เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย - ตอนที่ 79
อังเดรที่กำลังหัวเสียอยู่กับสายโทรศัพท์ของเอริก้าต้องหงุดหงิดเพิ่มมากขึ้นอีกหลายเท่าตัวเมื่อลูกน้องเข้ามารายงานด้วยใบหน้าตื่นตระหนกว่ายอดชายได้ผูกคอตายไปเสียแล้ว
“แค่นี้นะยายเอม พ่อมีเรื่องด่วนต้องทำ”
อังเดรตัดสายลูกสาวที่กำลังแว้ดๆ ใส่หูอย่างรำคาญเต็มทน ก่อนจะหันมาเค้นเสียงถามลูกน้องอีกครั้งด้วยความตกใจไม่แพ้กัน
“ว่าไงนะ ไหนแกบอกฉันอีกครั้งสิเบรท”
“ไอ้ยอดชายมันผูกคอตายไปแล้วครับ”
เมื่อได้ยินชัดเต็มสองหู อังเดรถึงกับสบถออกมาด้วยความเจ็บแค้นใจ
“ไอ้ระยำ! มันคงคิดสินะว่าหากมันไม่อยู่แล้ว ฉันจะบังคับลูกสาวของมันไม่ได้ ฝันไปเถอะ ฉันไม่ยอมแพ้แค่เพียงมันสิ้นลมหายใจหรอก”
อังเดรหัวเราะลั่น ใบหน้าอัดแน่นไปด้วยความเหี้ยมโหดก่อนจะหันไปสั่งลูกน้องด้วยน้ำเสียงชั่วร้ายราวกับปีศาจในนรก
“ห้ามแพร่งพรายเรื่องที่ไอ้ยอดชายมันตายแล้วเด็ดขาด รอให้นังเด็กยาหยีมันเอาเพชรสีทองของจริงมาให้ฉันเสียก่อน เมื่อนั้นแกค่อยสงเคราะห์ให้พ่อลูกได้ไปอยู่ด้วยกัน”
“ครับนาย”
เบรทลูกน้องคนสนิทเดินออกไปแล้ว อังเดรจึงต่อสายหาวินซ์ เอเมอร์ตัน ผู้ชายที่ยึดขวัญชีวาลูกสาวบุญธรรมของตนเองเอาไว้เป็นหลักประกัน
“เพชรสีทองจะต้องถึงมือคุณวินซ์ในวันพรุ่งนี้ เตรียมเงินห้าสิบล้านเหรียญเอาไว้รอผมได้เลยครับคุณวินซ์”
วินซ์วางสายโทรศัพท์ก่อนจะหันมามองขวัญชีวาที่จ้องมองเขาอยู่ก่อนแล้วด้วยสายตามืดมิด ก่อนที่คำพูดไร้ความรู้สึกจะกระเด็นออกไป
“พ่อคุณโทรมา…”
“พ่อหรือคะ พ่อถามถึงฉันไหม พ่อบอกไหมว่าจะมารับฉันกลับบ้านเมื่อไร” ท่าทางของสาวน้อยที่นั่งอยู่คนละมุมห้องกับตนเองทำให้วินซ์อดเวทนาไม่ได้
“เขาไม่ได้เอ่ยถึงคุณเลยแม้แต่คำเดียว”
ขวัญชีวานิ่งอึ้ง ก้มหน้าซ่อนน้ำตาแห่งความน้อยอกน้อยใจเอาไว้ วินซ์หรี่ตาแคบมองด้วยความสงสาร โดยลืมไปสนิทเลยว่าผู้ชายสายเลือดทระนงอย่างตนเองไม่เคยมีความรู้สึกพวกนี้มาก่อนเลยในชีวิต โดยเฉพาะกับเพศตรงข้ามที่ซื้อสามารถซื้อได้ด้วยเงินตรา
คอร์เนลไม่เคยรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต ความเจ็บปวดที่เกิดจากการทรยศของคนที่ตัวเองรัก ชายหนุ่มจ้องมองตู้เซฟของตัวเองที่ว่างเปล่าด้วยสายตาผิดหวัง หัวใจถูกบีบคั้นอย่างรุนแรงจนแทบจะไม่สามารถหายใจได้อีกต่อไป
“คุณทรยศผมจริงๆ”
“นายน้อยครับ รถพร้อมแล้วครับ”
เสียงเรียกเบาๆ ของเซอร์เกดังอยู่ข้างหลัง คอร์เนลข่มความปวดร้าวเอาไว้ภายใต้หน้ากากเย็นชา ก่อนจะหันกลับไปเผชิญหน้ากับคนสนิท
เซอร์เกอึ้งไปนานทีเดียวเมื่อเห็นดวงตาสีเขียวมรกตของคอร์เนลแดงก่ำ ริ้วรอยแห่งความเจ็บปวดพาดผ่านใบหน้าหล่อเหลานั้นมากมายนัก นายน้อยของเขากำลังร้องไห้?
“ถ้าฉันเชื่อนาย ไม่ดื้อดึงพายาหยีมาที่มอสโกด้วย ป่านนี้ฉันก็คงตัดใจจากเธอได้แล้ว และก็คงไม่ต้องมาเสียใจกับการทรยศของเธอเหมือนในตอนนี้”
น้ำเสียงของคอร์เนลสื่อความหมายแห่งความผิดหวังได้อย่างดีเยี่ยม เซอร์เกเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าของเจ้านายตัวเอง
“บางทีการได้รู้ได้เห็นกับตาตัวเอง มันก็ดีต่อหัวใจนะครับ”
“ฉันไม่คิดว่ายาหยีจะทำแบบนี้…ฉันผิดหวัง”
คอร์เนลขบกรามแน่น ความผิดหวังจากการถูกทรยศหล่อหลอมให้หัวใจของเขาแกร่งขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์ใจ มือใหญ่กำเป็นหมัด จากความเจ็บปวดที่ครอบงำตอนนี้มันเปลี่ยนมาเป็นแค้นเคืองและต้องการเอาชนะ ดวงตาสีเขียวดุจมรกตวาววับขึ้นเมื่อโทสะเริ่มเข้ามาควบคุมสมอง
“ผมเชื่อว่าคุณยาหยีไม่ใช่คนเลวในสันดาน แต่ที่ต้องทำไปเช่นนี้ก็เพราะมีเหตุบังคับ ซึ่งทั้งผมและนายน้อยก็รู้ดีว่าเหตุอะไร”
“แต่เธอก็ได้ชื่อว่าคนทรยศ! ซึ่งฉันจะไม่มีวันให้อภัยผู้หญิงคนนี้อีกเด็ดขาด”
“แล้วนายน้อยจะทำยังไงต่อไปครับ”
แม้จะตามอารมณ์ของคอร์เนลไม่ทันนักแต่เซอร์เกก็ยังอดที่จะถามออกไปไม่ได้
“ไปที่บ้านของอาอังเดรสิ แล้วนายก็จะรู้ว่าคนอย่างฉันเวลาโกรธแล้วทำอะไรได้บ้าง”
หนุ่มหล่อว่าพลางแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียม ก่อนจะก้าวยาวๆ ออกไปจากห้องทำงานของตัวเองอย่างรวดเร็ว เซอร์เกรีบปิดไฟแล้ววิ่งตามไปเช่นกัน ตอนนี้นายน้อยของเขากำลังคลั่งเพราะรักเป็นพิษ ดังนั้นอังเดรและคุณยาหยีจะต้องพินาศคามือของนายน้อยอย่างเลี่ยงไม่ได้แน่นอน
การเผชิญหน้ากับอังเดรในวันนี้เหมือนกับการก้าวลงไปสู่ขุมนรกก็ไม่ปาน ใบหน้าของผู้ชายตรงหน้าเหี้ยมเกรียม บอกถึงความเหี้ยมโหดและดุร้าย สายตาสีเดียวกับคอร์เนลแต่ดุดันกว่ากำลังจ้องมองมาที่กล่องกำมะหยี่ในมือของหล่อนเขม็ง รอยยิ้มอำมหิตแต้มที่มุมปาก เขาเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าของหล่อน พร้อมๆ กับเอ่ยทักทายเลือดเย็นออกมา
“นึกแล้วว่าเธอจะต้องทำสำเร็จ”
ยาหยีกัดปากแน่น จ้องมองผู้ชายต่างวัยตรงหน้าด้วยสายตาขยะแขยงชิงชัง
“พ่อฉันอยู่ที่ไหน?”
อังเดรหัวเราะร่วน
“เธอได้เจอพ่อแน่แม่หนู แต่ต้องหลังจากที่เธอมอบเพชรสีทองให้กับฉันก่อน ส่งมาให้ฉันสิ”
หญิงสาวถอยหลังหนี มือกำกล่องกำมะหยี่เอาไว้แน่น
“เราจะต้องยื่นหมูยื่นแมว ฉันอยากพบพ่อก่อน”
“นังเด็กระยำ! อย่ามากเรื่องได้ไหม เอามานี่”
คำสบถหยาบช้าของอังเดรทำให้ยาหยีตั้งท่าจะวิ่งหนี แต่ถูกผู้ชายตัวใหญ่สองคนจับเอาไว้ได้ แม้จะพยายามดิ้นรนแต่ก็ไม่หลุด
“ปล่อยนะ ไอ้คนเลว! ปล่อยสิ”
“นึกว่าเข้ามาถึงที่นี่แล้วจะรอดอย่างนั้นเหรอ ไม่มีทางหรอก เอาเพชรสีทองมาให้ฉัน”
อังเดรยื่นมือมาข้างหน้า แต่ยาหยีไม่ยอมส่งให้ เขาจึงต้องกระชากมันไปจากมือบางเสียเอง หญิงสาวโกรธจัดถ่มน้ำลายใส่หน้าของอังเดร และนั่นก็ทำให้ใบหน้าของหล่อนถูกฝ่ามือของอังเดรฟาดเข้าใส่อย่างแรงจนเลือดกบปาก
“นังเด็กเลว กล้ามากนะ เดี๋ยวแกได้ไปอยู่ในนรกกับพ่อของแกแน่”
“ในนรก? หมายความว่ายังไง ไอ้คนเลว แกทำอะไรพ่อของฉัน บอกมานะ บอกมา”
YOU MAY ALSO LIKE
