หญิงสาวเม้มปากแน่นแม้จะหวาดกลัวแค่ไหน แต่หล่อนก็ยังต้องการที่จะพูดมันออกไป

“ตอนที่คุณบังคับให้ฉันมอบตัวเองให้กับคุณ คุณรู้แล้วใช่ไหมว่าพ่อของฉันอยู่ที่ไหน”

คนตัวโตแสยะยิ้มเหยียดหยาม สายตาคมกริบไร้ความรู้สึกจนคนมองสะท้อนในอก

“นึกว่าเรื่องอะไร เดาเก่งหรือว่ามีคนบอกมาล่ะ”

ด้วยไม่ต้องการให้ใครเดือดร้อน ยาหยีจึงยอมรับผิดเอาไว้คนเดียว

“ฉันเดาเอาเอง และมันก็เป็นจริงใช่ไหมล่ะ คุณมันคนเจ้าเล่ห์ ไม่มีปัญญาหาผู้หญิงมาบำเรอให้หรือไงถึงต้องมาหลอกลวงฉันด้วย คุณมันคนหน้าไม่อาย โอ๊ย!”

นิ้วมือที่กดลงบนต้นแขนนั้นแรงอยู่แล้ว แต่ตอนนี้เจ้าของกลับเพิ่มน้ำหนักนั้นลงไปอีกจนกระดูกแทบจะแตกละเอียด

“อย่ามาปากดีกับผม!”

“ทำไมฉันจะปากดีไม่ได้ ในเมื่อฉันพูดเรื่องจริง คุณมันคนใจดำ ในเมื่อรู้แล้วว่าพ่ออยู่ที่ไหน ทำไมถึงยังบังคับให้ฉันทำเรื่องบ้าๆ แบบนั้นอีก ในเมื่อพ่อก็อยู่ในกำมือของคุณแล้ว คุณก็ไม่ควรที่จะแตะต้องร่างกายของฉัน” เชิดหน้ามองคนตัวโตทั้งน้ำตา คอร์เนลแค่นยิ้มเลือดเย็น

“เข้าใจผิดไปเองล่ะไม่ว่า ผมต้องการร่างกายของคุณเพื่อแลกกับลมหายใจของไอ้คนทรยศต่างหาก ไม่ได้บอกว่าจะเอามาเป็นเครื่องต่อรองกับพ่อคุณสักหน่อย และก็อยากจะอธิบายให้คุณเห็นความเป็นจริงชัดๆ นะว่า เมื่อคืนนี้ผมไม่ได้ข่มขืนหรือใช้กำลังใดๆ เลยกับคุณ” เขายิ้มร้ายกาจ มองไปทั่วกายสาวด้วยสายตาดูแคลน

“เป็นคุณเองไม่ใช่หรือที่ขอร้องให้ผมเอาคุณทำเมีย”

“คนเลว!” นึกคำด่าอื่นไม่ออกเลยจริงๆ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าหล่อนจะพ่ายแพ้ราบคาบแบบนี้

“ถึงผมจะเลวแต่ก็ยังเลวไม่ได้เสี้ยวหนึ่งของพ่อคุณเลย ยาหยี และการที่คุณต้องมาบำเรอความใคร่ให้ผมบนเตียงด้วยฐานะไม่ต่างจากอีตัวแบบนี้ก็เพราะการกระทำอันไร้สมองของพ่อคุณนั่นแหละ เลิกคิดว่าคนอื่นเขาผิดและพ่อตัวเองถูกเสียทีเถอะ มันน่าสมเพช!”

คอร์เนลผลักหล่อนเต็มแรงจนร่างอรชรเซล้มลงไปกองกับพื้น ก่อนจะเดินผ่านหญิงสาวที่นั่งกองกับพื้นไปอย่างไม่ไยดี หญิงสาวน้ำตาไหลออกมา

“จะซ้อมให้อีกรอบไงล่ะ จะได้เอาไปใช้ได้ไม่ผิดท่า รับรองว่าไอ้หนุ่มคนนั้นร่ำร้องไม่หยุดแน่…ยาหยี”

เขาเน้นชื่อของหล่อนเสียงกระด้าง และก็ก้าวเข้ามาอีกเพียงไม่กี่ก้าวก็สามารถรวบร่างของหล่อนเอาไว้ได้ เขาดึงเบาๆ ร่างของหล่อนก็ลอยละลิ่วเข้าไปซบอกกว้างแน่นหนั่นนั้นอย่างง่ายดาย พยายามดิ้นรน พยายามขัดขืน แต่ความแนบชิดชนิดที่เต้างามแทบจะบี้แบนไปกับแผงอกกว้าง หน้าท้องและต้นขาเบียดอัดเคล้าคลึงกันจนแทบจะกลายเป็นเนื้อเดียว

“ยิ่งดิ้น ผมก็ยิ่งมีอารมณ์ เอาสิ ดิ้นเข้าไป บางทีถ้าผมอยากมากๆ และทนไม่ไหวจริงๆ คุณก็คงจะได้ผัวรอบสองที่กำแพงห้องนี่แหละ!”

ได้ผลสาวน้อยหยุดดิ้นทันที เงยหน้ามองคนตัวโตตาเบิกกว้าง

“ฉัน…”

คอร์เนลยิ้มบางๆ จ้องมองดวงตาสีดำหวานฉ่ำด้วยความทึ่งจัด ก็เพราะหล่อนสวยงามแบบนี้นี่แหละ เขาถึงต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้หล่อนมาครอบครอง ยอมแม้กระทั่งผิดคำสัญญาของตัวเอง

“ผมเจอพ่อคุณเมื่อไร คุณจะเป็นอิสระทันที”

เขาให้คำมั่นกับหล่อนเอาไว้ก่อนที่หล่อนจะต้องเป็นของเขาเสียอีก แต่เขาห้ามตัวเองไม่ได้ ห้ามใจก็ไม่ได้ ร่างกายโหยหาแต่ผู้หญิงที่ชื่อยาหยีเท่านั้น และแน่นอนว่าเขาจะไม่มีทางปล่อยหล่อนไป หากตัวเองยังไม่ซึมซับกับคำว่า ‘เบื่อหน่าย’ แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าความเบื่อหน่ายคงจะมาช้ากว่าปกติมากมายทีเดียว

“ตามใจผม แล้วคุณจะมีความสุข” นิ้วเรียวยาวสีแทนยกขึ้นไล้แก้มสาวแผ่วเบาราวกับต้องการหยอกเย้า ขณะที่สายตาคมกริบกวาดมองไปทั่วทั้งใบหน้างาม จนในที่สุดก็มาอ้อยอิ่งอยู่ที่กลีบปากสาวอิ่มเต็มสีกุหลาบของเจ้าหล่อน

“ผมชอบปากของคุณ” มือใหญ่ข้างที่วางอยู่ที่เนินสะโพกกดให้ร่างบางของหล่อนแนบแน่นลงมามากขึ้น เนื้อตัวสาวถูกบดเคล้าด้วยความแข็งแกร่งทรงพลัง ทุกเซลล์ประสาทตื่นเร้าอย่างรุนแรง ความต้านทานที่คิดว่าเคยมีอยู่ลดลงอย่างน่าตกใจ แค่ได้กลิ่นโคโลญอ่อนๆ จากกายกำยำของเขาเพียงเท่านั้น

ลมหายใจร้อนระอุของเขาเป่ารดลงมา ริมฝีปากสุดแสนเซ็กซี่เคลื่อนเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็ประกบลงมา เหมือนโลกแตกระเบิดใส่หน้า ความวาบหวามรุนแรงเคลื่อนเข้าใส่ ช่องท้องบีบเกร็งจนอึดอัดปวดร้าว ความร้อนรุ่มกัดกินไปทั่วทั้งเรือนร่าง ยิ่งยามที่เขานำพาลิ้นแกร่งบุกเข้าไปหาความหวานฉ่ำภายในอุ้งปากของหล่อนด้วยแล้ว หล่อนก็ยิ่งคลุ้มคลั่ง ตอบสนองจุมพิตดุเดือดเร่งเร้าของคอร์เนลด้วยความร้อนแรงเกินคาด

“เพราะคุณร้อนแบบนี้นี่แหละ…”

เขางึมงำชิดปากของหล่อน ขณะกำลังปลดเปลื้องอาภรณ์ของหล่อนด้วยความเร่งร้อนแสดงถึงความไร้น้ำอดน้ำทน และในที่สุดร่างงามของหล่อนก็เหลือแค่บราเซียร์และกางเกงในตัวจ้อย

“ผมถึงต้องไปลากกลับมา”

มือหนาเอื้อมไปปลดตะขอบราเซียร์ที่แผ่นหลังโค้งละมุนออก ปล่อยให้บราเซียร์นั้นร่วงลงไปกองกับพื้น ขณะสายตาคมกริบสีเขียวจัดจ้องมองเต้างามที่ดีดเด้งออกมาด้วยความพึงพอใจ

“สวยมาก…”