อ้อมแอ้มตอบออกไปด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ร่างสาวกำลังร้อนระอุเมื่อพ่อตัวดีเอาแต่จ้องปากของหล่อนไม่ยอมเคลื่อนสายตาไปไหน

“ผมอยากจูบคุณจัง.”

“ไม่ได้นะคะ นี่มันในมหาวิทยาลัยนะคะ”

“แต่ผมทนไม่ไหว คุณสวยเหลือเกิน”

และเขาก็ทำอย่างที่พูดเอาไว้จริงๆ นั่นก็คือจูบปากหล่อนจนแทบชอกช้ำ และก็ต้องเป็นหล่อนอีกนั่นแหละที่เป็นฝ่ายยุติ

“พะ…พอก่อนเถอะค่ะ”

“ก็ได้ แต่สอบเสร็จแล้วต้องไปกับผม ห้ามกลับหอพักเด็ดขาด เข้าใจไหม”

‘ถ้าตอบว่าไม่เข้าใจมีหวังถูกปล้ำในรถแน่ๆ เลย’ ยาหยีคิดอย่างอ่อนอกอ่อนใจกับความเผด็จการของคนตัวโต ก่อนจะพยักหน้ารับน้อยๆ

“ทราบแล้วค่ะเจ้านาย คราวนี้ให้ฉันลงไปทำเพื่ออนาคตได้หรือยังคะ”

คอร์เนลปล่อยมือจากเนื้อตัวของยาหยี ก่อนจะยักไหล่น้อยๆ

“ไปสิ ตามสบาย แต่อย่าผิดคำพูดที่ให้กับผมไว้ก็แล้วกัน ไม่อย่างนั้นน่าดู”

ยาหยีหน้าแทบไหม้กับความขัดเขิน รีบยกมือขึ้นปิดปากของตัวเอง ขณะก้าวเท้าหนีทันที ลินดาหัวเราะร่วน รีบเดินตาม

“เอ่อ…แล้วนี่เมื่อคืนพ่อเทพบุตรตาเขียวคนนั้นปล่อยให้เธอได้หลับได้นอนบ้างหรือเปล่านะ เอ๋…แต่จากที่เห็นคงไม่ยอมให้พักเลยแน่ๆ แม่ลูกหยีแสนหวานของฉันถึงได้ดูอิดโรยแบบนี้”

ยาหยีหยุดเดิน หันใบหน้าแดงๆ ของตัวเองออกมาวิงวอนเพื่อนสนิทที่เดินตามมาข้างหลังฃ

“ขอร้องเถอะลินดา อย่าล้อฉันเลยนะ แค่นี้ฉันก็อายจะแย่อยู่แล้ว”

ลินดาหัวเราะคิกคัก

“ไม่เห็นต้องอายเลย มันน่าอิจฉามากๆ ต่างหาก ที่มีผู้ชายหล่อยิ่งกว่าเทพบุตรมาคอยพะเน้าพะนอ เป็นฉันนะไม่ยอมมาสอบหรอก จะนอนให้เทพบุตรตาเขียวฟัดต่อข้ามวันข้ามคืนเชียวแหละ”

“บ้า…”

“ไม่ได้บ้าสักหน่อย พูดเรื่องจริงย่ะ”

ยิ่งพูดกับลินดาก็ยิ่งถูกล้อหนักขึ้น ยาหยีจึงตัดสินใจเดินหนีอีกครั้ง แต่เสียงของลินดาก็ยังตามเข้ามาหลอกหลอนในหูจนได้

“แล้วเย็นนี้จะไปนอนเตียงไหนเหรอจ๊ะแม่ลูกหยีแสนหวาน”

“ลินดาบ้า ฉันไม่พูดด้วยแล้ว”

ยาหยีแบกหน้าแดงก่ำของตัวเองวิ่งหายเข้าไปในห้องสอบ ลินดาส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะเดินตามเพื่อนรักเข้าห้องสอบไปเช่นกัน