เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย - ตอนที่ 8

คิ้วสีเข้มที่ยาวขนานกับดวงตาคมกริบสีเขียวจัดนั้นเลิกขึ้นน้อยๆ ก่อนจะระบายยิ้มออกมาเมื่อสมองเข้าใจความหมายของคู่สนทนาสาวได้อย่างถ่องแท้

“อย่าบอกนะว่าจะใช้เงินต่อรองกับผม”

“มันก็น่าจะได้ผลกับมาเฟียแบบคุณไม่ใช่หรือคะ” แม้จะเกรงกลัวแต่ก็อดจะเหน็บแนมเขาออกไปไม่ได้

คอร์เนลหัวเราะออกมา หรี่ตามองสตรีตรงหน้าด้วยสายตาเข้มจัด

“ถ้าผมเป็นมาเฟียจริงๆ พ่อของคุณตายคงตั้งแต่อยู่ในสนามบินกรุงมอสโกแล้วล่ะ”

คนตัวโตลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินไปหยุดที่กลางห้อง นัยน์ตาสีเขียวจับจ้องมองมาด้วยสายตาที่คนถูกมองเห็นแล้วแก้มร้อนผ่าวอย่างรุนแรง

“ผมว่าเงินไม่น่าสนใจเท่ากับเนื้อสาวของคุณหรอกนะ”

สาวน้อยลุกขึ้นเดินเข้าไปเผชิญหน้ากับผู้ชายที่ตัวเองคิดว่าเป็นมาเฟียอยู่ตลอดเวลา พลางยื่นข้อเสนอที่คิดว่าดีที่สุดของตนเองให้กับเขา

“เจ็ดล้านบาท”

“น้อยไป”

“สิบล้านบาท”

หญิงสาวตัดใจนำเงินในบัญชีทั้งหมดออกมาต่อรอง แต่พ่อเทพบุตรสุดหล่อก็ยังส่ายหน้าแสดงอาการไม่พึงพอใจออกมาอีก

“ถ้าสิบล้านยังน้อยไป แล้วคุณต้องการเท่าไรคะ”

คอร์เนลยิ้มร้ายกาจ เดินเข้าหาร่างอรชรที่ทำเป็นใจกล้ามาหยุดตรงหน้าของตัวเองด้วยท่าทางคุกคาม

“แค่เงินในบัญชีของผมในมอสโกที่เดียวก็สามารถถมมหาสมุทรแปซิฟิกได้แล้ว และคุณคิดว่าผมยังจะต้องการเงินจำนวนขี้ปะติ๋วของคุณอีกอย่างนั้นหรือ”

“รู้ใช่ไหมว่าผมรอนานไม่ได้”

“อย่า…”

ยาหยีอุทานออกมาด้วยความตื่นตระหนก เมื่อริมฝีปากเร้าใจบดขยี้ลงมาอย่างรุนแรง ประกาศศักดาความเป็นผู้ชนะในเกมนรกนี้ในทุกการเคลื่อนไหว ลิ้นร้อนผ่าวบุกรุกเข้ามาในอุ้งปากสาวของหล่อนอย่างถือสิทธิ์ ความหิวกระหายของเขาผลักดันให้หล่อนหมดทางต่อสู้ลงอย่างสิ้นเชิง

ในที่สุดหญิงสาวก็ขยับปากเคลื่อนไหวตามอาจารย์ผู้รอบรู้อย่างคอร์เนลด้วยความกระตือรือร้น และนั่นก็ทำให้คนตัวโตถึงกับครางกระหึ่มออกมาด้วยความพึงพอใจ ความไร้เดียงสาที่เจ้าหล่อนแสดงออกมานั้นช่างกระตุ้นแรงปรารถนาในกายให้กระพือขึ้นอย่างบ้าคลั่ง ทำเอาเขาแทบอดใจรอให้ถึงคืนพรุ่งนี้ไม่ได้เลย

หนุ่มหล่อกัดฟันแน่น ข่มกายข่มใจผละออกห่างจากร่างอรชรที่ระทดระทวยอยู่ในอ้อมแขนด้วยความยากลำบาก ไอ้เจ้าความต้องการที่อยากผลักแม่คุณให้นอนหงายลงบนพื้นพรมกลางห้อง หรือไม่ก็บนโซฟานุ่ม แล้วจัดการดื่มกินความสาวซะ ช่างมีอำนาจแรงกล้าเสียจริงๆ

ให้ตายเถอะ เขาไม่เคยต้องตกอยู่ในสถานการณ์ทางเพศที่ตึงเครียดแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต สถานการณ์ที่น่าอึดอัดและแสนปวดร้าว แต่ผู้หญิงที่กำลังยืนตัวสั่นงันงกตรงหน้าสามารถทำให้มันเกิดขึ้นได้ เพียงแค่จูบเดียวเท่านั้น

คอร์เนลถอยหลังออกห่างโดยอัตโนมัติ เมื่อสมองร้องเตือนออกมาว่าแม่สาวน้อยตรงหน้าคือหายนะตัวเอ้ของตนเอง

ไม่มีทางหรอก…ผู้หญิงเกรดต่ำ ผู้หญิงข้างถนนอย่างยาหยีน่ะเหรอจะเป็นหายนะสำหรับเขาได้ ไม่มีทางเป็นไปได้อย่างแน่นอน

“จูบแรกอย่างนั้นหรือ”

สติที่เคยถูกครอบงำด้วยแรงปรารถนาลูกใหญ่เริ่มกลับมาทำงานอีกครั้ง และนั่นมันก็ทำให้คนที่ถูกถามถึงกับหน้าแดงก่ำ

“ฉัน…” ติดอ่างขึ้นมาในพริบตา

คอร์เนลหัวเราะเบาๆ ในลำคอด้วยความพึงพอใจ พลางหมุนตัวเดินไปหยุดที่ริมหน้าต่างบานเดิมที่หล่อนเห็นเขายืนตอนที่ก้าวเข้ามาในห้องครั้งแรก เขายืนนิ่งคล้ายกับกำลังใช้ความคิด และหล่อนเองก็ไม่โง่พอที่จะทำลายความเงียบสงบนั้นออกไป

สาวน้อยเป่าปากด้วยความโล่งอกที่สามารถประคองตัวเองให้มาถึงโซฟาได้โดยที่ไม่ล้มลงไปกองกับพื้นให้เสียหน้ามากไปกว่านี้ แต่แล้วจู่ๆ คนตัวโตที่ยืนนิ่งอยู่นานสองนานก็ทำลายความเงียบขึ้นด้วยน้ำเสียงสุดแสนกระด้าง

“กลับไปซะ”

เขาหันกลับมามองหล่อนอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ในดวงตาคมกริบสีเขียวจัดคู่นั้นดุดันน่ากลัว มันไม่หลงเหลือความหิวกระหายอยู่เลยแม้แต่นิดเดียว สาวน้อยนั่งนิ่งงันด้วยความสับสน ตามอารมณ์ของคอร์เนลไม่ทัน และยังไม่ทันได้โต้ตอบอะไร พ่อคนตัวโตก็ตวาดลั่นไล่ซ้ำออกมาอีกซะก่อน

“หูแตกหรือไง บอกให้ไสหัวไปให้พ้น ไปสิ!”

และไม่ต้องรอให้คนเจ้าอารมณ์ไล่ซ้ำ หญิงสาวก็รีบเผ่นออกจากห้องทำงานนั้นในทันที เสียงปิดประตูเบาๆ ช่วยเตือนให้คอร์เนลรู้ว่าตอนนี้แม่ตัวหายนะออกไปพ้นจากรัศมีสายตาของตัวเองแล้ว หนุ่มหล่อถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้หญิงธรรมดาๆ อย่างยาหยีจะทำให้อารมณ์ของเขาเตลิดไปไกลได้ถึงเพียงนี้

แค่จูบเดียว แค่จูบเดียวเท่านั้น เจ้าหล่อนก็สามารถปลุกความปรารถนาอันแรงกล้าจากกายของเขาให้ลุกโชนขึ้นได้อย่างน่าอัศจรรย์ใจ ทั้งๆ ที่ผู้หญิงหลายต่อหลายคนที่เขาเลือกขึ้นเตียงต้องใช้วิธีต่างๆ นานากว่าจะปลุกเขาให้ร้อนผ่าวได้แบบนี้ ไม่อยากจะเชื่อ มันเหลือเชื่อเหลือเกิน