เมื่อกลับไปเป็นนักเรียนอีกครั้ง แต่ถูกปฏิเสธจากเพื่อนสมัยเด็ก จึงตัดสินใจกระโดดตึกกับสาวสวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 24 [บทที่ 4 รอบที่ 3] ครั้งที่ 3 มันต้องสำเร็จ(หลัง)
“…อะไรนะ?”
“โดยเฉพาะเรื่องของ นัตสึกิ มิไร
ฉันไม่อยากฟังเลยจริงๆ”
“ทำไม…?”
ผมพึมพำออกมาด้วยความตกใจ
ในขณะที่จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ
ที่เต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลาย
ผมก็นึกถึงสิ่งที่เธอพูดไว้ก่อนหน้านี้
“ผู้หญิงคนนั้นที่เข้าใจผิดไปเอง
แถมยังได้ใจเพราะแค่ อากิระ ทำดีกับเธอ…
ฉันไม่มีวันให้อภัยเธอ
อากิระของฉันคงไม่เจ็บปวดแบบ
นี้ถ้าไม่มีผู้หญิงคนนั้น”
ทำไมตอนนั้นผมถึงไม่ทันสังเกตความผิดปกตินี้
“…ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอรู้?”
“ฉันไม่รู้ว่านายหมายถึงอะไร…
แต่ถ้าหมายถึงเรื่องอากิระ
กับเธอคนนั้นที่เจอกันบนดาดฟ้า
ฉันรู้อยู่แล้วตั้งแต่แรกเลยนะ”
[นายไปยืนตากฝนบนดาดฟ้า]
โคโยอิพูดแบบนั้นมาก่อนจริงๆ
ผมเคยเล่าให้ครูอัตสึตะฟังว่า
ผมคุยกับนัตสึกิในทางเดิน
แต่ผมไม่เคยพูดเรื่องดาดฟ้าให้ใครฟัง
และมันก็ดูไม่น่าเป็นไปได้เลย
ที่นัตสึกิจะเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเช่นกัน
แล้วโคโยอิรู้เรื่องวันนั้นได้ยังไง?
คำตอบมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น
โคโยอิแอบตามผมมา
ตั้งแต่ตอนที่เธอเดินชนผมหน้าห้องเรียนวันนั้น
เธอแอบตามผมมา และเห็นมันด้วยตาตัวเอง
“อากิระ นายก็ผิดนะ
นายไม่ควรหลงรักผู้หญิงนิสัยแย่แบบนั้น”
โคโยอิพูดด้วยน้ำเสียงรังเกียจ
“แต่ฉันเข้าใจนะว่า
ทำไมนายถึงโดนผู้หญิงคนนั้นหลอก
กลอุบายสกปรก เธอจงใจทำตัวโดดเดี่ยว
ให้คนอื่นสงสาร เพื่อดึงความเห็นใจของอากิระ
มันเป็นกลยุทธ์ที่น่ารังเกียจมาก
และฉันไม่มีวันให้อภัยเธอ”
“ไม่มีทางที่มันจะเป็นแบบนั้น…”
คำพูดของโคโยอิชัดเจนว่าเป็นความเข้าใจผิด
แต่เธอกลับเชื่อมั่นว่าสิ่งที่เธอคิดคือความจริง
เธอไม่แม้แต่จะสงสัยตัวเอง
“อากิระนี้ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับผู้หญิงคนอื่นเลย
นอกจากฉันจริงๆสินะ”
คำพูดของผมไม่มีวันเข้าถึงเธอ
“งั้น แล้วเธอคิดยังไงกับอิโอริ?
ผมกับเธอก็อยู่ด้วยกันตลอด…”
“ฉันรู้สึกสงสารเธอนะ”
“สงสาร…?”
“ใช่ อากิระไม่มีวันรักผู้หญิงโง่ๆ แบบนั้น…
และเธอใช้เธอเป็นตัวแทนเพื่อให้ฉันไม่หึงนัตสึกิ
ใช่ไหม?…เมื่อเป็นเรื่องของอากิระ ฉันรู้ทุกอย่าง”
โคโยอิพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
ผม…ขนลุกกับสีหน้าเธอในตอนนั้น
เธอกำลังพูดเรื่องอะไร?
เธอกำลังมองเห็นอะไร?
“อากิระ” ที่เธอพูดถึงคือใคร?
เธอมองเห็น “ผม” จริงๆ หรือเปล่า?
“เพราะแบบนั้น ฉันถึงคิดว่า นัตสึกิ มิไร
แตกต่างจากอิโอริ โทวะ เธอฉลาดและสวย
และนายถึงขั้นพยายามอย่างมาก
เพื่อไม่ให้ฉันหึง”
ในดวงตาของเธอมีแสงสลัว
และมืดมนที่ผมไม่มีวันเข้าใจได้
“…นัตสึกิโดนใครบางคนคุกคามในวันงาน
และเธอก็เจ็บปวดเพราะเรื่องนั้น
“คุกคาม? ฉันแค่บอกความจริงกับเธอเอง”
“ความจริง…?”
โคโยอิยิ้มให้คำถามของผมแล้วพูดขึ้น
“ตอนที่ฉันพูดแย่ๆ เกี่ยวกับนัตสึกิ มิไร
เธอดูเหมือนจะสนุกด้วยนะ
ฉันรู้ว่าอากิระกับเธอเจอกันบนดาดฟ้า
แต่นายสัญญากับฉันว่าถ้าเราสอบติดโรงเรียน
ในฝันของเราทั้งคู่เราจะเริ่มคบกัน
มีเรื่องอื่นที่ฉันพูดด้วย แต่…
สีหน้าที่น่าสนใจที่สุดของเธอคือ ตอนที่ฉันพูดว่า
[ไม่มีใครต้องการเธอ
แม้แต่อากิระก็ไม่ต้องการ]”
“สีหน้าสงบนิ่งของเธอบิดเบี้ยวจนดูน่าสมเพช
เหมือนเด็กเล็กๆ ที่กำลังจะร้องไห้เลยล่ะ”
ครั้งสุดท้ายที่ผมหัวเราะกับคำพูดแย่ๆ
เกี่ยวกับนัตสึกิ คือก่อนการย้อนเวลา
โคโยอิรู้ว่านัตสึกิกับผมเจอกันบนดาดฟ้า
ไม่ใช่เพราะผมบอกเธอ
ผมสัญญาว่าจะคบกับโคโยอิ
ก็เพียงเพราะตอนนั้นผมคิดว่า
ยังไงตัวเองจะตายไปอยู่ดี
ผมจึงตอบไปอย่างไม่ใส่ใจ
—ผมต้องการนัตสึกิ
แต่ถึงอย่างนั้น—อย่างที่โคโยอิพูด
เธอแค่บอก ‘ข้อเท็จจริง’ เท่านั้น
ผมเคยคิดว่านัตสึกิกับผมได้สร้างความสัมพันธ์
ที่ไว้ใจกันขึ้นมาแล้ว แต่เธอคิดยังไงกับ
‘ข้อเท็จจริง’ เหล่านั้นกันล่ะ?
เธอเชื่อไหมว่าคำพูดทั้งหมดจากโคโยอิ
ที่อยู่กับผมมานานกว่าเธอเป็นเพียงคำโกหก?
ต่อให้เธอเชื่อว่าคำพูดของโคโยอิเป็นคำโกหก
ที่เต็มไปด้วยเจตนาร้าย เธอก็ไม่มีทางกำจัด
ความสงสัยที่ฝังลึกอยู่ในใจได้หมด
นัตสึกิคิดยังไงกับการที่ผมยืนกรานไม่ก้าวข้าม
เส้นสุดท้าย แม้จะอยู่ข้างเธอแล้วก็ตาม?
เธอรู้สึกยังไงตอนที่เห็นผมปฏิเสธที่จะตายไป
พร้อมกับเธอในช่วงเวลาสุดท้าย?
—ใช่แล้ว ถูกทรยศไง
เธอคงคิดแบบนั้น และผิดหวังในตัวผม
เธอจบชีวิตลง…
ในขณะที่สาปแช่งทุกสิ่งในโลกใบนี้?
นั่นมัน…ไม่ยุติธรรมเกินไป
มันช่างน่าสงสารเหลือเกิน…
น่าสงสารเกินไปจริงๆ
“อา… สีหน้านั้น…”
เมื่อเห็นผมอึ้งไป
โคโยอิยิ้มให้ผมด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“อากิระ เธอน่ารักจริงๆ นะ”
โคโยอิกดผมลงกับเตียงแล้วคร่อมตัวผมไว้
ทำให้ผมไม่สามารถขยับตัวได้
ร่างกายผมอ่อนแรง
จนไม่อาจผลักเธอออกไปได้เลย
“อากิระยังไม่รู้ตัวเหรอ?
พวกเราได้เข้าโรงเรียนที่เราเลือกทั้งคู่…
ตอนนี้พวกเราก็เป็นคนรักกันแล้วไง
ตามที่สัญญาไว้”
พูดจบ โคโยอิก็จูบผม
ผมที่ไม่สามารถต่อต้านการกระทำของเธอได้
ในตอนนั้นเอง ความจริงที่น่าตกใจก็แวบเข้ามา
ในหัวผม
อนาคตมันเปลี่ยนไปแล้ว
ในอนาคตที่ผมมาจากเดิม โคโยอิสอบไม่ติด
มหาวิทยาลัยที่เธอเลือก
หลังจากนั้น เธอต้องไปสอบซ่อมก่อนจะได้เข้า
เรียนมหาวิทยาลัย
ตอนที่ผมเข้ามหาวิทยาลัยในโตเกียวได้สำเร็จ
และโคโยอิสอบไม่ติด
มันทำให้เราติดต่อกันได้อย่างยากลำบาก
และในที่สุดเราก็ค่อยๆ ห่างกันไป
หลังจบการศึกษา ผมได้งานในโตเกียว
ส่วนโคโยอิได้งานในบ้านเกิด
งานทำให้เราทั้งคู่ยุ่งจนสื่อสารกันยากขึ้นไปอีก
ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับโคโยอิ
จึงค่อยๆ จางหายไป
ในช่วงเวลานั้น โคโยอิบอกผมว่า
เธอได้เจอแฟนหนุ่มที่อายุมากกว่า
ผ่านเพื่อนคนหนึ่งและพวกเขากำลังคบกัน
หลังจากนั้น โคโยอิก็แต่งงานกับแฟนหนุ่ม
โคโยอิควรจะได้มีความสุขธรรมดา
แต่ดีงามแบบที่เธอควรจะได้รับ
ถ้าผมไม่ทำอะไรบางอย่างลงไป…
ผมเป็นคนที่พรากความสุขนั้นไปจากเธอ
–ตอนนี้ ผมเกลียดโคโยอิ
แต่ผมไม่อยากทำลายชีวิตใครอีกแล้ว
โคโยอิพยายามถอดชุดคนไข้ที่ผมใส่ออก
ผมมองไปรอบๆ เพื่อหาอะไรบางอย่าง
ที่จะใช้ต่อต้าน
และสายตาผมก็เห็นมีดปอกผลไม้บนโต๊ะ
ผมหยิบมันขึ้นมาแล้วจ่อปลายมีด
ไปที่คอของโคโยอิ
“…ถอยไปซะ”
เมื่อเห็นสีหน้าผม โคโยอิดูตกใจ
ปลายมีดกรีดโดนผิวเธอจนเลือดหยดออกมา
เล็กน้อย เลือดนั้นกระเด็นมาโดนหน้าผม
“ถ้าเธอไม่ถอยไป… ผมจะฆ่าเธอจริงๆ”
เมื่อได้ยินคำพูดของผม—
โคโยอิกลับแสดงสีหน้าที่เต็มไปด้วยความปีติ
“ได้สิ ฆ่าฉันเลย”
พูดจบ โคโยอิก็ก้มลงมองหน้าผม
แล้วกระซิบเบาๆ
“นี่เป็นครั้งแรกที่อากิระจะฆ่าใครใช่ไหม?”
“ฉันมั่นใจว่าอากิระจะไม่มีวันลืมว่านายฆ่าฉัน”
“ตอนที่เธอตื่นเช้า กินข้าวเช้า ไปโรงเรียน
เรียนหนังสือ ทำงานพิเศษ พูดคุยกับเพื่อนๆ
กลับบ้าน อาบน้ำ เข้านอนตอนกลางคืน
แล้วตื่นมาอีกครั้ง”
“ในระหว่างวันธรรมดาแบบนั้น
อากิระจะนึกถึงเรื่องของฉันขึ้นมา”
“…ไม่สิ นายจะตระหนักว่านายไม่เคยลืมมันได้
แม้แต่วินาทีเดียว”
“นายจะไม่มีวันลืมสีหน้าสุดท้ายของฉัน
มันจะติดอยู่ในหัวของนายตลอดไป
สีหน้าที่น่าเกลียด
ขณะที่ฉันอดทนกับความเจ็บปวด”
“นั่นหมายความว่า อากิระจะคิดถึงฉัน
ไปตลอดชีวิต ใช่ไหมล่ะ?”
“นายไม่มีทางตกหลุมรักใครคนอื่นได้อีก
เพราะความรู้สึกของนาย
ที่มีต่อฉันจะไม่มีวันถูกลบล้าง”
“ฉันรักอากิระ”
“จากนี้ไป เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”
“แต่ช่วยกรุณาฆ่าฉัน
โดยไม่ทำให้ฉันเจ็บปวดด้วยเถอะ”
“เพราะฉันไม่อยากให้สิ่งสุดท้ายที่อากิระ
จำฉันได้ตลอดชีวิต คือใบหน้าที่น่าเกลียดเพราะ
ความทรมาน”
เมื่อได้ฟังคำพูดของเธอ
ผมรู้สึกตัวว่าผมมันตื้นเขินแค่ไหน
ผมเคยพูดเองว่า
ผมไม่อยากทำลายชีวิตใครอีกแล้วไม่ใช่หรือ?
โคโยอิได้กลายเป็นบ้าไปแล้ว…
เพราะความรู้สึกและความหึงหวงที่เธอมี
ผมเองก็รู้สึกเหมือนกำลังจะเสียสติ
–ไม่สิ ผิดแล้ว
ผมได้เสียสติไปตั้งแต่แรกแล้วต่างหาก
ผมรวบรวมแรงทั้งหมดไปที่แขนที่ถือมีด
แล้วกรีดลำคอตัวเอง
“อากิระ?”
ตาขวาของผมที่ยังพอมองเห็นได้
เห็นสีหน้าของโคโยอิค่อยๆ
เปลี่ยนไปเป็นความสิ้นหวัง
สมน้ำหน้า… มันน่าพอใจจริงๆ
เธอจะไม่มีวันรักใครได้อีก
เธอจะไม่มีวันมีความรักที่ปกติได้อีก
เธอจะไม่มีวันลืมหน้าผมที่เธอเห็นครั้งสุดท้าย
ในขณะที่สติของผมกำลังเลือนหาย
ผมพยายามจะพูดคำพูดสุดท้ายให้โคโยอิฟัง
[—————————]
แต่สุดท้าย ผมก็ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้
ผมไม่อาจถ่ายทอดคำพูดสุดท้ายถึงเธอได้…
โรแมนติกชิบหายเลยไหมครับ
YOU MAY ALSO LIKE
