เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย - ตอนที่ 81

“ครับนาย”

อังเดรแสยะยิ้มชั่วร้ายขณะเดินตามลูกน้องเข้าในโกดังร้างเบื้องหน้า

“วันนี้แกสิ้นชื่อแน่ไอ้คอร์เนล”

หัวเราะออกมาดังลั่น ขณะมองร่างของยาหยีที่ตอนนี้เริ่มดิ้นรนอีกแล้วด้วยความสะใจ

“เฮ้ย! แกะผ้าที่ปากมันออก”

เมื่อผ้าผืนใหญ่ที่พันธนาการริมฝีปากหลุดออกไป ยาหยีก็เริ่มอาละวาดอีกครั้ง

“ไอ้คนเลว ไอ้คนชั่วช้า ปล่อยฉันไปนะ ปล่อยสิ”

หญิงสาวพยายามดิ้นรนแต่ข้อมือที่ถูกมัดไพล่หลังเอาไว้มันทำให้ทางหนีรอดติดลบต่ำว่าศูนย์เสียอีก

“ปากดีไปเถอะ นี่ก็เกือบจะเที่ยงคืนอยู่แล้ว ถ้าผัวของแกมันมาไม่ทัน หรือไม่มาละก็ แกได้เพิ่มรายชื่อของไอ้พวกนี้ลงไปในบัญชีรายชื่อผัวแน่นังเด็กนรก”

ยาหยีปรายตามองลูกน้องสี่ห้าคนของอังเดรที่ยืนจ้องมองมาที่ร่างกายของหล่อนพร้อมกับเลียปากด้วยท่าทางหยาบคายอย่างหวาดกลัว ความขยะแขยงชิงชังพุ่งเข้าใส่ร่างกายจนแทบจะโก่งคออาเจียนออกมา ขณะร่นถอยหนีไปจนแผ่นหลังชนเข้ากับพาเลทไม้เก่าๆ

“พวกแกจะต้องไม่ได้ตายดีแน่ ไอ้คนชั่ว!”

“ถึงฉันจะตายไม่ดี แต่ก็ตายทีหลังแกกับผัวแน่ หุบปากซะแล้วจะไม่เจ็บตัวมากกว่าที่เป็นอยู่”

อังเดรเค้นเสียงดุกร้าวเตือน จนยาหยีต้องหุบปากสนิท แต่ไม่ใช่เพราะความกลัวตายหรอกนะ ทว่าหล่อนกำลังใช้สมองคิดหาทางรอดต่างหากล่ะ

หญิงสาวพยายามขยับมือที่ถูกมัดติดกันด้านหลังอย่างสุดความสามารถแต่มันก็แน่นเหลือเกิน ดิ้นเท่าไรก็ไม่หยุด มือบางควานสะเปะสะปะไปทั่วแล้วก็พบกันเจ้าวัตถุชิ้นเล็กๆ ชิ้นหนึ่ง นั่นก็คือเศษขวดที่แตกตกอยู่ด้านหลัง

“นายครับ มันมากันแล้ว”

เบรทรีบเข้ามารายงานทันทีเมื่อเห็นรถของคอร์เนลแล่นมาจอดที่หน้าโกดังร้าง อังเดรระบายยิ้มชั่วร้าย

“มันมากันกี่คน?”

“รถสองคันครับ น่าจะประมาณห้าหกคน”

คำพูดของลูกน้องเรียกเสียงหัวเราะลั่นจากลำคอของอังเดรได้เป็นอย่างดี คอร์เนลมีแค่ห้าหกคน ในขณะที่คนของเขากำลังจะมาสมทบอีกเป็นโขยง มันตายคามือของเขาแน่ อังเดรหัวเราะสะใจอยู่ในอก

ไม่กล้าเสี่ยงเลยหากเรื่องนั้นมียาหยีเข้ามาเกี่ยวข้อง คอร์เนลขบกรามแน่นจนขึ้นสันนูน เนื้อข้างแก้มกระตุกเป็นริ้วด้วยโทสะแรงกล้า เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำตามความต้องการของไอ้อาระยำจอมโลภตรงหน้า

“ไม่นะคอร์เนล อย่าให้มัน…ฉันยอมตาย”

ร้องห้ามทั้งน้ำตา พยายามอ้อนวอนแต่คอร์เนลไม่ยอมฟังคำพูดของหล่อนเลยแม้แต่นิดเดียว หญิงสาวกัดปากจนเจ็บระบมขณะเร่งมือตัดเชือกที่พันธนาการอิสรภาพของตัวเองอย่างสุดความสามารถ ดวงตาพร่าพรางไปด้วยม่านน้ำตา แทบจะขาดใจตายเมื่อเห็นภาพที่คอร์เนลส่งกล่องเพชรสีทองให้กับไอ้คนชั่วช้าอังเดร

“คอร์เนล…ได้โปรด…อย่าให้มัน”

“คิดว่าผมจะทนเห็นคุณตายได้หรือไงลูกหยี ผมทนไม่ได้หรอกนะ”

คอร์เนลตวาดใส่หน้าหญิงสาวที่กำลังร่ำไห้จนตัวโยนด้วยความเกรี้ยวกราด

อังเดรยิ้มพึงพอใจขณะเปิดกล่องกำมะหยี่สีแดงแล้วพบกับเพชรสีทองที่เขามั่นใจว่ามันต้องเป็นของจริงตรงหน้า แสงของมันระยิบระยับฝ่าความมืดน่ามองเหลือเกิน

“แกได้เพชรไปแล้ว ปล่อยยาหยีไปซะ”

“คิดเหรอว่าฉันจะปล่อยให้พวกแกไปเสวยสุขกันอีก ฉันจะส่งพวกแกลงนรกทั้งคู่”

ในที่สุดอังเดรก็เปิดเผยความชั่วสุดขีดออกมา

“แกผิดคำพูดกับฉันอย่างนั้นเหรอ”

คอร์เนลกัดฟันแน่น จ้องมองอาแท้ๆ ของตัวเองด้วยความเกลียดชัง เขาพยายามสะบัดตัวออกจากพันธนาการของลูกน้องสองคนของอังเดรอย่างเต็มแรง และในที่สุดก็ทำสำเร็จ แต่เขายังไม่ทันได้เคลื่อนที่ไปไหน อังเดรก็เล็งมัจจุราชสีดำกลับมาที่ศีรษะของเขาอีกครั้งเสียก่อน

“ฉันจะส่งแกไปลงนรกพร้อมๆ กันทั้งสองคนนั้นแหละ”

“อย่านะ อย่าทำเขา…ไอ้คนชั่ว แน่จริงก็มาฆ่าฉันสิ มายิงฉันนี่”

ยาหยีร้องท้าทายความตายจากอังเดร เมื่อเห็นว่าคอร์เนลกำลังตกอยู่ในอันตราย อังเดรหัวเราะลั่น เลื่อนกระบอกปืนไปจ่อหัวของหญิงสาวแทน

“อย่าทำเธอนะ! ถ้าแกแตะต้องเธอ ฉันรับรองเลยว่าต่อให้เป็นผีก็จะไม่ยกโทษให้”

คอร์เนลตวาดลั่น ห่วงใยยาหยีสุดหัวใจ

“รักกันเหลือเกินนะ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าผู้ชายที่ดูเผินๆ แล้วไม่มีหัวใจอย่างแกจะรักใครเป็นด้วย นี่คงต้องยินดีกับนังเด็กนี่แล้วสินะที่ได้รักแท้จากแก แต่เสียดายด้วยนะคงต้องไปรักกันต่อในนรกเสียแล้วล่ะ”

“อย่าทำเธอนะ อย่าทำ…คุณอาฆ่าผมเถอะ ได้โปรดอย่าทำยาหยีเลย”

อังเดรหัวเราะด้วยความสะใจ

“ในที่สุดฉันก็สามารถทำให้แกขอร้องฉันได้แล้วสินะ งั้นเข้ามากราบที่ตีนฉันหน่อยเป็นไงไอ้หลานชาย แล้วอ้อนวอนฉันให้ปล่อยเมียแกไป บางทีฉันอาจจะใจอ่อนยอมปล่อยนังเด็กนี่ไปก็ได้นะ”

“ไม่นะคอร์เนล อย่านะ อย่าทำแบบนี้ อย่าทำ…”