“ทำไมถามแบบนี้ล่ะลูกหยี เราก็ต้องไปด้วยกันนั่นแหละ”

ไม่มีคำตอบออกจากปากของยาหยีอีกนอกจากความเงียบงันเท่านั้น หญิงสาวนั่งมองคนตัวโตที่เดินหายเข้าไปในห้องน้ำด้วยสายตาเจ็บปวด อีกไม่กี่นาทีแล้วสินะที่จะต้องจากกัน มือบางรีบยกขึ้นป้ายน้ำตาที่ไหลรินออกมาทิ้งทันทีเมื่อคอร์เนลก้าวออกมาจากห้องน้ำ ร่างกายกำยำใหญ่โตไปทุกส่วนเดินโทงๆ มุ่งหน้าไปที่ตู้เสื้อผ้าแบบฝังติดผนัง เขาก้มๆ เงยๆ อยู่ไม่นานก็หล่อเหลาสมบูรณ์แบบอยู่ในชุดลำลองสีน้ำเงินอมดำ

“อาบน้ำเถอะลูกหยี ผมรีบจริงๆ”

เขาเดินมาหยุดตรงหน้าของหล่อน ยาหยีลุกขึ้นจากเตียงทั้งๆ ที่เนื้อตัวเปลือยเปล่า โผเข้ากอดร่างสูงใหญ่ของคอร์เนลเอาไว้แน่น เขย่งปลายเท้าขึ้นบดจูบกับปากเร้าใจของเขาด้วยความเร่าร้อน คอร์เนลครางออกมากับความหวานฉ่ำที่ยาหยีกำลังยัดเยียดให้ แต่เพียงไม่นานเขาก็ดันร่างเกลี้ยงเกลาของเจ้าหล่อนออกจากตัว

“ผมมีธุระจริงๆ อาบน้ำเถอะ”

เท้าใหญ่เคลื่อนพาคอร์เนลถอยหลังออกไปจากร่างเย้ายวนกวนตัณหาของยาหยีหลายก้าวเลยทีเดียว พร้อมๆ กับสูดลมหายใจเข้าปอดลึกล้ำ

“ผมไม่รู้หรอกว่าวันนี้คุณเป็นอะไรไป ถึงได้ยั่วผมตลอดเวลา แต่ขอให้รู้ว่าผมจะชดเชยให้คุณอย่างเต็มที่เมื่อเราอยู่บนเตียงในห้องนอนของผม”

‘แต่ฉันไม่มีโอกาสกลับไปที่นั่นแล้วนี่ ไม่มีโอกาสจะได้เห็นคุณอีกแล้ว’

ยาหยีคร่ำครวญโศกาอยู่ภายในอก แต่ก็รู้ดีว่าไม่มีทางที่ตัวเองจะร่ำไห้ออกไปได้ จึงเปลี่ยนเป็นปั้นยิ้มขมขื่นมอบให้กับเขาแทน

“กอดฉันอีกสักครั้งได้ไหมคะ กอดให้แน่นๆ”

คอร์เนลระบายยิ้มออกมา

“ทำไมวันนี้ทำซึ้งนักล่ะลูกหยี ทำเหมือนกับว่ารักผม…หรืออีกอย่างหนึ่งก็คือจะไปจากผม”

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่ฉันอยากเป็นของคุณอีกครั้ง”

เมื่อเห็นเขาไม่เข้ามาหา สาวน้อยจึงเป็นฝ่ายโผเข้าหาเขาเสียเอง กอดรัดเขาแน่นจนอกสาวที่ใหญ่เกินตัวแทบบี้แบนไปกับอกกำยำ และถึงแม้จะมีเสื้อเนื้อดีขวางกั้นอยู่ แต่มันก็ไม่สามารถช่วยลดความร้อนระอุลงได้เลย

“อีกครั้งนะคะ ที่ผนังห้องก็ได้”

มือบางสะเปะสะปะดึงกระชากเข็มขัดหนังของคอร์เนลออกด้วยความร้อนรน

“อย่า…ลูกหยี คุณเป็นอะไรไปเนี่ย”

แม้จะพยายามยับยั้งการจู่โจมของแม่สาวน้อยแสนหวาน แต่ก็ทำได้ไม่ดีนัก เพราะแค่ถูกมือนุ่มๆ จับนู่นจับนี่แถมยังจับต่ำอยู่แถวๆ ขอบกางเกงแบบนี้ กายหนุ่มก็ร้อนรุ่มแทบลุกเป็นไฟแล้ว

“ไม่ค่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไร ทำไมมันถอดยากจัง…เข็มขัดคุณน่ะ”

สาวน้อยบ่นแต่ก็ยังดึงกระชากไม่เลิก และสุดท้ายหล่อนก็สามารถถอดมันออกจนได้ จากนั้นมือบางก็จัดการปลดตะขอ รูดซิปกางเกงลงจนสุด

“อีกครั้งนะคะ”

คอร์เนลถอนใจออกมาอย่างยอมรับความพ่ายแพ้ แน่นอนเขาไม่เคยต่อสู้กับความปรารถนาในตัวของแม่ยาหยีแสนหวานคนนี้ชนะเลยแม้แต่สักครั้งเดียว และครั้งนี้มันก็ยิ่งตอกย้ำความปราชัยได้อย่างชัดเจน

“แล้วอย่าร้องว่าเจ็บหลังล่ะ”  และแสนอำมหิต สาวน้อยครางออกมาด้วยความพึงพอใจ หล่อนหิวกระหายสัมผัสของเขารุนแรงจนต้องเบียดกายเข้าหา สองมือบางตวัดรัดกายกำยำทรงพลังของเขาเอาไว้แนบแน่น

หากเป็นไปได้ หล่อนอยากขังเขาไว้ในอ้อมแขนนี้ตลอดไป แต่เมื่อรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ หล่อนจึงต้องยอมแสดงตัวเป็นสาวร่านร้อนออกมาแบบนี้

ครั้งสุดท้าย…ที่จะจดจำไปจนชั่วชีวิต

“คอร์เนล…”

“ทูนหัว…ผมรักร่างกายของคุณเหลือเกิน”

“ไม่มีค่ะ ฉันไม่ได้คิดจะทำอะไร แค่…อยากนอนฟังเสียงคลื่นอีกสักนิดเท่านั้นเอง ก่อนที่ฉันจะ…ตามคุณไปมอสโกยังไงล่ะคะ”

“รัสเซียก็มีทะเล”

“แต่มันไม่ใช่ทะเลในเมืองไทยนี่คะ นะคะคอร์เนล ขอฉันอยู่ต่ออีกนิด”

แม้จะไม่สบายใจนักที่จะปล่อยให้ยาหยีพักอยู่ในโรงแรมหรูนี้ตามลำพัง แต่ทั้งปัญหาที่ต้องรีบเร่งไปแก้ไข กับคำอ้อนวอนหวานๆ ของแม่สาวน้อยตรงหน้า ทำให้เขาจำต้องพยักหน้ารับปากทั้งๆ ที่ไม่เต็มใจเลยแม้แต่นิดเดียว

“ก็ได้…แต่เย็นนี้ผมจะให้เซอร์เกมารับ แล้วคุณห้ามเบี้ยวด้วย”

แทนที่ยาหยีจะดีใจกลับร้องไห้ออกมา

“ขอบคุณค่ะ ขอบคุณที่ตามใจฉัน”

“ขอบคุณแล้วร้องไห้ทำไมล่ะ ผมว่าคุณพูดและทำอะไรแปลกๆ มากเลยนะเช้านี้น่ะ”

ชายหนุ่มตั้งข้อสังเกตขณะมองใบหน้างามอย่างจับพิรุธ

“ตั้งแต่ผมรับโทรศัพท์นั่นแหละ”

ก็ตอนที่เขายังไม่ได้รับโทรศัพท์ ยาหยียังนอนเอียงอายอยู่ใต้ร่างของเขาอยู่เลย แต่พอหลังจากที่เขาพูดคุยกับเซอร์เกจบ เจ้าหล่อนก็ทำเสมือนถูกวิญญาณสาวร้อนรักเข้าสิง ยั่วยวนจนเขาที่ตั้งใจจะยุติเกมรักลงชั่วคราวต้องตบะแตกไปถึงสองครั้งสองครา

“ไม่มีอะไรนี่คะ…ไม่มีอะไรจริงๆ ค่ะ”

คอร์เนลที่พยายามจะไม่มองต่ำไปกว่าใบหน้างามของยาหยีเอ่ยถามซ้ำอีกครั้ง

“แน่ใจนะว่าไม่ได้หลอกผม คุณก็รู้ใช่ไหมว่าผมเกลียดคนโกหก”

หญิงสาวพยักหน้าพลางฝืนยิ้มออกไป

“ไม่ได้โกหกหรอกค่ะ ไม่มีอะไรที่ฉันจะต้องโกหกนี่คะ”

“ก็ดี…งั้นตอนบ่ายสามโมงผมจะให้เซอร์เกมารับคุณที่นี่ก็แล้วกัน ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ แล้วอย่าลงไปเดินอวดหุ่นสวยๆ ของคุณให้ไอ้หนุ่มๆ ที่ไหนมองล่ะ เพราะถ้าผมรู้ คุณตายคามือของผมแน่ จำเอาไว้นะแม่ลูกหยีแสนหวาน” เขากำลังบอกว่าหวงแหนหล่อนทั้งคำพูดและดวงตาที่ทอดมองมา ยาหยีน้ำตาซึม ข่มความโศกเศร้าเอาไว้ในอก

“ผมเป็นผู้ชายคนแรกของคุณ และก็ต้องเป็นคนสุดท้ายในชีวิตของคุณด้วย ผมไม่เคยมีความคิดจะแบ่งผู้หญิงกับใคร จำเอาไว้”

“ค่ะ…คุณจะเป็นผู้ชายคนเดียวในชีวิตของฉัน”

คอร์เนลระบายยิ้มกว้าง อยากจะดึงร่างอรชรเข้ามากอดนัก แต่ก็ไม่อาจจะทำดั่งใจคิดได้ เพราะไม่มั่นใจเลยว่าหากกอดแล้วจะมีปัญญาปล่อยหล่อนออกไปจากอ้อมแขนได้สำเร็จหรือเปล่า กลัวจะไปจบกันบนเตียงอีกครั้งเสียมากกว่า

“งั้นผมไปแล้วนะ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ” ชายหนุ่มกัดฟันกระชากประตูห้องให้เปิดออก

“แล้วอย่าออกไปไหนนะ ผมเป็นห่วง”

เขากำลังจะก้าวเดินออกไป แต่ยาหยีก็ไม่สามารถทนยืนเฉยๆ มองเขาจากไปได้อีกต่อไป หญิงสาววิ่งตามไปกอดแผ่นหลังกว้างเอาไว้แน่น กอดด้วยความรักสุดหัวใจ คอร์เนลตัวเกร็งทันทีเมื่อแผ่นหลังสัมผัสกับเต้าอวบใหญ่บดเคล้ากันแนบแน่น

“เดินทางดีๆ นะคะ”

“กอดผมแบบนี้ ผมก็ทำใจให้ไปจากคุณไม่ได้น่ะสิลูกหยี” มือใหญ่จับสองมือเรียวให้ออกจากกายใหญ่โตของตนเอง จากนั้นเขาก็หันหน้ามาสวมกอดร่างอรชรเอาไว้แนบแน่น ปากร้อนก้มลงจูบกลีบปากสาวหนักหน่วง

“ไว้เจอกันที่บ้านผมนะ”

ยาหยีพยักหน้าทั้งน้ำตา ไม่ขัดขืนเมื่อคนตัวโตปล่อยมือจากร่างกายของตัวเอง

“ค่ะ เราจะเจอกันอีก…”

คอร์เนลยิ้มบางๆ อีกครั้งก่อนจะก้าวยาวๆ ออกไปจากห้องโดยไม่ได้หันหลังกลับมามองอีกเลย ยาหยีปล่อยน้ำตาที่เก็บกักไว้ให้ทะลักทลายออกมาท่วมท้นใบหน้า ร่างอรชรเปลือยเปล่าทรุดฮวบลงกองกับพื้นพรมด้วยความชอกช้ำรุนแรง

“ไว้เจอกันที่บ้านผมนะ”

ไม่มีทางได้เจอกันอีกแล้ว ทุกอย่างมันจบลงแล้ว และพ่อของหล่อนก็ถูกปล่อยตัวออกมาแล้ว ดังนั้นหล่อนก็ต้องทำตามคำสัญญาที่ตัวเองให้ไว้กับเซอร์เกเช่นกัน

“ฉันจะไปจากคอร์เนลทันทีที่พ่อของฉันได้รับอิสรภาพ”

หล่อนกำลังจะไปแล้ว กำลังจะทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเซอร์เก และกำลังจะจากคอร์เนลไปตลอดกาล…