เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย - ตอนที่ 71
ผมให้คนสะกดรอยตามมันอยู่หลายวัน แต่วันนี้ได้โอกาสเหมาะมันออกมาคนเดียวครับ ผมก็เลยลากคอมันมาให้นายน้อย”
เซอร์เกรีบรายงานเมื่อคอร์เนลก้าวลงมาจากรถ ทั้งคู่รีบเดินเข้าไปในอพาร์ตเมนต์ที่มีร่างของยอดชายถูกพันธนาการอยู่อย่างรวดเร็ว
“อาอังเดรทราบเรื่องนี้หรือเปล่า”
“ไม่ครับ ถือว่าโชคเข้าข้างเรา คุณอังเดรบินไปนิวยอร์กตามคำเชิญของวินซ์ เอเมอร์ตันครับ”
เซอร์เกรายงานตามข้อมูลที่ได้มา หากแต่ถ้อยคำที่ได้ยินนั้นพาให้สองเท้าแกร่งหยุดชะงัก ใบหน้าหล่อราวเทพบุตรหันกลับมามองเซอร์เกด้วยสายตาข้องใจ
“วินซ์ เอเมอร์ตัน…เจ้าของโรงแรมในเครือเอเมอร์ตันใช่ไหม”
“ครับ แล้วก็ยังเป็นพี่ชายของแซนด์ เอเมอร์ตัน เอฟบีไอฝีมือดีที่ถูกลูกหลงระหว่างเข้าปรามการปะทะกันของคุณวีแลนกับคู่อริเมื่อห้าปีก่อนด้วยครับ และข่าววงในจากนักสืบของเราก็บอกมาอีกว่านายวินซ์ เอเมอร์ตันคนนี้เป็นผู้ต้องสงสัยในเรื่องเพชรสีทองของนายน้อยที่หายไปด้วยครับ”
“นายกำลังจะบอกว่าที่อาอังเดรขโมยเพชรของฉันไป ก็เพราะว่าต้องการนำมันไปให้กับผู้ชายคนนี้อย่างนั้นหรือ”
คิ้วเข้มยาวดกหนาของคอร์เนลเลิกสูงขึ้น ก่อนที่ชายหนุ่มจะแค่นยิ้มออกมาและพูดต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่มีร่องรอยความวิตกกังวลเลยแม้แต่นิดเดียว
“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ทุกอย่างที่วินซ์ เอเมอร์ตันทำลงไปก็คงต้องการให้ฉันกับอาอังเดรฆ่ากันเองสินะ”
“ผมคิดว่าเขากำลังเดินเกมแก้แค้นให้กับน้องชายอยู่ครับ”
น้ำเสียงของเซอร์เกเต็มไปด้วยความกังวลใจ แต่คอร์เนลไม่มีความกังวลเลยแม้แต่นิดเดียว เขาจะต้องกังวลทำไมล่ะ ในเมื่อเขาเตรียมแผนการยอดเยี่ยมเอาไว้ต่อกรเรียบร้อยแล้วนี่
“อย่ากังวลไปเลยเซอร์เก ฉันไม่ยอมให้เพชรสีทองประจำตระกูลของตัวเองต้องตกไปอยู่ในมือของคนอื่นนานหรอก”
“นายน้อยจะทำยังไงครับ”
เซอร์เกเอ่ยถามเมื่อทั้งคู่เดินมาหยุดที่หน้าประตูห้องที่คุมขังยอดชายเอาไว้ การ์ดล่ำบึกสองคนก้มศีรษะทำความเคารพพร้อมกับรีบเปิดประตูให้ คอร์เนลก้าวนำเซอร์เกข้ามธรณีประตูเข้าไป
“เอาเพชรปลอมที่ฉันสั่งให้ทำมาด้วยหรือเปล่าล่ะ”
“เอามาครับนายน้อย”
“นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันจะใช้โต้ตอบอาอังเดรกับวินซ์ เอเมอร์ตัน”
คำพูดที่เต็มไปด้วยความชาญฉลาดของเจ้านายหนุ่มสามารถเรียกรอยยิ้มจากคนสนิทต่างวัยออกมาได้อย่างน่าทึ่ง เซอร์เกถอนใจออกมาด้วยความโล่งอกขณะเดินตามร่างของคอร์เนลไปหยุดตรงหน้าของยอดชาย
“ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งนะยอดชาย”
“นายน้อย…ผม…”
ใบหน้าของยอดชายซีดเผือดไม่ต่างจากกระดาษ เนื้อตัวสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว
“ผมไม่ได้ตั้งใจ ผม…”
“เลิกโกหกและพูดความจริงซะนายยอดชาย ทุกอย่างยังแก้ไขได้ แค่บอกมาเท่านั้นว่าตอนนี้เพชรสีทองของนายน้อยอยู่ที่ไหน”
เซอร์เกขู่เสียงเย็น แต่ก็ไม่ได้ผลเพราะยอดชายเอาแต่ส่ายหน้า
“ผมบอกไม่ได้ครับ ถ้าบอก คุณอังเดรเอาผมตายแน่”
“แล้วนายไม่กลัวว่าฉันจะฆ่าแกตายก่อนหรือไง”
หนุ่มหล่อเค้นเสียงถาม
“นายน้อยเป็นคนใจดี นายน้อยไม่เคยฆ่าคน ดังนั้นผมจึงคิดว่านายน้อยไม่มีทางฆ่าผมได้”
คอร์เนลหัวเราะเสียงดุกระด้าง
“แล้วไม่ห่วงลูกสาวของตัวเองบ้างหรือไง นี่จะบอกอะไรให้นะ ตอนนี้ฉันลากยาหยีมามอสโกด้วย และก็ทรมานเธอทุกคืนด้วยร่างกายของฉัน”
ยอดชายตาเบิกโพลง หน้าซีดลงกว่าเดิมอีกหลายเท่าตัว
“อย่านะครับ อย่าทำยาหยี…ยาหยีไม่รู้เรื่อง ยาหยีบริสุทธิ์”
“งั้นก็บอกนายน้อยมาสิว่าแกเอาเพชรไปซ่อนไว้ที่ไหน”
เซอร์เกคำรามอย่างหมดความอดทน ตั้งท่าจะเข้าไปตั๊นหน้าซีดๆ นั้นให้หงายเงิบ แต่ก็ถูกคอร์เนลห้ามเอาไว้เสียก่อน
“อย่าใช้ความรุนแรงเลยเซอร์เก เดี๋ยวฉันจัดการเอง” พูดกับคนสนิทจบก็หันไปจ้องมองยอดชายด้วยสายตาเหี้ยมเกรียม
“ถ้าหากไม่อยากให้ลูกสาวท้องไม่มีพ่อละก็ บอกมาว่าเพชรอยู่ที่ไหน”
“ยาหยีท้องแล้วหรือครับ?”
เสียงของยอดชายตกใจเหลือเกิน
คอร์เนลไหวไหล่อย่างไม่แยแส
“ก็ไม่รู้สิ แต่ถ้านับจำนวนครั้งที่เราสนุกกันโดยที่ฉันไม่ได้ป้องกันแล้วละก็…”
ชายหนุ่มแกล้งยกมือขึ้นมานับยั่วโทสะของผู้ชายตรงหน้า
“น่าจะไม่พลาดหรอกนะ”
“นายน้อยทำเกินไปแล้วนะ! ทำไมต้องทำร้ายยาหยีด้วย”
“แล้วแกล่ะไม่ทำเกินไปหรือไง ทรยศฉันโดยการขโมยเพชรไปให้อาอังเดร นี่อยากจะรู้เหลือเกินว่าอาอังเดรให้เงินแกเท่าไร มันมากพอที่แกจะใช้ได้ไปตลอดชีวิตหรือไง”
คอร์เนลปราดเข้าไปกระชากคอเสื้อของคู่สนทนาแรงๆ ยกมือเงื้อขึ้นจะต่อยหน้า แต่คำพูดของยอดชายที่ดังเล็ดลอดออกมาจากปากก็มีผลทำให้หมัดของเขาค้างเติ่งอยู่กลางอากาศ
“นายน้อยจะต่อยผมกี่ทีก็ได้ หรือจะต่อยให้ตายไปเลย ผมก็ไม่อุทธรณ์ แต่นายน้อยจะไม่มีวันได้เพชรสีทองคืนมาอีก”
ยอดชายทำใจกล้าสบตากับคนตาลุกเป็นไฟตรงหน้า
“หากนายน้อยไม่นำทะเบียนสมรสระหว่างนายน้อยกับยาหยีมาให้ผมดู…”
“ไอ้ระยำ!”
และร่างของยอดชายก็หงายเงิบลงไปกองกับพื้นเมื่อคอร์เนลตะบันกำปั้นเข้าใส่หน้าอย่างเต็มแรง เขาจะตามเข้าไปซ้ำแต่เซอร์เกก็เข้ามาดึงเอาไว้เสียก่อน
“นายน้อยครับ เดี๋ยวมันตายไป เราจะไม่มีโอกาสได้เพชรสีทองคืนนะครับ”
“ก็นายไม่เห็นหรือไงว่ามันบังคับให้ฉันทำอะไร มันบังคับให้ฉันแต่งงานกับลูกสาวของมันน่ะ มันบังอาจเกินไปแล้ว”
คอร์เนลหันไปตวาดใส่หน้าเซอร์เกลั่น ตอนนี้เขาเดือดดาลจนแทบจะคุมตัวเองเอาไว้ไม่ได้อยู่แล้ว
‘หน็อย! มาบังคับให้เขาแต่งงานกับลูกสาวของมันอย่างนั้นหรือ ฝันไปเถอะ เขาก็แค่หลงใหลลีลาร้อนๆ ของยาหยีบนเตียง แต่เขาไม่เคยคิดที่จะแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน ให้ตายเถอะ เขาไม่มีทางยอมทำหรอก’
“นายน้อยไม่ต้องทำก็ได้ แต่เพชรสีทองก็จะหายสาบสูญไปจากซีร์ยานอฟ เพราะหลังจากคุณอังเดรกลับมาจากนิวยอร์กคราวนี้ก็จะส่งมอบมันให้กับมหาเศรษฐีคนหนึ่งแล้ว”
“นายน้อยครับ ผมว่าเรารับปากมันไปก่อน แต่งแล้วก็เลิกได้นี่ครับ ไม่น่าจะมีปัญหา”
เซอร์เกก้มลงกระซิบข้างหูของเจ้านายหนุ่มของตนเองเบาๆ
คอร์เนลเดินกลับไปกลับมาด้วยความเกรี้ยวกราดเดือดดาลเต็มกำลัง นี่เขาจะทำยังไงดีนะ จะยอมแต่งงานกับยาหยีจริงๆ หรือ เขาไม่ได้รังเกียจเจ้าหล่อนเลยแม้แต่นิดเดียว ตรงกันข้ามออกจะหลงใหลหัวปักหัวปำอีกต่างหาก แต่การแต่งงานมันเป็นเรื่องที่เขาไม่เคยคิดมาก่อน พูดง่ายๆ ก็คือมันไม่เคยอยู่ในสมองของเขาเลยด้วยซ้ำไป แต่นี่…
“ก็ได้…ฉันจะจดทะเบียนกับลูกสาวของนาย”
“ผมต้องเห็นทะเบียนสมรสก่อน ถึงจะยอมนำเพชรสีทองมาคืนให้”
“ก็ได้…ฉันจะรีบกลับไปจัดการทำในสิ่งระยำที่แกต้องการเดี๋ยวนี้แหละ รอไม่เกินครึ่งชั่วโมงทะเบียนสมรสระหว่างฉันกับยาหยีจะมาอยู่ตรงหน้าแก”
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาต้องเป็นฝ่ายทำตามความต้องการของคนอื่น ซึ่งคอร์เนลไม่เคยชินกับมันเลยแม้แต่นิดเดียว มันน่าอึดอัดจนหัวอกแทบจะแตกระเบิดอยู่แล้ว
“แล้วนี่…”
คอร์เนลหยิบเพชรสีทองที่ตัวเองสั่งให้ลูกน้องทำปลอมขึ้นมาส่งให้ยอดชาย
“เอาไปวางแทนที่ของจริงซะ แล้วนายจะสามารถหนีพ้นการตามล่าของอาอังเดรได้”
ยอดชายรับมาถือเอาไว้ในมือ ก่อนจะเงยหน้ามองคู่สนทนาที่หล่อปานเทพบุตรนิ่ง
“ผมจะทำตามที่นายน้อยต้องการ จะนำของจริงมาให้ แต่นั่นก็ต้องหลังจากที่นายน้อยจดทะเบียนสมรสกับลูกสาวของผมแล้วเท่านั้น”
“ฉันไม่เคยผิดคำพูด!”
คอร์เนลเค้นเสียงกร้าว ขณะหมุนตัวและเดินออกไปจากห้องคุมขังของยอดชายอย่างหัวเสียสุดขีด เซอร์เกรีบวิ่งตามไปทันที
“นายน้อยครับ”
“เรียกทำไมล่ะ ฉันจะรีบไปจดทะเบียนไง”
“ให้ผมไปด้วยนะครับ”
เซอร์เกพูดด้วยความเป็นห่วง กำลังจะก้าวขึ้นรถตามเจ้านาย แต่คอร์เนลก็ห้ามเอาไว้เสียก่อน
“อยู่ที่นี่แหละ เดี๋ยวฉันจะให้อีวานนำทะเบียนสมรสมาให้ แล้วนายก็รีบลากไอ้ยอดชายไปเอาเพชรมาให้ฉันให้ได้ล่ะ อย่าให้พลาด เพราะพรุ่งนี้อาอังเดรจะเดินทางกลับมาแล้ว”
แม้จะเป็นห่วงเจ้านายของตัวเอง แต่เซอร์เกก็ต้องก้มหน้ารับคำสั่งอย่างไม่มีทางเลือก
“ครับนายน้อย ผมจะทำให้ดีที่สุดครับ จะนำเพชรสีทองกลับมาสู่ซีร์ยานอฟให้จงได้”
“ฉันไว้ใจนายที่สุด”
คอร์เนลระบายยิ้มบางๆ ก่อนจะส่งสัญญาณบอกให้รถคันงามที่นั่งอยู่เคลื่อนออกจากที่เพื่อมุ่งหน้ากลับสู่คฤหาสน์ซีร์ยานอฟทันที
ยาหยีที่กำลังนั่งเหงาอยู่บนเตียงรีบผลุนผลันมาเกาะขอบหน้าต่างห้องนอนอย่างรวดเร็ว เมื่อหูแว่วได้ยินเสียงเครื่องยนต์แล่นเข้ามาจอดที่หน้าตึกใหญ่ รถคันยาวสีดำจอดอยู่ และร่างของคอร์เนลก็ก้าวลงมา ไม่รู้ว่าทำไมต้องดีใจมากขนาดนี้ แต่หล่อนห้ามความดีใจไม่ได้นี่นา
หญิงสาวยิ้มจนแก้มแทบปริ ขณะวิ่งไปหยุดที่หน้ากระจกเงาบานใหญ่ เอียงซ้ายเอียงขวาสำรวจตัวเองจนคิดว่าสวยที่สุดแล้วจึงรีบวิ่งออกจากห้องนอนไปอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าไปหาผู้ชายที่หล่อนนั่งคิดถึงทุกวินาที
“ไหนว่าจะกลับค่ำๆ ไงคะ”
YOU MAY ALSO LIKE
