“ท่านมาที่นี่ทำไม ท่านฆ่าคนตาย ท่านต้องถูกลงโทษ”

“ฟารีดา ข้ามาตามเจ้ากลับ เจ้ากำลังเข้าใจข้าผิดนะ”

“ไม่ ข้าไม่กลับไปอยู่กับท่านอีกแล้ว ท่านหลอกข้า ข้าไม่อยากกลับไปอยู่กับคนหลอกลวงอย่างท่าน กลับไปซะเถอะ” ฟารีดาไล่ น้ำตาของเธอไหลอาบสองแก้มอย่างน่าสงสาร ซียาสอยากเข้าไปกอดและปลอบใจเมียรัก แต่ในฐานะของขอทานที่เป็นอยู่ในตอนนี้ ทำให้เขาทำอย่างที่ใจคิดไม่ได้

“เจ้ากำลังเข้าใจข้าผิด ฟังข้าสักนิดเถอะฟารีดา ให้ข้าได้อธิบายทุกอย่างให้เจ้าเข้าใจนะที่รัก”

“ไม่…กลับไปซะเถิดท่านพี่ ก่อนที่ท่านจะถูกจับได้ และถูกลงโทษสถานหนักที่ฆ่าคนตาย”

“ข้าไม่กลับ ถ้าจะกลับต้องพาเจ้ากลับไปด้วย” ซียาสดื้อดึง มาถึงขนาดนี้แล้วจะให้เขากลับไปโดยไม่มีฟารีดาไปด้วย ซียาสคงแทบคลั่ง

“ข้าจะมอบหมายการจัดงานครั้งนี้ให้จัสมิน แล้วแต่น้องสาวของข้า ว่าอยากให้จัดงานแบบไหน”

“ท่านพี่เจ้าคะ ข้าว่าควรจัดให้มีการเต้นระบำของนางฮาเร็มนะเจ้าคะ เพราะพวกนางคงอยากยืดเส้นยืดสายเต็มที และที่สำคัญข้ารู้มาว่า เวลาที่อยู่ในฮาเร็มแล้วไม่มีอะไรทำ พวกนางก็จะร้องเพลงหรือไม่ก็เต้นระบำกันนะเจ้าคะ” จัสมิน ออกความคิดเห็น

“น้องพี่ เจ้ารู้ได้อย่างไรกันว่าพวกนางชอบเต้นระบำ” จาฟาร์ถามอย่างสงสัย แต่ชายหนุ่มอีกคนกลับลอบกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อก

“ข้ารู้มาจาก…” จัสมินปรายตามองไฮซานชั่วแว่บ ทันได้เห็นสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของชายหนุ่ม “ไฮซานเจ้าค่ะ หัวหน้าองครักษ์เป็นคนเล่าให้ข้าฟัง ระหว่างที่ท่านพี่ออกไปว่าราชการเจ้าค่ะ แล้วยังบอกอีกว่านางฮาเร็มทุกคน เต้นระบำสวยอย่าบอกใครเชียว”

จาฟาร์หันไปมองหน้าของไฮซานทันที แล้วต้องหัวเราะขำๆ

“ฮ่ะ ฮ่ะ ไฮซาน ไม่เสียแรงที่ข้าอนุญาตให้เจ้าเข้าไปหาความสุขกับพวกนาง อื้ม…ข้าว่าความคิดของจัสมินก็ดีนะ ตกลงตามนี้เลยแล้วกัน แต่ว่า…”