“ท่านผู้เฒ่าหมายถึงอะไรกัน” จาฟาร์ถาม

“อีกไม่นานท่านก็จะรู้ แต่อยากจะบอกท่านสักอย่างหนึ่ง”

“อะไร”

“โดยทั่วไปแล้ว ความถูกต้องมักจะเดินสวนทางกับความรัก แต่เราก็ทำให้มันเดินทางร่วมกันได้ ท่านชีค…ข้าเห็นท่านตั้งแต่ยังแบเบาะ ข้ารู้ว่าเด็กหนุ่มอายุเพียง 20 ปี ไม่อาจรับภาระหน้าที่อันยิ่งใหญ่ได้ แต่ท่านก็ทำได้และทำได้ดีมากเสียด้วย พวกเราชาวบาร์ยาเนียภูมิใจในตัวท่านมาก”

“ขอบคุณมากท่านผู้เฒ่า” จาฟาร์กล่าวขอบคุณ และหัวก็เริ่มหมุนติ้วๆ “แต่หมู่นี้ ข้าจะรู้สึกไม่ค่อยสบายบ่อยๆ ไม่รู้ว่าเป็นอะไรเหมือนกัน สงสัยข้าคงเครียดมากไปหน่อย”

“ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ อาการเครียดของท่าน คงจะต้องกินผลไม้ที่มีรสเปรี้ยว” ผู้เฒ่าฮารูนเดินไปที่ตะกร้าใส่มะกอก และหยิบส่งให้ร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ “ลองกินดูสิ แล้วท่านจะรู้สึกดีขึ้นมากทีเดียว”

“มะกอก รสชาติของมันเปรี้ยวมาก ข้าไม่กินหรอก เดี๋ยวถ้าท้องไส้ปั่นป่วนไปจะเป็นเรื่อง” จาฟาร์ปฏิเสธ

“ลองดูสักนิดเถอะ แล้วท่านจะรู้ว่าเป็นยังไง แค่นิดเดียวคงไม่ทำให้ท่านต้องท้องเสียกระมังท่านชีค”

“เอ่อ…มะ…ไม่มีหรอกขอรับ แต่ว่า…”

“ไม่ต้องมีแต่จะได้มั้ย ข้าสั่งให้เก็บ เจ้าก็เก็บซะสิ ถ้าเรื่องมากนัก กลับไปข้าจะเฆี่ยนให้หลังลายเลยคอยดู”

“ขอรับ เก็บก็เก็บขอรับ” ฮันนานกลัวถูกเฆี่ยน จึงรีบกุลีกุจอสั่งทหารให้รีบเก็บมะกอกให้หมด

เมื่อกลับถึงวังฮัสซาร์ จาฟาร์ก็เริ่มให้คนนำมะกอกไปล้างและจัดใส่จานมาให้ทาน

พีรกานต์เดินเข้ามาหาชีคหนุ่ม พอดีกับที่สาวรับใช้ถือจานใส่มะกอกเดินเข้ามา หญิงสาวมองมันอย่างแปลกใจระคนสงสัย แต่ยังไม่ทันถามก็ได้ยินเสียงหญิงรับใช้บอกว่า

“ท่านชีคเจ้าคะ มะกอกนี้เปรี้ยวมากเลย ท่านชีคทานไปได้ยังไงเจ้าคะ เอ…หรือว่าท่านชีคจะรับน้ำจิ้มด้วยเจ้าคะ”

“ไม่ล่ะ ขอบใจมาก ข้าชอบกินแบบนี้มากกว่า เจ้ามีอะไรก็ไปทำเถอะ” จาฟาร์ปฏิเสธและโบกมือไล่ ก่อนจะหันมามองร่างบางที่ยืนมองตาแป๋วอยู่ไม่ไกล

“ฮันนี่ เข้ามาสิ” จาฟาร์เรียก

พีรกานต์เดินเข้าไปใกล้ ชะโงกหน้ามองจานใส่มะกอก และยื่นมือไปหยิบมาดม ก่อนกัดชิมรสชาติเพียงเล็กน้อย แล้วต้องหน้าเบ้คอย่อ เมื่อรสชาติของมันเปรี้ยวจัดจนเข็ดฟัน