“นายน้อย…เอ่อ…คอร์เนลกลับมาหรือยังคะ”

เชอรี่ส่ายหน้าพรืด

“ยังเลยค่ะ ปกตินายน้อยจะกลับมาถึงบ้านห้าโมงเศษๆ แต่วันนี้ไม่รู้ว่าจะกลับเร็วหรือกลับช้า เพราะเห็นเซอร์เกว่าอาละวาดซะออฟฟิศแทบแตก ไม่รู้ไปกินรังแตนที่ไหนมา นี่ถ้านายน้อยเป็นผู้หญิง ป้าคงคิดว่ากำลังจะมีรอบเดือนแหงๆ”

ยาหยียิ้มบางๆ ขณะเดินตามคนจูงมืออย่างเชอรี่เข้าไปในตึก

“ขึ้นไปรอนายน้อยบนห้องนอนนะคะ เพราะถ้ากลับมาแล้วพ่อเจ้าประคุณมาเห็นคุณตรงนี้มีหวังบ้านแตกตามออฟฟิศอีกแน่ๆ”

หญิงสาวไม่รู้จะพูดอะไรออกมาอีก ตลอดทางจึงค่อนข้างเงียบเชียบ เงียบเสียจนหล่อนได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นระรัวปะทะอกอย่างชัดเจนจนน่าตกใจ และกว่าจะสลัดความหวาดหวั่นออกไปได้ชั่วขณะก็เมื่อได้ยินเสียงเรียกเบาๆ ของแม่บ้านร่างท้วมนั่นแหละ

“ห้องนี่แหละค่ะ เข้าไปเลย”

ยาหยีเลิกคิ้วด้วยความแปลกในเมื่อสมองที่ยังไม่ถึงกับเลอะเลือนของตัวเองร้องบอกว่าห้องตรงหน้าไม่ใช่ห้องนอนใหญ่ของคอร์เนลนี่นา

“ห้องนี้หรือคะ? แต่ว่าห้องนี้มันไม่ใช่…”

เชอรี่รู้ว่ายาหยีกำลังจะพูดอะไรจึงรีบอธิบายขึ้น

“นายน้อยเปลี่ยนมานอนที่ห้องนี้ตั้งแต่วันที่คุณจากไปนั่นแหละค่ะ ถึงแม้เธอจะไม่ยอมบอกถึงสาเหตุว่าทำไมถึงต้องย้ายห้องนอนด้วย แต่ป้าก็พอจะทราบว่าเพราะอะไร”

“เพราะอะไรคะ”

ถามเสียงเบาหวิว หัวใจเต้นระรัว

คอร์เนลก้าวลงจากรถและเดินเข้ามาในตึกด้วยใบหน้าที่บอกบุญไม่รับ วันนี้สมองของเขาพังพินาศย่อยยับเลยทีเดียว เมื่อมันไม่สามารถลบภาพของยาหยีกับไอ้ผู้ชายรูปหล่อคนนั้นไปได้

“ทำเป็นจับมือกันกะหนุงกะหนิงอย่างกับข้าวมันปลามัน ไม่อายฟ้าดินเลยหรือไง ทุเรศชะมัด!”

แม้จะแดกดันยาหยีด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่มันก็ยังกระเด็นไปเข้าหูเซอร์เกที่เดินตามหลังมาติดๆ อยู่ดี

“นายน้อยว่าอะไรนะครับ กะหนุงกะหนิง? ไม่อายฟ้าดิน? ผมงงครับ”

“ไม่มีอะไรหรอก แล้วนายก็เลิกทำเป็นคนหูดีเกินมนุษย์มนาเสียที มันน่ารำคาญ!” คอร์เนลตะคอกใส่ ส่งกระเป๋าทำงานให้กับสาวใช้ก่อนจะก้าวยาวๆ ตรงไปยังสระว่ายน้ำ เชอรี่หันไปสบตาเซอร์เกด้วยความตกใจเพราะคอร์เนลไม่ได้เดินไปตามแผนที่พวกตนวางเอาไว้

“นายน้อยไม่ขึ้นไปพักผ่อนก่อนหรือครับ อาจจะอาบน้ำก็ได้”

คอร์เนลหยุดเดิน หันกลับมาจ้องมองคนสนิทด้วยสายตากระด้าง

“ฉันจะทำอะไรมันเกี่ยวกับนายตั้งแต่เมื่อไรกันเซอร์เก ไปให้พ้นๆ หน้าเลยไป”

ชายหนุ่มเอ็ดตะโรใส่หน้าเซอร์เกอย่างหัวเสีย ก่อนจะตะโกนสั่งเชอรี่ด้วยน้ำเสียงเดียวกัน

“เอาวอดก้าไปให้ฉันที่ขอบสระด้วย ห้ามเกินห้านาทีล่ะ”

“ค่ะนายน้อย” เชอรี่รีบก้มหน้ารับคำด้วยความเคารพสุดๆ เนื่องจากกลัวจะถูกพายุอารมณ์ของเจ้านายหนุ่มเข้าอีกคน และเมื่อลับหลังคอร์เนลแล้ว หล่อนจึงรีบหันไปพูดกับเซอร์เกที่มีสีหน้าไม่ต่างจากหล่อนนักด้วยความผิดหวัง

“ทำไมวันนี้นายน้อยเกิดอยากดื่มเหล้าขึ้นมานะ ทุกทีเห็นมาถึงบ้านก็หมกตัวอยู่แต่บนห้อง”

“เดี๋ยวเมาก็คงขึ้นไปนอนเองนั่นแหละ” เซอร์เกว่า

“ไอ้ที่กลัวก็กลัวตอนเมานี่แหละเซอร์เก เพราะยิ่งเมามากเท่าไร แม่หนูยาหยีของฉันก็คงจะเละมากขึ้นเท่านั้นน่ะสิ กลัวใจนายน้อยจริงๆ เลย”

ข้ารับใช้แสนจงรักภักดีทั้งสองคนต่างพากันถอนใจออกมาพร้อมๆ กันโดยมิได้นัดหมาย เซอร์เกเดินเลี่ยงออกไป ขณะที่เชอรี่รีบเข้าไปหยิบวอดก้าให้กับคอร์เนล เพราะหากเกินห้านาทีพ่อเจ้าประคุณต้องอาละวาดบ้านแตกแน่ๆ