เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย - ตอนที่ 70
เวลาเจ็ดสิบสองชั่วโมงที่เคลื่อนผ่านไปนั้นอัดแน่นไปด้วยความสุขท่วมท้นใจจนแทบจะทะลักออกมาจากปาก คอร์เนลลดความเย็นชาลงและยิ้มให้กับหล่อนมากขึ้น แม้เขาจะไม่ได้บอกว่ารู้สึกยังไงกับหล่อน แม้เขาจะปล่อยให้หล่อนคิดเอาเองว่าเซ็กส์ร้อนๆ จำนวนหลายต่อหลายครั้งในทุกค่ำคืนที่ผ่านมานั้นมันเกิดจากตัณหาราคะ แต่หล่อนก็รับรู้ได้ถึงความอ่อนโยนที่เขามีให้
ยาหยีนั่งทอดอารมณ์อยู่ในศาลากลางสวนสวยภายในอาณาจักรซีร์ยานอฟของคอร์เนลด้วยความเบิกบานใจ มองไปทางไหนก็ดูเป็นสีชมพูไปซะหมดทุกแห่ง ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแค่ได้อยู่กับคนที่เรารักจะมีความสุขมากมายราวกับขึ้นสวรรค์ได้แบบนี้ มีความสุขจนลืมไปสนิทเลยว่าที่ตัวเองมามอสโกเพราะเหตุผลใด
คอร์เนลแค่ต้องการให้ตัวเองมั่นใจว่าหล่อนจะไม่ท้องลูกของเขาถึงได้พาหล่อนมาที่นี่ แต่…ถ้าเขาคิดแค่นั้นจริงๆ ทำไมในทุกๆ ครั้งที่เขานอนกับหล่อน เขาถึงไม่ยอมป้องกันเลยนะ ไม่เลยแม้แต่ครั้งเดียว เขาครอบครองหล่อนด้วยตัวตนที่แท้จริงของเขา และผลักดันความเสน่หาทุกหยาดหยดให้กับหล่อนด้วยความเต็มอกเต็มใจ และตลอดเวลาหลายวันที่ผ่านมาคอร์เนลก็ไม่เคยพูดไม่เคยถามว่าตั้งท้องหรือเปล่าเลย เขาทำเหมือนกับไม่ได้ใส่ใจในหัวข้อนี้เลยสักนิด
คอร์เนลทำราวกับว่าที่เขาพาหล่อนมายังมอสโกนี่ก็เพื่อเป็นคนรักของเขาจริงๆ และเรื่องการตั้งครรภ์นั้นก็เป็นแค่เรื่องโกหกที่เขาเลือกยกมันขึ้นมาอ้างเท่านั้นเอง
ถ้ามันเป็นอย่างที่คิดก็ดีสินะ แต่มันจะเป็นไปได้เหรอ ในเมื่อหล่อนเป็นลูกสาวของคนที่ขโมยเพชรล้ำค่าของเขาไป ยาหยีถอนใจออกมาด้วยความสับสน กำลังจะก้าวลงจากศาลาไม้ แต่เสียงของเชอรี่ก็ดังขึ้นใกล้ๆ ซะก่อน
“คุณยาหยีคะ นายน้อยให้มาเชิญไปทานมื้อเช้าค่ะ ที่ห้องอาหารปีกซ้าย”
ยาหยียิ้มให้กับแม่บ้านร่างท้วม ขณะก้าวลงจากศาลามายืนใกล้ๆ
“ขอบคุณมากค่ะป้า ที่อุตส่าห์มาตามฉันถึงนี่ เอ่อ…แล้ว…นายน้อยของป้าตื่นนานแล้วเหรอคะ”
แก้มแดงขึ้นมาในทันทีเมื่อต้องเอ่ยถึงผู้ชายที่ไม่เคยหลุดออกไปจากความนึกคิดของตัวเองเลยอย่างคอร์เนล
เชอรี่ระบายยิ้มกว้าง มองสาวน้อยตรงหน้าอย่างอิจฉา
“พึ่งตื่นค่ะ พอตื่นมาก็ถามหาคุณยาหยีเลย นี่ก็ให้ป้ารีบมาตาม”
ความขัดเขินทำให้ยาหยีก้าวยาวๆ เดินนำหน้าไป เชอรี่รีบเดินตาม
“เห็นบ่นใหญ่เลยค่ะที่คุณหนีลงมาไม่ยอมรอให้เธอตื่นก่อน”
“ก็นายน้อยของป้าตื่นสายเองนี่คะ”
หน้าร้อนแทบไหม้ เพราะรู้ดีอยู่เต็มอกว่าเพราะอะไรคอร์เนลถึงได้ตื่นนอนสายแบบนี้
“แต่ปกตินายน้อยไม่เคยตื่นสายเลยนะคะ เจ็ดโมงเช้ากินข้าว จากนั้นก็ไปทำงานทันที แต่พอมีคุณนั่นแหละ นายน้อยก็ตื่นสายโด่ง แถมยังเบี้ยวงานอยู่บ่อยๆ”
ยาหยีฟังแล้วก็หยุดกึก หันกลับมามองด้วยใบหน้าไม่สบายใจนัก
“แล้วอย่างนี้จะมีผลต่องานของคอร์เนลไหมคะป้า”
เชอรี่อมยิ้มเมื่อเห็นหญิงสาวตรงหน้าแสดงความห่วงใยนายน้อยของตัวเองออกมาล้นพ้น ก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆ พูดอย่างคนมีอารมณ์ขัน
“ไม่มีทางมีปัญหาหรอกค่ะ ต่อให้นายน้อยไม่เข้าบริษัทสักปีหนึ่งก็ไม่มี”
“ทำไมล่ะคะป้า?”
“นายน้อยเป็นคนที่มองการณ์ไกลค่ะ เธอจ้างแต่พวกมืออาชีพเท่านั้นมาร่วมงาน เธอยอมจ่ายเงินแพงลิบเพื่อแลกกับผลงานที่ไร้ที่ติค่ะ”
ยาหยีพยักหน้าช้าๆ เมื่อได้ยินคำพูดจากปากของแม่บ้านร่างท้วม
“คนรวยก็อย่างนี้แหละ”
“ไม่ใช่แค่รวยอย่างเดียวหรอกค่ะ แต่นายน้อยทั้งฉลาดและรวยต่างหาก คุณยาหยีรู้ไหมคะว่าเงินของนายน้อยทั้งหมดนี่มาจากน้ำพักน้ำแรงของเธอเพียงคนเดียวนะคะ”
พอเล่าแล้วก็หยุดไม่ได้ เชอรี่จึงเดินไปเล่าไปอย่างออกรสออกชาติ ซึ่งยาหยีก็ยินดีจะรับฟังมันด้วยความเต็มใจ เพราะตอนนี้สมองของหล่อน คอร์เนลยิ่งกว่าคนแปลกหน้าซะอีก หล่อนรู้แค่เขาใส่เสื้อเบอร์อะไร กางเกงยี่ห้อไหน และชอบให้หล่อนทำอะไรกับร่างกายของเขาบ้างเท่านั้นเอง
“แล้วเงินของพ่อแม่ของคอร์เนลล่ะคะ ไปไหนหมด”
เชอรี่นิ่งไปพักใหญ่กว่าจะตัดสินใจพูดออกมา
“นายน้อยคิดว่าเงินพวกนั้นสกปรกค่ะ เธอก็เลยนำไปบริจาคทั้งหมด และก็ด้วยเหตุนี้แหละค่ะที่ทำให้นายน้อยไม่ถูกกับคุณอังเดรน้องชายของคุณวีแลนซึ่งเป็นพ่อแท้ๆ ของนายน้อยนั่นแหละค่ะ แทบจะฆ่ากันตายเลยตอนที่นายน้อยเอาเงินไปบริจาคให้บ้านเด็กกำพร้าน่ะ”
“เงินของพวกมาเฟียใช่ไหมคะ”
แม่บ้านร่างท้วมถอนใจออกมา
“ค่ะ เมื่อก่อนคุณวีแลนทำงานผิดกฎหมายหลายอย่างค่ะ ทั้งเรียกค่าคุ้มครอง บ่อนการพนัน ซ่อง หรือแม้แต่ยาเสพติด ลูกเมียพยายามขอให้เลิกก็ไม่ยอมเลิก จนกระทั่งนายหญิงถูกมาเฟียฝ่ายตรงข้ามฆ่าตาย นายน้อยก็เลือกเดินออกจากซีร์ยานอฟเพื่อประชดคุณวีแลน”
“แล้วคุณวีแลนไม่เสียใจหรือคะที่เมียถูกฆ่าตาย”
“เสียใจสิคะ ก็เลยยกพวกเข้าตะลุมบอนกันกลางเมืองเลย ตายกันเป็นเบือ ตำรวจเข้ามาปราบปรามจนแยกย้ายกันไป แต่ความแค้นก็ยังคงเป็นความแค้นอยู่น่ะค่ะ ลบยังไงก็ไม่ออกหรอก คุณวีแลนก็ยังหาทางแก้แค้นอริอยู่ตลอดเวลา และสุดท้ายก็ฆ่าล้างแค้นได้ แต่ตัวเองก็ต้องมาถูกลอบสังหารตายตามกันไป”
“ชีวิตของคอร์เนลช่างน่าเศร้าเหลือเกิน” ยาหยีพึมพำออกมาเบาๆ รู้สึกเห็นใจคอร์เนลเหลือเกิน เพราะอย่างนี้ใช่ไหมเขาถึงได้เย็นชานัก
“ตอนแรกฉันคิดว่านายน้อยของป้าเป็นมาเฟียจอมโหดเสียอีก”
เชอรี่รีบส่ายหน้าขณะพายาหยีเดินมาถึงหน้าตึกใหญ่
“นายน้อยไม่เคยฆ่าคนเลยค่ะ แม้แต่สั่งก็ไม่เคยเลยแม้แต่ครั้งเดียว ถึงแม้คนภายนอกจะมองว่านายน้อยเอาแต่ใจ เผด็จการ และเลือดเย็นแค่ไหน แต่ความจริงแล้วนายน้อยใจดีมากค่ะ นายน้อยส่งลูกหลานของพวกเราเรียนหนังสือกันทุกคน แถมยังตั้งมูลนิธิช่วยเหลือสังคมอีกตั้งหลายแห่งค่ะ พวกเรานี่รักนายน้อยกันทุกคน ยอมตายแทนได้เลยแหละค่ะ”
“เพราะอย่างนี้นี่เองเซอร์เกถึงได้รักและเป็นห่วงคอร์เนลนัก” นี่เป็นอีกแง่มุมหนึ่งของผู้ชายที่ชื่อคอร์เนล ซีร์ยานอฟที่หล่อนพึ่งมีโอกาสได้รับรู้ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้ชายจอมหื่นแสนโหด เอาแต่ใจก็สุดๆ คนนั้นจะใจดีและเป็นมนุษย์โลกที่ดีได้ถึงเพียงนี้
‘แล้วอย่างนี้หล่อนจะสั่งหัวใจให้เลิกรักเขาได้ยังไงกันนะ ไม่มีทางทำได้แน่ๆ’
“เซอร์เกกลัวว่าคุณยาหยีจะทำร้ายนายน้อยน่ะค่ะ ก็เลยออกจะต่อต้านไปหน่อย แต่เซอร์เกเป็นคนดีมากคนหนึ่งนะคะ เอ่อ…ว่าแต่คุณเถอะ รักนายน้อยของป้าบ้างหรือเปล่า”
พอถูกถามตรงประเด็นแบบนี้ คนถูกถามก็หน้าแดงก่ำ อ้าปากค้าง พูดไม่ออกซะอย่างนั้น
“เอ่อ…คือว่า…”
“แต่ไม่ต้องบอกป้าก็พอจะมองออก สายตาของคุณ คำพูดของคุณ และการกระทำของคุณ มันฟ้องว่าคุณหลงรักนายน้อยอย่างหัวปักหัวปำเลยล่ะค่ะ”
“ไม่ใช่นะ…ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก” แม้จะปฏิเสธแต่น้ำเสียงทำไมถึงได้อ่อยแบบนั้นนะ
เชอรี่อมยิ้ม จ้องมองอย่างรู้ทันความคิด
“อย่าโกหกเลยค่ะ สายตาของคุณไม่เคยมองคนอื่นเลยหากมีนายน้อยอยู่ใกล้ๆ คุณมองเธอด้วยความชื่นชม และคุณก็แอบระบายยิ้มคนเดียว”
“นี่ป้าเห็นทุกอย่างเลยหรือคะ”
ไม่มีอะไรจะเถียง เพราะเถียงไปก็ไม่ชนะ สู้ยอมรับความจริงออกไปดีกว่า ใช่…เวลาที่มีคอร์เนลอยู่ตรงหน้า หล่อนจะมองไม่เห็นอะไรเลย นอกจากผู้ชายคนนี้
“ป้าเป็นผู้หญิงเหมือนกับคุณ ทำไมจะมองเพศเดียวกันไม่ออกล่ะคะ จะมีก็แต่พวกผู้ชายปากแข็งใจแข็งเท่านั้นแหละที่ไม่ยอมรับความจริง .เอ๊ะ! แล้วนั่นนายน้อยกำลังจะไปไหนคะนั่น”
เชอรี่ยังพูดไม่ทันจบก็ร้องเอะอะขึ้นมาเมื่อเห็นคอร์เนลแทบจะวิ่งไปขึ้นรถ โดยมีอีวานตามไปติดๆ ยาหยีมองตามด้วยความแปลกใจเช่นกัน
“ไหนว่าจะทานข้าวกับคุณยาหยีไง”
“คงมีธุระด่วนมั้งคะ”
ยาหยีคิดอย่างใจกว้าง ทั้งๆ ที่ก็น้อยใจเหมือนกัน
“ธุระด่วน? คงจะด่วนมากเลยแหละไม่งั้นนายน้อยคงไม่กระโดดขึ้นรถไปแบบนั้น เอ่อ…มารีน นายน้อยไปไหนรู้หรือเปล่า” เชอรี่รีบกวักมือเรียกสาวใช้ที่พึ่งเดินออกมาจากตึกใหญ่
“นายน้อยมีเรื่องด่วนต้องรีบไปทำค่ะ เอ่อ…แล้วนายน้อยก็ฝากขอโทษคุณยาหยีด้วยค่ะที่ไม่ได้ทานมื้อเช้าด้วย เธอบอกว่าจะกลับค่ำๆ น่ะค่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันทานคนเดียวได้ ขอบใจนะ”
ยาหยีระบายยิ้มบางๆ ให้กับสาวใช้ ก่อนจะขอตัวเดินกลับเข้าไปในตึก เมื่ออยู่ตามลำพัง เชอรี่จึงรีบเค้นถามสาวใช้อีกครั้ง
“นายน้อยมีเรื่องด่วนอะไรรู้ไหม”
“ไม่ทราบค่ะคุณเชอรี่ รู้แต่ว่าคุณเซอร์เกโทรมาแล้วนายน้อยก็รีบออกไปทันที”
แม่บ้านร่างท้วมพยักหน้ารับทราบ ก่อนจะโบกไม้โบกมือให้สาวใช้ตรงหน้าไปทำงานทำการตามหน้าที่ ก่อนที่ตัวเองจะรีบเดินตามยาหยีเข้าไปในตึก
YOU MAY ALSO LIKE
