“ก็ในสายตาของคุณ ฉันมันอีตัวไม่ใช่หรือไง เมื่อคืนคุณทำให้ฉันรู้ตัวว่าฉันควรทำยังไงกับตัวเอง และฉันก็ตั้งใจไว้แล้วว่าจะลืมคุณให้ได้”

น้ำตาไหลพรากออกมา ความเจ็บปวดจากความโหดร้ายของผู้ชายตรงหน้าทำให้หล่อนไม่อยากจะเสี่ยงกลับเข้าไปในลำเนาเสน่หานั้นอีก กลัวว่าจะต้องเจ็บมากกว่าเดิมอีกหลายเท่า

“แต่คุณไม่มีทางลืมผมได้ และทุกอย่างจะจบได้ก็ต่อเมื่อผมเป็นฝ่ายทำให้มันจบเท่านั้น”

อวดดี โอหัง แต่หล่อนก็ยังหลงรักเขาหัวปักหัวปำ ไม่น่าเชื่อว่าหล่อนจะยังมีเยื่อใยต่อผู้ชายคนนี้อยู่อีก ทั้งๆ ที่เมื่อคืนก็ถูกเขาไล่ราวกับหมูกับหมา

“แต่ฉันเกลียดคุณ”

คนตัวโตพรมจูบไปทั่วใบหน้าที่นองน้ำตาของหล่อน ลิ้นแกร่งของเขาไล้เลียจนหยาดน้ำตาแห้งเหือด

“คุณเกลียดผมไม่ลงหรอกลูกหยี คุณไม่สามารถเกลียดผมได้ ก็เหมือนกับที่ผมไม่สามารถเกลียดคุณได้เลย แม้ว่าจะพยายามมากแค่ไหนก็ตาม”

หญิงสาวเบิกตากว้าง มองผู้ชายเจ้าของอ้อมกอดอบอุ่นทั้งน้ำตา

“คุณน่ะเหรอไม่เกลียดฉัน ในเมื่อทุกอย่างที่คุณกระทำลงไป มันเต็มไปด้วยความเกลียดชัง”

“ไม่มีความเกลียดเลยในความสัมพันธ์ของเรา มีแค่ความพยายามที่จะเกลียดเท่านั้น”

คนตัวโตดันร่างอรชรของยาหยีให้นอนลงบนที่นอน และทาบทับตามลงมา แม้จะพยายามขัดขืนแต่ก็ต่อสู้กับหัวใจของตัวเองไม่สำเร็จ เมื่อเช้าอุตส่าห์เล่นบทผู้หญิงเย็นชาได้อย่างดีเยี่ยม แต่มาตกม้าตายเอาตอนที่ถูกปากร้อนๆ มืออุ่นๆ สำรวจเนื้อตัวซะงั้น

“จำได้ไหมว่าผมเคยบอกว่ารักคุณ”

“คุณบอกว่าบางทีคุณอาจจะไม่เคยรักฉันเลย”

คอร์เนลระบายยิ้มออกมา ค่อยๆ เปลื้องผ้าออกจากกายสาว เจ้าหล่อนขัดขืนแต่เขาก็สามารถเอาชนะได้อย่างไม่ยากเย็นเลยแม้แต่นิดเดียว

“นั่นเป็นคำพูดที่ผมใช้ป้องกันหัวใจจากคุณต่างหาก แต่สุดท้ายก็ทำไม่สำเร็จ แค่เห็นคุณเย็นชาใส่เมื่อเช้า ผมก็คลั่งจนอกแทบจะระเบิดแล้ว รู้ไหมว่าผมยอมได้ทุกสิ่ง แต่ยอมให้คุณมองไม่เห็นผมอยู่ในสายตาไม่ได้”

“คุณพูดเหมือนกับว่าฉันคือคนสำคัญของคุณ ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้หรอก”

ยาหยีส่ายหน้า น้ำตายังคงไหลพราก คอร์เนลยิ้มบางๆ พร้อมกับก้มลงจูบปากอิ่มแผ่วเบา แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเทาเล็กน้อย มันบอกให้รู้ว่าผู้ชายที่คนทั้งโลกเรียกว่าเทพบุตรผู้เหี้ยมโหดกำลังประหม่าและเขินอายอย่างที่สุด

“ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาผมพยายามบอกตัวเองว่าคุณทรยศ คุณไม่ได้รักผม และการที่คุณเอาตัวรับกระสุนแทนผมก็เป็นเพียงแค่ละครฉากหนึ่งที่เกิดผิดพลาดเท่านั้น แต่ผมก็เกลียดคุณไม่สำเร็จ พยายามทำงานทั้งวัน พยายามควงผู้หญิงคนอื่น”

“ถึงได้มีข่าวกับผู้หญิงแทบทุกวัน”

คอร์เนลได้ยินคำพูดประชดประชันของยาหยีเต็มสองหูแต่เขาก็ไม่คิดจะโต้ตอบ ในเมื่อสิ่งที่เขาต้องการพูดยังไม่จบสิ้น

“แต่ผมก็ยังลืมคุณไม่ได้ ผมคิดถึงคุณทุกคืนจนต้องเปลี่ยนห้องนอน”

“ป้าเชอรี่บอกฉันแล้ว” เผลอระบายยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

“และเมื่อคืน…ที่ผมทำร้ายกาจกับคุณลงไป ก็เพราะผมเกลียดตัวเอง เกลียดที่ตัวเองไม่เคยสามารถต้านทานคุณได้เลยแม้แต่ครั้งเดียว  แต่คงไม่เท่าคุณ…ผมขอโทษนะลูกหยี ขอโทษที่ทำให้คุณเจ็บปวด เมื่อก่อนผมรักคุณมากแค่ไหน ตอนนี้ความรักของผมก็ยังคงมีให้คุณเช่นเดิม”

“แต่ว่าฉัน…”

นิ้วแกร่งยกขึ้นจุปากของหล่อนเอาไว้ และชิงพูดเสียเอง

“คุณคงเกลียดผมเข้าไส้แล้วสินะ แต่ถึงยังไงผมก็ยอมให้คุณจากไปไม่ได้อยู่ดี ผมคงต้องตายแน่ๆ หากข้างกายไม่มีคุณอีกครั้ง มันทรมานนะที่ต้องนอนหลับไปพร้อมๆ กับความคิดที่ว่าคุณจะไม่กลับมาหาผมอีกแล้ว”

น้ำเสียงของคนตัวโตดูเศร้าสร้อยจับใจ และเมื่อเขาทำท่าจะผละออกห่าง มือบางก็รีบตวัดรัดรอบกายกำยำเอาไว้แน่น เป็นเชิงบอกว่าหล่อนเองก็เสียใจเหมือนกันที่ต้องนอนอย่างเดียวดายตามลำพังบนเตียงมาตลอดทั้งเดือน

“อื้อ…อย่าซนสิคะ พะ…พอก่อนค่ะ”

หญิงสาวพ้อเสียงระทดระทวย กว่าจะรวบรวมสติพูดต่อได้ก็ปาเข้าไปหลายอึดใจเลยทีเดียว ก็พ่อเจ้าประคุณเล่นซุกซนซะเหลือเกินนี่ ลูบนู่น คลำนี่ จับนู่น บีบนี่ จนกายสาวชอกช้ำไปซะทั้งตัว

“อย่าขัดใจผมสิทูนหัว ผมจะคลั่งแล้วนะ”

‘นั่นไง ดูสิ คนตัวโตเอาแต่ใจอย่างน่าหมั่นไส้นักเชียว’

“อย่าดื้อสิคะ ฟังก่อน”

ในที่สุดก็ดันใบหน้าแดงก่ำด้วยฤทธิ์เดชของเพลิงสวาทออกจากซอกคอได้สำเร็จ คนตัวโตแสดงท่าทางขัดอกขัดใจออกมา

“ฟังก็ได้ครับ แต่ผมมีเวลาให้แค่หกสิบวินาทีนะ ถ้าพูดไม่จบ ผมไม่สนใจแล้วด้วย รู้ไหมว่าหิวจนตาลายไปหมดแล้ว อยากกินลูกหยี”

สาวน้อยหน้าแดงระเรื่อ คำพูดและสายตาของสามีสร้างความปั่นป่วนให้กับกายสาวได้อย่างมหาศาลเลยทีเดียว

“อยากพูดอะไรก็พูดมาครับ ก่อนจะหมดเวลา” เขาเร่งยิก มองหล่อนราวกับจะกลืนกินเข้าไปทั้งตัวอย่างไงอย่างงั้น

ยาหยียิ้มหวานฉ่ำ จ้องสามีด้วยความรักใคร่หมดหัวใจ ก่อนจะพูดถามในสิ่งที่คาใจของตนเองออกมาด้วยกลีบปากที่สั่นระริก

“ทำไมถึงรักฉันคะ ทั้งๆ ที่ฉันเป็นแค่ผู้หญิงข้างถนนแสนธรรมดา”

คอร์เนลฉีกยิ้มกว้างอีกครั้ง พร้อมๆ กับยักคิ้วข้างหนึ่งขึ้นสูง ซึ่งมันก็ทำให้เขาดูหล่อมากขึ้นอย่างเหลือเชื่อ ยาหยีมัวแต่นอนมองใบหน้าคมสันเพลินจนไม่รู้ว่าตัวเองถูกถอดชั้นในชิ้นสุดท้ายออกไปตอนไหนกันแน่ ตอนที่หล่อนมองเขายักคิ้ว หรือว่าตอนที่หล่อนแลบลิ้นไล้กลีบปากด้วยความกระหายเขากันแน่นะ

“คุณไม่ธรรมดาสักหน่อย ไม่อย่างนั้นจะมัดใจผมได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เรา…กันหรือไง”

สาวน้อยหน้าแดงจัด กายสาวร้อนฉ่าเมื่อพ่อคนตัวโตเริ่มปฏิบัติการล่าสวาทกับเรือนร่างของหล่อนอีกครั้ง ตั้งแต่ซอกคอระหง ไล่ต่ำลงไปยังเต้างามอวบสล้าง และท่าทางจะไม่ยอมหยุดแค่นั้นซะด้วย

“ฉันแทบไม่เชื่อว่าคุณจะติดใจฉัน ทั้งๆ ที่ไม่คุ้นเคยกับความสัมพันธ์แบบนี้เท่าไรนัก”

“คุณไม่เคยเลยต่างหากยาหยี และผมก็ภูมิใจมากเหลือเกินที่ได้เป็นคนสอนทุกอย่างให้กับคุณ ทุกอย่างจริงๆ” เขางึมงำกับปลายถันสีสวยสด หญิงสาวกัดฟันข่มเสียงแห่งความรัญจวนเอาไว้ขณะพยายามพูดออกมาอีก

“ฉันนึกว่าคุณจะคิดว่าฉันจืดชืดซะอีก”

คราวนี้คนตัวโตเงยหน้าจากเต้างามขึ้นมาจ้องมองลึกเข้ามาในดวงตาของหล่อนนิ่งนาน

“หากจะให้พูดจากใจจริง ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเลือกคุณ ทำไมถึงต้องรักคุณ ทั้งๆ ที่คุณเป็นสาวไร้ประสบการณ์ แถมเรื่องบนเตียงก็ยังไม่เอาไหนเสียเลย ตอนแรกผมคิดว่าแค่ครั้งเดียวผมก็คงจะเลิกติดต่อกับคุณอีก แต่พอได้ครอบครองคุณจริงๆ ความคิดของผมที่จะปล่อยคุณไปก็ค่อยๆ เปลี่ยนแปร ผมต้องการคุณตลอดเวลาจนแทบบ้า เซอร์เกเตือนผมอยู่บ่อยๆ แต่ผมก็ยังไม่สามารถตัดใจจากคุณได้ แค่อยู่ห่างเพียงชั่วโมงเดียวผมก็เกือบคลั่งจนต้องบุกไปหาถึงในห้องเรียนยังไงล่ะ รู้ไหมว่าผมไม่เคยทำตัวไร้สาระแบบนั้นมาก่อนเลย แต่พอได้มาเจอคุณ ผมต้องทำทุกอย่างที่ตัวเองเคยตั้งแง่รังเกียจ และทุกอย่างที่ผมทำลงไปทั้งหมดก็เพื่อให้มีคุณอยู่ข้างกายผมตลอดไปเท่านั้นเอง”

“คอร์เนล…”

“สัญญาสิว่าคุณจะอยู่กับผม จะไม่เดินไปจากผมอีก”

ยาหยีระบายยิ้มกว้างออกมาทั้งน้ำตา น้ำตาแห่งความดีใจ สุขใจ และซาบซึ้งใจ ไม่เคยคิดเลยว่าผู้ชายที่ดูภายนอกแล้วแสนอำมหิต สุดร้ายกาจ และไม่มีหัวใจอย่างคอร์เนล เวลาหวานแล้วจะทำได้อย่างดีเยี่ยมแบบนี้

“ฉันจะอยู่ค่ะ และจะอยู่กับคุณตลอดไป” สาวน้อยยิ้มหวานทั้งน้ำตา

“ชั่วนิรันดร์…” ยาหยีตอกย้ำความมั่นใจให้กับสามีสุดหล่อด้วยการโขมยจุมพิตเบาๆ ที่แก้มสากของเขาฟอดใหญ่ คอร์เนลยิ้มกว้างจนแก้มแทบปริ พรมจูบดวงหน้านวลของหญิงในอ้อมแขนอย่างไม่คิดจะยอมเสียเปรียบ

“ทูนหัว…ยอดรักของผม”

อ้อมกอดของคอร์เนลแน่นขึ้น ขณะที่ริมฝีปากร้อนผ่าวของเขาก้มลงมาตักตวงความหวานฉ่ำจากกลีบปากที่เผยอรออยู่แล้วของยาหยีอย่างนุ่มนวล ปลายลิ้นใหญ่แทรกลึกเข้าไปเกี่ยวกระหวัดรัดรึงลิ้นเล็กด้วยความหิวกระหาย ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้ไปทั่วเรือนกายสาวด้วยความหลงใหล ทุกสัมผัสอ่อนนุ่มราวกับว่าเขาต้องการจะขอโทษขอโพยในสิ่งที่ตนเองได้กระทำกับหล่อนเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา

“ผมรักคุณ… ลูกหยี”

เขาพร่ำบอกกับผิวสาวของหล่อนในทุกซอกทุกมุม ประกาศให้สาวน้อยรู้ว่าตนเองจะรักและภักดีต่อหล่อนไปตลอดชีวิต

“และจะไม่มีวันหยุดพูดคำนี้เลยตราบที่ผมยังมีลมหายใจอยู่…”

“คอร์เนล…”

ยาหยีนอนหลับตาพริ้มยิ้มรับกับความร้อนแรงของสามีที่เพิ่มทวีขึ้นเรื่อยๆ เมื่ออารมณ์ของเขาเดินหน้ามาไกลเกินกว่าที่จะควบคุมได้ นิ้วเรียวจิกลงบนหัวไหล่ทรงพลังอย่างลืมตัว เมื่อความซาบซ่านฉุดร่างของหล่อนให้ทะยานขึ้นสู่สรวงสวรรค์ เสียงร่ำร้องของเขาดังก้อง ก่อนที่คนตัวโตจะซบลงมาจุมพิตปากอิ่มของหล่อนอีกครั้งเนิ่นนาน

“ผมรักคุณเหลือเกิน แม่ลูกหยีแสนหวาน…”

คนตัวโตกระซิบคำรักข้างหูของหล่อนซ้ำแล้วซ้ำอีกอย่างไม่รู้จักหน่าย สองดวงใจถูกพันธนาการกันไว้อย่างแนบแน่นด้วยสายใยแห่งรักแท้ และแน่นอนว่ามันจะแนบสนิทเช่นนี้ไปชั่วนิจนิรันดร์