เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย - ตอนที่ 82
“กราบตีนฉันสิไอ้คอร์น กราบสิ!”
เมื่อเห็นคอร์เนลยังยืนนิ่งงันอยู่ อังเดรจึงเร่งเร้าขึ้น ชายหนุ่มมองยาหยีด้วยสายตาห่วงใย และตัดสินใจคุกเข่าลงตรงหน้าของอังเดร
“คอร์เนล ไม่นะ…อย่าทำ…”
อังเดรหัวเราะร่วน
“ไม่เคยคิดเลยว่าคนอย่างคอร์เนล ซีร์ยานอฟที่มันไม่เคยก้มหัวให้ใครมาก่อน มันกำลังจะก้มลงกราบตีนฉัน เฮ้ย! เบรท ถ่ายรูปไว้หน่อย จะได้เอาไว้เป็นที่ระลึก”
“ครับนาย”
เบรทหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาตั้งท่าเตรียมถ่ายรูปตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว
คอร์เนลกัดฟันแน่น ดวงตาสีเขียววาววับด้วยความคั่งแค้น อังเดรเห็นแล้วก็หัวเราะสะใจ
“เอาสิ กราบตีนกู กราบงามๆ เลยนะ กราบให้สมกับที่มึงคอยขัดแข้งขัดขากูตลอดเวลา เพราะมึงทำให้กูถูกเอฟบีไอเพ่งเล็ง และเพราะมึง ธุรกิจมืดทำรายได้มหาศาลของกูถึงได้หยุดชะงักลง กราบสิ กราบตีนกู ไอ้คอร์น!”
อังเดรบันดาลโทสะด้วยการยกเท้าถีบเข้าไปที่ยอดอกของคอร์เนล
“นี่อย่าทำเขานะ อย่าทำ…”
ยาหยีน้ำตาไหลพราก พยายามตัดเชือกสุดความสามารถแต่มันก็หนาเหลือเกิน ตัดเท่าไรก็ไม่ออกสักที
“ลุกขึ้นมา”
อังเดรตามเข้าไปกระชากคอร์เนลให้ลุกขึ้นนั่งคุกเข่าอีกครั้ง กำลังจะบังคับให้คอร์เนลกราบเท้าอีก แต่เสียงที่เอะอะอยู่ด้านหน้าโกดังก็ทำให้ทุกอย่างหยุดชะงักลง แต่หาใช่การตัดเชือกของยาหยีไม่ และตอนนี้หญิงสาวก็หลุดออกจากพันธนาการอำมหิตนั้นได้เป็นผลสำเร็จ
ยาหยีนั่งนิ่งอยู่ในท่าเดิมโดยปราศจากพิรุธ ขณะดวงตาจับจ้องไปที่ปืนในมือของอังเดรที่ตอนนี้กำลังหันเหความสนใจไปที่ลูกน้องเขม็ง
“ไปดูสิว่าเกิดอะไรขึ้น ไปให้หมดนั่นแหละ ทางนี้ฉันคนเดียวจัดการได้”
“ครับนาย”
อังเดรมองจนลูกน้องออกไปจนหมด ก็หันมาเริ่มบีบบังคับอีกครั้ง
“กราบสักทีสิไอ้คอร์น กราบตีนกูได้แล้ว”
คอร์เนลไม่มีทางเลือกอื่นใดอีก หากศักดิ์ศรีทั้งชีวิตของเขาแลกกับชีวิตของยาหยีได้ เขาก็ยอม เขายอมได้สำหรับผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงที่เป็นเจ้าของดวงใจอันแข็งกระด้างของเขา
“ไม่นะคอร์เนล”
“นายครับ ทั้งตำรวจแล้วก็คนของมันตามมาเป็นโขยงเลยครับ”
เบรทวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามารายงานเจ้านายของตัวเอง
“แล้วคนของเรามาหรือยัง”
“ยังเลยครับ ยังมาไม่ถึงเลย แล้วเราจะเอายังไงกันดีครับ”
เมื่อเหตุการณ์ไม่สู้ดีนัก อังเดรจึงตัดสินใจจะฆ่าคอร์เนลให้ตายก่อนที่จะหลบหนีออกไป แต่ทุกอย่างก็ผิดพลาดเมื่อยาหยีที่นั่งรอโอกาสอยู่พุ่งตัวเข้าใส่จนปืนในมือของอังเดรกระเด็นไปตกลงตรงหน้าของคอร์เนล แล้วคราวนี้หมูก็กลับมาเป็นเสืออีกครั้ง
คอร์เนลตะครุบปืนเอาไว้อย่างรวดเร็ว แล้วก็ลั่นไกใส่ร่างของเบรทที่กำลังจะคว้าปืนขึ้นมายิงเขาอย่างรวดเร็ว
“เบรท! แก! ไอ้คอร์น”
อังเดรตกใจจนหน้าซีด มองร่างของลูกน้องคนสนิทล้มลงสิ้นใจตายต่อหน้าต่อตาอย่างไม่มีทางช่วยได้
คอร์เนลลุกขึ้นยืนตระหง่านอีกครั้ง จ่อปืนไปที่ศีรษะของอังเดรด้วยท่าทางเลือดเย็นไม่แพ้กัน
“ลูกหยี มายืนอยู่ข้างหลังผม”
ยาหยีกำลังจะวิ่งมาแต่ก็พลาดถูกอังเดรกระโดดตะครุบร่างเอาไว้ได้เสียก่อน ทั้งสองล้มลงไปนอนกลิ้งอยู่บนพื้น อังเดรคว้าเศษขวดได้ก็ยกขึ้นมาจ่อคอยาหยีพร้อมๆ กับรอยยิ้มมีชัยระเบิดขึ้นท่วมท้นใบหน้าอีกครั้ง
“อยากให้มันตายก็ยิงฉันสิไอ้คอร์น”
“ลูกหยี…”
“คอร์เนลไม่ต้องห่วงฉัน ยิงมันเลยค่ะ”
และแน่นอนว่าคอร์เนลไม่กล้าที่จะเสี่ยง เขาทนเห็นยาหยีตายไม่ได้ หล่อนเป็นยิ่งกว่าลมหายใจของเขาเสียอีก
“ปล่อยเธอ แล้วผมจะปล่อยคุณอาไป”
“คิดว่าฉันจะเชื่อแกหรือไงไอ้คอร์น ไม่มีทาง! ส่งปืนมาให้ฉัน”
อังเดรหัวเราะลั่น ข่มขู่อย่างเหนือชั้นด้วยการกดเศษขวดแหลมคมลงบนผิวเนื้อบริเวณลำคอของยาหยีแรงขึ้นจนเกิดรอยบาดเลือดไหลออกมา
“อย่าทำเธอนะคุณอา ผมจะคิดว่าทุกอย่างในวันนี้ไม่ได้เกิดขึ้น เราจะกลับไปใช้ชีวิตกันตามปกติ ขอเพียงแค่คุณอาปล่อยยาหยี” คอร์เนลพยายามยื่นข้อเสนอ แต่อังเดรไม่ยอมรับ
“อย่าคิดจะมาหลอกฉันเลย ฉันไม่เชื่อแกหรอก บอกให้ส่งปืนมายังไงล่ะ หรืออยากให้นังเด็กยาหยีตาย ก็ได้…”
“โอเค ผมยอมแพ้แล้ว”
อังเดรหัวเราะสะใจ
“งั้นก็โยนปืนมาให้ฉันสิ ส่งมันมาให้ฉัน”
คอร์เนลไม่มีทางเลือกนอกจากส่งมัจจุราชให้กับฆาตกรที่จ้องจะทำร้ายตนเอง ยาหยีพยายามห้ามปรามแต่ก็หยุดความรักความห่วงใยที่คอร์เนลมีต่อหล่อนไม่ได้
“ปล่อยเธอไป แล้วคุณอาจะฆ่าผมยังไงก็ได้” ชายหนุ่มเค้นเสียงออกมาเมื่อปืนกลับไปตกอยู่ในมือของอังเดรอีกครั้ง
ชายชั่วจอมโลภหัวเราะลั่น ปล่อยยาหยีให้เป็นอิสระ ขณะเดินตรงเข้าหาคอร์เนลด้วยความเจ็บแค้น
“ก็ได้ ฉันรับปาก งั้นแกก็ยืนหลับตาซะ ฉันจะส่งแกไปยมโลกเดี๋ยวนี้แหละ”
คอร์เนลมองยาหยีเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหลับตาลง แค่ยาหยีปลอดภัย เขาก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ขอแค่ให้ผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจปลอดภัยก็พอ ชายหนุ่มยืนหลับตาฟังเสียงอังเดรขึ้นลำกล้องปืนด้วยท่าทางไม่กลัวเกรง
ยาหยีร้องไห้แทบจะขาดใจ หล่อนไม่มีทางยอมปล่อยให้คอร์เนลตายด้วยน้ำมือของไอ้คนหยาบช้าอย่างอังเดรแน่นอน และในจังหวะที่อังเดรลั่นไกปืน หญิงสาวก็กระโดดเข้าไปกอดร่างของคอร์เนลเอาไว้ กอดเขาให้แน่นที่สุดเท่าที่จะจำได้ ดื่มด่ำกับความอบอุ่นครั้งสุดท้ายก่อนที่ความเจ็บที่อัดแน่นบริเวณช่องท้องจะทำให้สำนึกสุดท้ายของหล่อนดับวูบลง
“ลูกหยี! ยาหยี…ไม่นะ!”
คอร์เนลกอดรัดร่างโชกเลือดของยาหยีเอาไว้แนบอก ความเสียใจถล่มยับอยู่ในอก หัวใจของเขากำลังจะขาด ยาหยีจะต้องไม่ตาย หล่อนจะต้องไม่ตาย!
“ไอ้ระยำ!”
ชายหนุ่มกระโจนเข้าใส่ร่างของอังเดรด้วยความแค้นจัด แรงกระแทกจากร่างใหญ่โตของคอร์เนลทำให้ปืนในมือของอังเดรกระเด็นออกไป คอร์เนลกระโดดขึ้นคร่อม และความเจ็บแค้นอย่างสาหัสสากรรจ์ก็ทำให้เขาระดมทั้งหมัดทั้งศอกใส่ร่างของอังเดรครั้งแล้วครั้งเล่า ทุกแรงกระแทกอัดแน่นด้วยความแค้น และในที่สุดอังเดรก็สลบเหมือดสิ้นฤทธิ์ไปในที่สุด
“นายน้อย…นายน้อยเป็นยังไงบ้างครับ”
ทั้งเซอร์เก อีวาน และเหล่าบอดี้การ์ดอีกหลายคนวิ่งกรูกันเข้ามาประคองคอร์เนลที่คร่อมอยู่บนร่างแน่นิ่งของอังเดรด้วยความเป็นห่วง
“ไม่…ฉันไม่เป็นไร แต่ยาหยี…ยาหยีถูกยิง”
นี่เป็นครั้งแรกที่คอร์เนลหลั่งน้ำตาต่อหน้าลูกน้องของตัวเอง
“เซอร์เก เรียกรถพยาบาลเร็วเข้า! เร็วเข้าเซอร์เก ฉันคงอยู่ไม่ได้หากยาหยีตาย”
“รถพยาบาลรออยู่ข้างนอกแล้วครับ นายน้อยใจเย็นๆ คุณยาหยีจะต้องไม่เป็นอะไร เชื่อผมนะครับ”
เซอร์เกเดินเข้าไปยืนอยู่ข้างๆ ร่างของเจ้านายตนเองที่ทรุดตัวลงกอดร่างของยาหยีแนบอก
“รีบพาคุณยาหยีไปขึ้นรถเถอะครับนายน้อย”
คอร์เนลอุ้มร่างอรชรที่หายใจแผ่วเบาขึ้นมาไว้แนบอก ก่อนจะรีบวิ่งออกไปยังรถพยาบาลที่จอดรออยู่หน้าโกดังอย่างรวดเร็ว
“จะให้ผมจัดการกับคุณอังเดรและพวกยังไงดีครับ”
เซอร์เกถามขึ้นเมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มกำลังจะก้าวขึ้นไปบนรถพยาบาล คอร์เนลหันกลับมาด้วยใบหน้ากร้าวกระด้างสุดขีด
“ความจริงฉันอยากจะฆ่ามันให้ตายคามือ แต่ให้กฎหมายจัดการกับมันเถอะ รับรองเลยว่ามันจะไม่มีทางออกมาสูดลมหายใจนอกคุกได้อีกชั่วชีวิต”
“ครับนายน้อย”
คอร์เนลไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก นอกจากเดินขึ้นไปบนรถพยาบาล นั่งกุมมือยาหยีผู้หญิงที่ตัวเองรักสุดหัวใจไปตลอดทาง
‘ยาหยี…ได้โปรด…อย่าจากผมไปเลยนะ ได้โปรดอยู่เพื่อผมเถอะยาหยี’
“ผมรักคุณยาหยี…ผมรักคุณ”
YOU MAY ALSO LIKE
