เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย - ตอนที่ 83
หนึ่งเดือนแล้วสินะกับการอยู่ตามลำพังบนพื้นแผ่นดินที่ห่างกันคนละฟากฟ้ากับคอร์เนล ยาหยีปล่อยน้ำตาให้ไหลพรากลงมาอาบแก้มนวลอีกครั้งเมื่ออยู่ตามลำพัง เนื่องจากลินดาออกไปกับโกวิทคู่รักของเธอ และจะกลับเข้ามาอีกทีตอนสามทุ่มเศษ
“ฉันลืมคุณไม่ได้หรอกนะคอร์เนล ลืมไม่ลงจริงๆ”
ความเสียใจกัดกินเนื้อหัวใจจนแทบไม่เหลือชิ้นดี หล่อนพยายามคิดว่าคอร์เนลตายแล้ว ตายไปจากชีวิตของหล่อนแล้ว แต่ก็ทำไม่สำเร็จ ทุกลมหายใจของหล่อนยังคงโหยหาเขาแต่เพียงผู้เดียว เวลาที่เคลื่อนผ่านไปในวันหนึ่งๆ มันยาวนานชั่วกัปชั่วกัลป์
มือบางสั่นระริกยกขึ้นป้ายน้ำตาแห่งความเสียใจครั้งแล้วครั้งเล่า สมองนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อหนึ่งเดือนก่อนซ้ำอีกครั้งจนได้
หล่อนตื่นขึ้นมาภายในโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในกรุงมอสโกหลังจากหลับใหลไปถึงสามวันเต็มๆ และคนแรกที่ได้เห็นก็คือเชอรี่ที่คอยเฝ้าหล่อนไม่ห่างกาย
“คอร์เนลล่ะป้า คอร์เนลเป็นยังไงบ้าง”
จำได้ว่านี่คือคำถามแรกที่หล่อนถามเชอรี่
“โธ่! แม่คุณยังห่วงคนอื่นอีกเหรอ ตัวเองแทบจะไม่รอดอยู่แล้ว”
“ป้า บอกฉันก่อน คอร์เนลอยู่ไหน เขาเป็นยังไงบ้าง”
ภาพความเหี้ยมโหดของอังเดรยังติดตาและมันก็ทำให้หล่อนห่วงคอร์เนลเหลือเกิน หล่อนเห็นแม่บ้านร่างท้วมมีสีหน้าลำบากใจก่อนจะพูดออกมา
“นายน้อยไม่เป็นอะไรค่ะ และตอนนี้ก็เดินทางไปนิวยอร์ก เห็นว่าสาขาที่นั่นมีปัญหา”
แม่บ้านวัยกลางคนเก็บงำความลับที่ว่าคอร์เนลมาเฝ้ายาหยีทุกคืนสามวันเต็มๆ เอาไว้ตามคำสั่งของเจ้านายหนุ่ม จากนั้นก็เริ่มพูดในสิ่งที่คอร์เนลต้องการจะให้เด็กสาวตรงหน้าได้ฟัง
“เธอไปตั้งแต่ส่งคุณเข้าห้องผ่าตัดน่ะค่ะ”
รู้สึกเหมือนหัวใจกระตุกแรงๆ หลายต่อหลายครั้ง คอร์เนลเดินทางไปในระหว่างที่หล่อนกำลังอยู่ในความเป็นความตายอย่างนั้นหรือ เขาไม่ห่วงหล่อนเลยหรือไง แต่เขาจะมาห่วงทำไมล่ะในเมื่อหล่อนเป็นต้นเหตุทุกอย่างนี่ แถมยังทรยศเขาอย่างน่าละอายอีก เขาไม่ฆ่าหล่อนให้ตายตกไปก็ถือว่าใจดีแล้ว
“แล้ว…เขาจะกลับมาเมื่อไรหรือคะป้า”
หล่อนได้ยินเสียงคู่สนทนาถอนใจออกมาคล้ายกับอึดอัดอะไรสักอย่าง
“ไม่มีกำหนดค่ะคุณยาหยี นายน้อยบอกว่าจะอยู่ที่นิวยอร์กสักพัก เอ่อ…แล้วก็สั่งให้ดิฉันดูแลคุณยาหยีจนกว่าจะหายดี จากนั้นก็ให้ส่งคุณกลับเมืองไทยค่ะ”
ยาหยีจำได้ว่าตอนที่ได้ฟัง น้ำตาไหลทะลักออกมา คอร์เนลประกาศอย่างโจ่งแจ้งเลยทีเดียวว่าไม่อยากเห็นหน้าหล่อนอีกแล้ว และการที่เขาหนีหน้าไปแบบนี้ก็เพราะเกลียดขี้หน้าหล่อน
“ฝากขอบคุณนายน้อยของป้าด้วยนะคะ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ฉันจะรีบรักษาตัวให้หาย และสัญญาว่าจะไปจากมอสโกให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้”
แม้จะพยายามบังคับเสียงให้เรียบปกติแค่ไหนแต่มันก็ยังคงสั่นระริกโชว์ความอ่อนแอออกมาอยู่ดี หญิงสาวถอนสะอื้น ป้ายน้ำตาทิ้ง ขณะพลิกกายหันหลังให้กับเชอรี่เป็นการปิดบทสนทนาอย่างถาวร
และนับจากวันที่หล่อนฟื้นไปอีกหนึ่งอาทิตย์ หล่อนก็เหินฟ้ามุ่งหน้าสู่กรุงเทพมหานคร ด้วยความอนุเคราะห์จากคอร์เนลที่ส่งผ่านเซอร์เกมาให้ และตลอดระยะเวลาที่หล่อนอยู่ในโรงพยาบาล เขาก็ไม่เคยโผล่หน้ามาให้เห็นเลยแม้แต่ครั้งเดียว
หล่อนพบเขาก็แค่บนหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์เท่านั้นเอง ภาพที่เขาเดินออกมาจากเพนต์เฮาส์สุดหรูกับนางเอกชื่อดังของฮอลลีวูดคนนั้นในนิวยอร์ก และนี่มันก็ยิ่งตอกย้ำความว่าหล่อนถูกคอร์เนลเขี่ยลงถังขยะแล้วอย่างชัดเจน
“นายน้อยบอกให้ผมเรียนคุณยาหยีว่า เรื่องการหย่าจะให้ทนายความติดต่อไปเอง คุณยาหยีไม่ต้องกังวล”
เซอร์เกบอกหล่อนตอนที่มาส่งหล่อนที่สนามบินนานาชาติในกรุงมอสโก ตอนนั้นหล่อนทำได้แค่เพียงพยักหน้ารับช้าๆ และก็รีบหันหลังเดินจากไปทั้งน้ำตานองหน้า
‘ลาก่อนมอสโก ลาก่อนคอร์เนล’
“ร้องไห้อีกแล้วเหรอลูกหยี”
“ลินดา…เธอมาตั้งแต่เมื่อไร ฉันไม่เห็นได้ยินเสียงเลย”
ยาหยีรีบยกหลังมือป้ายน้ำตาทิ้ง พร้อมกับร้องถามด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นเพื่อนสนิทมาหยุดอยู่ข้างกายทั้งๆ ที่หล่อนไม่ได้ยินเสียงเปิดประตูเลยแม้แต่นิดเดียว
“ก็มาตั้งแต่ที่เธอเริ่มต้นร้องไห้นั่นแหละ ดีนะที่เป็นฉัน นี่หากเป็นโจร เธอถูกฆ่าหมกห้องไปแล้ว”
ลินดากระชากเสียงตอบด้วยความหงุดหงิด รู้สึกไม่สบายใจเลยที่เห็นเพื่อนรักร้องไห้ซ้ำแล้วซ้ำอีก และจากที่นับนิ้วมือดู วันนี้แม่ลูกหยีร้องไห้มาเกือบจะครบสิบครั้งอยู่แล้ว
“บอกให้บินไปหาเขาไง บางทีความรักของพวกเธออาจจะกลับคืนมาอีกครั้งหนึ่งก็ได้”
ยาหยีส่ายหน้าทั้งน้ำตา ความหวังหดหายไปตั้งแต่เขาควงกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าแล้วล่ะ
“ไม่มีประโยชน์หรอกลินดา เธอก็เห็นเหมือนกับฉันไม่ใช่หรือว่า ตลอดเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมาคอร์เนลควงผู้หญิงมากมาย และแต่ละคนก็คู่ควรกับผู้ชายสมบูรณ์แบบอย่างคอร์เนลกันทั้งนั้น”
“แต่เขาเคยรักเธอนี่ อย่างน้อยๆ เขาก็เคยบอกกับเธอไม่ใช่เหรอลูกหยี”
“นั่นมันเป็นคำพูดก่อนที่ฉันจะทรยศเขา ลินดา…ฉันยังรักเขาอยู่ แต่เขาไม่ได้รักฉันแล้ว เข้าใจไหม และที่ฉันร้องไห้อยู่แบบนี้ก็เพราะยังตัดใจจากเขาไม่ได้ แต่อีกหน่อยฉันก็จะร้องไห้น้อยลง จนในที่สุดก็จะหยุดร้องไปเอง”
“ไม่มีทางหรอกยายลูกหยี เธอมากรุงเทพฯ แค่ตัวเท่านั้นแหละ แต่หัวใจของเธออยู่มอสโก และอย่าเถียงล่ะว่าไม่จริง” เมื่อเห็นยาหยีทำท่าจะค้าน ลินดาจึงโต้เสียงแข็ง
“ฉัน…”
“ลูกหยี…”
ลินดาทรุดตัวนั่งข้างกายเพื่อนรัก กุมมือบางบีบเบาๆ อย่างให้กำลังใจ
“อย่าทิฐิสิลูกหยี บางทีทุกอย่างอาจจะยังแก้ไขทันนะ พ่อเทพบุตรตาเขียวอาจจะทำไปเพราะต้องการประชดเธอก็ได้นี่ เพราะเท่าที่ฉันสังเกตเขาจงใจจะควงผู้หญิงมากๆ แต่ไม่เคยทนอยู่กับสาวคนไหนนานข้ามอาทิตย์เลยสักคน เขาเปลี่ยนหน้าผู้หญิงตลอดแบบนี้ แสดงว่ายังหาคนมาแทนที่นางในดวงใจอย่างเธอไม่ได้”
“มันคงไม่ใช่อย่างที่เธอคิดหรอกลินดา คอร์เนลคบผู้หญิงไม่นานอยู่แล้ว เขาเป็นคนเบื่อง่าย” ยาหยีแย้งเสียงเศร้าหมอง
“แต่เขาอยู่กับเธอเป็นเดือนเลยนะลูกหยี งั้นก็แสดงว่าไอ้คำว่ารักที่เขาบอกเธอน่ะมันคือความรู้สึกจากใจของเขาจริงๆ น่ะสิ”
นดาดีดนิ้วดีใจ แต่ยาหยีกลับก้มหน้าสะอื้นหนักกว่าเดิมจนเพื่อนต้องดึงเข้ามากอดแนบอก
“ฉันไม่รู้…ตั้งแต่ฉันทรยศเขาในวันนั้น สมองของฉันก็คิดอะไรไม่ออกอีกเลย”
“ใจเย็นๆ เชื่อฉันนะ ทุกอย่างแก้ไขได้ พ่อเทพบุตรตาเขียวยังมีเยื่อใยกับเธออยู่อย่างแน่นอน”
“ไม่มีทางหรอกลินดา คอร์เนลเกลียดคนทรยศที่สุด และเขาก็เกลียดฉันมาก ก่อนมากรุงเทพฯ เขาก็ฝากคนสนิทมาบอกว่าเขาไม่อยากเห็นหน้าฉันอีก แต่เขาไม่ผิดหรอกที่ทำแบบนี้ เพราะหากเป็นฉัน ฉันก็จะทำเหมือนๆ กับเขานั่นแหละ หรือบางทีอาจจะทำมากกว่าเสียอีก”
พยายามจะหัวเราะ แต่ก็ทำได้แค่หัวเราะทั้งน้ำตา ก้อนสะอื้นแล่นขึ้นมาจุกอก หญิงสาวจึงทำได้แค่ก้มหน้าซบกับอกของลินดาเพื่อนสนิทที่กำลังพยายามปลอบใจหล่อนอย่างมีน้ำใจเท่านั้น
“ไม่เอาน่าลูกหยี อย่าร้องไห้…และฟังฉันนะ”
ลินดาเขย่าเพื่อนรักที่กำลังร่ำไห้จนหัวสั่นหัวคลอน จับคางรั้งให้ยาหยีเงยหน้าขึ้นมาประสานสายตาด้วย
“ฟังฉันนะลูกหยี ฟังฉัน! เธอต้องไปมอสโก กลับไปหาพ่อเทพบุตรตาเขียว กลับไปถามเขาให้รู้เรื่องว่ายังรักเธออยู่ไหม หากเขาบอกว่าสิ้นเยื่อใยแล้ว เธอค่อยมาร้องห่มร้องไห้แบบนี้”
“อย่าบังคับฉันเลยลินดา ฉันไม่กล้าสู้หน้าเขาหรอก และที่สำคัญเขาไม่มีทางให้ฉันได้พบหน้าเขาอีกแล้ว เขาเกลียดฉันปานกิ้งกือ”
ยิ่งพยายามหยุดร้อง น้ำตามันก็ยิ่งทะลักไหลอยู่ภายในอก เจ็บช้ำอาดูรจนแทบจะขาดใจ
“ไม่ลองแล้วจะรู้เหรอลูกหยี และหากเธอไม่กล้าไปคนเดียว ฉันนี่แหละจะไปเป็นเพื่อนเธอเอง”
ยาหยีถอนใจออกมา มองเพื่อนรักผ่านม่านน้ำตาด้วยความขอบคุณ
“ฉันรู้ว่าเธอรักฉัน ห่วงใยฉัน แต่ครั้งนี้ฉันทำแบบที่เธอขอไม่ได้จริงๆ ลินดา ฉันทำไม่ได้”
ลินดาเม้มปากแน่น ผละออกห่าง พร้อมๆ กับพูดเสียงแข็งออกมา
“ถ้าเธอไม่ไปมอสโกกับฉัน เราก็เลิกคบกัน เพราะฉันไม่อยากมีเพื่อนขี้ขลาดตาขาวไม่ยอมต่อสู้เพื่อความรักอย่างเธออีก!”
“ลินดา! ลินดา!”
ยาหยีพยายามร้องเรียกเพื่อนรัก แต่ลินดาก็ผลุนผลันออกไปจากห้องพักเสียก่อน ปล่อยให้หล่อนจมปลักอยู่กับการตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตตามลำพังตลอดทั้งคืน
YOU MAY ALSO LIKE
![29[1]](https://www.xn--72c5afc3e6a4acd3tpa.com/wp-content/uploads/2021/08/291-75x106.jpg)
