มือใหญ่เลื่อนจากเอวคอดลงไปวางที่เนินสะโพกกลมกลึงของสาวน้อยคนงามเมื่อดันหล่อนให้เดินผ่านบรรดาสาวใช้และบอดี้การ์ดของตัวเองเข้าไปในรถสปอร์ตสีดำเงาวับคนโปรดของตัวเอง

“คืนนี้ไม่ต้องตามไปหรอกนะ ฉันดูแลตัวเองได้”

คอร์เนลหันมาสั่งคนสนิท ซึ่งเซอร์เกก็ไม่มีทางเลือกอื่นใดนอกจากก้มหน้ารับคำสั่ง

“ครับนายน้อย”

คอร์เนลระบายยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเดินผิวปากอ้อมไปขึ้นรถ และขับมันออกไปอย่างรวดเร็ว เชอรี่มองตามไปด้วยความยินดี

“นี่แหละน่าเขาถึงบอกว่าความรักทำให้โลกเป็นสีชมพู”

“แต่สีชมพูไม่สามารถทำให้นายน้อยความสุขที่แท้จริงได้หรอกคุณเชอรี่”

คำพูดของเซอร์เกทำให้เชอรี่หันมามองตาขุ่นคลั่ก ไม่พอใจที่ถูกขัดคอ

“แล้วใครว่าสีชมพูจะทำให้นายน้อยมีความสุขล่ะ ฉันหมายถึงความรักต่างหาก นี่ไม่เห็นหรือไงเซอร์เก นายน้อยน่ะผิวปากด้วย และตั้งแต่ฉันรับใช้ตระกูลซีร์ยานอฟมา เห็นนายน้อยมาตั้งแต่แบเบาะ วันนี้เป็นวันแรกที่นายน้อยผิวปากฮัมเพลง” เชอรี่พูดจบก็สะบัดหน้าพรืดและเดินหนีไปทันที เซอร์เกมองตามไปแล้วก็ถอนใจออกมาด้วยความกังวลใจ

“แต่อีกหน่อยนายน้อยก็จะต้องร้องไห้…ไม่รู้เลยหรือไงคุณเชอรี่”

ความไม่สบายใจอัดแน่นอยู่เต็มอก ทั้งเรื่องของเมลิน่าที่ยังติดต่อไม่ได้ แล้วยังเรื่องของคอร์เนลที่ดูท่าจะหลงใหลเด็กยาหยีลูกสาวของคนทรยศอย่างนายยอดชายจนโงหัวไม่ขึ้นอีก นี่เขาจะทำยังไงดีนะ จะแก้ปัญหาเรื่องไหนก่อนดี

‘งานเลี้ยงตรงหน้าหรูหราอลังการเหลือเกิน’

หญิงสาวคิดด้วยความหวาดหวั่นในอก ประหม่าอย่างรุนแรงเมื่อถูกนักข่าวที่ยืนรออยู่หน้างานกระหน่ำแสงแฟลชเข้าใส่หน้ามือเป็นระวิง เสียงนักข่าวจากหลายสำนักตะโกนไล่หลังมาด้วยคำถามแสนธรรมดา นั่นก็คือหล่อนใช่คู่ควงคนใหม่ของพ่อสุดหล่อคนนี้หรือเปล่า แต่คอร์เนลกลับไม่ยอมตอบ แถมยังดึงแกมลากหล่อนให้เข้ามาในงานที่ปลอดนักข่าว

“ผมไม่ชอบเป็นข่าว แต่วันนี้คงเลี่ยงไม่ได้”

“พรุ่งนี้คุณก็คงถูกขึ้นหน้าหนึ่งแน่ๆ”

แสร้งทำเป็นพูดเสียงขบขัน ทั้งๆ ที่ในใจรู้สึกประหม่าเหลือเกิน ทั้งจากนักข่าวที่ยืนอยู่นอกงาน แล้วก็จากสายตาของผู้คนในชุดหรูหราภายในงานเลี้ยง ทุกคนมองมาที่หล่อนราวกับว่าหล่อนเป็นมนุษย์ต่างดาวก็ไม่ปาน

“ฉันรู้สึกว่าตัวเองเหมือนหนูสกปรกเลย”

“ถ้าคุณคิดว่าตัวเองเป็นหนูสกปรก แล้วผมล่ะผมเป็นตัวอะไรในเมื่อผมยินดีที่จะควงแม่หนูสกปรกมางานเลี้ยงน่ะ”

น้ำเสียงของคอร์เนลเย็นชาก็จริง แต่หล่อนก็รับรู้ได้ถึงความอ่อนโยนจากสายตาสีเขียวดุจมรกตเนื้อดีที่จ้องมองมา

“ขอบคุณค่ะที่ให้กำลังใจ” หญิงสาวยิ้มหวาน

“ผมไม่ได้พูดแบบนั้นสักหน่อย”

คอร์เนลหัวเราะเบาๆ กระชับมือใหญ่ที่โอบรอบเอวคอดของหล่อนอยู่ตลอดเวลาให้แน่นขึ้น ร่างของหล่อนแนบชิดกับความกำยำของคนตัวโตจนแทบจะหลอมเป็นเนื้อเดียวกัน ผิวกายถูไถกันจนความปรารถนาของหล่อนลุกพึ่บขึ้นมาอย่างรุนแรง

คอร์เนลพูดจบก็ก้าวยาวๆ หายไปในฝูงชนอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้เอริก้ากับยาหยีเผชิญหน้ากันตามลำพัง

“ทำเป็นเล่นตัว…นึกว่าหล่อขั้นเทพคนเดียวหรือไง”

เอริก้าบ่นอย่างหัวเสีย ก่อนจะหันกลับมาเล่นงานยาหยีที่ยังยืนอึ้งกิมกี่ด้วยความหยาบคายตามนิสัยส่วนตัว

“อีตัวคนใหม่สิท่า ได้เงินเท่าไรล่ะต่อคืนน่ะ”

ยาหยีเม้มปากแน่น พยายามจะเดินหนี แต่ก็ถูกแม่สาวน้อยในชุดรัดรูปสั้นจู๋ดักหน้าเอาไว้ก่อน

“จะหนีไปไหนล่ะ ทำไมไม่ตอบ หรือว่าไม่ได้ค่าตัวเลยแม้แต่เก๊เดียว”

“ถ้าคุณจะหยาบคายก็ไปทำกับคนอื่น ฉันไม่ชอบ”

เมื่อความอดทนใกล้หมด ยาหยีจึงเค้นเสียงคำรามใส่หน้าเอริก้า แต่เจ้าหล่อนหาได้สะทกสะท้านไม่ ยังคงลอยหน้าลอยตาเหมือนเดิม

“ก็ตอบมาก่อนสิว่าเธอเป็นอะไรกับพี่คอร์น”

‘คอร์นเหรอ ทำไมแม่ผู้หญิงคนนี้เรียกคอร์เนลสนิทสนมแบบนี้นะ’

“เมีย…”

“เมีย?”

เอริก้าร้องลั่น แล้วก็หัวเราะออกมาเสียงลั่นทุ่งจนคนรอบๆ กายเริ่มหันมาจับจ้องด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น

“ใครเชื่อก็โง่แล้ว คนอย่างพี่คอร์นเนี่ยนะจะแต่งงาน ไม่มีวันเป็นไปได้หรอก แล้วหากพี่คอร์นจะแต่งงานจริงๆ ฉันต่างหากที่เป็นคนที่เหมาะสม นี่เธอยังไม่รู้สินะว่าฉันน่ะถูกพ่อของพี่คอร์นหมั้นหมายเอาไว้ตั้งแต่เด็กๆ”

ยอมรับว่าตกใจมากถึงมากที่สุด แต่ยาหยีก็พยายามข่มความรู้สึกเหล่านั้นเอาไว้ ขณะบังคับปากให้เอ่ยสิ่งที่ข้องใจออกไปอีก

“แต่พวกคุณเป็นญาติกันนี่ จะแต่งกันได้ยังไง”

เอริก้าหัวเราะร่วน สะใจเหลือเกินที่แม่สาวสวยตรงหน้าเริ่มคล้อยตามในสิ่งที่หล่อนปั้นมันขึ้นมา ในเมื่อเชื่อแล้ว หล่อนก็จะทำให้เชื่อจนสุดใจทีเดียวเชียวแหละ

“คนต่ำต้อยแบบเธอคงไม่รู้สินะว่าพวกมหาเศรษฐีน่ะเขาก็มีวิธีจับคู่ลูกหลานของตัวเองแบบนี้แหละ ก็ดังสุภาษิตที่ว่า เรือล่มในหนองทองจะไปไหน ยังไงล่ะ”

เอริก้าจับจ้องสีหน้าที่เก็บความรู้สึกของยาหยีไม่ได้ด้วยความพึงพอใจ ก่อนจะเติมเชื้อไฟลงไปอีก

“พี่คอร์นเขาแค่โกรธที่ฉันไปมีผู้ชายคนอื่นก็เลยทำห่างเหินกับฉัน และหากเดาไม่ผิดละก็ ที่พี่คอร์นพาผู้หญิงต่ำๆ อย่างเธอมางานเลี้ยงหรูหราแบบนี้ก็คงเพราะต้องการยั่วให้ฉันหึงหวงเท่านั้นเอง และพี่คอร์นก็ทำสำเร็จนะ ฉันหึงจนแทบคลั่งทีเดียวแหละ”

เอริก้ายิ้มกว้างขณะที่ยาหยีกำลังร้องไห้น้ำตาท่วมอก

“อืม…นี่คงต้องตามไปง้อปลอบใจสักหน่อย ถ้าเธอกลับเองได้ก็กลับไปเลยนะ เพราะไม่แน่คืนนี้พี่คอร์นอาจจะถูกฉันปลอบใจทั้งคืน…โต้รุ่งนะ” คนเติมเชื้อไฟเดินหัวเราะร่วนจากไปแล้ว แต่ยาหยีก็ยังยืนอึ้งอยู่ที่เดิม

เจ็บ เจ็บจนพูดอะไรไม่ออก น้ำตาที่จวนเจียนจะไหลออกมาทำให้หญิงสาวต้องพาตัวเองออกไปหาที่เงียบๆ อยู่ตามลำพังสักพักหนึ่ง แล้วร้องไห้ให้สมใจ

หล่อนเป็นได้แค่นี้เองเหรอ เครื่องมือที่คอร์เนลใช้เพื่อทำให้คู่หมั้นคนสวยหึงหวง ทำไมเขาใจร้ายแบบนี้นะ ทำไมถึงทำกับหล่อนแบบนี้ มือบางกำลังจะยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง แต่ก็มีผ้าเช็ดหน้าสีเข้มยื่นมาให้เสียก่อน

“ผมให้ยืมครับ”