“ฉันจะไปรอที่รถ รีบตามไปด้วยล่ะ ไม่อย่างนั้นฉันจะทิ้งนายไว้ที่นี่แหละ!”

ทันทีที่คอร์เนลก้าวยาวๆ ออกไปจากร้านขายของฝากด้วยความเดือดดาล เซอร์เกก็หันกลับมายิ้มบางๆ ให้กับยาหยีและลินดาอีกครั้ง

“อีกหน่อยก็คลั่งแล้วล่ะครับ อีกนิดเดียว”

“ช่างเขาเถอะค่ะ ฉันไม่อยากรับรู้เรื่องราวของเขาอีกแล้ว” ยาหยีพูดขึ้นเสียงราบเรียบไร้ความรู้สึก ลินดายกมือขึ้นตบไหล่เพื่อนเบาๆ

“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะตีหน้าขรึมได้เนียนขนาดนี้ ดูพ่อเทพบุตรตาเขียวสิ หน้ามึนออกไปเลย คงจะตกใจที่ถูกเธอแสดงท่าทางเย็นชาใส่บ้างล่ะมั้ง” ลินดาหัวเราะออกมา ขณะที่ยาหยีเอาแต่ระบายยิ้มขมขื่นออกมาเท่านั้น

“ผมต้องขอตัวก่อนนะครับ ไว้วันเดินทางผมจะไปส่งที่สนามบิน”

“อย่าเลยค่ะ ฉันกับลินดากลับเองได้ ไม่อยากรบกวนคุณ” ยาหยีพูดด้วยความเกรงใจ เซอร์เกส่ายหน้าน้อยๆ

“ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ เพราะบางทีคุณอาจจะไม่ได้กลับตามกำหนดก็ได้ ใครจะไปรู้ ผมไปก่อนนะครับ” เซอร์เกโบกมือให้สองสาว ก่อนจะรีบวิ่งออกจากร้านขายของฝากไปทั้งๆ ที่ยังไม่ได้อะไรติดมือไปเลยแม้แต่อย่างเดียว

“นึกว่าจะนอนอยู่ในนั้นซะอีก” เมื่อมาถึงรถคันงามพ่อคนหน้าบูดก็ค่อนแคะทันที

“ขอโทษจริงๆ ครับนายน้อย”

“ไม่ต้องขอโทษหรอก ว่าแต่ไหนนายบอกว่าจะเข้าไปซื้อของฝากเพื่อนที่รู้จักไง แล้วทำไมไม่เห็นได้อะไรติดมือมาสักอย่างเดียว”

น้ำเสียงข้องใจของคอร์เนลทำให้เซอร์เกต้องรีบแก้ตัว เพราะเขาคงไม่กล้าบอกออกไปหรอกว่าที่เข้าไปในนั่นก็เพราะเห็นยาหยีกับลินดาอยู่ข้างใน

“พอดีของที่อยากได้มันไม่มีน่ะครับ เอาไว้ผมไปหาดูร้านอื่นอีกครั้งดีกว่าครับ”

คอร์เนลหรี่ตาแคบมองคนสนิทอย่างไม่ไว้ใจ ก่อนจะก้าวขึ้นรถ เซอร์เกถอนใจออกมาก่อนจะรีบสวมบทบาทสารถีพารถคันงามเคลื่อนออกไปจากหน้าร้านขายของฝากอย่างรวดเร็ว

ตลอดทางในรถมีแต่ความเงียบ คอร์เนลนั่งหลับตานิ่งคล้ายกับไม่ทุกข์ไม่ร้อนใดๆ ทั้งๆ ที่ภายในอกกำลังถูกแผดเผาด้วยไฟโลกันตร์อย่างอำมหิต ให้ตายเถอะ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ายาหยีจะกล้าแสดงท่าทางเย็นชาแบบนี้ใส่เขามาก่อน ทั้งๆ ที่เขาจ้องหล่อนซึ่งๆ หน้า แต่หล่อนก็ยังทำเฉย ทำเหมือนไม่มีเขาอยู่ตรงหน้า

‘ระยำ! นี่มันเรื่องระยำอะไรกันนะ’

คอร์เนลฟาดกำปั้นลงกับเบาะรถข้างตัวแรงๆ อย่างต้องการระบายอารมณ์ ทำไมเขาถึงลืมผู้หญิงคนนี้ไม่ได้สักทีนะ ทั้งๆ ที่คิดว่าทำได้ดี ทำได้อย่างดีเยี่ยม แต่พอเห็นหล่อนไม่แยแสต่อการมีตัวตนของเขา ชายหนุ่มก็แทบคลุ้มคลั่ง  ตอนนี้หลงคิดไปว่าตัวเองสามารถกุมชัยชนะเอาไว้ในมือได้ แต่ทุกอย่างก็กลับตาลปัตรเมื่อได้เห็นสายตาห่างเหินราวกับคนไม่เคยรู้จักกันของหล่อนเมื่อกี้นี้ มันหมายความว่ายังไงกันนะ?

“มีสายถึงคุณยาหยีค่ะ เอ่อ…เขาบอกว่าเป็นผะ…เอ่อ…สามีค่ะ”

ประชาสัมพันธ์พูดเสียงนุ่มนวลไปตามสาย ลินดาที่เป็นคนรับสายรีบยื่นกระบอกโทรศัพท์ไร้สายให้กับเพื่อนสนิทที่กำลังนั่งเหม่อลอยอยู่บนเตียง

“อะไรเหรอ?” ยาหยีถามขึ้นเมื่อเห็นลินดายื่นโทรศัพท์มาให้ตรงหน้า

“ของเธอ เขาบอกว่าสามีเธอต้องการคุยด้วย”

“สามี? ฉันไม่มีใครนะนอกจาก…”

หญิงสาวนึกถึงคอร์เนลขึ้นมาในทันที แต่เขาจะมาได้ยังไงล่ะในเมื่อเขาเป็นคนบอกหล่อนเองว่าจะไม่เจอกันอีกแล้วในชาตินี้

“อย่าเดาเลยน่ารับเถอะ เดี๋ยวฉันขอตัวลงไปเดินเล่นข้างล่างแป๊บนะ สักสองสามชั่วโมงจะกลับขึ้นมา”

ยาหยีรับโทรศัพท์จากมือเพื่อนมาถือเอาไว้ ขณะมองตามร่างของลินดาหายไปกับบานประตูห้อง หญิงสาวยกโทรศัพท์มาแนบหู

“ผมมีเรื่องต้องการคุยกับคุณ…”

เสียงนี้ต่อให้ตาย หล่อนก็จำได้ไม่มีวันลืมแน่นอน

“คอร์เนล…”

“จะลงมาหรือให้ผมให้ไปหาบนห้องล่ะ”

แค่ได้ยินเสียงเขาเพียงเท่านั้น หัวใจของหล่อนก็เต้นแรงจนน่าตกใจ และหากต้องเห็นหน้าสบตากันด้วย มีหวังหล่อนทำใจแข็งเป็นเย็นชาเหมือนเมื่อเช้าไม่ได้แน่ๆ เลย

“เราไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก และฉันไม่อยากพบคุณ” น้ำเสียงของยาหยีห่างเหินจนคอร์เนลที่ฟังอยู่ถึงกับอึ้งไปหลายวินาที

“งั้นก็แสดงว่าต้องการให้ขึ้นไปบนห้องใช่ไหม ได้…งั้นรอเดี๋ยว!”

ด้วยความหวาดกลัวที่จะต้องเผชิญหน้ากับคอร์เนลตามลำพัง ยาหยีจึงต้องรีบตอบตกลง ยังไงพบกันข้างล่างก็ยังมีคนอยู่ในเหตุการณ์บ้างล่ะน่า

“ก็ได้ ฉันจะลงไปพบ…ที่ไหน”

“ผมรออยู่ที่ล็อบบี อย่าช้าล่ะ ผมไม่ชอบนั่งรอใครนาน” เขาวางสายไปแล้ว แต่หล่อนยังกำกระบอกโทรศัพท์เอาไว้แน่น กำจนข้อนิ้วซีดขาวทีเดียว

“ยังเห็นฉันเจ็บไม่พอหรือไงคะคอร์เนล”

ยาหยีผ่อนลมหายใจออกจากปากยาวๆ เพื่อลดความเครียดภายในอก จากนั้นก็ค่อยๆ วางลงกับแป้น และเดินออกไปจากห้อง มุ่งหน้าลงไปยังล็อบบีอย่างไม่มีทางเลือก