“ก็เพราะผมตั้งเป้าหมายไว้สูงกว่าเดิมมากน่ะสิ ห้าสิบครั้งต่อสัปดาห์ไหวไหมจ๊ะทูนหัว”

คนฟังแก้มแดงก่ำ ความขวยเขินอัดแน่นอยู่ในอกจนล้นปรี่แทบทะลักออกมาจากปาก

“คนบ้า อย่างนี้ฉันก็ช้ำตายกันพอดีสิคะ”

“ไม่หรอกลูกหยีจ๋า คุณจะสนุกจนขาดผมไม่ได้เลยต่างหาก”

คนตัวโตจ้องมองมาด้วยความหิวกระหาย มือใหญ่กอบกุมเต้างามเอาไว้แน่น ขณะเริ่มบีบเคล้นเคล้าคลึงตามอารมณ์ปรารถนาที่คอร์เนลกำลังเผชิญหน้ากับมันอยู่

“และผมก็ต้องการให้คุณขาดผมไม่ได้ไปตลอดชีวิต”

ยาหยียิ้มหวาน กระชากศีรษะของคอร์เนลลงมาหาและเผยอปากจูบด้วยความร้อนแรง ชายหนุ่มครางลั่น ความเสียวกระสันทิ่มแทงอยู่ที่ช่องท้องอย่างรุนแรงเมื่อภรรยาคนสวยเริ่มต้นเกมเสน่หาด้วยริมฝีปากนุ่มและหวานฉ่ำของเจ้าหล่อนเอง

“ลูกหยี…คุณหวานเหลือเกิน”

เพลงปรารถนาที่เกิดขึ้นท่ามกลางความร้อนแรงของอารมณ์คลั่งของสองหนุ่มสาวเดินหน้าต่อไปอย่างดุเดือดเลือดพล่าน ยาหยีตอบสนองความต้องการของสามีด้วยความเร่าร้อนอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน หล่อนพลิกกายกำยำให้นอนหงาย และสำรวจเรือนร่างทรงพลังแสนมหัศจรรย์นั้นด้วยปากและมือของตัวเอง ลิ้นเล็กตวัดไปตามผิวกายเรียบตึงด้วยความหลงใหล ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยความรักและการขอโทษขอโพยต่อสิ่งที่ตัวเองกำลังจะกระทำมันลงไป คอร์เนลจะเกลียดหล่อนราวกับกิ้งกือไส้เดือน แต่หล่อนไม่มีทางเลือก ไม่มีทางเลือกอื่นเลยจริงๆ

“คอร์เนล…ฉันขอโทษ…”

พึมพำกับสามีที่หมดแรงหลับไปในยกสุดท้ายของเพลงสวาท น้ำตาไหลพรากออกมาขณะเดินไปหยิบเสื้อคลุมตัวหนาออกมาสวมใส่ หญิงสาวหันกลับมามองคอร์เนลที่ยังนอนนิ่งอยู่บนเตียงอีกครั้งด้วยความอาลัย ก่อนจะก้าวเดินออกไปจากห้องนอนอย่างเงียบเชียบที่สุด แต่กระนั้นก็ไม่สามารถรอดพ้นสายตาที่เต็มไปด้วยความเคลือบแคลงของคอร์เนลที่ลืมขึ้นทันทีที่สาวน้อยก้าวพ้นไปจากห้องเลยแม้แต่นิดเดียว

ชายหนุ่มก้าวลงจากเตียงและคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู ก่อนจะเอ่ยสั่งออกไปเมื่อปลายทางรับสาย

“เซอร์เก ฉันต้องการเพชรสีทองปลอมอีกหนึ่งเม็ด เอามาให้ฉันด่วนที่สุด”

เมื่อคนสนิทรับคำสั่ง คอร์เนลจึงตัดสาย เดินไปเกาะที่ขอบหน้าต่างมองออกไปด้านนอกด้วยความรู้สึกสับสนอลหม่าน

ยาหยีสารภาพว่ารักเขา แต่ท่าทางของหล่อนเมื่อครู่นี้มันเหมือนกับว่าหล่อนกำลังซ่อนบางสิ่งบางอย่างเอาไว้ในใจ แล้วยังจะคำขอโทษที่หล่อนกระซิบบอกตอนที่เข้าใจว่าเขานอนหลับอยู่อีก มันหมายความว่ายังไงกันนะ

คอร์เนลค้านเสียงต่ำลึก

“เรื่องนั้นผมไม่รู้หรอกครับ แต่ผมคิดว่าคุณอังเดรไม่หยุดแค่นี้แน่ และหมากที่เขาจะใช้ต่อกรกับนายน้อยก็มีอยู่คนเดียว นั่นก็คือคุณยาหยี”

แม้คำพูดของเซอร์เกจะตีแผ่ความจริงมากแค่ไหนแต่ความรักที่เขามีต่อยาหยีก็ทำให้เขาเลือกที่จะเผื่อใจเข้าข้างหญิงสาวเอาไว้ครึ่งหนึ่ง

“มันก็เป็นแค่การสันนิษฐานเท่านั้นแหละ จริงไหมเซอร์เก”

คอร์เนลลุกขึ้นจากเก้าอี้หลังโต๊ะทำงานของตัวเอง ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด ขณะเดินออกมาเผชิญหน้ากับคนสนิท

“เรามาเดิมพันกันดีกว่าไหม ถ้ายาหยีรักฉันจริงๆ นายจะต้องเลิกตั้งแง่กับเธอ”

“แล้วหากคุณยาหยีหลอกลวงนายน้อยล่ะครับ นายน้อยจะทำยังไงกับเธอ” เซอร์เกถามกลับ

คอร์เนลระบายยิ้มบางๆ ความไม่สบายใจยังไม่จางไปจากนัยน์ตาสีเขียวดุจมรกตเนื้อดีแม้แต่นิดเดียว หากให้พูดตามตรงเขาเองก็ไม่ได้มั่นใจนักหรอก แต่แค่ต้องการให้โอกาสยาหยีเท่านั้นเอง โอกาสครั้งเดียวในชีวิตที่จะมีให้ได้

‘ถ้าหล่อนรักเขาด้วยหัวใจจริงๆ เขาก็คงจะดีใจมากและเป็นสุขที่สุด’

“ฉันก็จะไม่พบหน้าหล่อนอีกตลอดชีวิต”

“นายน้อยทำได้หรือครับ ในเมื่อนายน้อยรักคุณยาหยีมาก”

เมื่อถูกคำพูดที่เต็มไปด้วยความจริงแทงใจดำทำให้คอร์เนลต้องเดินหนีไปเกาะที่ขอบหน้าต่างห้อง เซอร์เกขยับตามไปหยุดอยู่ข้างหลัง

“ผมอยู่กับนายน้อยมานาน แค่มองตาก็รู้แล้วว่านายน้อยกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ผมก็พลาดเองที่ไม่ป้องกันตั้งแต่แรก ความจริงผมควรจะขัดขวางการพบกันระหว่างนายน้อยกับคุณยาหยีตั้งแต่วันนั้น และถ้าหากผมทำสำเร็จ วันนี้นายน้อยก็คงไม่ต้องมาทุกข์ใจเพราะความรักแบบนี้”

“หากฉันสามารถย้อนเวลากลับไปได้ ฉันก็จะเลือกไม่เดินทางไปประเทศไทย” น้ำเสียงของคอร์เนลเต็มไปด้วยความอ่อนล้า หัวใจกระด้างที่อยู่ภายในอกกว้างดวงนั้นคงจะกำลังเหน็ดเหนื่อยอย่างมากเลยทีเดียว

เซอร์เกยืนมองแผ่นหลังกว้างของเจ้านายหนุ่มด้วยความห่วงใย และก็เลือกถอยหลังออกจากห้องทำงานของคอร์เนลไปอย่างเงียบเชียบเมื่อรู้ว่าชายหนุ่มกำลังต้องการความเป็นส่วนตัว

เสียงปิดประตูที่ถึงแม้ว่าคนปิดจะพยายามทำให้มันเบาแค่ไหน แต่คอร์เนลก็ได้ยินมันอยู่ดี ชายหนุ่มหมุนตัวกลับมามองที่บานประตูนิ่ง รู้สึกขอบคุณเซอร์เกนักที่ยอมปล่อยให้เขาอยู่ตามลำพัง คิดทบทวนเรื่องราวทุกอย่าง

ชายหนุ่มเดินตรงยังตู้เซฟตัวใหม่ที่มีระบบการรักษาความปลอดภัยขั้นดีเยี่ยม มือใหญ่กดรหัสตัวเลขสี่ตัวสามครั้ง วางนิ้วชี้ขวาและซ้ายลงไป จากนั้นก็ก้มหน้าแนบดวงตากับช่องรับสัญญาณ เมื่อทุกอย่างถูกต้อง ประตูตู้เซฟก็ถูกเปิดออกในทันที คอร์เนลหยิบเพชรสีทองในกล่องกำมะหยี่สีแดงซึ่งเป็นเพชรของจริงออกมาใส่ในกระเป๋าเสื้อ จากนั้นก็นำเพชรสีทองของปลอมที่เซอร์เกพึ่งนำมาให้วางไว้แทนที่ ก่อนจะปิดประตูตู้เซฟแล้วลดระบบการรักษาความปลอดภัยเหลือแค่การใส่รหัสเพียงอย่างเดียวเท่านั้น

“ผมหวังว่าความคิดของผมจะเป็นสิ่งที่ผิดพลาดนะยาหยี”

คอร์เนลถอนใจออกมาแรงๆ ก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกจากห้องทำงานไปในทันที