“แม้มันจะไม่สำคัญแต่ถ้าผมอยากรู้ คุณก็ต้องบอก!”

‘วางอำนาจ เผด็จการอย่างร้ายกาจเหลือเกิน ผู้ชายหล่อระเบิดคนนี้’

“ลูกน้องผู้ซื่อสัตย์ของคุณบอกให้ฉันไปจากคุณทันทีหากรู้ตัวว่าไม่ได้ตั้งท้อง”

เขาเงียบ หล่อนก็นั่งเงียบ ความเงียบกำลังกลับมาเข่นฆ่าหล่อนอีกครั้งหนึ่งแล้ว สาวน้อยลอบมองเสี้ยวหน้าคมสันผ่านความมืดมิด แสงโคมไฟจากท้องถนนที่สาดส่องเข้ามาในรถเป็นระยะไม่สามารถช่วยให้หล่อนเข้าใจความรู้สึกบนใบหน้าหล่อกระชากลมหายใจของคอร์เนลได้เลยแม้แต่นิดเดียว

‘เขากำลังคิดอะไรกันแน่ ทำไมถึงได้เงียบล่ะ หลังจากที่หล่อนตอบคำถามเขาออกไป’

หญิงสาวพยายามขบคิดจนหัวแทบจะระเบิดแต่ก็ไม่สามารถหาคำตอบให้กับตัวเองได้ จนแล้วจนรอดก็ทำได้แค่เพียงนั่งมองวิวข้างทางผ่านความมืดมิดไปเงียบๆ

“ลงได้แล้ว”

ยาหยีลืมตาขึ้นด้วยความแปลกใจ เมื่อเห็นรถมาจอดสนิทอยู่ที่หน้าสิ่งก่อสร้างแสนโอ่อ่าแห่งหนึ่งที่ประดับไฟไว้ตามจุดต่างๆ อย่างงดงาม ก่อนจะหันไปสบตากับคนตัวโตผ่านความมืด

“ถึงแล้วหรือคะ”

“ใช่ เธอคงเพลียมากสินะ ถึงได้หลับไปแบบนี้”

‘บริบทประโยคที่เขาพูดนั้นเหมือนจะมีความห่วงใย แต่ทำไมนะ ทำไมน้ำเสียงของเขาถึงยังเย็นชาไร้ความรู้สึกเช่นเดิม หรือว่าหล่อนคิดเข้าข้างตัวเองเกินไป คงจะใช่ เพราะคอร์เนลตอกย้ำใส่หน้าของหล่อนตลอดเวลาว่าหล่อนนั้นเป็นแค่นางทาส ไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาจะให้เกียรติ ดังนั้นอย่าคิดเข้าข้างตัวเองเลยยาหยี’

ด้วยความน้อยใจทำให้หญิงสาวไม่ได้ตอบคำถามของเขา แต่เลือกที่จะก้าวลงจากรถคันหรูนั้นอย่างรวดเร็ว และทันทีที่เท้าสัมผัสกับพื้น สายตาของหล่อนก็ถูกตรึงไว้กับประติมากรรมชั้นเลิศเบื้องหน้า นี่ขนาดในความมืดมันยังงดงามจับตาขนาดนี้ แล้วหากเป็นกลางวันที่เห็นทุกซอกทุกมุมชัดเจนล่ะ มันจะสวยงามแค่ไหน

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีบ้านที่ไหนสวยงามแบบนี้มาก่อน มันสวยกว่า กว้างกว่า และดูยิ่งใหญ่กว่าคฤหาสน์ของเขาที่กรุงเทพฯ เสียอีก

ยาหยีมัวแต่ยืนตกตะลึงกับที่อาศัยของเขา จึงไม่รู้ตัวว่าคอร์เนลมาหยุดยืนใกล้ๆ ตั้งแต่เมื่อไร กว่าจะรู้ก็ตอนที่ถูกเขาเหน็บแนมเอาเจ็บๆ นั่นแหละ

“โลกของเรามันแตกต่างกันมาก ดังนั้นอย่าคิดว่าการตั้งท้องของคุณจะผูกมัดผมได้”

ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดพวงแก้มเมื่อคนตัวโตชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ หญิงสาวรีบถอยหลังหนีแต่ก็ถูกมือใหญ่รั้งเอวคอดเอาไว้ซะก่อน

“ถ้าคิดว่าฉันจะจับคุณด้วยการปล่อยให้ตัวเองท้องละก็ งั้นครั้งต่อไปของเราคุณก็ใช้ถุงยางสิ ไม่ใช่ปล่อยให้ฉันต้องมานั่งกลุ้มใจแบบนี้”

คนตัวโตแสยะยิ้มร้ายกาจ ขณะคลายอ้อมแขนออกจากกายสาว

“ครั้งต่อไปของเราหรือ…” ไหล่กว้างไหวน้อยๆ คล้ายกับว่าเรื่องที่หล่อนพูดมันเป็นเรื่องไร้สาระที่สุด

“คงอีกนานมั้งทูนหัว เพราะที่นี่ผมมีผู้หญิงรอบริการเพียบ คุณอาจจะต้องนอนเหงาไปตลอดทั้งเดือน หรืออาจจะตลอดไปเลยก็ได้ หากผมรู้ตัวว่าหมดความอยากต่อร่างกายของคุณ”

ไม่รู้ว่าทำไมถึงเจ็บแปลบไปทั่วทั้งหัวอก ทั้งๆ ที่เตรียมตัวเตรียมใจรับภาพบาดหูบาดตาของคอร์เนลกับผู้หญิงคนอื่นมาแล้ว  หล่อนก็เจ็บจนกระทั่งไม่อยากจะหายใจอยู่แล้ว

ยาหยีกัดปากแน่นกัดแน่นจนไม่รู้สึกเจ็บอีกแล้ว ขณะพูดในสิ่งที่ตรงข้ามกับหัวใจออกไป

“ถ้าคุณทำได้อย่างที่พูดจริงๆ ฉันก็จะขอบคุณอย่างสูงค่ะ”

“ดีมาก…เสื้อผ้าข้าวของก็หาของคนใช้คนอื่นให้ใส่ไปก่อน แล้วอย่าปล่อยให้ขึ้นมาวุ่นวายบนตึกล่ะเพราะฉันไม่ชอบ”

“ค่ะนายน้อย”

คอร์เนลปรายตามองร่างอรชรของยาหยีด้วยสายตาเหยียดหยามชิงชัง พูดทุกสิ่งที่จะทำให้หญิงสาวเจ็บเจียนบ้าได้ จากนั้นก็ก้าวยาวๆ เดินขึ้นบันไดหายวับไปทันที

เมื่อร่างสูงใหญ่ของคอร์เนลลับสายตาไปแล้ว เชอรี่จึงหันมามองหญิงสาวที่ตัวเองเอ็นดูด้วยความเวทนาสงสาร ถึงแม้หล่อนจะตามไปรับใช้ที่เมืองไทยมาด้วย แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นล้วนแต่เป็นความกังขาสำหรับหล่อนทั้งนั้น โดยเฉพาะเรื่องของแม่หนูยาหยีคนนี้

“นายน้อยคงกำลังโกรธ หายโกรธแล้วก็คงจะเอ็นดูคุณเหมือนเดิม” เชอรี่พูดขึ้นเมื่อเดินนำหน้าพายาหยีมายังเรือนพักฝั่งซ้าย

“เขาไม่ได้โกรธฉันหรอกจ้ะป้า แต่เขาเกลียดฉันต่างหาก เขาเกลียดฉันจนแทบไม่อยากจะมองหน้าเลยด้วยซ้ำ”

น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาสั่นระริกบ่งบอกว่าคนพูดกำลังน้อยอกน้อยใจอย่างมากมายมหาศาลแค่ไหน

เชอรี่ฟังคำพูดของคู่สนทนาแล้วก็ส่ายหน้าดิก เพราะไม่เห็นด้วย

“ไม่จริงหรอกค่ะ ถ้าเกลียด นายน้อยไม่พาคุณบินข้ามน้ำข้ามทะเลมาที่นี่หรอกค่ะ คุณรู้ไหมคะว่าในคฤหาสน์ซีร์ยานอฟหากไม่ใช่คนสำคัญของนายน้อยไม่มีทางเข้ามาได้หรอก”

ยาหยีแค่นยิ้ม เจ็บช้ำไปทั่วทั้งหัวอก หล่อนน่ะเหรอสำคัญ ต่ำยิ่งกว่าอีตัวน่ะสิไม่ว่า และที่เขาพาหล่อนบินข้ามน้ำข้ามทะเลมาด้วยนี้ก็เพราะกลัวว่าหล่อนจะอุ้มท้องลูกของเขาอยู่ก็แค่นั้นเอง ไม่ได้มีเยื่อใยใดๆ เลยในการกระทำนี้ของคอร์เนล เขาไม่เคยรักหล่อน และก็คงไม่รัก ในขณะที่หล่อนทั้งรักทั้งบูชาเขาจนท่วมท้นดวงใจ

“ทำไมนายน้อยของป้าถึงอยากให้ฉันมาพักที่เรือนซ้ายล่ะคะ ทำไมถึงขนาดต้องย้ายคนจากเรือนนี้ไปอยู่อีกเรือนหนึ่งด้วย” เอ่ยถามเมื่อเชอรี่พาหล่อนมาหยุดที่หน้าเรือนซ้าย

หล่อนได้ยินหญิงร่างท้วมถอนใจออกมาแรงๆ ครั้งหนึ่งก่อนจะพูดขึ้น

“ป้าก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่านายน้อยกำลังคิดอะไรอยู่ รู้เพียงแต่ว่าที่นี่เล็กและก็คับแคบไม่สะดวกสบายเหมือนกับเรือนขวาเท่าไรนัก และที่สำคัญมีแต่ผู้หญิง”

“งั้นนายน้อยก็ต้องการให้ฉันลำบาก”

“ป้าก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้เพียงแต่ว่าหากนายน้อยอยู่บนห้องนอนก็จะสามารถมองเห็นเรือนซ้ายหลังนี้ชัดเจนเต็มสองตาเลยล่ะค่ะ”

แม่บ้านวัยร่างท้วมพูดไปเรื่อยขณะไขกุญแจห้องหนึ่งในจำนวนสี่ห้องให้กับยาหยี

“ป้าให้เจ้าของห้องเดิมย้ายออกไปแล้ว คุณก็พักที่นี่ได้เลย”

เชอรี่เอื้อมมือไปกดสวิตช์ไฟจนห้องทั้งห้องสว่างพึ่บขึ้นมาทันตา ยาหยีก้าวตามแม่บ้านร่างท้วมเข้าไปภายใน มองสำรวจไปรอบๆ แล้วก็พบแค่ตู้เสื้อผ้าและก็เตียงนอนเท่านั้นเอง

“ความจริงมันมีทีวีแล้วก็เครื่องเล่นด้วยนะ สงสัยแม่มารีนยกไปด้วยแน่ๆ เลย” แม่บ้านวัยกลางคนบ่นอุบ ก่อนจะหันมามองยาหยีด้วยความสงสาร

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ป้าจะรายงานเรื่องนี้กับนายน้อยนะคะ รับรองว่าเธอจะต้องรีบหาเครื่องอำนวยความสะดวกที่พึงมีมาให้คุณอย่างแน่นอนค่ะ ส่วนคืนนี้ก็ทนๆ เอาหน่อยนะคะ อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว”

ยาหยีพยักหน้าน้อยๆ ใบหน้างามไม่ได้แสดงอารมณ์ใดออกไปเลยนอกจากความขมขื่นที่ตัวเองปิดไม่มิด

“ฉันอยู่ได้ค่ะ ไม่ต้องการอะไรเพิ่ม และหากป้าสงสารฉันก็ไม่ต้องรายงานเรื่องใดๆ ทั้งนั้นให้กับนายน้อยของป้าฟัง นะคะฉันขอร้อง”

แม้จะไม่เข้าใจแต่เชอรี่ก็พยักหน้ารับคำ

“ก็ได้ค่ะ ป้ารับปาก งั้นคุณก็พักผ่อนเถอะนะคะ ป้าเองก็ขอตัวไปพักผ่อนเหมือนกัน”

“ตามสบายค่ะป้า ขอบคุณมากนะคะ”

เชอรี่ยิ้มให้อย่างเป็นมิตรขณะเดินหายออกไปจากห้อง ยาหยีเดินไปทรุดตัวลงนั่งบนที่นอนขนาดสามฟุตครึ่งที่ถึงแม้จะไม่แข็งเท่ากับเตียงในห้องเช่าที่พัทยา แต่มันก็ไม่ได้นิ่มนวลน่าหลับนอนเหมือนเตียงนอนของคอร์เนลแม้แต่นิดเดียว

ยาหยีถอนใจออกมาเมื่อนึกถึงชะตากรรมของตัวเอง จะเอาอะไรมากไปกว่านี้ล่ะ ทาสแบบหล่อนแค่มีที่ซุกหัวนอน มีที่กินก็สมควรดีใจแล้วไม่ใช่เหรอ ทำงานแลกข้าวแลกน้ำเพื่อรอเวลาเป็นอิสระจากอุ้งมือของมัจจุราชอย่างคอร์เนล