ทันทีที่ผู้ชายตัวโตที่พึ่งรู้จักได้ไม่กี่นาทีก้าวยาวๆ เดินหายไปจากสายตาแล้ว ยาหยีก็ทิ้งกายลงนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิม ความเครียดที่บีบคั้นอยู่ในอกทำให้หญิงสาวต้องยกมือขึ้นกดมันเอาไว้

“ยินดีมากนะครับที่ได้พบคุณยาหยีที่มอสโกอีกครั้ง”

เสียงคุ้นหูยิ่งนัก ยาหยีลดมือที่ปิดหน้าออกแล้วก็ได้เห็นเจ้าของเสียงพูดถนัดตา

“เซอร์เก!”

เจ้าของชื่อระบายยิ้มเป็นมิตรกว่าทุกครั้งที่เคยพบกัน เขาทรุดลงนั่งบนเก้าอี้ตัวตรงข้ามกับหล่อน และเริ่มต้นพูดอย่างไม่คิดจะอ้อมค้อมใดๆ อีก ทั้งๆ ที่หล่อนยังอ้าปากค้างด้วยความตกใจอยู่เลย

“เมื่อกี้ผมเห็นนายน้อยบึ่งรถออกจากที่นี่ราวกับเหาะได้ ปะทะฝีปากกันอีกแล้วหรือครับ”

คำถามของเซอร์เกทำให้คิ้วงามของยาหยีขมวดมุ่น

‘คอร์เนลมาที่นี่เหรอ? แต่หล่อนไม่เห็นเขาเลยนี่’

“ฉันไม่เห็นเขาเลย คุณคงมองผิด”

“ผมจะมองนายน้อยของตัวเองผิดได้ยังไงล่ะครับ นายน้อยขับรถสปอร์ตสวนกับผมจริงๆ และดูท่าทางจะกำลังเดือดดาลมากเสียด้วย”

“ฉันไม่รู้หรอกค่ะว่าเขาเป็นอะไร เพราะฉันไม่ได้เจอเขา หรือบางทีเขาอาจจะมาหาคู่ขาคนใดคนหนึ่งของเขาที่นี่ก็ได้”

น้ำเสียงเต็มไปด้วยความน้อยใจ จนคนฟังอย่างเซอร์เกถอนหายใจออกมา

“ผมรู้นะครับว่าคุณยาหยีมาที่นี่ทำไม”

“คุณจะมาขัดขวางฉันอย่างนั้นหรือ ที่ผ่านมายังไม่พออีกหรือไง”

เซอร์เกรีบส่ายหน้า ก่อนจะพูดอย่างสำนึกผิด

“ผมต้องขอโทษสำหรับทุกเรื่องที่ผ่านมา…ผมระแวงคุณเกินไป”

“ผมไม่ได้กินยาผิดหรอกครับ ผมมีสติครบถ้วนดีทุกอย่าง และที่ผมมาขอร้องคุณในวันนี้ก็เพราะว่าคุณเป็นผู้หญิงคนเดียวที่นายน้อยของผมรัก และนายน้อยของผมจะสามารถกลับมามีชีวิตที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะอีกครั้งหนึ่งได้ก็เพราะคุณ”

“คุณต้องการอย่างนั้นจริงๆ หรือคะเซอร์เก”

รู้สึกว่าเมฆหมอกที่ปกคลุมอยู่ในชีวิตกำลังเริ่มเคลื่อนตัวจากไปทีละนิด ยาหยีระบายออกมาทั้งน้ำตา หัวใจที่เคยเหี่ยวเฉาพองโตขึ้นอีกครั้ง

“ผมรู้สึกอย่างที่พูดทุกคำครับ”

เซอร์เกยิ้มกว้างออกมา ขณะลุกขึ้นยืน

“คืนนี้ถ้าคุณไม่รังเกียจก็ไปหานายน้อยที่ห้องนะครับ”

คำพูดของคู่สนทนาต่างวัยทำเอาแก้มสาวของยาหยีแดงระเรื่อ ความขัดเขินอัดแน่นอยู่ในทุกอณูเนื้ออย่างรุนแรง

“เอ่อ…แต่คอร์เนลอาจจะ…ไม่พอใจ”

“นายน้อยแค่ปากแข็งเท่านั้นเอง แค่คุณยอมเป็นฝ่ายง้อ รับรองว่านายน้อยไม่มีทางปฏิเสธคุณได้หรอกครับ ไปนะครับ ผมจะให้อีวานเปิดทางสะดวกให้”

‘ถ้านี่คือหนทางเดียวที่จะทำให้หล่อนได้คอร์เนลกลับคืนมาข้างกาย หล่อนก็ยินดีจะทำมัน แม้จะต้องถูกคอร์เนลตราหน้าว่าหน้าด้านหน้าทนก็ตาม’

ยาหยีพยักหน้ารับน้อยๆ ขณะขยับตัวลุกขึ้นยืน

“ค่ะ ฉันจะไป ขอบคุณมากนะคะสำหรับความกรุณา”

“ผมต่างหากที่ต้องกล่าวขอบคุณ…ขอบคุณมากนะครับคุณยาหยีที่ให้อภัยในความโง่เขลาของผม และก็ขอบคุณสำหรับความกล้าของคุณ”

“ฉันทำเพื่อตัวเองค่ะ”

ยาหยียิ้มตอบ ขณะยืนมองเซอร์เกคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดรับด้วยท่าทางรีบร้อน และการโต้ตอบที่ได้ยินก็ทำให้รู้ว่าผู้ชายตรงหน้ากำลังคุยกับใคร

“ครับๆ นายน้อย ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้ครับ” เซอร์เกกดตัดสายก่อนจะรีบหันมาเอ่ยลาหล่อน

“ผมคงต้องรีบไปออฟฟิศก่อนครับ เพราะตอนนี้นายน้อยกำลังอาละวาดใส่พนักงานใหญ่เลย ไม่รู้ไปโกรธใครมานักหนา ไปก่อนนะครับ”

ยาหยีโบกมือให้กับเซอร์เกเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ร่างสูงใหญ่ของเขาจะเดินออกไปจากล็อบบีอย่างรวดเร็ว หญิงสาวถอนใจออกมาแรงๆ ก่อนจะตัดสินใจเดินกลับขึ้นห้องพักเพื่อไปเตรียมตัวรับศึกใหญ่สำหรับค่ำคืนนี้ด้วยหัวใจที่ยังหวาดหวั่นเหลือเกิน