“แล้วทำไมฉันต้องทำล่ะคะ ฉันจะนอน…”

“ผมมีค่าตอบแทนให้”

คอร์เนลหยิบธนบัตรสีเทาปึกใหญ่ออกมาส่งให้กับลินดา ซึ่งเขาก็ใช้วิธีนี้กับยามวัยกลางคนที่เฝ้าอยู่หน้าหอด้วยเช่นกัน

“มันมากพอที่คุณจะใช้ช็อปปิ้งไปได้เกือบครึ่งปีเชียวแหละ รับไปซะแล้วทำทุกอย่างตามที่ผมสั่ง ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องยากเลยใช่ไหมล่ะ”

‘นั่นสิ มันไม่ใช่เรื่องยากเลยสักนิด แค่กดโทรศัพท์หายาหยีเท่านั้นเอง เปลืองค่าโทรแค่ไม่กี่บาทแต่ได้ค่าตอบแทบเป็นแสนๆ โอ้…มันน่าสนชะมัด’

“ก็ได้ค่ะ ฉันจะทำตามคำสั่งของคุณ” ลินดายิ้มกว้าง รีบคว้าเงินปึกใหญ่มาถือเอาไว้ ขณะมองชายหนุ่มรูปหล่อตรงหน้าอย่างรอคำสั่ง

“ว่ามาสิคะว่าต้องการให้ฉันทำอะไรบ้าง”

รอยยิ้มพึงพอใจผุดขึ้นที่มุมปากของคอร์เนลมหาศาลเลยทีเดียว ขณะพรั่งพรูความต้องการของตัวเองให้กับหญิงสาวตรงหน้าได้รับฟัง

หลังจากนอนจมกับความโศกเศร้าเสียใจจนหลับใหลไปได้ไม่กี่ชั่วโมง ร่างอรชรของยาหยีก็ต้องสะดุ้งตกใจตื่นเมื่อเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือดังระรัวขึ้น ริงโทนนี้เป็นสายของลินดา หล่อนจำได้เป็นอย่างดี

มือบางรีบลนลานคว้ามือถือมาแนบหู พร้อมๆ กับกรอกเสียงที่ปั้นจนราบเรียบไปตามสาย

“โทรหาดึกดื่นมีอะไรกับฉันหรือลินดา”

“ลินดาไม่มีธุระอะไรกับคุณหรอก แต่ผมมี…”

โทรศัพท์มือถือแทบหลุดจากมือ เมื่อเสียงที่ดังตอบกลับมาไม่ใช่เสียงของลินดาแต่เป็นเสียงของคอร์เนล ผู้ชายที่หล่อนพึ่งจะหนีจากเขามาเมื่อตอนกลางวัน

“คอร์เนล…”

“นึกว่าจะจำผัวของตัวเองไม่ได้ซะแล้ว” เสียงของคอร์เนลเหี้ยมเกรียมจนสันหลังของหล่อนเย็นยะเยือก หนาวสะท้านไปจับขั้วหัวใจ

“ฉันจะวางสาย…”

“ก็ลองวางดูสิ แล้วจะรู้ว่าฉันจะทำอะไรกับเพื่อนของเธอบ้าง”

ยาหยีถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตื่นตกใจ ไม่อยากเชื่อว่าคอร์เนลจะทำร้ายลินดาได้ แต่เสียงของลินดาที่ร่ำไห้แทรกเข้ามาเป็นระยะนั้นทำให้หล่อนต้องเชื่อ

คอร์เนลแสยะยิ้มหยัน

“มันก็ขึ้นอยู่กับเธอนั่นแหละ หากเธอยอมทำตามคำสั่งของฉัน ลินดาก็จะปลอดภัย”

“ฉันยอมทำ ยอมทำทุกอย่าง”

ชายหนุ่มไม่คิดจะพูดคำใดออกไปอีก เขาตัดสายการสนทนาทันที ก่อนจะส่งโทรศัพท์มือถือคืนให้กับลินดาที่ยืนทำหน้าฉงนอยู่ข้างๆ

“คุณรักยายลูกหยีใช่ไหมคะ”

คอร์เนลที่กำลังจะหมุนตัวเดินจากไปชะงักเท้าอัตโนมัติ หันขวับกลับมามองเจ้าของคำพูดแทงใจดำนั้นในฉับพลัน

“ตรงกันข้าม ผมเกลียดเพื่อนของคุณแน่นอกทีเดียวแหละ”

“เกลียดเหรอ?”

ลินดาแค่นหัวเราะอย่างรู้ทัน

“ไม่จริงหรอกมั้งคะ ถ้าคุณเกลียดยายลูกหยีอย่างปากว่าจริงๆ คุณคงไม่บังคับให้ฉันทำแบบนี้หรอกค่ะ คุณไล่ตามทั้งๆ ที่ยายลูกหยีพยายามวิ่งหนี”

คอร์เนลทอดสายตามองไปยังร่างของลินดาด้วยสายตากระด้างดุดัน

“หุบปากซะ! อย่ามาเดาหัวใจของใครสุ่มสี่สุ่มห้าแบบนี้อีก”

แม้จะตกใจกับเสียงคำรามเหี้ยมโหดนั้น แต่ลินดาก็ยังหุบปากตามที่เขาสั่งไม่ได้

“แม้สายตาของคุณจะไม่ยอมบอกว่าตัวคุณกำลังคิดและกำลังรู้สึกอะไรอยู่ แต่การกระทำของคุณมันบอกทุกอย่างค่ะ และฉันก็ฉลาดว่ายายลูกหยีมาก ฉันรู้ว่าคุณรักเพื่อนของฉัน…รักมาก”

“ผมไม่ได้รักแม่ผู้หญิงแพศยาคนนั้น!”

คอร์เนลโต้เสียงกร้าว เรือนกายกำยำสั่นเทิ้มด้วยความเดือดดาล ไม่มีทาง ไม่มีทางเป็นไปแน่ เขาไม่มีวันรักผู้หญิงเหลี่ยมจัดอย่างยาหยีลงอย่างแน่นอน ไม่มีทางเป็นไปได้ และที่ติดตามทุกที่แบบนี้ก็เพื่อแก้แค้นยังไงล่ะ เขาจะต้องลากตัวหล่อนไปแก้แค้นให้สาสม ทำให้หล่อนตายทั้งเป็น!

“ถ้าขืนคุณยังไม่หยุดพูดระยำแบบนี้ออกมาอีกละก็ เราเป็นได้เห็นดีกันแน่!”

จบคำพูดแสนดุเดือด คอร์เนลก็ก้าวเท้ายาวๆ เดินออกจากหน้าห้องของลินดาไปโดยไม่หันหลังกลับมามองอีกเลยแม้แต่นิดเดียว

“เล่นวิ่งไล่ตามกันทุกวันทุกเวลาแบบนี้น่ะ ไม่เรียกว่ารักก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้วพ่อคุณเอ๋ย”

ลินดาส่ายหน้าน้อยๆ อย่างอ่อนอกอ่อนใจขณะก้าวกลับเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง

“แล้วนี่เธองอนอะไรพ่อเทพบุตรตาเขียวอีกนะยายลูกหยี” หญิงสาวพึมพำกับตัวเองด้วยความสับสนงงเต๊ก ขณะเดินกลับไปทุ่มตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้ง นอนคิดถึงสาเหตุที่เพื่อนรักวิ่งหนีคอร์เนลจนปวดหัวแต่ก็คิดไม่ออกจนผล็อยหลับไปเองในที่สุด