ยาหยีสวยงาม และเขาก็ไม่เคยหยุดคลั่งไคล้ในตัวของหล่อนได้เลยแม้แต่นิดเดียว ให้ตายเถอะ เขากำลังจะทนไม่ได้อยู่แล้วนะ หากหล่อนถอดอีกชิ้น แค่อีกชิ้นเดียว…เขา…เขาจะต้องจัดการหล่อนบนพื้นพรมกลางห้องทำงานอย่างแน่นอน

ไม่ได้…เขาจะไม่มีวันยุ่งเกี่ยวกับยาหยีอีก หล่อนเป็นตัวหายนะสำหรับเขา ดังนั้นการเดินหนี การผลักไสหล่อนให้ออกไปจากเส้นทางชีวิต จึงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เขาควรจะทำให้ตอนนี้

คอร์เนลกัดฟันเรียกความเข้มแข็งที่ยังพอจะมีเหลืออยู่ออกมาใช้จนหมด ขณะบังคับตัวเองให้แสยะยิ้มเหยียดหยันออกไป

“ผมไม่สนใจสินค้าของคุณอีกแล้ว”

คอร์เนลไม่มีทางรู้เลยว่าคำพูดของตัวเองได้สร้างรอยแผลในหัวใจของยาหยีไว้มากแค่ไหน ยิ่งเขากล้าถอยหลังหนีคล้ายกับรังเกียจ หล่อนก็ยิ่งเจ็บทรมาน แต่หล่อนจะยอมแพ้แบบนี้ไม่ได้หรอก ต่อให้ต้องตายเพราะความเจ็บปวด หล่อนก็ต้องช่วยพ่อให้ได้

“ฉันยังถอดไม่หมด…”

มือบางเลื่อนไปจับที่ตะขอกางเกงยีนขายาวของตัวเอง ปลดตะขอ และรูดซิปลงจนหมด ดวงตากลมโตจับจ้องใบหน้าหล่อเหลาดุจเทพบุตรของคอร์เนลไม่วางตา ขณะค่อยๆ เลื่อนผ้าให้ผ่านสะโพกกลมกลึงของตัวเองลงมาที่หน้าขา

“ระยำ! จะเป็นอีตัวไปถึงไหนไม่ทราบ”

คอร์เนลกัดฟันหันหน้าหนีจากภาพยั่วยวนตรงหน้าทันที ให้ตายเถอะ เขาจะทนไม่ได้อยู่แล้ว แทบทนไม่ได้เลยแค่ได้เห็นความอ้อนแอ้นอรชรของยาหยีอีกครั้ง เจ้าหล่อนดูเย้ายวนสวยงามมีความเป็นอิสตรีเพศไปทั้งเนื้อทั้งตัว

แค่สามครั้งมันไม่เพียงพอสำหรับเขาเลยให้ตายสิ

“ใส่เสื้อผ้าแล้วออกไปจากห้องทำงานของผมซะ!”

“ฉันไปไม่ได้…ฉัน…”

“แต่ถ้าหากคุณอยากรู้ว่าเพชรนั้นอยู่ที่ไหน คุณก็ต้องให้ฉันพบท่าน ท่านจะต้องบอกฉันแน่”

ชายหนุ่มแค่นยิ้ม กัดฟันละสายตาจากเต้างามๆ ขึ้นมามองกลีบปากอิ่มของเจ้าหล่อนแทน นึกว่ามันจะทำให้ตัวเองคลายความร้อนรุ่มลงได้บ้าง แต่เปล่าเลย ร่างกายของเขากลับยิ่งร้อนเป็นไฟเพียงแค่สมองนึกภาพยามที่เขาขยี้ปากหล่อนด้วยริมฝีปากของตัวเองเท่านั้น

‘ให้ตายเถอะ เขาทนไม่ไหวแล้วนะ!’

“ใส่เสื้อซะ!”

“แต่คุณต้อง…”

หญิงสาวกำลังจะบอกว่าให้คอร์เนลยอมรับปากจะให้ตัวเองพบกับบิดาซะก่อน แต่ก็ไม่สามารถพูดได้จบประโยค เพราะเสียงคำรามเหี้ยมโหดดังขึ้นซะก่อน

“บอกให้ใส่เสื้อ หูแตกหรือไง!”

และก็เป็นคอร์เนลนั่นแหละที่เป็นคนจับเสื้อเชิ้ตขึ้นมาใส่ให้กับยาหยีเสียเอง เขาจับมือของหล่อนใส่เข้าไปในแขนเสื้อ จากนั้นก็เริ่มติดกระดุม ลมหายใจของฟืดฟาดขาดช่วงจนน่าตื่นตกใจ แล้วในที่สุดเขาก็ติดกระดุมให้หล่อนจนครบทุกเม็ด

“ไปให้พ้นหน้าผมซะ!”

นี่เป็นคำพูดสุดท้ายที่หลุดออกมาจากปากของคอร์เนลก่อนที่เขาจะเดินหายออกไปจากห้องทำงานใหญ่ หญิงสาวทรุดกายลงกับพื้นพร้อมๆ กับบานประตูที่ปิดสนิทลง น้ำตาที่พยายามซ่อนเอาไว้ทะลักทลายออกมาราวกับเขื่อนที่ทำนบแตก

“คนใจร้าย…คนใจดำ…ฉันรักคุณนะถึงได้มาที่นี่” คร่ำครวญออกมาด้วยน้ำเสียงเจือสะอื้น ร่างอรชรสั่นเทาระริกไหวด้วยความเสียใจ

สายตาเย็นชา ท่าทางห่างเหิน แถมยังคำพูดโหดร้ายที่เขาพ่นมันใส่หน้าหล่อนเมื่อครู่นี้อีก มันแสดงให้หล่อนเห็นได้ชัดเจนเลยว่า เขาเกลียดและขยะแขยงผู้หญิงชั้นต่ำแบบหล่อนมากแค่ไหน

คอร์เนลเกลียดหล่อน แต่ทำไมนะ ทำไมหล่อนถึงได้เกลียดเขาไม่ลงสักที ยิ่งพยายามเลิกรักเท่าไร เจ้าความเจ็บปวดก็ยิ่งถาโถมเข้าใส่ราวกับพายุบ้าคลั่งเท่านั้น จนในที่สุดหล่อนก็ต้องเลิกพยายามไปเอง และก็ปล่อยให้ตัวเองจมปลักอยู่กับความรักข้างเดียวต่อไปเพียงลำพัง

มันเจ็บปวด แต่หล่อนไม่มีทางเลือกอื่นใดอีกแล้ว นอกจากรักคอร์เนล…