“แล้วยังมีหน้าจะมาขอให้ผมปล่อยอีกหรือ”

“ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย ฉันแค่หนีไปจากคุณ”

คอร์เนลแค่นหัวเราะเหยียดหยัน มองสตรีในอ้อมแขนด้วยสายตาขยะแขยงชิงชัง

“อย่ามากลบเกลื่อนความผิดของตัวเองไปหน่อยเลยน่ายาหยี เพราะถึงยังไงผมก็จะไม่มีวันยกเว้นโทษให้นางกากีเช่นคุณอย่างแน่นอน คุณจะต้องเจ็บปวดเจียนตายด้วยน้ำมือของผมเลยทีเดียว”

เขาดันร่างของหล่อนให้เดินไปหยุดที่ขอบเตียงเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ริมข้างฝาห้อง จากนั้นก็ผลักร่างของหล่อนให้ล้มลงไปบนที่นอนแข็งๆ นั้นอย่างโหดเหี้ยมไร้เมตตา

“คุณจะต้องไปมอสโกกับผม”

“ไปมอสโกหรือคะ?” สาวน้อยเบิกตาค้าง กลีบปากสาวเผยอด้วยความตกใจ

“แต่เซอร์เกคงไม่ยอม…”

แม่คุณไม่รู้เลยหรือไงว่าท่าทางอ้าปากค้างแบบนี้มันมีผลต่อร่างกายและลมหายใจของเขาขนาดไหน ต่อให้หล่อนเป็นฆาตกรที่กำลังจ้องจะเล่นงานเขาให้ตาย แต่ถึงยังไงเขาก็ไม่สามารถลดความหิวกระหายที่มีต่อหล่อนได้เลยแม้แต่เสี้ยวเดียว

“คุณก็รู้นี่ว่าผมไม่เคยยอมให้ใครมาขัดคำสั่งของตัวเองได้อยู่แล้ว”

คำพูดที่เอื้อนเอ่ยออกมาจากปากของลูกอดีตมาเฟียเก่าฉายชัดถึงความอวดดีหยิ่งผยองที่มีอยู่อย่างเต็มเปี่ยมในตัวคนพูด

“ฉันรู้ค่ะ แต่เซอร์เกไม่ต้องการให้ฉันอยู่ข้างกายคุณ” ในที่สุดก็เผลอพูดสิ่งที่คิดออกไปจนได้ แต่คอร์เนลหาได้ใส่ใจมันไม่

“ผมไม่ได้เชิญคุณให้ไปอยู่ในฐานะผู้หญิงของผมเสียหน่อยยาหยี อย่าสำคัญตัวผิดไปนักเลย ที่มอสโกคุณจะเป็นแค่ทาสในเรือนเบี้ยให้ผมโขกสับเท่านั้น ผมจะทรมานคุณทั้งกลางวันและกลางคืนจนกว่าผมจะสามารถลากคอไอ้คนทรยศกลับมาขยี้ได้ หรือไม่ก็เมื่อผมรู้ว่าคุณไม่ได้ตั้งท้องลูกของผม”

เสมือนถูกสายฟ้าฟาดเปรี้ยงลงมาที่กลางดวงใจ สาวน้อยเบิกตากว้างด้วยความตกใจสุดขีด จุกในอกจนแทบจะพูดออกมาไม่เป็นคำ

“ท้องหรือคะ?”

“ใช่ ท้อง ผมไม่ได้ป้องกันแม้แต่ครั้งเดียวยามที่เข้าไปในตัวของคุณ” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม สายตาที่ทอดมองมายังร่างของหล่อนนั้นเต็มไปด้วยการดูถูกเหยียดหยามแกมสมเพชเวทนา

“ไม่…ฉันคงไม่โชคร้าย…แบบนั้น”

ส่ายหน้าปฏิเสธออกไปคล้ายกับคนสติฟั่นเฟือน ลินดาเคยเตือนหล่อนแล้ว แต่หล่อนก็หลงลืมมันไปทุกครั้งยามที่ตกอยู่ในอ้อมแขนของผู้ชายมากเสน่ห์คนนี้

“โชคดีมากกว่ามั้งยาหยี ถ้าคุณท้องลูกของผม คุณก็จะได้ค่าเลี้ยงดูเดือนละเป็นแสนๆ เหรียญเชียวแหละ และนั่นมันก็จะทำให้คุณกับไอ้พ่อเฮงซวยร่ำรวยอื้อซ่าเลยทีเดียว” คอร์เนลแค่นยิ้มหยัน แสดงความดูถูกดูแคลนหล่อนออกมาทั้งทางคำพูดและสายตา หล่อนเห็นแล้วก็สั่นระริกไปทั้งเรือนกาย หนาวสะท้านจับขั้วหัวใจอย่างรุนแรง

“จะบอกว่าฉันมีโทษประหารแน่ หากคนสนิทแสนภักดีมาเห็นเข้าอย่างนั้นใช่ไหม”

คอร์เนลกัดฟันแน่น กรามกระด้างบดกันแทบละเอียดขณะหรี่ตาแคบลงมองสาวน้อยปากเก่งในอ้อมแขน เขาเคยคิดว่าเจ้าหล่อนด่าไม่เป็นด้วยซ้ำ แต่วันนี้คงต้องเปลี่ยนความคิดใหม่เสียแล้ว

“ไม่ต้องให้เซอร์เกหรือใครมาเห็นหรอก แค่ผมคนเดียว คุณก็เยินแล้วทูนหัว”

“โอ๊ย! นี่คุณจะทำอะไรฉันน่ะ”

ร้องลั่นเมื่อถูกเหวี่ยงลงไปนอนบนเตียงอีกครั้งอย่างรุนแรง บั้นท้ายงามกระแทกเข้ากับที่นอนแข็งๆ ทำให้เจ็บระบมเป็นที่สุด

คอร์เนลหัวเราะด้วยน้ำเสียงน่าสะพรึงกลัว ก่อนจะกระโดดขึ้นมาทาบทับหล่อนเอาไว้ทั้งตัว ยาหยีดิ้นรนด้วยความหวาดกลัว ผลักไสพัลวัน แต่ก็หาสู้แรงคนเถื่อนได้ไม่ สุดท้ายก็ถูกเขาฉีกทึ้งเสื้อผ้าจนขาดวิ่นไปทั้งตัว

“จำเอาไว้ว่าอย่าล้อเล่นกับผู้ชายอย่างผม!”

“ปล่อยฉันนะ”

“ชู่ว์…อย่าส่งเสียงดังสิทูนหัว เดี๋ยวเพื่อนข้างห้องก็จะนอนไม่หลับกันพอดี” ริมฝีปากร้อนผ่าวพรมจูบไปทั่วใบหน้านวลด้วยความหิวกระหาย ทุกสัมผัสอัดแน่นไปด้วยโทสะและการลงทัณฑ์ที่แสนโหดเหี้ยม เขาบด เขาขยี้ เขาขยำจนผิวกายสาวชอกช้ำอย่างไม่ปรานี หล่อนขัดขืนจนสิ้นแรงแต่ก็ไม่สามารถช่วยตัวเองได้เลย

เขาเดินหน้าลงทัณฑ์หล่อนด้วยแรงสวาทเหี้ยมโหดครั้งแล้วครั้งเล่า ปลุกเร้าด้วยปากและฝ่ามืออย่างชำนิชำนาญ และจากที่เคยตั้งใจไว้ว่าจะนอนนิ่งให้ยิ่งกว่าขอนไม้เสียอีกยามที่เขาร่วมรักด้วย แต่สุดท้ายก็เป็นหล่อนเองนั่นแหละที่วิงวอนร้องขอ

“คอร์เนลได้โปรด…คอร์เนล…”

มันน่าอดสู น่าละอาย แต่หล่อนก็ทำมันลงไปแล้ว ยอมให้เขาได้เชยชมด้วยความเต็มอกเต็มใจ น้ำตาไหลพรากออกมาเมื่อการลงโทษจบสิ้นลง เขาพลิกตัวลงไปจากเตียงโดยไร้คำพูดจาใดๆ ความเย็นชาที่เขาขว้างใส่มันทำให้ก้อนสะอื้นพุ่งออกมาจากปากอย่างรุนแรง

คอร์เนลไม่แม้แต่จะหันกลับมองร่างสั่นระริกที่บอบช้ำเพราะน้ำมือเหี้ยมโหดของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว หญิงสาวนั่งมองคนตัวโตรูดซิปและติดตะขอกางเกงผ่านม่านน้ำตาด้วยความชอกช้ำ ขณะก้มหน้ามองตัวเองอย่างอดสู

ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะต้านทานแรงรักจากผู้ชายคนนี้ได้ ต่อให้ทะเลาะกันอย่างดุเดือดเลือดพล่านแค่ไหน ต่อให้ตั้งใจจะแข็งขืนมากเท่าไร แต่สุดท้ายก็เป็นหล่อนเองอยู่ดีนั่นแหละที่อ้อนวอนร้องขอให้เขามอบความเป็นสามีให้

“เลิกบีบน้ำตาและแต่งเนื้อแต่งตัวซะ ผมจะไปรอที่รถ…” เขาก้าวยาวๆ เดินตรงไปที่ประตู แต่ก็เหมือนจะคิดอะไรได้จึงหยุดเดิน และหมุนตัวกลับมามองหล่อนอีกครั้งด้วยสายตาเหยียดหยามชิงชังเช่นเดิม

“และถ้าไม่อยากโดนแบบเมื่อกี้อีกละก็…”

กายสาวร้อนผ่าวเมื่อถูกนัยน์ตาสีเขียวคมกริบจ้องมองมาด้วยความความหิวกระหายอย่างเต็มเปี่ยม

“อย่าขัดคำสั่งของผม…แต่งตัวซะ”

เอ่ยจบคอร์เนลก็รีบก้าวยาวๆ ออกไปจากห้องเช่าอันแสนคับแคบนั้นอย่างรวดเร็ว โดยไม่คิดจะสนใจยาหยีอีกเลย

ทำไมเขาจะต้องสนใจหล่อนด้วยล่ะ หล่อนมันตัวหายนะจริงๆ ตัวหายนะ ตัวอันตรายที่มีแต่จะทำให้เขาขาดสติและหลงลืมตัวตนอย่างง่ายดาย

เมื่อกี้…ก็อีกครั้งแล้วที่เขาเผลอตัวไม่ได้ป้องกัน เขาปล่อยตัวปล่อยใจให้กับยาหยีจนหมดทุกหยาดหยด ให้ตายเถอะ นี่เขาเป็นบ้าอะไรไปนะ ทั้งที่คิดจะแก้แค้น คิดจะแก้เผ็ด แต่ดูเหมือนว่าคนที่จะถูกแก้แค้นมันจะเป็นเขาเสียมากกว่า

ชายหนุ่มพ่นลมออกจากปากหนักๆ ด้วยความหงุดหงิดไม่พอใจตัวเอง ขณะก้าวขึ้นไปนั่งรอแม่ยาหยีบนรถสปอร์ต สายลมเย็นฉ่ำยามดึกสงัดไม่ได้ช่วยให้เลือดในกายหนุ่มของเขาลดความร้อนรุ่มลงได้เลยให้ตายสิ ตรงกันข้าม มันกลับร้อนระอุขึ้นเรื่อยๆ ร้อนจนอยากจะกลับไปต่อบทรักกับแม่ยาหยีแสนหวานบนเตียงแข็งๆ นั่นอีกสักครั้งสองครั้ง หรือไม่ก็มาราธอนโต้รุ่งไปเลย

กำปั้นใหญ่ทุบลงบนพวงมาลัยรถแรงๆ เพื่อดับอารมณ์คลั่ง ทุบแล้วทุบอีกจนพวงมาลัยรถแทบจะพังคามือ แต่เขาก็ยังไม่สามารถดับความงุ่นง่านในกายลงได้เลยแม้แต่นิดเดียว ต้องทำยังไงนะ เขาถึงจะหยุดไอ้ความรู้สึกอยากร่วมรักกับยาหยีแบบทั้งวันทั้งคืนลงได้สักที แล้วก็เมื่อไรกัน?