเข้าไปในความอบอุ่น ตวัดไล้เนื้อนุ่มอย่างหลงใหล

“ทะ…ท่านชีค”

ร่างบางส่ายสะบัดไปมาเพราะไฟพิศวาสที่ร้อนระอุกำลังแผดเผา ทรมานแต่มีความสุข ไม่นานนักร่างบางก็หลั่งสายธารน้ำหวานออกมาจากเกสรดอกไม้

จาฟาร์สอดนิ้วเรียวยาวเข้าไปในความฉ่ำชื้น กดลึกสลับกับถอดถอนเนิบนาบ ดวงตาคมกริบมองใบหน้านวลแดงก่ำที่ดูคล้ายกับได้รับความทรมานอย่างสาหัส แต่ตรงกันข้ามพีรกานต์กำลังพบกับความสุขล้ำที่ยากจะลืมเลือน

ชีคหนุ่มถอดถอนนิ้วเรียวออก และทรงตัวขึ้นจดจ่อแก่นกายอวบหนาเข้าหาดอกไม้งาม ค่อยๆ สอดลึกช้าๆ จนสุดทางสวาท เรือนกายใหญ่โตเอนตัวลงทาบทับร่างบางของพีรกานต์ บดขยี้ริมฝีปากนุ่มอย่างหิวกระหาย

“จาฟาร์” พีรกานต์ครวญครางเสียงกระเส่าและแหบพร่า ก่อนที่ริมฝีปากนุ่มจะถูกปิดลงอีกครั้ง ดูดกลืนเสียงครางอันเย้ายวนเข้าไปในลำคอหนาทันที

จาฟาร์ขยับร่างที่สอดประสานไปมา ความเชื่องช้าแปรเปลี่ยนเป็นความรุนแรง หญิงสาวจิกปลายเล็บคมเข้าที่บ่ากว้าง และเมื่อถึงเวลาที่ได้เยือนดินแดนวิมานฉิมพลี เธอก็กรีดปลายเล็บคมเป็นทางยาวต่ำลงที่กลางแผ่นหลังกว้าง

“โอววว” ชีคหนุ่มคำรามลั่นร่างกระตุก เมื่อได้เยือนดินแดนวิมานฉิมพลีตามติดหญิงสาวไป