พีรกานต์ครวญครางเสียงกระเส่า สยิวซ่านทั้งบนและล่าง ทรวงอกอวบถูกซุกไซ้อย่างถวิลหา สาปเสื้อสีเข้มถูกริมฝีปากได้รูปขบกัดและแยกเผยอจากกัน ความหอมหวานถูกภมรหนุ่มผู้ยิ่งใหญ่ชอนไช ปลายทรวงที่หดตัวแข็งเป็นไตชูชันรับสัมผัส ถูกดูดกลืนเข้าโพรงปากร้อนผ่าว ปลายลิ้นสากลากไล้ป้านถันสีสวย ก่อนตวัดปลายยอดถี่ระรัว และขบเม้มดูดดื่มอย่างหิวกระหาย

พายุพิศวาสโหมกระหน่ำให้ร่างหนาโจนจ้วงเข้าหาร่างบาง แผ่นหลังบอบบางครูดไถไปกับลำต้นปาล์ม พีรกานต์เริ่มแสบไปทั้งแผ่นหลัง แต่ความเจ็บทางร่างกายก็เหือดหายเมื่อความเสียวซ่านเข้าแทรกแซง ร่างบางสะท้อนขึ้นลงตามแรงรักของชีคหนุ่ม ก่อนร่างหนาจะกระโจนจ้วงเป็นครั้งสุดท้าย พีรกานต์และจาฟาร์กระตุกพร้อมกัน สวรรค์ของทั้งคู่อยู่ไม่ไกล เพียงแค่ขอบฟ้าขวางกั้น ทั้งคู่กำลังล่องลอยอยู่บนท้องฟ้า ก่อนก้าวข้ามเส้นขอบฟ้าไปยังสวรรค์ชั้นดาวดึงส์

จาฟาร์หายใจหอบกระเส่า ใบหน้าคมชื้นเหงื่อ ดวงตาแวววาวหรี่ปรือ ก่อนซบลงที่ซอกคอหอมกรุ่น ทรวงอกอวบยังคงแนบกับอกกว้าง รับรู้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจซึ่งกันและกัน ใจกลางร่างยังคงสอดประสานนิ่งอยู่เช่นนั้นอย่างไม่คิดจะถอดถอน

“จาฟาร์คะ ฉันว่าเราควร…เอ่อ…แยกจากกันได้แล้วนะคะ” พีรกานต์เตือนเสียงแผ่ว

จาฟาร์สูดลมหายใจเข้าลึก ผละใบหน้าออกจากซอกคอนุ่ม และส่งยิ้มเซียวๆ ให้พีรกานต์ ก่อนถอดถอนแก่นกายออก เขาจรดหน้าผากของตนกับหน้าผากนูนสวยของหญิงสาว จูบแผ่วๆ ที่เรียวปากนุ่ม และจัดเสื้อผ้าของหญิงสาวให้เข้าที่ จากนั้นก็จัดการกับเสื้อผ้าของตน

“ข้าไม่เคยรู้สึกต้องการใครรุนแรงเท่านี้มาก่อน มีเจ้าคนเดียวที่ทำให้ข้าเป็นแบบนี้”

“ค่ะ ลอนทราย สวยจังเลยนะคะ ตอนกลางวันสีของทรายเป็นสีน้ำตาลอ่อน แต่ตอนกลางคืนกลับเปลี่ยนเป็นสีทอง เหมือนที่เกร็ดทองระยิบระยับทั่วไปเลยค่ะ”

“เป็นเพราะแสงจันทร์ไง แสงนวลเย็นของดวงจันทร์ไม่ว่าจะส่องกระทบกับอะไร สิ่งนั้นก็ต้องงดงามทั้งหมด แต่พระจันทร์กลางทะเลทรายนี่สวยกว่าที่ใดในโลก เจ้าว่ามั้ย”

“ใช่ค่ะ มันมองเห็นได้ชัดเจนยิ่งกว่าที่ใด”

“แต่ความงามของดวงจันทร์กลับงามสู้สิ่งๆ หนึ่งไม่ได้”

“อะไรคะ”

จาฟาร์ก้มลงมองหน้านวลของคนข้างกาย ก่อนยิ้มกว้างจนโลกทั้งใบสดใส

“ก็เจ้าไง ฮันนี่” ชายหนุ่มเฉลยข้อข้องใจให้หญิงสาว และโอบกอดเอวบางให้แนบชิด ทั้งคู่หันมองดวงจันทราอย่างมีความสุข และอยากให้ความสุขคงอยู่แบบนี้ตลอดไป