เริงรักร้ายใต้ขอบทราย - ตอนที่ 17 อาการแปลกๆ /3

“ท่านพ่อขอรับ ข้าไม่ต้องการเป็นชีค ตำแหน่งนี้ควรจะมอบให้ท่านพี่อาเหม็ดนะขอรับ” ไฮซานบอก

“ไฮซาน เจ้าเองก็เป็นลูกของท่านพ่อเหมือนกัน และที่สำคัญ…พี่คงไม่มีความสามารถเท่าเทียมเจ้า ถ้าเจ้าเป็นห่วงความรู้สึกของพี่ล่ะก็ พี่ขอบอกไว้เลยว่าไม่จำเป็น พี่เป็นคนอ่อนแอ ปกครองบ้านเมืองไม่ได้หรอก” อาเหม็ดบอกเสียงจริงจัง ไฮซานมองหน้าพี่ชายอย่างซาบซึ้ง เท่าที่เขาได้อยู่ที่เยรุสนี้ เพียงเวลาไม่กี่วัน เขาก็รู้ดีว่าอาเหม็ดนั้นอ่อนแอเพียงใด แต่เขาไม่อยากเป็นคนที่เรียกว่ามาชุบมือเปิบ

“ท่านพี่อาเหม็ด ข้า…ขอบอกตรงๆ นะ ว่าข้าไม่อยากเป็นชีค แต่ถ้าจะให้ข้าคอยปกป้องและเป็นที่ปรึกษาของท่าน ข้าทำได้เสมอ หรือจะให้ข้าสอนวิชาการต่อสู้ให้ท่าน ข้าก็ยินดี”

“ไฮซาน…ทำไมเจ้าถึงไม่อยากเป็นชีคล่ะ” ชีคโมฮัมหมัดถาม

“ตั้งแต่อายุ 17 ปี ข้าก็ถูกส่งให้ฝึกเป็นองครักษ์ จนการต่อสู้และปกป้อง มันเกาะกินหัวใจของข้า ถ้าจะให้ข้าขึ้นแท่นบริหารบ้านเมืองเต็มตัว ข้าก็คงทำไม่ได้ ขอให้ท่านพ่อโปรดจงเข้าใจข้าด้วย ข้าเป็นคนอารมณ์ร้อนไม่เหมาะจะเป็นชีคหรอกนะขอรับ”

“เฮ้อ…พ่อล่ะหนักใจกับพวกเจ้าจริงๆ”

“ท่านพ่อขอรับ อย่าได้หนักใจไปเลย ข้าเชื่อว่าท่านพี่อาเหม็ดจะต้องปกครองแคว้นเยรุสได้แน่นอน ท่านพี่เป็นคนใจเย็นและละเอียดถี่ถ้วน อีกอย่างข้าจะเป็นคนให้คำปรึกษาในเรื่องที่ท่านพี่ตัดสินใจไม่ถูกเองนะขอรับ ท่านพี่อยู่ที่เยรุสมานาน ต้องรู้เรื่องทุกอย่างในเยรุสเป็นอย่างดี”

ชีคโมฮัมหมัดสบตาคมกริบของไฮซาน และมองเห็นบางสิ่งบางอย่างที่ซ่อนไว้ในดวงตาคู่นั้น หากแต่เจ้าตัวไม่ยอมบอกง่ายๆ ความเป็นพ่อคงต้องเป็นฝ่ายถามขึ้นเองเสียแล้ว

“ไฮซาน เรื่องที่เจ้าไม่อยากเป็นชีค เกี่ยวข้องกับเรื่องที่เจ้าบอกว่าอยากให้พ่อช่วยรึเปล่า” ชีคโมฮัมหมัดถามตรงๆ อย่างไม่อ้อมค้อมให้เสียเวลา

“ขอรับท่านพ่อ อย่าหาว่าข้าใช้ศักดิ์ศรีของความเป็นเจ้าชาย ที่เพิ่งได้มาสดๆ ร้อนๆ รีบร้อนให้ท่านพ่อต้องขอเมียให้เลยนะขอรับ แต่ข้าไม่อยากปล่อยเวลาให้ยึดยาวออกไป”

“ทำไม เจ้ากลัวว่านางจะเปลี่ยนใจไปจากเจ้างั้นเหรอ”

“เปล่าขอรับ แต่ข้ากลัวว่า…เอ่อ…นาง…อาจจะตั้งครรภ์” เมื่อพูดออกไปแล้ว ไฮซานก็ถึงกับถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก รู้สึกว่าความรุ่มร้อนในจิตใจลดลงไปกว่าครึ่งทันที

“อ้อ…งั้นพ่อคงต้องรีบไปขอลูกสะใภ้แล้วใช่มั้ยนี่”

“ถ้าท่านพ่อจะกรุณาข้า ก็ขอบคุณมากเลยขอรับ”

อาเหม็ดที่นั่งฟังอยู่นานลุกขึ้นมาโอบบ่าที่กว้างกว่าบ่าของตน และหัวเราะร่วนอย่างยินดีปรีดาไม่แพ้ผู้เป็นบิดา

“ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ถ้างั้นท่านพ่อต้องรีบแล้วล่ะขอรับ”

“ได้สิไอ้ลูกชาย เราจะไปบาร์ยาเนียกันเมื่อไหร่ดีล่ะ”

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา จาฟาร์ก็ไม่ได้เข้าใกล้พีรกานต์อีกเลย เพียงแค่เขาก้าวเท้าเข้าไปในห้องของเธอ หญิงสาวก็ตวาดแว๊ดไล่ชีคหนุ่มออกมา บอกแต่ว่าเหม็นมาก และในขณะนี้ก็ยังไม่หายเหม็นเขาเสียที จาฟาร์จะตามหมอให้มาตรวจก็ไม่ยอม แถมยังบอกว่าให้ตามหมอมาตรวจอาการคลื่นไส้อาเจียนของเขาแทนเสียอีก

พูดถึงอาการคลื่นไส้อาเจียนไม่เลิกของจาฟาร์แล้ว ชีคหนุ่มก็หนักใจ ตอนนี้เดินทางไปว่าราชการที่ไหนก็ไม่ได้ เพราะเพียงแต่ออกไปนอกวังเจอแดดเปรี้ยงๆ เข้าหน่อย พื้นดินก็เอียงวูบวาบทันที ชีคหนุ่มเคยคิดจะให้หมอมาตรวจเหมือนกัน แต่ด้วยความที่ไม่ชอบหมอ และเกลียดการรักษาเข้าไส้ จาฟาร์ไม่คิดจะให้หมอมารักษาเลยสักครั้งในยามที่ป่วยไข้เล็กๆ น้อยๆ แต่เพราะร่างกายที่แข็งแรงทำให้อาการป่วยนั้นหายเป็นปกติ แค่ได้นอนพักผ่อนข้ามคืนก็เพียงพอแล้ว ถ้าต้องให้หมอมารักษาจริงๆ คงต้องรอถึงวันที่เขาบาดเจ็บสาหัส หรือไม่ก็จวนเจียนจะขาดใจแล้วนั่นแหละ