เมื่อกลับไปเป็นนักเรียนอีกครั้ง แต่ถูกปฏิเสธจากเพื่อนสมัยเด็ก จึงตัดสินใจกระโดดตึกกับสาวสวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 10 [บทที่ 2 ดอกไม้ไฟ] ดอกไม้และหมู่ดาว

 

 

วันหยุดฤดูร้อนใกล้จะจบลงแล้ว

ในชีวิตแรกของผม 

โรงเรียนมัธยมปลายไม่มีชั้นเรียนเสริมช่วงเทศกาลโอโบง

แต่ผมต้องไปเข้าค่ายที่สถาบันกวดวิชา

ดังนั้นทุกวันของผมเลยใช้เวลาไปกับการเรียน

ในชีวิตที่สองนี้ ผมทำงานพาร์ทไทม์อย่างหนัก ทำการบ้าน 

และเรียนเสริมกับนัตสึกิในช่วงพักบ้าง

 ช่วงวันหยุดฤดูร้อนนี้ชีวิตนักเรียนของผมนั้นสบายกว่าครั้งก่อนมาก

วันนี้ผมนัดเรียนกับนัตสึกิที่ห้องสมุดโรงเรียน

เพราะวันนี้ผมหยุดจากงานพาร์ทไทม์

 

 

เมื่อถึงสถานีและมาที่ประตูตั๋ว รถไฟกำลังออกไปพอดี….

เนื่องจากมันเป็นเวลานานแล้วที่ผมไม่ได้ขึ้นรถไฟ 

ผมคงจะสับสนกับตารางเวลาของรถไฟ… 

รถไฟขบวนถัดไปจะมาถึงในอีก 30 นาที

 

 

ผมถอนหายใจ

ในเมืองนี่อาจจะเป็นเรื่องไม่น่าเชื่อ 

แต่ในพื้นที่ชนบท การรอรถไฟอาจใช้เวลาถึงหนึ่งชั่วโมง

ผมหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา

ส่งข้อความถึงนัตสึกิเพื่อบอกว่าผมจะมาช้ากว่าที่นัด

ไม่รู้ว่าเธอจะอ่านข้อความของผมทันทีหรือเปล่า 

เพราะไม่มีฟังก์ชัน [อ่านแล้ว] แต่อย่างน้อยถ้าผมมาช้าเกินไป 

เธอก็คงจะตรวจสอบข้อความที่ส่งไปแล้ว

หลังจากนั้น ผมก็ใช้เวลาไปกับการเล่นมือถือประมาณ 10 นาที

ทันใดนั้นก็มีโทรศัพท์จากอิโอริโทรเข้ามา

 

 

ผมแทบจะไม่ติดต่อกับอิโอริเลย 

แปลกใจที่เธอโทรมา จึงรับสายไป

“สวัสดีครับ นี่เก็นโนะครับ”

[โอ้ อากิใช่ไหม? นี่โทวะเอง]

“มีอะไรรึป่าวครับ?”

[เดี๋ยวๆ นี่อากิจะพูดจริงจังไปไหม?]

ผมไม่ชอบโทรศัพท์นานๆ

รู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อย แต่ก็พูดต่อไป

“มันก็ปกตินะ แค่คิดว่ามันแปลกที่อิโอริโทรมาหา”

พอพูดจบ อิโอริก็ตอบกลับมาว่า [อ๋อ โอเค!] 

ผมไม่ค่อยเข้าใจความหมายของเธอเท่าไหร่

แต่น้ำเสียงของเธอฟังดูสดใส

 

 

[เอาเถอะ ฉันมีเรื่องจะถามหน่อยได้ไหม? 

ได้ยินจากริการิโนะมาว่าคุณไม่ไปเรียนเสริมใช่ไหม?]

ริการิโนะ? คือใคร? แต่คงหมายถึงเพื่อนสาวสองคนของเธอ

“อืม ผมไม่ได้ไป”

[มันแปลกนะที่นักเรียนดีเด่นอย่างอากิไม่ไป! ทำไมล่ะ?]

 

 

“เพราะผมทำงานพาร์ทไทม์น่ะ”

[ห๊ะ? งานพาร์ทไทม์?! ขำอะ!]

มันมีอะไรตลกกัน…? 

ผมไม่สามารถตามทันอารมณ์ของอิโอริได้เลยจริงๆ

“ตามนั่นแหละ”

ผมยังคงตามอารมณ์ของอิโอริไม่ทัน

[อืม งั้นก็ช่างเถอะ… เอาเถอะ เพราะว่าแบบนี้สินะ

พวกริกะริโนะเลยบอกมาว่า

โทวะกับอากิอาจจะไปเดทกันแทนที่จะไปเรียนเสริมใช่ไหม]

“อ๋อ ขอโทษที่ทำให้เข้าใจผิดนะ”

ผมรีบขอโทษไปเพราะคิดว่าเธอคงจะต้องการบ่นเรื่องนี้ 

แต่ดูเหมือนว่าอิโอริจะไม่สนใจ และพูดต่อไป

[เอาล่ะ งั้นวันนี้ว่างมั้ย?  ไปเดทกันจริงๆ ดีกว่า]

“ขอโทษนะ วันนี้ผมมีนัดแล้วน่ะ”

ผมตอบไปทันที

[อ๋อ งั้นก็เสียดาย… เอาไว้คราวหน้าเมื่อไหร่ที่อากิว่าง!

 หลังจากที่เสร็จจากงานพาร์ทไทม์ก็ได้นะ!]

 

 

“ผมยุ่งกับงานพาร์ทไทม์ เลยคงจะยากหน่อย 

แต่ถ้ามีเวลาผมจะบอกนะ”

[อือ! โทวะว่างตลอดอยู่แล้ว ถามมาได้เลยเมื่อไหร่ก็ได้!]

“โอเค ไว้เจอกันนะ”

[อือ!]

หลังจากที่คุยกันเสร็จ ผมก็วางสาย

ผมรู้สึกขอโทษกับอิโอริ แต่ไม่รู้จริงๆ 

ว่าผมอยากจะชวนเธอไปไหนหรือเปล่าแม้แต่ตอนที่ผมหยุดงาน

 

 

“ขอโทษที่มาช้า”

เมื่อมาถึงโรงเรียนและมาที่ห้องสมุดหลังจากเวลานัดกับนัตสึกิ

ผมก็เข้าไปในห้องและหานัตสึกิได้ไม่ยาก

“ไม่เป็นไรหรอก รถไฟที่ชนบทมันรอนานฉันเข้าใจ”

เธอตอบโดยที่ไม่มองมาที่ผม

เธอดูเหมือนจะไม่ได้โกรธผมที่มาช้าขนาดนั้น

“ที่นั่งตรงนี้จองไว้ให้แล้วสินะ”

ผมพูดไปขณะที่นั่งลงตรงที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับนัตสึกิและมองไปรอบๆ

 

 

“วันนี้ไม่มีนักเรียนคนอื่นมาที่ห้องสมุดเพราะไม่มีเรียนเสริม

และถ้าอยากเรียนก็คงไปเรียนที่บ้านหรือที่สถาบันกวดวิชาแทนมั้ง

 ยิ่งนักเรียนปีหนึ่งกับปีสองที่อยู่ในชมรมยิมนาสติกก็คงไม่มาเลย”

เมื่อพูดถึง [สถาบันกวดวิชา] 

นัตสึกิก็ดูเหมือนจะลังเลที่จะตอบคำถามของผม

“เอ่อ… แล้วเธอไม่ไปสถาบันกวดวิชาเหรอ?”

ผมหยิบกระเป๋าออกมา เอาการบ้านที่ต้องทำในวันนี้ออกมาเตรียม 

และเตรียมอุปกรณ์การเขียนแล้วก็หันไปมองนัตสึกิ

เธอดูเหมือนจะลังเลที่จะตอบคำถามนี้

“ฉันอยากจะเอาชนะปัญหาของตัวเองให้ได้ในแบบของฉันเอง”

เมื่อได้ยินคำตอบที่ช้าและดูไม่มั่นคงของนัตสึกิ 

ผมรู้สึกเหมือนเธออาจจะโดนแกล้งที่สถาบันกวดวิชาสินะ

หรืออาจจะมีอะไรร้ายแรงกว่านั้น

เข้าใจแล้ว

ผมเลยไม่ถามต่อ และเริ่มทำการบ้านของตัวเองต่อไป

 

 

นัตสึกิไม่ได้พูดอะไรเลยเช่นกัน

เราทั้งคู่ทำการบ้านไปเงียบๆ สักพักหนึ่ง

…

“คิดว่าแค่นี้พอแล้วล่ะ”

ผมได้ยินเสียงนัตสึกิแล้วก็หันไปมองที่หน้าต่าง

พระอาทิตย์ตกดินไปแล้ว ดูเหมือนผมจะตั้งใจทำการบ้านนานเกินไป

ผมลุกขึ้นยืดตัวและนั่งลง

นัตสึกิกับผมเก็บเอกสารและอุปกรณ์การเขียนที่วางอยู่บนโต๊ะใส่กระเป๋า

“หลังจากนี้นายยังมีเวลาอีกใช่ไหม?”

“ก็ไม่ได้มีอะไรนะ แล้วเธออยากไปที่ร้านอาหารแล้วทำการบ้านต่อไหม?”

นัตสึกิส่ายหัวตอบคำถามของผม

“สวนที่นายเคยพาฉันไปนะ 

ที่มีดาดฟ้าไว้ดูวิวทิวทัศน์ของชนบททั้งหมดน่ะ มันก็ไม่ได้แย่นะ”

 

 

อาทิตย์ที่แล้วในวันหยุดของผม ผมพานัตสึกิไปที่นั่น

“ดีใจที่เธอชอบ” 

“ทั้งที่ตอนอยู่บนดาดฟ้าเธอกลัวจนแทบช็อคเพราะเจองูนี้เนอะ”

เมื่อนึกถึงคำพูดนั้น 

นัตสึกิก็มองมาที่ผมด้วยสายตาไม่พอใจแล้วพูดว่า

“ลืมเรื่องนั้นไปซะ”

แล้วเธอก็หายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะพูดต่อ

“เพื่อเป็นการตอบแทน วันนี้ฉันจะพานายไปดูอะไรดีๆเอง”

พูดจบเธอก็ลุกขึ้นจากที่นั่ง

อะไรคือสิ่งดีๆ ที่เธอจะพาไปดูล่ะ? 

ผมไม่ได้คาดหวังอะไรเท่าไหร่ แต่ก็ตามเธอไป

 

 

นัตสึกิขึ้นบันไดไปที่ดาดฟ้าของอาคารโรงเรียน

แล้วเธอก็ย่อตัวลง

เปิดกุญแจที่ล็อคด้วยคลิปสองอันที่บิดเป็นเกลียว

“เธอเก่งนะเนี่ย… 

เทคนิคที่เธอใช้ก็มีประโยชน์ในหลายๆด้านด้วย”

ผมชมไปด้วยความประทับใจ

“หยุดพูดอะไรไร้สาระได้แล้ว”

นัตสึกิตอบมาพร้อมกับดุเบาๆ

 

 

เธอขึ้นไปบนดาดฟ้า และผมตามขึ้นไป

“แล้วอะไรคือสิ่งดีๆ ที่เธอจะพาไปดูล่ะ?”

“ยังไม่เห็นหรอก”

เธอพูดพลางมองไปที่ท้องฟ้าที่เริ่มมืดลง

ผมสงสัยว่าเธอมีวันพิเศษอะไรที่ทำให้ต้องมาดูดาวกันหรือเปล่า

ผมมองไปที่ท้องฟ้าเหมือนที่เธอมอง

 

 

มันเป็นวันที่ท้องฟ้าค่อนข้างสวย 

เราสามารถเห็นดาวได้อย่างชัดเจน

มาคิดๆดู…ว่าครั้งสุดท้ายที่ผมมองท้องฟ้ายามค่ำคืนแบบนี้เมื่อไหร่?

“บางคนบอกว่าท้องฟ้าในเมืองมันแคบ 

แต่ท้องฟ้าในชนบทมันกว้าง 

แต่นายไม่คิดเหรอว่าอันนี้ไม่ค่อยถูกต้องน่ะ?”

นัตสึกิพูดขึ้นอย่างกะทันหันขณะที่เธอมองไปที่ท้องฟ้า

“มันจริงที่ท้องฟ้าในเมืองมันดูแคบ เพราะอาคารสูงมาบดบัง 

แต่ว่าไม่คิดว่าท้องฟ้าในชนบทมันน่ารำคาญจากสายไฟที่มีอยู่เยอะ”

“คงใช่”

“แต่เพราะที่นี่ไม่มีอะไรบดบังท้องฟ้าเลย ทำให้คิดว่าท้องฟ้าในชนบทมันกว้างจริงๆ”

มันก็แค่การพูดคุยธรรมดา ๆ

 

 

แต่ผมก็ถามสิ่งที่ค้างคาใจ

“นัตสึกิ วันนั้น… เธอไม่ได้มองขึ้นไปที่ท้องฟ้าเลย เธอมองลงไปที่พื้น”

ตอนที่ผมเห็นเธอครั้งแรกบนดาดฟ้านี้ เธอมองลงไปที่พื้นในขณะที่ฝนตก

“บางครั้งการมองขึ้นไปมันเหนื่อย 

เลยอยากมองลงไปและรู้สึกผ่อนคลายบ้างนะ”

นัตสึกิพูดออกมาด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์

ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ

เธอคงคิดว่าปัจจุบันที่เธอถูกคนรอบข้างรังแกมันเจ็บปวด

อาจจะเป็นเพราะเธอยังมีความหวังที่

จะได้กลับไปโตเกียวในปีหน้าเลยพยายามอดทนอยู่

— แต่ท้ายที่สุดแล้ว หัวใจของเธอก็แตกสลาย 

และเลือกที่จะจากไปเอง

“โอ้ เริ่มแล้ว”

นัตสึกิพูดเบาๆ และชี้ไปที่ท้องฟ้า

เมื่อผมหันไปตามทิศทางที่เธอชี้ 

ก็เห็นแสงสว่างที่สดใสเต้นระยิบระยับในท้องฟ้ายามค่ำคืน

แสงสีสันสดใสเหล่านั้นบานสะพรั่งขึ้นทีละดอก

ผมนิ่งเงียบและมองดูมัน

 

 

ผมไม่ทันสังเกต แต่ดูเหมือนวันนี้จะเป็นวันที่มีงานเทศกาลดอกไม้ไฟ

นัตสึกิคงจะตั้งใจแนะนำให้ผมมาศึกษาที่โรงเรียนที่ต้องนั่งรถไฟมา

แทนที่จะไปที่ร้านอาหารแบบปกติ ก็เพื่อพาผมมาดูการแสดงดอกไม้ไฟนี้

“ขอบคุณนะ นัตสึกิ”

“ฉันคิดว่ามันจะเป็นการพักผ่อนที่ดีสำหรับเราสองคน”

เธอพูดออกมาแล้วก็พูดต่อ

“แค่… มันเล็กกว่าที่คิดไว้มากเลย”

ผมหัวเราะเบาๆ 

คิดว่าเป็นนิสัยของเธอที่ทำให้เธอสามารถสร้างศัตรูได้ง่าย

“แผนของฉันพังแล้วล่ะ 

ดูเหมือนจะไม่สามารถตอบแทนนายได้กับดอกไม้ไฟที่เล็กและแย่แบบนี้”

“ไม่เป็นไร”

เมื่อผมตอบไป 

นัตสึกิก็ขมวดตา

เหมือนพยายามจะมองไกลไปกว่าดอกไม้ไฟที่อยู่ในระยะไกล

“ตอนที่ฉันยังเรียนอยู่ในประถม

แม่กับพ่อพาฉันไปดูดอกไม้ไฟในโตเกียว… 

มันสวยกว่าเยอะเลย”

 

 

ดอกไม้ไฟที่โด่งดังที่สุดคืองานดอกไม้ไฟที่สะพานซุมิดากาวะ

มีงานดอกไม้ไฟอีกหลายงานในโตเกียว

 และแน่นอนว่ามันมีงบประมาณและขนาดที่ใหญ่กว่าที่นี่ในชนบทมาก

“เธอคงพูดถูก”

“ถ้าเธอเข้าเรียนมหาวิทยาลัยในโตเกียวได้ 

ฉันจะพานายไปดูนะ”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ผมมองไปที่เธอ

เราสองคนไม่ได้สบตากัน 

เพราะเธอกำลังมองขึ้นไปที่ดอกไม้ไฟ

แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังมองไปที่ใบหน้าของเธอแล้วตอบ

“ได้ ผมจะรอ”

เมื่อได้ยินคำตอบของผม นัตสึกิก็ยิ้มให้ผมเงียบๆ

เห็นรอยยิ้มของเธอทำให้ผมรู้สึกขำตัวเอง

— น่าเสียดาย มันเป็นสัญญาที่จะไม่มีวันได้ทำให้เป็นจริง